FWB อย่าเผลอรักมาเฟีย

1

ร้อยวันพันปีไม่เคยมาหา

         “เปตอง มีคนมาหาอยู่ที่ห้องรับรองแขกน่ะ หล่อเชียว มีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่เห็นพามาแนะนำกันเลยน้าาา”

         เสียงแหลมของโทรโข่งประจำออฟฟิศอย่าง น้ำฟ้า ที่ตั้งใจคุยกับเธอนั้น ดังกว่าปกติอย่างคนที่อยากจะพูดให้คนอื่นได้ยิน หรือเรียกง่ายๆ ว่า พวกเรียกร้องความสนใจ

         เปตองหน้ากระตุกเล็กน้อย... โดยไม่มีใครได้ทันสังเกตเห็น

         ด้วยความที่มีตำแหน่งเล็กสุดของที่ทำงานแห่งนี้ เธอจึงไม่มีสิทธิออกเสียงอะไรใดๆ ได้แต่ทำตัวให้เคยชินกับเอกลักษณ์เฉพาะตัวของพนักงานแต่ละคน และสนแต่งานของตนก็พอ

         โชคดีที่งานของเธอส่วนใหญ่ไม่ได้เกี่ยวกับคนที่มีนิสัยไม่น่าคบหา ชอบพูดจากระแหนะกระแหนอย่างน้ำฟ้า เธอก็เลยทนทำงานในที่แห่งนี้มาได้เกือบสามปี

         เปตอง ปวิชญา เพิ่มเพียร เป็นหญิงสาววัยยี่สิบห้าปี อาชีพพนักงานประจำ ตำแหน่งเจ้าหน้าที่ฝ่ายธุรการ ของบริษัทเล็กๆ แห่งหนึ่งชานเมืองกรุงเทพ ที่มีสำนักงานเป็นเพียงห้องขนาดใหญ่ห้องหนึ่งเชื่อมต่อกับตัวโรงงานแบบบ้านๆ มีพนักงานในออฟฟิศนี้เพียงแค่ห้าคน

         ...และอยู่กันแบบครอบครัว

         ชื่อตำแหน่งก็เป็นได้เพียงเครื่องประดับเท่านั้น เพราะหน้าที่ของเธอจริงๆ นั้นคล้ายกับเจเนอรัลเบ๊ของบริษัท ทำพวกงานจิปาถะทั่วไป ถ่ายเอกสาร เสิร์ฟน้ำ คีย์ข้อมูล ตอบอีเมลลูกค้า รับสายฟังคำบ่นจากลูกค้า

         ยังดีหน่อยที่งานส่วนใหญ่ จะมีเพียงเจ้านายเท่านั้นที่สั่งเธอได้ ส่วนเพื่อนร่วมงานคนอื่นสามารถไหว้วานให้เธอช่วยถ่ายเอกสารนิดๆ หน่อยๆ ได้เพียงเท่านั้น ก็เลยไม่ได้มีเหตุให้ทนอยู่ในบริษัทนี้ไม่ได้

         ยิ่งสมัยนี้งานหายากด้วยแล้ว ต่อให้โดนโขกสับแค่ไหน เธอก็ทนได้หมดแหละ ปวิชญาคนสู้ชีวิตซะอย่าง สมัยเรียนอยู่และหลังเรียนจบ ก็ผ่านงานพาร์ทไทม์มาตั้งมากมาย สู้กับทั้งเพื่อนร่วมงาน เจ้านาย และลูกค้ามาก็มาก จนตอนนี้ไม่อยากจะสู้กับใครอีกแล้ว

         ...อยากเป็นปลาเค็ม ทำงาน กลับบ้าน นอนดูซีรีส์ รอเงินเดือนออก ใช้ชีวิตไปวันๆ

         “ตองยังไม่มีแฟนค่ะ”

         ปฏิเสธสั้นๆ พร้อมกับกดเซฟงาน ลุกออกจากเก้าอี้ เดินผ่านหน้าคนที่ยังยืนเท้าโต๊ะอยู่อย่างไม่สนใจอะไร ถึงแม้จะรู้ว่าหลังจากเธอเดินออกไปแล้ว ต้องถูกเอาไปเป็นหัวข้อนินทาก็ตาม

