บทที่ 05.2 ไม่ยินดี

ความสงสัยของฉันถูกกระจ่างขึ้นทันที สายตาที่เขามองฉันในตอนแรกคงเป็นสายตาของคนที่เหยียดตัวว่าเหนือกว่าสินะ มันไม่ใช่ความพิศวาสอะไรเลยสักนิด

แต่ถึงจะใช่ฉันก็มั่นใจว่าฉันไม่เอาคนปากไม่ดีอย่างเขาแน่!

"ครับ…คุณฟินซ์มีสิทธิ์ออกความคิดเห็นเพราะเป็นหน้าที่ของบอร์ดบริหาร แต่ทุกอย่างมีเหตุมีผลและต้องมีทางแก้ แล้วทางแก้สำหรับคุณคืออะไรครับ"

"ทางแก้ของผมง่ายๆ ครับ เปลี่ยนคนทำ" ตาบ้านี่กล้าดียังไงมาตัดสินว่าฉันไม่เหมาะที่จะทำงานนี้ กล้าหักหน้าฉันกลางที่ประชุมทั้งๆ ที่ตัวเองไม่ได้รู้จักฉันเลยด้วยซ้ำ ฉันทำงานที่นี่มาหนึ่งปีเต็ม ไม่เคยมีบอร์ดบริหารคนไหนกล้าว่าฉันขนาดนี้มาก่อน นับประสาอะไรกับคนที่เพิ่งเข้ามาทำงานหนึ่งวันแต่กลับขีดเส้นให้ค่าความสามารถของฉันต่ำต้อยขนาดนี้

ใครจะยอม!

"คนอื่นว่ายังไงครับ" ป๊าหันไปถามบอร์ดบริหารคนอื่นๆ ซึ่งทุกคนเงียบกริบอีกเช่นเคย ไม่มีใครคัดค้านแต่ก็ไม่มีใครแสดงออกว่าส่งเสริมที่จะอยู่ข้างฉันเลย

"ฉันดูแลโปรเจ็คมานักต่อนัก ถึงจะเป็นโปรเจ็คเล็กแต่ฉันก็ทำดีมาตลอด คุณเป็นบอร์ดคนใหม่กล้ามาตัดสินว่าฉันทำงานออกมาได้ไม่มีประสิทธิภาพได้ยังไงกัน!?" แต่แล้วสุดท้ายความอดทนของฉันก็ขาดผึ่ง กัดกรามแน่นแล้วจดจ้องเขาอย่างไม่วางตา ใครจะยอมให้คนอื่นมาให้ค่างานของตัวเองไม่ดีทั้งที่ยังไม่รู้ความจริง

ใครจะทนก็ทนไป แต่…ยัยลิลินจะไม่ทนอีกต่อไป

"ลิลิน" ป๊าหันมาส่ายหัวให้ฉันเพื่อเตือนสติ แน่นอนว่าแต่ตอนนี้ฉันไม่ได้ใช้อารมณ์ ฉันแค่อยากรู้ว่าเขาต้องการหาเรื่องฉันอยู่หรือเปล่า!?

ซึ่งเขาเหยียดยิ้มใส่ฉันเป็นคำตอบ!

ก่อนที่จะเอนตัวไปพิงเก้าอี้สบายๆ พร้อมกับเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าที่ฉันยิ่งไม่พอใจเข้าไปใหญ่

"ทำมาเยอะแต่ก็ไม่ได้แปลว่าทำมาดีนี่ครับ" ให้ตายเถอะ…ฉันอยากลุกไปบีบคอเขาให้หมดลมคามือซะเดี๋ยวนี้ แต่สิ่งที่กำลังรั้งฉันไว้ไม่ให้พุ่งไปหาเขาในตอนนี้คือหน้าป๊า ที่ฉันต้องอดทนเพราะการกระทำของฉันอาจจะส่งผลไปถึงป๊าได้

นี่คือสิ่งที่ฉันทำให้ป๊าได้มากที่สุดในตอนนี้

"ลิลินใจเย็นๆ"

"ค่ะ"

"งั้นเอาอย่างนี้ โปรเจ็คนี้จะถูกให้รองผู้บริหารทำเหมือนเดิม" ฉันยิ้มเยาะใส่เขาอย่างผู้ชนะ บอร์ดบริหารอย่างเขาจะทำอะไรได้ในเมื่อประธานบริษัทยังคงยกหน้าที่นั้นให้ฉันทำต่อเหมือนเดิม ใครจะไปรู้ความสามารถของฉันดีเท่าพ่อฉันอีกล่ะ

