บทที่ 2 ชีวิตที่ก้าวเข้ามา

บทที่ 2 ชีวิตที่ก้าวเข้ามา

ปัจจุบันปัญทิตาเรียนมหาลัยฯ ปีหนึ่ง เธออาศัยอยู่กับยายและน้องชายหนึ่งคน ปกติเธอรับจ้างเป็นเด็กเสิร์ฟตามร้านอาหารช่วงเวลาหลังเลิกเรียน 

แต่ช่วงสองเดือนมานี้ยายล้มป่วยจากการลื่นล้มในห้องน้ำ และบาดเจ็บเรื้อรังทำให้เดินเหินไม่สะดวก หมอบอกว่าอาจจะกลับมาเดินไม่ได้ หากยายยังดันทุรังทำงานต่อ 

งานของยายคือการรับจ้างร้อยพวงมาลัยให้กับแม่ค้าในตลาด ทำงานอยู่ที่บ้านวันหนึ่งทำตั้งแต่ตีสี่ถึงเย็น ถึงสายตายายจะมองไม่เห็นก็ใช้ความเคยชินเสียบมะลิร้อยเป็นพวงได้ 

เงินที่ยายได้มาก็พอเอามาเป็นค่ากับข้าวในแต่ละวัน แต่พอล้มป่วยแบบนี้ปัญทิตาก็ต้องรับหน้าที่หาเงินคนเดียว 

เธอกับน้องต้องไปโรงเรียน น้องน่ะเรียนฟรีเพราะเป็นโรงเรียนรัฐบาล แต่ถึงฟรีอย่างไรก็มีค่าใช้จ่ายแฝงอะไรต่าง ๆ 

ส่วนเธอไม่ได้กู้เรียนเพราะหาคนค้ำไม่ได้ แม้เธอจะเรียนมหาลัยฯ รัฐบาลเช่นกันแต่ค่าเทอมก็ยังถือว่าสูงมาก แต่ก็ใช่ว่าจะหาไม่ได้ ก็ต้องปากกัดตีนถีบหาไป 

เพราะฉะนั้นตอนนี้ปัญทิตาต้องการเงินที่เยอะมากขึ้นจึงหางานใหม่ทำ เด็กเสิร์ฟตอนเย็นไม่พอแล้ว และก็เหมือนสวรรค์โปรดมีคนรู้จักแนะนำให้มาสมัครงานที่นี่  ‘บ่อนเกื้อกูล’ 

 “น้องปั้นลองไปสมัครงานที่นี่ดู เขาขาดคนช่วยทำบัญชี พี่จะฝากงานให้ค่ะ”  

พี่คนนี้ชื่อเป็นเอก เขาเป็นลูกค้าประจำร้านข้าวต้มที่เธอทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟ เพราะหญิงสาวทำงานที่ร้านนั่นมาหลายปี พี่คนนี้ก็เป็นลูกค้าประจำเวลาเธอไปชงเหล้าให้ก็แจกทิปคืนละเป็นพันบาท 

พอจะลาออกเธอเลยบอกเขาหน่อยจะดีกว่าเป็นมารยาท แล้วพอเขารู้ก็แนะนำเธอมาสมัครงานที่บ่อนนี้และย้ำว่าจะฝากงานให้

ตอนแรกเธอก็เกรงใจ แต่ก็ไม่อยากจะเสียงานดี ๆ ไป ถึงจะเป็นงานในบ่อนแต่ก็ไม่ได้ไปเปลื้องผ้าเปลืองตัวอะไร ทำบัญชีก็ตรงกันสายที่เรียนพอดี 

แม้ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดี ยิ่งได้รู้รายได้ต่อวันของบ่อนนี้แล้วมันดีกว่าเธอวิ่งเสิร์ฟข้าวชงเหล้าลูกค้าเป็นไหน ๆ 

คิดดูบ่อนเกื้อกูลจ้างเธอหนึ่งวัน นั่นเท่ากับจำนวนเงินที่เธอต้องยืนเสิร์ฟข้าวถึงสามวัน!

ปัญทิตาไม่รอช้ารีบมาสมัครงานเป็นพนักงานบัญชีที่บ่อนนี้จากคำแนะนำของพี่เป็นเอกทันที! 

อีกไม่กี่วันต่อมาเธอก็ได้เข้ามาทำงานเป็นพนักงานรับจ้างช่วยทำบัญชี รับหน้าที่กระทบยอดรายรับ ซึ่งปัญทิตาทำได้ดี เธอเป็นคนชอบตัวเลขอยู่แล้ว 

แต่ที่สำคัญที่สุดเธอชอบเงิน…กลิ่นเงินลอยฟุ้งทันทีที่เปิดประตูเข้ามาในห้องนี้ มันทำให้เธอมีกำลังและแรงใจ

เกื้อกูลรับหญิงสาวมาช่วยงานพี่น้อยผู้จัดการบัญชีของบ่อน เขาเคยเห็นปัญทิตาตอนที่แวะไปรับไอ้เป็นเอกเพื่อนสนิทที่ร้านข้าวต้ม 

มันบอกว่าจีบน้องอยู่นานเป็นปีได้ แต่ปัญทิตาไม่เล่นด้วย และตอนนั้นเกื้อกูลก็เลยได้ไอเดียดี ๆ 

เกื้อกูลเป็นคนใจดีชอบช่วยเหลือคนอยู่แล้ว แถมพี่น้อยอยากได้คนเรียบร้อย พูดน้อย และไม่เล่นหูเล่นตา 

พอได้ยินเรื่องปัญทิตาจากไอ้เป็นเอกเขารู้สึกว่าหรือนี่คือพรหมลิขิต!