         เดินออกจากห้องทำงาน ก็จะเป็นห้องรับรองแขกที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล เมื่อมองผ่านกระจกใสเข้าไปเห็นเบื้องหลังของคนที่นั่งอยู่บนโซฟา หญิงสาวก็แทบสะดุดล้ม ด้วยมั่นใจว่าต้องเป็นคนที่ไม่น่าจะมาหาเธอที่นี่

         เปิดประตูเข้าไปยังไม่ทันจะได้เอ่ยคำทักทายใดๆ หัวหน้าที่ดูแลทางส่วนของโรงงานก็เดินสวนออกไป โดยไม่วายทิ้งท้ายเบาๆ กะให้เธอได้ยินเพียงคนเดียว

         “คราวหลัง ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ ก็อย่าให้เพื่อนมารบกวนเวลาทำงานอีกล่ะ แต่ถ้าจะมาสั่งสินค้าจากโรงงานเรา ก็พามาได้ทุกเมื่อ ครั้งนี้ฉันจะยกเว้นให้เธอครั้งหนึ่งก็แล้วกัน”

         “ค่ะ ตองจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีกค่ะ”

         รับปากเสร็จ ก็เดินไปยืนกอดอกอยู่ข้างหน้าคนที่นั่งไขว่ห้างโชว์ความเรียบเป๊ะของกางเกงสแล็คที่ถูกรีดมาอย่างดี เข้ากับเสื้อเชิ้ตสีขาว ปลดกระดุมสองเม็ด โชว์แผงอกหนั่นแน่น

         ไม่รู้ว่าตั้งใจยั่วใครกันแน่

         “ตองว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนี่คะ” หญิงสาวเปิดประเด็นขึ้นมาทันที เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายมาด้วยเรื่องอะไร

         ปูน ธเนศ ฐากูลประสิทธิ์ อายุสามสิบปี เป็นเจ้าของธุรกิจชิ้นส่วนอิเล็กทรอนิกส์เจ้าใหญ่ที่สุดในประเทศไทยร่วมกับพี่ชายของตน

         ชายหนุ่มเหมือนกับหลุดออกมาจากนิยาย เพราะทั้งหล่อ รวย ฉลาด มีบุคลิกภาพดี และมีเสน่ห์ดึงดูดใจสุดๆ

         และที่สำคัญ... เขาและเธอมีความสัมพันธ์กันแบบ Friend with benefits

         “การพูดเองเออเองเพียงฝ่ายเดียวของตอง โดยที่พี่ไม่ยินยอมพร้อมใจ มันไม่เรียกว่าคุยกันเข้าใจแล้วหรอกนะ” ดวงตาคมที่ดูดุอยู่ตลอดเวลา และมุมปากที่ยกขึ้นนิดหน่อยนั้น ทำให้ปวิชญารู้ว่าอีกฝ่ายกำลังอยู่ในอารมณ์จริงจัง

         แต่แล้วยังไงล่ะ... เธอก็จริงจังเหมือนกัน

         “แล้วพี่ปูนจะเอายังไงล่ะ ตองพูดชัดเจนพอแล้ว ตองไม่อยากจะอยู่ในความสัมพันธ์แบบนี้อีกต่อไป”

         เรื่องที่ทำให้ชายหนุ่มมาหาเธอถึงที่ทำงานทั้งที่ร้อยวันพันปีไม่เคยจะมาได้ ก็คือเรื่องที่หญิงสาวเพิ่งจะโทรไปขอยุติความสัมพันธ์กับเขาเมื่อคืนนี้

         “นั่งคุยกันดีๆ ก่อน” ธเนศเอ่ยเสียงเข้มติดจะวางอำนาจ

         “ไม่ล่ะค่ะ ตองมีงานต้องทำ พี่ปูนก็ควรจะกลับไปได้แล้ว”

         “เปตอง” น้ำเสียงดุๆ เพราะอารมณ์ที่ถูกกวนจนขุ่น

         “ให้คิดซะว่าเป็นการบอกเลิกก็ได้ค่ะ คนอยากเลิก ไม่จำเป็นต้องให้อีกฝ่ายยินยอมนี่คะ”

         เหมือนประโยคนี้จะทำให้สติของชายหนุ่มขาดผึง เพราะเขาลุกขึ้นดึงแขนร่างบางให้นั่งลงบนตักของตน

         “พี่ปูน!”

