12:30 PM.
Hinintay pa niya ng ilang minuto bago lumakad patungong opisina ni Elias. Sa bawat hakbang niya ay parang naglalakad siya papunta sa sariling bitayan. Bitbit ang brown lunch bag na may laman sanang homemade sandwich, pero malamang ay hindi na niya ito makakain. Kumatok siya sa pinto. “Come in,” tawag ng malalim na boses mula sa loob. Pagpasok niya, agad siyang sinalubong ng aroma ng steak at mashed potatoes. Of course, fancy lunch. Sa table ng opisina ay nakalatag ang dalawang set ng meal, may kasamang wine. “Wow. Nag-restaurant ka pa,” sarkastikong bati ni Lyra habang umupo. “Baka p’wede ko na lang itong i-takeout para sa Nanay ko.” Elias smirked. “Sit down and eat. You look like you haven’t eaten since last night.” “Hindi ko kailangan ng concern mo,” malamig na sagot niya, pero naupo rin. “You do,” kalmadong tugon ni Elias habang pinupunasan ang utensils. “Alam kong wala kang savings left. Naubos mo lahat para sa kasal na hindi natuloy. Tapos may pamilya kang sinusuportahan.” Napasinghap si Lyra. “How do you know that?” “Because I do my research.” Nagpanting ang tenga ni Lyra. “You’re seriously insane.” Elias smiled. “Just smart. I always look into the woman I marry—even in a flash wedding.” Natahimik si Lyra. Kinuha niya ang baso ng tubig at uminom, pero ramdam niyang nanginginig pa rin ang kamay niya. “Hindi ako for sale,” mahina niyang sabi. “Wag mong isipin na porke’t may utang ako sa iyo, you can just throw money and I’ll obey.” “Hindi kita binibili,” tugon ni Elias habang tinikman ang steak. “I’m just offering you something beneficial. Lunch. A raise. Privacy.” Napangiwi si Lyra. “Kapag nalaman ng mga tao rito na—” “They won’t,” putol ni Elias. “Wala akong balak sirain ang career mo. Pero kung gusto mong mapanatili ang tahimik na buhay mo, you better cooperate.” “And if I don’t?” He leaned forward. “Then I might just get bored… and do something reckless. Again.” Tinapunan siya ni Lyra ng matalim na tingin. “You’re blackmailing me?” “No,” Elias replied calmly. “I’m seducing my wife.” Nalaglag ang kutsara ni Lyra. “Tangina mo talaga,” usal niya. Elias chuckled, clearly amused. “Now eat, wife. I want you to have enough energy for later.” “Later for what?” tanong niya, pikon na. “For work. What were you thinking?” Napapikit si Lyra, pinilit ang sarili na huwag magwala. Tahimik na kumakain si Lyra sa loob ng opisina ni Elias habang pilit kinakalimutan ang presensiya ng lalaking kaharap niya. Kahit pa masarap ang steak, hindi niya magawang namnamin ito. Pakiramdam niya’y nasa lion’s den siya at kahit isang maling tingin ay puwedeng pagsimulan ng gulo. Napapikit siya habang umiinom ng tubig. Konting tiis na lang. Pagkatapos nito, balik sa cubicle. I-survive lang ‘tong araw na ‘to. Pero bago pa niya maisubo ang huling piraso ng mashed potato, biglang tumunog ang cellphone ni Elias. Agad niya itong sinagot, ngunit hindi pa man umaabot sa tenga ay narinig na agad ni Lyra ang malakas na boses mula sa kabilang linya. “Elias! You useless boy! Until now, you haven’t fulfilled the family agreement! Do you think I’ll let you inherit the company without a damn wife?!” Napatigil sa pagnguya si Lyra. Tumindig ang katawan ni Elias, pero nanatiling kalmado ang mukha. “Yes, Lolo,” sagot niya, mahinahon. “I’m aware. But I have news.” “It better be something good, or I swear I’ll strip you of your shares! You think you can just hide in that office and avoid your responsibilities?!” Napayuko si Lyra, hindi makagalaw. Elias exhaled slowly. “I got married.” “What did you just say?” “I said I’m married,” ulit ni Elias, walang bakas ng kaba. “Legally. Civil. Immediate. You’ll meet her soon.” “To whom?! Sino ang babae?!” “Her name is Lyra Santiago. She’s...” Elias looked directly at her, a slight grin tugging at the corner of his lips. “My wife.” Halos mabilaukan si Lyra. Napalunok siya ng malakas at muntik pang masamid sa tubig. Napatingin siya kay Elias na waring walang nangyari, tila kaswal lang na in-order sa delivery app ang pagiging asawa niya. “Santiago? That doesn’t sound like a political surname. Is she from a business family?” “No,” sagot ni Elias. “She’s from a humble background. But she’s smart, resilient, hardworking. And she married me not knowing anything about my name.” “Tsk! At saan mo siya