คนรอบตัวที่เกื้อกูลรู้จักหากมองจากดาวอังคารยังรู้ ผู้หญิงรอบตัวเขาไม่มีใครสามารถอยู่กับพี่น้อยได้หรอก ยิ่งผู้หญิงจัดจ้านยิ่งอยู่ไม่ได้

พอไอ้เป็นเอกรับประกันด้วยหัวของมันบอกว่าเด็กคนนี้ใช้ได้ เกื้อกูลก็รับบทเชื่อคนง่าย เขาเชื่อเพื่อนสนิท และรับหญิงสาวเข้ามา…เข้ามาอยู่ใต้อาณัติเขา

 “พี่น้อยขอบคุณมากนะคะให้ปั้นเบิกเงินล่วงหน้า” 

เพราะมีธุระจำเป็นต้องเบิกเงินเดือนก่อนล่วงหน้า ก้อนที่แล้วที่เฮียให้ไปเธอเอาไปทำห้องน้ำในบ้านให้ยายใหม่ 

ตอนนี้เงินจะพายายไปหาหมอก็กลัวจะไม่พอจึงต้องมาเบิกเงินเดือนกับพี่น้อยก่อน

 “จะขอบคุณก็ไปขอบคุณเฮียเถอะ นู้นอยู่หน้าโต๊ะสนุ๊กรีบออกไปก่อนแขกจะมา” 

วันนี้บ่อนปิดครึ่งวันเพราะเมื่อวานตำรวจลง พี่น้อยบอกว่าเราต้องทำตามระเบียบ ให้ปิดก็ปิด จ่ายเสร็จก็เปิดใหม่ 

เวลานี้จึงถือว่าเป็นการทำความสะอาดบ่อนครั้งใหญ่ไปในตัว เธอเห็นพนักงานช่วยกันเก็บกวาดดูดฝุ่นที่พรมกันยกใหญ่

 “ค่ะ ๆ เดี๋ยวปั้นรีบออกไป กองนี้พี่น้อยไม่ต้องทำนะคะ ปั้นจะทำให้เสร็จคืนนี้เลย” หญิงสาวบอกผู้ดูแลอย่างเริงร่า 

เพราะวันนี้วันเสาร์ไม่มีเรียน เธอจะได้เงินสองแรงจึงมีความสุขมากกว่าปกติ แถมยังได้เงินที่เบิกล่วงหน้าเอามาเก็บไว้ให้อุ่นใจ

 “ย่ะ ฉันไม่แย่งงานเธอหรอก ไป ๆ นู้นไงเฮีย” 

น้อยมองตามร่างเล็กของหญิงสาวที่แม้ภายนอกปัญทิตาจะดูนุ่มนิ่ม แต่จริง ๆ เธอเป็นคนกระฉับกระเฉงตั้งใจทำงาน แถมยังละเอียดรอบคอบ เรียกได้ว่ารักษาผลประโยชน์ให้กับบ่อนนี้อย่างไม่มีขาดทุนแม้สักสตางค์แดงเดียว

ปัญทิตาแบ่งเบาภาระน้อยได้เป็นอย่างดี เก็บรายละเอียดให้ทุกอย่าง เธอจึงเอ็นดูปัญทิตาเป็นพิเศษ น้อยก็รู้ตัวว่าอายุมากขึ้นเรื่อย ๆ ต้องหาคนมาช่วยงานแบบที่ไว้ใจได้ 

แล้วก่อนหน้านี้ไอ้คนที่เฮียหาก็ตั้งใจกันเหลือเกิน! 

ถามว่าตั้งใจทำงานเหรอ? เปล่า! ตั้งใจจับเฮียสิไม่ว่า!

เมียเจ้าของบ่อนก็ดีกว่านั่งดีดเครื่องคิดเลขอยู่ในห้องบัญชีนี่เป็นไหน ๆ 

และพอเจอปัญทิตา น้อยก็เห็นทางสว่างที่จะเป็นตัวตายตัวแทนให้กับเธอได้ 

ปัญทิตาเป็นเด็กว่านอนสอนง่าย พูดจาเสียงเบา ไพเราะเรียบร้อย น่าเอ็นดูอย่างที่สุด และเธอก็รู้ว่าเฮียเกื้อก็เอ็นดูปัญทิตามากกว่าใคร เพราะยอมจ้างหญิงสาวด้วยเงินเดือนที่สูงมาก 

แถมไม่ใช่เงินของบ่อนด้วย แต่เป็นเงินส่วนตัว คิดดูว่าคนที่คนเขี้ยวลากดินอย่างเจ้านายเธอยอมควักเนื้อจ้างเด็กคนนี้ไว้

 ‘ฉันก็แค่อยากให้เด็กมันได้เรียนหนังสือ พี่น้อยก็คิดมาก ผู้หญิงนิ่ม ๆ อย่างนี้กลืนง่ายเกินไปฉันไม่ชอบ’ 

แม้เจ้านายจะยืนยันเช่นนั้น แต่น้อยที่อยู่ตรงนี้ด้วยกันมาร่วมสิบปี เธอว่ามันก็ยังไง ๆ อยู่ จึงจับตาดูตลอดเวลา 

 ‘พี่น้อย ฉันแค่ให้ข้าวปั้นมาช่วยแยกเงินจะมายืนเฝ้าอะไร?’ 

แม้หลายเดือนมานี่เจ้านายเธอจะไม่ได้แสดงท่าทีเป็นไอ้ตาเฒ่าหื่นรอสวบเด็กแต่อย่างใด 

แต่น้อยก็คิดว่ามันเงียบ…เงียบแบบแปลกเกินไป อย่างไรเธอก็ต้องจับตาดูต่อไปไม่มีเลิก!

 “สาธุ…ขอให้อย่าให้เป็นอย่างที่ลูกช้างคิดเลยเถิ้ดดดดด”