"แต่…" รอยยิ้มผู้ชนะหุบลงเมื่อป๊ายังพูดไม่จบ รีบหันขวับไปตั้งหน้าตั้งตารอสิ่งป๊าที่กำลังจะพูดต่อ หวังว่าประโยคต่อไปนี้จะไม่ทำให้ฉันผิดหวัง…

"จะมีคุณฟินซ์เป็นที่ปรึกษาจนกว่าจะทำโปรเจ็คเสร็จ" เหมือนฟ้าผ่าตรงกลางใจ ผิดหวัง…ผิดหวังกับประโยคของป๊ามาก ฉันมองหน้าคนข้างๆ อย่างไม่เข้าใจ บอร์ดบริหารไม่ได้มีหน้าที่คอยให้คำปรึกษา เขาแค่ต้องตั้งตัวเป็นคณะกรรมการ คอยเตือนสติและมองความยั่งยืนของบริษัทเท่านั้น ทำไมฉันถึงต้องไปร่วมงานกับคนประเภทนี้ด้วย

ป๊ากำลังทำอะไรอยู่!?

แค่หน้าฉันก็แทบไม่อยากจะมองแล้ว จะให้ฉันมีเขาคอยเป็นที่ปรึกษาตลอดทั้งงานได้ยังไงกัน!?

"ผมยินดีครับ" เขารีบชิงตอบ

นายยินดี…แต่ฉันไม่!

"ท่านประธานคะ…"

"เข้าเรื่องต่อไปเลยนะครับ" ฉันยังไม่ทันที่จะพูด ป๊าก็รีบชิงเปลี่ยนเรื่องหนีทันที ฉันรู้ว่าป๊าได้ยินและรู้ว่าฉันกำลังจะพูดอะไร แต่ท่านเลือกที่จะเมินแล้วเข้าเรื่องวาระต่อไปโดยไม่สนฉันที่กำลังโมโหเลือดขึ้นหน้าอยากจะตบเขาให้เลือดกลบปากจนไม่มีแรงพูดอีกเลย

การประชุมดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง โดยที่มีฉันคอยมองตาบ้านั้นด้วยสายตาอาฆาตแค้นตลอดเวลา ซึ่งเขาเองก็มองมาทางฉันเป็นระยะ บ้างที่เราสบตากันเขาก็เหยียดยิ้มใส่ บ้างเขาก็แกล้งเมินใส่ฉัน จนตลอดเวลาการประชุมฉันไม่ค่อยมีสมาธิเลย เพราะมัวแต่คิดหาทางออกเกี่ยวกับเรื่องนี้ เราสองคนไม่มีอะไรเหมือนกันเลย แค่ความคิดก็ต่างกัน แล้วจะร่วมงานกันได้ยังไง?

เวลาผ่านไปประมาณสองชั่วโมงเต็มวาระของการประชุมในวันนี้ก็จบลงอย่างน่าเบื่อ

"งั้นสำหรับวันนี้ก็มีแค่นี้ ขอบคุณครับ" ป๊าฉันปิดการประชุมพร้อมกับลุกขึ้นยืน ก่อนที่จะเดินออกจากห้องประชุมเป็นคนแรกและตามด้วยบอร์ดบริหารคนอื่นๆ ที่เดินตาม

"พี่ตาลเคลียร์คิวสักหนึ่งชั่วโมงนะคะ ลินจะเข้าไปพบท่านประธานก่อน" ฉันเก็บแฟ้มต่างๆ พร้อมกับหันไปสั่งงานกับเลขาสาวสวย พี่ตาลพยักหน้าเข้าใจเราสองคนจึงรีบเก็บของแล้วเดินออกจากห้อง

กึก!

"ยินดีที่ได้ร่วมงานกันนะครับ" ฉันชะงักเท้ากึกแล้วปรายตามองไปทางมือหนาที่ยื่นมาหมายจะจับมือฉัน เขายืนดักรอฉันหน้าห้องพร้อมกับบอดี้การ์ดสองที่ขนาบข้าง

จะเป็นใครไปได้นอกจากตาบ้าคนนั้น

มิสเตอร์ฟินซ์!

"ฉันไม่ยินดี" ฉันตอกหน้าใส่เขาอย่างใส่อารมณ์ เป็นสิ่งเดียวที่ฉันอยากทำตลอดการประชุมคือระบายความโกรธใส่เขา เมื่อพอใจแล้วฉันก็เดินเบี่ยงหนีไปอีกทางโดยที่ไม่ได้สนใจจะจับมือเขาที่ยื่นมาเลยสักนิดเดียว

กล้ามาหักหน้าฉันกลางที่ประชุมคิดว่าฉันจะเสวนาด้วยอีกหรือไง

ปล่อยให้ยืนหน้าแตกตรงนั้นนั้นแหละ