nakilala?!” “Long story, Lolo. But you’ll meet her soon. I’ll bring her over for dinner.” Bigla tumindig si Lyra sa kinauupuan niya. “What the hell are you talking about?!” pabulong pero galit na galit ang boses niya. Elias raised one finger to silence her. “You better make sure this isn’t another one of your games, Elias. This family’s name is not a joke! If I find out you’re lying—” “You won’t. She’s real. She’s beside me now.” Napahawak si Lyra sa sentido. “Alright,” huling sabi ng matanda. “You have one week. Bring her to dinner. The entire board will be present. And she better act like a Montero wife.” Pagkababa ng tawag ay tahimik pa rin ang opisina. “Are you out of your fucking mind?!” sigaw agad ni Lyra. “Did you just tell your billionaire war-freak grandfather that we’re married and that you’ll introduce me to your entire family?!” Elias looked amused. “You are my wife. Yourm ate Lyra Santiago—Montero. Nakasabit na ang apelyido ko sa 'yo.” “That’s not the point!” Lyra shrieked. “Hindi pa alam ng pamilya ko na kasal ako! Ni hindi pa nga ako nakaka-recover sa kahihiyan ng binasura ako ni Tristan tapos ngayon—tapos ngayon dadalhin mo ako sa pamilya mo like I’m some prize trophy wife?!” “Why not?” Elias said nonchalantly, as if she was overreacting. “You’re beautiful, sharp, and real. They need to see that.” “I don’t care about what they need to see!” naglalakad na siya paikot, pilit hinahanap ang composure niya. “Hindi ako handa, Elias! I didn’t sign up for this!” “Well, technically, you signed a marriage certificate. That covers the basics.” “Elias!” Tumayo si Elias at lumapit sa kaniya, walang takot sa init ng ulo niya. He lowered his voice. “Listen, Lyra. I married you for my own reasons, yes. But now, you’re my shield. My protection against the board, my grandfather, and everyone else trying to control me. So yes, I need to show them I’m married. But more importantly…” Hinawakan niya ang baba ng dalaga, pinilit siyang tumingin sa mata niya. “…I want them to see what kind of woman I chose.” “Stop romanticizing this,” bulong ni Lyra. “This is manipulation, and you know it.” “No,” aniya. “This is survival.” They locked eyes for a long moment—tension-filled, uncertain, heavy with things unsaid. Maya—maya, binitiwan siya ni Elias at bumalik sa desk. “You have one week,” aniya. “To prepare.” “Prepare for what? To pretend to be in love with you in front of your royal snake family?! Ome fucking week?!” Elias smiled lazily. “You don’t have to pretend.” Tumalikod na si Lyra, hindi alam kung iiyak, sisigaw, o tatakbo palabas.Maagang gumising si Lyra, gaya ng nakasanayan niya sa tuwing may espesyal na araw. Pero ngayong araw, kakaiba ang sigla niya. Si Elias kasi, ang asawa niyang matagal nang naging sentro ng buhay niya, ay magdiriwang ng ika-60 na kaarawan. Tahimik niyang inayos ang tray ng almusal — kape, pandesal, itlog, at kaunting fruits. May maliit din siyang cake na may nakasulat na “Happy 60th, My Forever Love.” Habang inaayos niya iyon, hindi niya maiwasang mapangiti. Ang bilis ng panahon. Parang kailan lang, sinasaway pa niya si Elias sa kakulitan nito noong una pa lang silang nagkakilala. Ngayon, animnapung taon na ito, pero sa paningin niya, siya pa rin ang pinakaguwapong lalaki sa mundo. Habang paakyat siya sa hagdan, dahan-dahan niyang binuksan ang pinto ng kwarto nila. Tulog pa si Elias, pero kahit nakapikit, bakas pa rin ang lalim ng mga linya sa mukha nito — mga linyang dulot ng taon, ngunit para kay Lyra, iyon ang patunay ng bawat sandaling ipinaglaban nila ang isa’t isa. Nilapag niya
Tahimik na ang buhay ng mag-asawang Montero. Matapos ang mga gulong pinagdaanan nila, tila bumalik na sa normal ang lahat. Wala nang mga pagtatangka sa buhay nila, wala nang mga lihim na biglang sumasabog. Sa unang pagkakataon matapos ng napakaraming taon, tunay na kapayapaan ang naramdaman nila. Araw-araw, si Lyra ay abala sa pagpapatayo ng Montero Hope Foundation — isang proyekto niyang matagal nang pinangarap. Isa itong malaking gusali sa Quezon City, kung saan ilalagay ang mga batang palabuy-laboy sa kalsada at bibigyan ng pagkain, edukasyon, at tahanan. “Sir Elias, Ma’am Lyra, maganda na po ang progress sa construction site,” ulat ni Leo, ang project manager, habang tinitingnan nila ang mga trabahador na abala sa pagbubuhat ng semento at bakal. “Baka next month, ready na po for partial opening.” Napangiti si Lyra, habang nakatingin sa mga batang naglalaro sa tabi. “That’s good news, Leo. I want the place to be ready before Christmas. Gusto kong may matitirhan na sila bago mag-h
