บทที่ 1 เริ่มต้น…  

บทที่ 1 เริ่มต้น…

“ขอบคุณเฮียเกื้อมากนะคะที่ให้ปั้นทำงานที่นี่…แล้วก็เงินนี่ด้วย” 

ปัญทิตามองธนบัตรสีเทาปึกหนึ่งในมือด้วยหัวใจเต้นแรง เธอไม่เคยจับเงินเยอะขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต 

นี่เป็นครั้งแรกและทั้งหมดก็เพราะความเมตตาของผู้ชายที่ยืนยิ้มใจดีอยู่ตรงหน้าเธอนี้

“เรื่องเล็กน้อยไม่ต้องคิดมาก ข้าวปั้นมาทำงานให้เฮีย เฮียต่างหากที่ต้องขอบคุณ” 

เกื้อกูลยกบุหรี่ในมือขึ้นสูบก่อนจะพ่นควันสีขาวคลุ้งลอยขึ้นเหนือศีรษะของเราสองคน 

เขามองหญิงสาวรูปร่างสะโอดสะองตรงหน้า แม้เธอจะอยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนขายาวธรรมดา ใบหน้าขาวใสที่คอยแต่จะมุดหลบสายตา แต่นั่นก็ซ่อนความสวยสมวัยไว้ไม่ได้

“ถ้าเฮียมีอะไรจะให้ปั้นช่วยบอกได้เลยนะคะ ปั้นเต็มใจ…ช่วยเฮียทุกอย่าง” ปัญทิตาพูดแล้วก็ก้มหน้าลงหลบซ่อนความเอียงอาย 

เฮียเกื้อขึ้นชื่อว่าเป็นคนน่ากลัว เป็นคนที่มีอิทธิพลแม้แต่ตำรวจแถวนี้ก็ไม่กล้ายุ่ง ตอนแรกที่เธอมาทำงานที่นี่ ใครรู้ก็มีแต่คนเตือนว่าอย่ามา 

อยู่ที่นี่แม้ความเป็นอยู่จะดีเพราะเงินสะพัด แต่ชีวิตก็แขวนอยู่บนเส้นด้าย เพราะไม่รู้จะเดินไปสะดุดเท้าใครตอนไหน หรือหากทำให้คนตรงหน้าไม่พอใจ อาจจะหายไปเฉย ๆ อย่างไร้ร่องรอยเลยก็ว่าได้

เขาบอกกันว่าหลังบ่อนมีบ่อไอ้เข้!

แต่เพราะเงินตัวเดียวที่ปัญทิตากล้าแลก เธอตั้งใจทำงาน ไม่สร้างปัญหาแค่นี้ก็อยู่ที่นี่ได้อย่างปลอดภัย และมันก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ 

นอกจากห้องบัญชีกับทางเดินออกหลังบ่อนแล้วเธอก็ไม่เคยออกไปบริเวณด้านหน้า เพราะเฮียสั่งห้ามไม่ให้เธอออกไป 

ถ้าออกไปป้วนเปี้ยนเฮียจะไล่ออก! ซึ่งปัญทิตาทำตามคำสั่งอย่างเคร่งครัด 

และมันก็เป็นจริงอย่างที่เธอคิด ปัญทิตาทำงานได้ครบหนึ่งอาทิตย์ เฮียเกื้อก็เรียกเธอเข้ามาหาและยังมอบเงินจำนวนหนึ่งไปให้เธอบอกว่าเป็นเงินเดือนล่วงหน้า 

“ก็ทำหน้าที่ของข้าวปั้นไป แล้วก็ตั้งใจเรียนให้ได้เกรดดี ๆ ส่วนถ้าต้องเรียนหรืออ่านหนังสือก็บอกพี่น้อยไว้ ฉันอนุญาตให้เราหยุดงานสำหรับเรื่องเรียนได้ แต่เรื่องอื่นไม่ได้นะ…” 

น้ำเสียงของเกื้อกูลแม้จะใจดีเฉกเช่นเดิม แต่ปัญทิตาก็รู้ว่าเขากำลังตักเตือนเธอเรื่องอะไร 

พี่น้อยเป็นผู้จัดการบัญชีที่บ่อน เป็นพี่เลี้ยงสอนงานเธอ พี่น้อยบอกไว้หมดแล้วว่าเฮียเกื้อชอบหรือไม่ชอบอะไรบ้าง

“ปั้นรู้ค่ะ พี่น้อยบอกแล้วว่าเฮียไม่ชอบผู้หญิงออกไปเที่ยวกลางคืน นอกจากมหาลัยฯ ที่บ่อน แล้วก็ที่บ้าน ปั้นไม่เคยออกไปไหนค่ะ” เธอก้มหน้าพูดกับเขา สองมือก็บีบปึกเงินในมือแน่น

