Chapter 3

Chapter 3

“ไข่หวาน..ไนล์ใส่ชุดนี้เป็นยังไงบ้าง..” ฉันหมุนตัวในกระจก..ชุดที่เลือกในวันนี้เป็นชุดเปิดไหล่สีชมพูพาสเทลแบรนด์ดัง..วันนี้มีงานเลี้ยงเปิดตัวโรงแรมลักษณ์นรา..โรงแรมในเครือริมนารา กรุ๊ป..และฉันต้องไปร่วมงานในฐานะทายาทเพียงคนเดียวของกิจการในครอบครัว..

“สวยมาก..เพื่อนไข่หวานสวยที่สุดเลย” เพื่อนสาวยกนิ้วทอดสายตามองมาที่ฉันอย่างชื่นชม..ซึ่งฉันรับรู้มาตลอดว่าเพื่อนรักคบกับฉันด้วยความจริงใจ..ไม่ได้คบกับฉันเพราะฉันเป็นลูกสาวเจ้าของกิจการใหญ่โตแต่อย่างใด..

“ไข่หวานเปลี่ยนชุดสิ..ไนล์ให้เลขาของคุณพ่อเอาชุดมาเผื่อด้วยนะ..” ฉันหยิบชุดคล้ายๆกันแบรนด์เดียวกันให้ไข่หวาน..เพื่อนสาวปฏิเสธท่าเดียว..

“ไม่นะ..ไข่หวานไม่อยากไป..คนเยอะไข่หวานอาย..”

“งานนี้ธันว์ก็ไปนะ..ไข่หวานไม่อยากถ่ายรูปคู่กับธันว์เหรอ..ไนล์จัดให้ได้นะ..” ได้ผล..พอฉันพูดจบ..ใบหน้าขาวนวลเนียนก็แดงก่ำขึ้นทันตา..ไข่หวานแอบชอบธันว์มาแต่ไหนแต่ไร..ฉันเองรู้ดี..พยายามจับคู่ให้สองคนนี้..แต่ธันวาก็นิ่งเสียจนไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่..

“อะ..เอ่อ..ธันว์ก็ไปเหรอ?” เสียงของเพื่อนสาวตะกุกตะกักไม่เป็นตัวของตัวเอง..เริ่มลังเลในคำตอบของตัวเอง..ฉันใช้จังหวะนี้ฉวยข้อมือเพื่อนสาวและยัดชุดสวยใส่ในมือไข่หวาน..

“ไปสิ..ธุรกิจบ้านธันว์ก็มีหุ้นส่วนกับบ้านไนล์..ไปแน่นอน..มาให้ไนล์แต่งตัวให้ซะดีๆสาวน้อย..” ไข่หวานยอมแต่งตัวและยอมให้ฉันแต่งหน้าทำผม..พอเรียบร้อยฉันจึงมองผลงานตัวเองอย่างภูมิใจ..ไข่หวานดูน่ารักในชุดเดรสเปลือยไหล่สีฟ้าอ่อน..

“ไข่หวานไม่มั่นใจเลยไนล์..” เพื่อนสาวตัวน้อยยืนกระมิดกระเมี้ยนอยู่หน้ากระจก..

“สวยมาก..ธันว์ต้องชอบแน่ๆ..” ฉันยกนิ้วเพิ่มความมั่นใจให้เพื่อน..

“แต่ธันว์ไม่ได้ชอบไข่หวานนี่นา..” ไข่หวานก้มหน้ามองชุดแล้วรำพึงรำพันกับตัวเอง..

“ไม่ชอบวันนี้วันหน้าก็ชอบได้..ตราบใดที่ไนล์ยังเป็นเพื่อนธันว์..”

“ก็ไนล์เป็นเพื่อนธันว์นั่นแหละ..ธันว์ถึง..” เสียงของเพื่อนรักเบาบางทว่ายังจับใจความได้..แว่บนึงที่ใบหน้าของไข่หวานเศร้าลงถนัดตา..

“ไข่หวานว่าไงนะ..” พอฉันถามกลับ..ไข่หวานก็ปรับสีหน้าเป็นปกติทันที..

“ไม่มีอะไรหรอก..ไปกันเลยมั้ย?” ร่างเล็กของเพื่อนสาวรุนหลังฉันออกจากห้อง....รถของที่บ้านมารับหน้าคอนโดของฉัน..เราไปถึงงานเลี้ยงตอนหนึ่งทุ่มตรง..แขกผู้มีเกียรติส่วนใหญ่เป็นญาติผู้ใหญ่และคู่ค้าทางธุรกิจ..ร่างสูงในชุดสูทสีเข้มยืนอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย..ทว่าดวงตาของฉันมองเห็นแค่เขาคนเดียวเท่านั้น..คล้ายโลกกำลังหยุดหมุนเมื่อไทม์หันมาสบตากับฉันพอดี..การเคลื่อนไหวของฉันหยุดนิ่งไปชั่วขณะ..ลมหายใจเริ่มติดขัด..หัวใจเริ่มเต้นเร็วและรัว..ความรู้สึกแบบนี้ไม่เรียกว่ารัก..จะให้ฉันเรียกมันว่าอะไร..ดวงตาสีเข้มคู่นั้นยังคงมองมาที่ฉัน..ด้วยแววตาที่นิ่งจนคาดเดาไม่ได้ว่าเขาคิดอะไรอยู่..แต่ที่แน่ๆ..เขาไม่ได้มองด้วยความชื่นชมเหมือนคนอื่นๆอย่างแน่นอน..

