Hello, Merry Christmas po!
COHENI have no plan to go back to the city, but mom keeps on calling me, so I decided to go back first before I became busy.But the moment I stepped inside our house, I did not see my mom; instead, I saw my niece, Leticia, and my sister, Czarina. They are in dress, ready to go out."Are you going somewhere?" I asked my sister."Yes, Letty wants to eat cake, but I don't know how to bake, so we will just buy it," she replied, holding her daughter's hand.Tumango lang naman ako sa sagot niya. My sister is not really good in the kitchen. Luckily, she has a rich husband, so they can hire a cook."It's too early," I said."I know, but I have a lunch meeting later. I can't accompany her if we do not go out now," she explained, and then she looked at me. "Why don't you go with us? Bonding, you know."I doubtfully looked at her. I know that she did not really mean it. She wants me to be her driver. But I still agree because I am not going to do anything here. Or it is better to be their driv
Nang lumapit sa akin si Sylvia at ang anak ko na pawisan na dahil sa kakalaro ay mabilis akong tumayo. Pinunasan ko muna ito at nilagyan ng bimbo sa likod si Love at agad na akong nagyaya sa kanilang umuwi na.Pareho pa silang nagtataka kung bakit bigla akong nagyayang umuwi. Gayong hindi pa nagtatagal ang anak ko sa paglalaro sa playhouse. Mukhang nag-eenjoy pa naman ang anak ko sa paglalaro. Siguradongnabitin ito. Pero kailangan na naming umuwi bago pa man ako makita ni Delgado. May sa kabute pa naman ang isang iyon kaya minsan ay hindi ko nararamdaman na nasa tabi ko na pala.Hangga't hindi kami nakakalayo sa lugar na ito ay hindi ako mapapanatag.Nagdahilan na lamang ako na masakit ang tiyan ko kaya uuwi na muna kami. Si Sylvia na rin ang pinag-drive ko dahil nga nagpapanggap ako na masakit ang tiyan ko.Kaya pagdating namin sa bahay ay dumiretso agad ako sa taas upang kunwari ay magtungo sa comfort room. Hindi naman talaga masakit ang tiyan ko pero wala akong ibang maisip na dahi
“Mommy, can I go with you?” tanong ng anak habang nag-aagahan kami. Alam kasi niyang aalis na ulit ako mamayang hapon para bumalik sa San Antonio. “Love, mommy has work and you have your school. But don't worry, kapag bakasyon mo na isasama kita pabalik ng San Antonio,” wika ko sa kaniya bago ko nilagyan ng syrup ang pancake niya.“Really? ” excited na tanong nito.Tumango naman ako sa kaniya.“Yes, we will go to vacation together.” Alam kong gusto niyang sumama sa akin palagi pero hindi pwede. Una may trabaho ako kaya hindi ko rin siya maaalagaang mabuti sa San Antonio. Wala akong pwedeng pagbilinan sa kaniya kapag nasa trabaho ako kaysa dito kay mama naaraming mag-aalaga sa kaniya. Isa pa hindi pa siya pwede sa San Antonio lalo na at balak na yata ni Delgado na maglungga doon. Dito nga sa Maynila na ang lawak-lawak e nagkakilala na sila paano pa kaya sa San Antonio na maliit na bayan. Baka kapag sinama ko siya ngayon doon mabuking na agad ako.Hindi pa kasi ako handa. Ayaw ko na
“Attorney Delgado?” gulat na nawika ni Anji nang makita si Delgado.Habang ako naman ay pilit na hinahamig pa ang aking sarili.Kahit ako ay nagulat na makita siya dito pero hindi ko iyon ipinahalata. Hindi ko inaasahan na siya ang mabubungaran namin dito. Ibig bang sabihin nito siya ang representative na pinadala ni Dwayne? Bakit siya? Kinulang na ba sa tauhan ang asawa ni Rebecca? Tumingin pa sa akin si Anji na parang may nais sabihin kaya pasimple ko siyang kinunutan ng noo. Hula ko may kung ano na namang tumatakbo sa utak nito, minsan may pagkamalisyosa pa naman ito. Baka iniisip niya na may alam ako kung bakit nandito si Delgado. Wala akong alam, kung alam ko lang baka nagdalawang isip ako na tanggapin ang trabahong inalok sa akin.Hindi ko pinangarap na maging boss ang lalaking ito. Iniiwasan ko nga tapos boss ko na ngayon, ibig sabihin mas lalo ko na siyang makikita araw-araw.Akala ko grasya na ang trabaho kong ito pero mas mukha pa palang disgrasya dahil sa lalaking ito. Ibi
