Semua Bab EVIL LOVE รักร้ายนายฟีนิกซ์: Bab 1 - Bab 10

ไม่ปล่อยให้เธอได้รอนาน ชายหนุ่มรีบเปิดลิ้นชักข้างเตียงเพื่อหยิบอะไรบางอย่างถุงยางอนามัย…เขาหยิบซองถุงยางไซซ์พิเศษเฉพาะตัวฉีกซองด้วยมือเดียวโดยที่ใช้ปากในการช่วย แววตายังคงจดจ้องที่คนตัวเล็กใต้ร่างไม่ละสายตา ก่อนที่ชายหนุ่มจะก้มลงไปรูดใส่แก่นกายอย่างใจเย็น ขณะที่อีกคนกลับจ้องมองการกระทำของเขาผ่านความมืดที่พอมีไฟสลัว เธอไม่เห็นหน้าเขา เธอไม่รู้ว่าหน้าตาไอโรคจิตที่เป็นคนวางยาเป็นยังไง เธอรู้เพียงว่ากลิ่นกายเขาหอม กล้ามแน่นเป็นกำยำ ผิวขาวเนียนละเอียดไม่ต่างไปจากเธอเลยปึก!"กรี๊ดดดดดด" หญิงสาวที่กำลังจินตนาการถึงใบหน้าของเขากรีดร้องออกมาสุดเสียง คนตัวเล็กตาเบิกโพลงพร้อมกับแหงนมองเพดานกว้างน้ำตาคลอเบ้า จินตนาการทั้งหมดหายวับไปเมื่อร่างสูงจัดการกระแทกแก่นกลางลำตัวเข้ามาทีเดียวมิดลำ ความเจ็บและจุกแล่นเข้ามาในร่างกายจนเธอต้องนิ่วหน้าขมวด รู้สึกถึงของเหลวที่ไหลออกมากลางกาย นั้นคือเลือดบริสุทธิ์ที่ขาดสะบั้นลงในค่ำคืนสวาทครั้งแรกของเธอต้องเสียให้กับคนที่ไม่รู้จัก แถมขนาดของมันยังใหญ่โตเกินกว่าคนอื่นทั่วไป…"จะ เจ็บ!" หญิงสาวโอดครวญน้ำตาปริ่มออกห่างตากับความไร้ซึ่งความอ่อนโยน"อยากให้ฉันเอาก็ต

"ได้เวลาประชุมแล้วค่ะคุณลิน" พี่ตาลเดินเข้ามาพร้อมกับรายงานในมืออีกครั้ง ทันทีที่ได้ยินดังนั้นฉันก็ถูมือตัวเองอย่างประหม่า ก่อนที่จะค่อยๆ ลุกจากเก้าอี้รองผู้บริหาร แล้วค่อยๆ เดินออกไปยังห้องประชุมใหญ่ด้วยจิตใจที่ล่องลอยไม่เป็นตัวของตัวเองที่สุด"แฟ้มประชุมค่ะคุณลิน""อ อ๋อ…ลินลืมค่ะ" ฉันชะงักแล้วหันมายิ้มแห้งใส่พี่ตาล หยิบแฟ้มจากมือเลขาที่หยิบให้บนโต๊ะแล้วถอนหายใจยาวเฮือกใหญ่"คุณลินเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ยังไม่หายแฮงค์เหรอคะ ให้ตาลหาอะไรร้อนๆ ให้ทานก่อนไหม?" ตอนนี้อาการเมาแฮงค์ค้างคืนของฉันหายไปแล้ว แต่เพราะวาระการประชุมครั้งนี้ยิ่งใหญ่มาก แกนหลักอยู่ที่ฉัน ความประหม่าจึงมีเพิ่มขึ้น ไม่เคยได้รับแรงกดดันขนาดนี้มาก่อนเลย"ไม่เป็นไรค่ะพี่ตาล ลินพร้อมแล้วค่ะ" ฉันพยายามสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อเพิ่มเสริมความมั่นใจ ก่อนที่จะก้าวเท้าซ้ายออกจากห้องตัวเองด้วยเหตุผลที่ว่าขวาร้ายซ้ายดีเป็นที่ฮีลใจแล้วรีบเดินเข้าไปในประชุมที่มีป๊าและบอร์ดบริหารบางคนนั่งรออยู่ก่อนแล้ว"สวัสดีค่ะ" ฉันยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทุกท่านด้วยความนอบน้อม แล้วเดินไปนั่งด้านข้างผู้เป็นพ่อที่กำลังทำหน้าที่เป็นท่านประธานใหญ่กลางที่ประชุม ร