“ว้าย..ขอโทษค่ะ..” เครื่องดื่มสีเข้มที่คาดว่าจะเป็นไวน์แดงหกรดชุดเดรสของฉัน..บริเวณหน้าอกเปียกเป็นด่างเป็นดวงจนดูน่าเกลียด..ร่างบางในชุดราตรีเกาะอกสีแดงยาวแหวกขึ้นมาโชว์ท่อนขาเรียวงามอย่างน่าหวาดเสียว..เดินเข้ามาขอโทษขอโพยฉันด้วยความตกใจ..

“ไนล์..ฝันขอโทษนะ..ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ..” ใบหน้าสวยเฉี่ยวของเพื่อนสาว..หรือไม่แน่ใจว่าเป็นเพื่อนไหม..ของพาฝัน..ยกยิ้มที่มุมปาก..คล้ายจะพอใจในผลงานชิ้นโบว์แดงของตัวเอง..นางตั้งใจทำไวน์หกใส่ฉัน..ฉันตวัดสายตามองคู่แค้นด้วยความไม่พอใจ..แต่จะทำอะไรได้..นอกจากบอกตัวเองว่าวันพระไม่ได้มีหนเดียว..

“ไนล์..ทำไงดี..งานจะเริ่มแล้วนะ..” ฉันมองชุดที่เปื้อนจนดูน่าเกลียดแล้วถอนหายใจอย่างหนักหน่วง..

“ไนล์..ทำไมชุดเปื้อนอย่างนั้น..” เสียงหวานๆของหญิงสาวร่างสูงโปร่งในชุดราตรีเกาะอกสีชมพูเข้มเอ่ยถาม..ใบหน้าสวยหวานฉายแววห่วงใยชัดเจน..

“พี่ลิลิน..ไนล์โดนยัยฝันเปียกแกล้ง..” แค่ได้เห็นหน้าคนที่ฉันรักและนับถืออย่างพี่ลิลินฉันก็รู้สึกใจชื้น..

“มานี่มา..” พี่ลิลินลากฉันไปห้องน้ำที่ใกล้ที่สุด..หมุนชุดของฉันกลับด้านและเอาผ้าคลุมไหล่ของตัวเองพันทับส่วนที่เปียก..และผูกเป็นโบว์ดูกิ๊บเก๋ขึ้นมาทันที..

“ว้าว..สวยมากไนล์..สวยกว่าชุดเดิมอีกนะ..” ไข่หวานเอ่ยชม..

“ไปกันได้แล้วสาวๆ..” พี่ลิลินจูงมือฉันออกไปจากห้องน้ำ..พี่สาวของธันวา..แต่ฉันรักเหมือนพี่สาวแท้ๆของตัวเอง..เธอมาช่วยฉันได้ทันเวลา..ถึงช่วงเวลาสำคัญ..คุณพ่อและคุณแม่ของฉันกล่าวเปิดงาน..ฉันต้องขึ้นไปยืนบนเวทีเช่นเดียวกันกับไทม์..ซึ่งกำลังจะเข้ามาเป็นคนในครอบครัวของฉันอย่างเต็มตัวในไม่ช้า..ฉันก้าวขาขึ้นบันไดเพื่อจะไปบนเวทีที่ทั้งสูงและชัน..ทว่ารองเท้าเกิดพลิกและทำท่าจะเสียหลัก..มือหนาคว้าข้อมือฉันไว้และโอบตัวฉันเอาไว้ในอ้อมแขน..น้ำหอมกลิ่นที่ฉันคุ้นเคยลอยอบอวลอยู่ใกล้ๆ..

“ระวังหน่อยสิ..ไม่สวยแล้วจะยังซุ่มซ่าม” เสียงกระซิบดังขึ้นข้างๆหู..จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคู่หมั้นของฉัน..

“ต้องขอโทษนะ..คนไม่สวยที่ว่าคือคู่หมั้นของไทม์..” ฉันหันไปยิ้มสวยๆให้คู่หมั้นหนุ่ม..และเดินขึ้นเวที..