Ikiniling-kiling ko ang leeg ko matapos kong maayos ang mga papeles na pinapa-sort sa akin ni Delgado. Sobrang dami talaga nito pero mabilis ko lang naman natapos dahil masyado akong focus sa pagso-sort.Hindi ko mapigilang maasar sa kaniya ng makita ko ang ibang mga papeles na mga scratch lang pala at ang iba naman ay hindi naman talaga importante. Hindi ko alam kong pinapahirapan lang ba niya ako o hindi pero natapos ko naman sa oras ang pinapagawa niya. Baka mamaya kung hindi ko agad ito natapos ay pagalitan pa niya ako. Mukha pa naman niyang napaka-istrikto kapag nasa trabaho. Ibang-iba sa g*gong nakilala ko kapag biglang sumusulpot na lang sa tabi ko.Nag-angat ako ng tingin ng may biglang mglagay ng paper bag sa ibabaw ng lamesa ko."Meryenda ka muna, mukhang kanina ka pa nakasubsob diyan sa ginagawa mo," nakangiting saad sa akin ng isang lalaking bagong dating.Napatingin ako sa kaniya. May hitsura naman ito pero mukhang nasa mid thirties na ang edad. May friendly smile din it
Kumain akong mag-isa sa office habang ang mga kasama ko ay maaring sama-samang kumain. Wala namang kaso sa akin iyon. Saka salamat na lang kay Delgado at nakatipid ako sana lang huwag na niyang ulitin. Kaya ko namang bumili ng sarili kong pagkain sa isa pa ayaw kong malaman ng iba kung ano man ang meron sa aming dalawa. Kahit wala naman talaga. I mean, syempre pwede silang mag-isip ng kakaiba kapag nalaman nilang pinagkakaabalahan pa ako ng boss namin na bilihan ng lunch. Mabilis pa naman kumalat ang mga haka-haka. Matapos kong kumain ay mabilis kong niligpit ang pinagkainan ko. Mabilis lang naman akong natapos. Isang oras ang break kaya madami pa akong oras. Napatingin ako kay Anji na may nang maitapon ko sa trash bin ang pinagkainan ko. Malaki ang ngiti nito habang papalapit sa akin. "Nakalimutan kong yayain kang kumain pero mukhang okay lang naman. Nagpadeliver ka?" tanong nito ng makalapit sa akin. "Oo," pagsisinungaling ko sa kaniya para wala na siyang madaming tanong. "Hi,
Asar na tinulak ko siya palayo. Mabuti na lang at kukunti na alng ang tao dito kaya walang nakakapansin sa amin. Maliban na lang siguro kay Calvin na napansin kong hindi pa umaalis ang kotse kahit nakasakay naman na ito.“Excuse, sir. How many times do I have to remind you to mind your own business? I thought we already talked, I told you to stop bugging me,” mahina ang boses ko pero puno iyon ng gigil habang nagsasalita ako.Nanatiling walang emosyon ang mukha nito habang nakatingin sa akin. Ito ang ayaw ko sa kaniya. Hindi siya marunong makinig. Pakiramdam ko kapag ganito paramg hindi na rin niya ako nirerespeto dahil palaging gusto lang niya ang sinusunod niya kahit alam niyang hindi ko ikatutuwa iyon.“Leave me alone. Kaya kong umuwing mag-isa. Stop doing this or I will resign,” pagbabanta ko sa kaniya bago ako nagsimulang lumayo sa kaniya. Maglalakad na lang ako pauwi, hindi naman niya ako kailangang ihatid pa.“Just let me send you home,” pahabol na wika nito. Hindi ko alam
Nang makapasok ako sa kwarto ko ay nagsimula akong ayusin ang mga gamit ko sa isang maleta. Wala naman akong masyadong gamit dito maliban sa mga damit ko kaya madali naigayak ang lahat. Kinulang lang ako sa lalagyan kaya huminto na ako.Napatingin ako sa pintuan ng kwarto ko nang may kumatok doon."Pasok!"Pumasok si Mikoy na agad napatingin sa mga gamit kong nasa ibabaw ng kama ko."Aalis kana talaga? As in?" nag-aalalang tanong nito."Mas mabuti na iyon kaysa naman araw-araw kaming nag-aaway ni inay kapag nagkikita kami," sagot ko habang patuloy na nag-iimpake."Pero sabi ni inay hindi mo na raw tutustusan ang pag-aaral ni kuya Mikael. Nagkakagulo sila sa ibaba kasi pinipilit ni inay si itay na ipabawi mo ang sinabi mo pero hindi naman kumikibo si itay. Para bang okay lang sa kaniya na umalis ka o okay lang sa kaniya na tanggalan mo na ng allowance si Kuya Mikael?" tanong nito at naupo sa kama ko habang pinapanood ako sa ginagawa ko."Maybe both.""Pero saan ka tutuloy? Aalis kana b