Lumipas ang mga buwan, at habang dahan-dahang lumalaki ang tiyan ni Bianca, napansin ng lahat ang pagbabago sa kanya. Noon, palaban siya — mabilis makipagtalo, laging may matalim na sagot sa kahit sinong mang-insulto. Pero ngayon, tahimik na siya. Hindi na siya halos nagsasalita maliban kung kailangan. Para bang may sariling mundo, laging malalim ang tingin, laging may iniisip. “Bianca, okay ka lang?” tanong ni Minda minsang nag-aayos sila ng mga pinagkainan sa mess hall. “Hindi ka na gaya dati ah. Dati, isang mura lang, may sagot ka agad. Ngayon, tahimik ka na parang multo.” Hindi agad sumagot si Bianca. Tinitigan lang niya ang kanyang mga kamay na nanginginig habang hinuhugasan ang plato. “I’m just tired,” mahina niyang sabi. “Ayokong makipagtalo. Wala namang sense.” “Sense?” umirap si Minda. “Hindi ka na ba marunong magalit? Eh, dati, ikaw ‘yung unang bumabangka rito.” Napabuntong-hininga si Bianca, at tumingin sa kanya. “I still get angry, Minda,” aniya. “But I learned that sho
Tahimik ang buong kulungan nang araw na iyon, pero sa loob ng infirmary, ramdam ang bigat ng hangin. Kakalabas lang ni Cassandra doon—puno ng galit, desperasyon, at sakit sa pagkawala ng anak. Sa kabilang selda naman, nakaupo si Bianca, nakatingin sa kawalan habang pinagmamasdan ang pader na tila ba roon niya gustong ibaon ang sarili. Dalawang inmate ang pumasok mula sa labas, nagbubulungan habang naglalakad. “Narinig mo ba ‘yung nangyari kay Cassandra?” ani ng isa, may halong intriga ang tono. “Nakunan daw. Wala na ‘yung baby niya.” “Talaga?” sagot ng isa, nakangiti pa. “Buti nga sa kanya. Akala mo kung sino siyang malinis. Ayan, karma.” Hindi man nakatingin, narinig lahat ni Bianca ang pinag-uusapan ng dalawa. Napapitlag siya. Parang may malamig na dumaloy sa ugat niya. Hindi siya makapaniwala. Cassandra… buntis? At… nakunan? Tumayo siya, nanginginig ang tuhod, sabay hinawakan ang tiyan niya. “No…” mahinang bulong niya sa sarili. “No, this can’t be…” Isang babaeng kasama niya sa
Sa malamig at malagim na paligid ng kulungan, may isang araw na pinayagan si Marco na makausap si Cassandra. Hindi ito basta-bastang permiso—pinakiusapan niya ang isa sa mga guwardiya, at marahil dala na rin ng awa, pumayag ito na magkaroon sila ng maikling pag-uusap sa isang maliit na silid na karaniwang ginagamit para sa mga bisita. Nasa isang sulok si Cassandra, nakayuko, hawak pa rin ang tiyan na parang hinahanap ang sanggol na nawala. Nang makita niyang pumasok si Marco, agad nanigas ang katawan niya. Parang bumalik lahat ng sakit, lahat ng galit, lahat ng pagkawala. “Cassandra…” maingat na bungad ni Marco, mababa ang tono ng boses niya. “Please, let me talk to you.” Agad siyang tumingin kay Marco, punong-puno ng galit ang mga mata. “Ano pa bang gusto mo, Marco? Wala na, 'di ba? Naubos mo na lahat ng pwede mong kunin sa akin.” Huminga ng malalim si Marco, tila nag-iipon ng lakas ng loob. “I just… I just want to say I’m sorry. For everything. Kung alam ko lang na—” “Sorry?” ma
Sa loob ng malamlam at mabahong selda, nakahandusay si Cassandra sa sulok. Walang tigil ang luha, walang direksyon ang mga iniisip. Paulit-ulit niyang hinahaplos ang sariling tiyan na para bang nandoon pa rin ang sanggol na hindi niya kailanman nasilayan. “Anak ko…” bulong niya habang nanginginig ang labi. “Hindi pa kita nakikita… bakit mo ako iniwan?” Naririnig ito ng mga kasamang preso. Sa halip na kaawaan, ginamit nila iyon para siya’y insultuhin. “Aba, aba, aba,” sigaw ng isa, isang babaeng may tattoo sa braso. “Tignan niyo ‘tong baliw. Ina ka raw, pero wala namang anak!” Nagtawanan ang iba. “Hoy, Cassandra,” dagdag ng isa pa, may paos na boses. “Nagdrama ka pa r’yan. Wala ka nang pamilya, wala ka nang baby. Sino ka na ngayon? Wala.” Napatakip ng tainga si Cassandra, nanginginig. “Tama na… please…” Pero hindi tumigil ang mga ito. Lumapit ang isa at sinabunutan siya, pilit siyang iniangat mula sa sahig. “Bakit, ha? Ayan na naman ‘yung drama mo? Akala mo ba maaawa kami sa iyo