"ปาป๊า!" ฉันรีบเดินเข้าไปในห้องทำงานของผู้บริหารแล้วกระแทกเท้าเสียงดังเหมือนเด็กไม่พอใจในของเล่น จนป๊าที่นั่งอยู่บนโซฟาราวกับรอฉันอยู่ก่อนแล้วเงยหน้าขึ้นมามองฉันด้วยสายตานิ่งๆ ผิดกับนิสัยปกติของท่าน"หนูไม่เข้าใจว่าทำไมป๊าต้องให้หนูทำงานกับตาบ้านั้น เขาหักหน้าหนูกลางประชุมเลยนะ" ฉันรีบฟ้องยกใหญ่ปล่อยตัวลงนั่งข้างผู้เป็นพ่อ"มันคือหน้าที่ของบอร์ดบริหารที่ต้องคอยเตือนสติเรา หนูก็รู้ไม่ใช่เหรอ?" ป๊าบอกฉันอย่างใจเย็น"หนูรู้ค่ะ แต่แบบนี้มันแรงเกินไป งานหนูไม่เคยโดนติเลยด้วยซ้ำ อีกอย่างเขาก็มาใหม่ ทำไมถึงมาบอกว่างานหนูไม่มีคุณภาพ!""เพราะคนอื่นเขาเกรงใจป๊า""…" ฉันเงียบลงทันทีป๊าเข้าข้างเขา!"คนแบบนี้แหละที่ป๊าอยากได้มาทำงานด้วย เขากล้าที่จะติเตือนเรา แล้วสิ่งที่เขาพูดก็คือเรื่องจริง หนูต้องรับฟังและไม่ควรใช้อารมณ์ในที่ประชุมแบบนั้น""หนูไม่ได้ใช้อารมณ์""ลิลิน…การบริหารบริษัทไม่ได้ง่ายเหมือนที่ลูกคิด ยิ่งเรามีคู่แข่งทางการค้าเยอะ เราก็ยิ่งต้องอุดช่องโหว่เพื่อไม่ให้บริษัทอื่นมาโจมตีบริษัทเราได้ง่ายๆ คุณฟินซ์เขาทำถูกแล้ว""แต่หนูไม่ชอบหน้าเขา หนูทำงานกับเขาไม่ได้""ต่อไปหนูต้องทำงานกับคนอื

"ใจเย็นๆ เป็นอะไรเนี่ย""เอาใบนี้ ใบนี้ ใบนี้ แล้วก็ใบนี้ จัดการให้ด้วยค่ะ" ฉันจัดการใช้ปลายนิ้วชี้ไปทางกระเป๋าหรูที่กำลังตั้งโชว์เกือบห้าใบ คนข้างๆ ฉันหันมามองด้วยดวงตาที่ตกตะลึง เพราะราคาของมันเหยียบเจ็ดหลักต้นๆ เกือบทุกใบ แต่ตอนนี้ฉันไม่คิดจะสนใจ แค่อยากซื้อมันทุกอย่างเพื่อให้หายอาการหงุดหงิดในตอนนี้ให้หมดเลย"ยัยลินพอก่อน""ไม่พอเจ๊ ไปร้านอื่นกัน""พอเลย นั้นเงินไม่ใช่เศษกระดาษ ตั้งสติค่ะ" มือบางดึงมือฉันไว้แล้วกลอกตาใส่ คนที่ฉันตามมาให้ช็อปด้วยคือน้ำฝนหรืออีเจ๊ เป็นรุ่นพี่กว่าฉันสองปีแต่เรากลับสนิทกันมากเพราะพวกเราเจอกันอยู่บ่อยๆ เจอกันมาตั้งแต่เด็กเพราะปาป๊าและหม่ามี้เราสองคนสนิทกัน อีเจ๊จึงกลายเป็นเพื่อนฉันไปโดยปริยาย ฉันมีเพื่อนไม่เยอะหรอกเพราะคนที่เข้ามาล้วนแต่ต้องถูกกรองไว้หมด วิถีลูกมาเฟียลำบากกว่าที่คิดมากเลยแหละ"ฉันหงุดหงิด หงุดหงิดจนอยากฆ่าคน" ฉันกัดฟันกรอด ยิ่งนึกถึงใบหน้าของตาบ้านั้นความร้อนรุ่มก็ยิ่งทวีเพิ่มเรื่อยๆ"ไปนั่งกินบิงซูให้ใจเย็นก่อน ฉันว่าถ้ายังเดินต่อแบบนี้แกคงจะเหมาหมดห้าง" สุดท้ายฉันก็โดนเจ๊น้ำฝนลากไปร้านของหวานเจ้าประจำของนาง จัดการสั่งทุกอย่างเรียบร้อ