“อย่าดื้อ..เอามือมานี่..เดี๋ยวก็ล้มตกเวทีไปอีก..” ไทม์ยื่นมือให้ฉันจับ..และฉันก็คว้ามือเขาไว้และเดินขึ้นเวที..ขณะที่ร่างของเราแทบจะแนบชิด..หัวใจของฉันก็เต้นรัวไม่เป็นจังหวะ..ความรู้สึกหวั่นไหว..ใบหน้าที่กำลังเห่อร้อนด้วยความขัดเขิน...ทุกอย่างมันคงเกิดกับฉันคนเดียวสินะ..พอพิธีเปิดเรียบร้อย..ฉันจึงมายืนดื่มไวน์กับธันวาและไข่หวานรวมถึงพี่ลิลิน..

“ขอบคุณพี่ลิลินมากเลยนะคะ..ช่วยไนล์ตลอดเลย..” ฉันกอดรอบเอวพี่สาวของเพื่อนรักแทนคำขอบคุณ..พี่ลิลินดีกับฉันมากเหลือเกิน..เมื่อเกิดปัญหาที่ฉันแก้ไขไม่ได้ก็มีเธอคอยช่วยเหลือฉันมาตลอด..ไม่ใช่แค่พี่ลิลินแต่กับธันวาก็ด้วย..เขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน..

“ยัยพาฝันนี่แย่มากเลยนะ..แกล้งกันได้ซึ่งๆหน้า..” ไข่หวานเปิดประเด็น..เรื่องเมื่อกี้ฉันยังโมโหไม่หาย..ถ้าจะพูดถึงเรื่องบาดหมางระหว่างฉันกับพาฝัน..เรื่องมันคงยาวมาก..เดิมทีเราเป็นเพื่อนร่วมชั้นที่เรียนด้วยกันตั้งแต่อยู่เนิร์สเซอรี่..ด้วยความที่มาจากครอบครัวที่เข้าขั้นมหาเศรษฐีเหมือนกัน..ไม่ว่าเราจะเดินก้าวย่างไปไหนต้องมีการเปรียบเทียบไม่ว่าจะเป็นรถที่ใช้เสื้อผ้าที่ใส่..ว่ากันตามตรงฉันไม่ได้คิดว่าพาฝันเป็นคู่แข่งสักนิด..แต่คนรอบข้างพยายามให้เรากลายเป็นแบบนั้น..และเกิดการเขม่นกันอย่างไม่รู้ตัว..แม้กระทั่งเรื่องผู้ชาย..ครอบครัวของไทม์เล็งเห็นว่าการเกี่ยวดองกับตระกูลของฉันจะให้ผลประโยชน์มากกว่าจึงเข้ามาทาบทามฉันเป็นสะใภ้..วินาทีที่พาฝันรู้ว่าไทม์ต้องหมั้นกับฉัน..นางก็โทรมาร้องไห้ฟูมฟาย..ว่ารักไทม์อยากขอให้ฉันถอนหมั้นเพราะเห็นแก่ความเป็นเพื่อน..ตอนนั้นฉันเองยังไม่ได้รักไทม์แค่ชื่นชมเท่านั้นเอง..เพราะไทม์เป็นหนุ่มหล่อสุดฮ็อตเดือนคณะบริหารจากมหาวิทยาลัยนานาชาติ..มาจากตระกูลที่ร่ำรวยมั่งคั่งเหมือนเกิน..จึงเห็นหน้าค่าตากันอยู่บ่อยๆ..พอพาฝันบอกว่ารักไทม์เท่านั้นแหละ..ฉันจึงอยากเอาชนะ..สืบข้อมูลของเขา..จนกลายเป็นว่าเผลอใจไปชอบเขาเข้าซะงั้น..

“ระวังตัวหน่อยแล้วกัน..” ธันวาพูดขึ้นพลางจิบไวน์ที่บริกรหนุ่มในชุดเสื้อเชิร์ตสีขาวผูกโบว์สีแดงถือถาดเครื่องดื่มเข้ามาเสิร์ฟ..

“เค้าอิจฉาไนล์น่ะ..เค้าชอบไทม์ไม่ใช่เหรอ?” พี่ลิลินบอกพลางพยักเพยิดใบหน้าไปทางพาฝันที่กำลังยืนคุยกับไทม์อยู่ริมหน้าต่างกระจกใสที่อยู่ไม่ไกลจากตรงนี้..ทว่าจุดนั้นเป็นมุมอับถ้าไม่สังเกตจะมองไม่เห็น..พอเห็นภาพนั้นในใจฉันก็ร้อนรุ่มขึ้นมาทันใด..ขาทั้งสองข้างเดินตรงเข้าไปหาสองคนนั้นโดยไม่ฟังคำทักท้วงจาก..ไข่หวาน พี่ลิลินหรือแม้แต่ธันวาเอง..ทุกคนรู้ว่าถ้าเป็นเรื่องของไทม์ฉันจะเป็นคนใจร้อนขึ้นมาทันที..