บทที่ 3

ร่างสูงโปร่งที่เพิ่งเข้ามาใหม่จดจ้องเขาเรียบนิ่งผ่านเลนส์แว่นตาอันหนาเตอะ เขาขยับกรอบแว่นเล็กน้อย ก่อนที่จะหันไปมองทางไหนสักทาง และเหมือนจะเห็นอะไรบางอย่างที่เป็นหนึ่งในแผนการณ์สร้างเรื่องเขาจึงหันกลับมามองยังพระเอกหนุ่มอีกครั้ง

"ออกไป"

"มึงเป็นใครวะ" พระเอกหนุ่มลุกพรวดด้วยความขุ่นเคือง ทว่าคราวนี้เขาเริ่มลดเสียงลงเพราะคนในร้านเริ่มหันมาสนใจ จึงไม่อยากตกเป็นข่าวในด้านไม่ดีที่ดันสร้างภาพไว้ตั้งนาน

"ออกไปก่อนที่กูจะส่งคนมาลากมึง" ชายหนุ่มมาใหม่ไม่ได้คิดจะสนใจตอบคำถาม เขากดเสียงต่ำอีกครั้งจดจ้องใบหน้าอีกคนนิ่งเรียบจนในที่สุดอีกคนก็ยอมถอย

"ฝากไว้ก่อนเถอะมึง" พระเอกหนุ่มค่อย ๆ เดินถอยห่าง เขาชี้หน้าคนที่มาช่วยเธอไว้แล้วรีบเดินหนีออกไปในทันที

ร่างสูงผละสายตาจากชายหนุ่มที่พาลหาเรื่อง ก่อนที่จะหันมาสนใจคนตัวเล็กที่นั่งกุมท้องใบหน้าเริ่มซีดเซียว ดวงตาหรี่ลงจนใกล้จะหลับเต็มที

"ปะ ปล่อยฉัน…" ทันทีที่มือหนายื่นเข้ามาจะช่วยเธอก็ปัดมือออก โดยที่ไม่เงยหน้าดูด้วยซ้ำว่าเขาคนนั้นเป็นใคร

"กลับบ้าน" สิ้นเสียงของร่างสูงที่พูดขึ้นเจ้าของใบหน้าสวยก็รีบเงยหน้ามองเพราะเริ่มรู้สึกคุ้นน้ำเสียง ดวงตากลมที่หรี่ลงพยายามเพ่งมองว่าคนที่ยื่นมือมาเป็นใคร แล้วมันก็เฉลยในเวลาต่อมาเพราะเขาคือ…

"เฮียวอร์ม" หมอประจำตัวของเธอที่ช่วยชีวิตเธอไว้ ร่างบางจึงไม่รอช้าที่ยื่นมือรับความช่วยเหลือจากเขาเพราะคิดได้ว่าเขาไว้ใจได้จากการที่พบเจอกันมาหลายต่อหลายครั้ง

ร่างเล็กถูกประคองให้เดินออกจากผับโดยที่ซบลงบนอกแกร่งของหมออย่างห้ามร่างกายที่อ่อนแอไว้ไม่ได้ โรคประจำตัวของเธอกำลังประท้วงอย่างหนักหน่วงจนต้องหาที่พึงพิงซึ่งแผงอกกว้างของคุณหมอก็ดูเข้าท่าที่สุด

"รถอยู่ไหน?" เสียงทุ้มถามคนในอ้อมกอด ทว่าตอนนี้เธอเหมือนคนมึน ๆ อึน ๆ ที่ไม่รับรู้เรื่องราวแม้กระทั่งคำถามจากเขา

คนเป็นหมอตัดปัญหาโดยการพาไปที่รถของเขาเอง ประคองร่างเล็กไว้แล้วดันให้นั่งข้างคนขับในขณะที่เขาเป็นฝ่ายที่ขับรถเองโดยที่รับรู้ถึงเสียงฝีเท้าที่ตามเขาและเธอตลอดการเดินออกมาจากผับ

"พกยามาด้วยไหม?" เขาพยายามถามร่างบางที่เอาแต่นั่งเอนพนักพิงแล้วกุมท้องไว้ และไม่มีเสียงตอบรับอะไรจากคนข้างกายเพียงแต่พยายามส่ายหัวเป็นประวิงหมอหนุ่มจึงเข้าใจรีบถอยรถออกในทันที

เซฟเฮาส์หมอวอร์ม

รถหรูเลี้ยวเข้ามาจอดที่ลานจอดรถส่วนตัวเซฟเฮาส์ของเขา ก่อนที่จะลงมาจากรถแล้วเปิดประตูฝั่งข้างคนขับจัดการอุ้มคนตัวเล็กที่กำลังนอนสะลึมสะลือ

"ที่นี่ที่ไหน…" เธอลืมตาขึ้นช้า ๆ แล้วมองทางที่ชายหนุ่มกำลังเดินเข้าไป ร่างสูงที่กำลังอุ้มไม่ยอมตอบ เขาเดินเข้าไปในเซฟเฮาส์ส่วนตัวแล้วจัดการวางร่างเล็กลงนอนบนโซฟากว้างอย่างเบามือ

พรึ่บ!

มือหนาถูกคนตัวเล็กจับข้อแขนไว้ในตอนที่เขากำลังจะหมุนตัวเพื่อเดินไปทำอะไรสักอย่าง ริมฝีปากแห้งเหือดถามขึ้นอีกครั้งเพราะเธอยังคงแปลกใจไม่หาย

"ที่นี่ที่ไหน ฉะ ฉันอยากกลับคอนโด"

"ฉันจะไปทำอะไรมาให้กิน" มือบางถูกแกะออกทันทีที่เขาพูดจบ ก่อนที่จะตรงเข้าไปในครัวแล้วจดจ่อกับการทำอาหารจนไม่นานเขาก็เดินออกมาพร้อมผ้ากันเปื้อนบนร่างกาย วางข้าวต้มร้อน ๆ บนโต๊ะกลางที่เพิ่งจะทำเสร็จมาหมาด ๆ

ร่างเล็กถูกพยุงให้ลุกขึ้นมานั่งด้วยร่างสูง เธอนั่งมองถ้วยข้าวต้มที่อยู่ตรงหน้าสลับกับหมอหนุ่ม เหมือนมีอะไรในใจที่ไม่ยอมหยิบช้อนมาทานเสียที

"กินเถอะ ฉันไม่ทำอะไรคนไข้ของฉันหรอก" ได้ยินดังนั้นเธอก็เอื้อมมือไปตักข้าวต้มขึ้นมาทาน ขณะที่ภายในเซฟเฮาส์มีแต่ความเงียบดวงตาคู่สวยก็ทานข้าวสลับกับมองเขาเป็นบางเวลา

"ยา" ร่างเล็กวางช้อนลงแล้วยอมกินยาตามอย่างว่าง่าย จนคนทำอาหารในตอนแรกหยัดยืนขึ้นแล้วเก็บถ้วยและแก้วน้ำดื่มของเธอกลับเข้าไปในครัวอีกครั้ง

น้ำฝนได้แต่มองตามหลังการกระทำของอีกคนอย่างงุนงง เธอมาอยู่ในบ้านของหมอที่เป็นเจ้าของไข้ ทว่าก็ไม่ได้สนิทกันจนได้มานอนในเซฟเฮาส์ส่วนตัวของเขา ไม่แปลกไปหรือ…