         ที่ปวิชญาตกใจไม่ใช่อ้อมกอดที่รัดเอวของเธอไว้แน่น แต่เธอกังวลว่าจะมีคนงานที่เดินผ่านไปมา มองเข้ามาเห็นฉากนี้ต่างหากล่ะ

         “ทีนี้จะคุยกันดีๆ ได้หรือยัง”

         เสียงกระซิบ ลมร้อนที่เป่ารดหลังคอ และกลิ่นกายของชายหนุ่มที่นับวันจะยิ่งหลอกหลอนเธอมากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้หญิงสาวใจอ่อนยวบ แต่ขณะเดียวกันก็ยืนยันการตัดสินใจของเธอได้เป็นอย่างดี

         “ตองมีงานต้องทำจริงๆ ค่ะ”

         “ร่างกายของตองยังตอบสนองพี่ดีอยู่เลยนะ... เราก็สนุกกันมาโดยตลอดนี่” ฝ่ามือหนาล้วงเข้าไปใต้กระโปรงยาวเท่าเข่า ลูบไล้ต้นขานวลนุ่มเบาๆ เลื่อนขึ้นเรื่อยๆ จนแทบจะสัมผัสกับชิ้นส่วนน้อยที่ปกปิดกลีบดอกไม้เอาไว้ ทำเอาหญิงสาวต้องใช้แรงทั้งหมดในการหยุดมือนั้นไว้ไม่ให้เคลื่อนไหวไปมากกว่านี้

         “พี่ปูน ตองไม่ใช่ของเล่นนะคะ ให้เกียรติกันด้วย”

         “ตองก็อย่าพูดจาแบบนั้นอีกสิ บอกพี่ที ว่าตองยังชอบสัมผัสของพี่อยู่” ริมฝีปากหนาสัมผัสลงบนต้นคอที่มีเพียงผมสั้นสีน้ำตาลไฮไลท์ปลายชมพูปกปิดอยู่ ความชื้นแฉะของลิ้นร้อนที่แตะลงเบาๆ ทำให้คนถูกกระทำตัวสั่นสะท้าน หน้าแดงก่ำไปหมด

         มือขวาเลื่อนออกจากใต้กระโปรงขึ้นมาบีบคลึงหน้าอกที่มือของเขาไม่สามารถกำได้มิดผ่านเนื้อผ้าเล่น

         ธเนศมองคนพยายามจะเอียงคอหนีและยึดข้อมือเขาไว้แน่นอย่างขบขัน อารมณ์ดีขึ้นมานิดหน่อย เพราะหญิงสาวยังคงตอบสนองต่อร่างกายของเขาได้ดีเหมือนเดิม ไม่ได้มีอะไรผิดแปลกไป

         “อะ...เอาไว้ค่อยคุยกันที่คอนโดก็แล้วกันค่ะ”

         ปวิชญารู้ว่าเธอไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้อีกต่อไป ก็เลยเสนอทางลงให้กับทั้งคู่

         “ได้ แล้วพี่จะไปหา ตองกลับไปทำงานเถอะ”

         ชายหนุ่มตอบรับอย่างง่ายดาย เขามองหญิงสาวที่กระเด้งตัวขึ้นหนีออกจากตักเขาไปหน้าประตูห้องรับรองแขกอย่างรวดเร็ว แต่ก่อนที่มือบางจะผลักประตูออกไป ก็หยุดชะงักเสียก่อน

         “ไหนๆ พี่ปูนก็แวะมาแล้ว ช่วยหยิบแค็ตตาล็อกสินค้าของโรงงานกลับไปพิจารณาด้วยนะคะ”

         “ได้สิ”

         ธเนศกลั้นยิ้มให้กับท่าทางของคนที่ตอนแรกดูเขินอาย แต่ยามเมื่ออยู่ห่างเขากลับกลายเป็นแม่เสือสาว ก่อนจะหยิบแค็ตตาล็อกสินค้าบนโต๊ะตรงหน้าขึ้นมาโชว์เป็นการยืนยันให้เธอได้สบายใจ

         แต่เขาคงไม่แค่ดูหรอกนะ... เขาว่าจะเหมาสินค้าสักสองสามตู้คอนเทนเนอร์ ต่อไปเวลาแวะมาหาเธอ หญิงสาวจะได้ไม่สามารถหยิบยกข้ออ้างว่าต้องรีบกลับไปทำงานขึ้นมาได้อีก