“ก็ดี ฉันชอบเด็กว่าง่าย ๆ แล้วที่บอกว่าเต็มใจช่วยเฮียทุกอย่าง ข้าวปั้นพูดจริงเหรอ?” หญิงสาวร่างเล็กพยักหน้ายืนยัน 

ดวงตากลมโตคล้ายตุ๊กตาจ้องมองเขาอย่างเทิดทูล เกื้อกูลยิ้มกว้าง เขาชอบความรู้สึกนี้…ชอบที่จะมองคนที่อยู่ต่ำกว่า ยอมกดหัวตัวเองลงมาเป็นเบี้ยล่างให้เขา

“จริงค่ะ ถ้าเฮียมีอะไรให้ปั้นช่วยก็บอกมาเลย ตอนไหนก็ได้…แต่บอกล่วงหน้านิดหนึ่งนะคะ พอดีปั้นต้องแบ่งเวลาไปดูแลยายด้วย” 

ผู้หญิงประเภทนุ่มนิ่มแบบนี้ที่น่าหลงใหลอย่างหนึ่งก็คือความใสซื่อ ในชีวิตเกื้อกูลไม่ชอบอะไรสไตล์นี้ แต่นี่...มันก็น่าลองดู 

เกื้อกูลดับบุหรี่ในมือก่อนจะประสานมือไว้ที่หน้าขาตัวเอง ดวงตาคมเข้มสีน้ำตาลอ่อนนั้นกวาดสายตามองเธอ 

ปัญทิตาไม่รู้ความหมายของนัยน์ตาคมคู่นี้ แต่หัวใจดวงน้อยกลับยิ่งเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ 

“เฮียรู้เรื่องยายของข้าวปั้นแล้ว เป็นเด็กดีจัง…แล้วน้องชายเรียนชั้นไหนแล้ว?” 

ทุกเรื่องเกื้อกูลรู้ดี และเขาก็ถามไปอย่างนั้นเพราะชอบมองนัยน์ตาใส ๆ เหมือนลูกกวางตัวน้อยที่ทอประกายวาววับ

และเพราะเขาเองนี่แหละที่ทำให้ปัญทิตาเดินเข้ามาถึงจุดนี้ ให้เธอเข้ามาเป็นลูกน้องในบ่อน ทั้ง ๆ ที่หญิงสาวเพิ่งเรียนบัญชีปีหนึ่งเองด้วยซ้ำ เธอจะมีปัญญาทำอะไรที่นี่ได้

“ป.4 ค่ะ เฮียคะ…ปั้นขอบคุณเฮียมาก ๆ นะคะ” ปัญทิตาเอ่ยขอบคุณซ้ำอีก ถ้าไม่มีเกื้อกูลก็ไม่รู้ว่าชีวิตของเธอจะเป็นยังไง

เกื้อกูลพยักหน้าและก็พูดย้ำเรื่องตั้งใจเรียน ต้องตั้งใจทั้งพี่และน้อง ปัญทิตารับปาก

“เฮียรู้แล้วว่าขอบคุณ ไม่ต้องทำเหมือนเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนั้น” เกื้อกูลเอ่ยออกมาก่อนจะส่งยิ้มใจดีให้เหมือนเดิม 

ถ้าเทียบกับผู้หญิงที่ผ่านตา ข้าวปั้นถือว่าเป็นสิ่งของที่ควรลงทุนด้วย 

เกื้อกูลคิดไว้นานแล้วว่าเขาอยากจะมีใครสักคนที่ไม่ใช่เมีย ไม่ต้องผูกมัดยึดติด แต่จะเป็นมือเป็นเท้าให้ได้ เป็นหลังบ้านที่ดีที่จะไม่มีวันทรยศหักหลังเขา 

คนที่จะทำงานแบบที่ทุ่มกายถวายหัว และมันก็เหมือนสวรรค์มาโปรดเขาก็ได้เจอปัญทิตา

คนตรงหน้าถึงจะเซื่อง ๆ ซึม ๆ ไปหน่อยแต่เรื่องพวกนี้ก็หัดกันได้ 

ปัญทิตาพื้นฐานครอบครัวดี ไม่ใช่พวกเด็กกเฬวราก แต่เพราะพ่อแม่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตหมด เธอและน้องจึงต้องอยู่กับยาย ก็อยู่กันมาแค่สามคน 

ญาติพี่น้องไม่มีเพราะไม่ได้ติดต่อกันนานแล้ว นั่นก็ตรงคอนเซปต์ของเกื้อกูลยิ่งคนน้อยยิ่งไม่วุ่นวาย เขาเกลียดปัญหา เกลียดความวุ่นวาย มากคนก็มากความ

ปัญทิตาเป็นเด็กสู้ชีวิต รักครอบครัว…เธอสู้ชีวิตเหมือนกันกับเขา

สองพี่น้องเรียนหนังสือเก่ง ปัญทิตาหัวอ่อน และหน้าตาจัดว่าดีเข้าขั้น เกื้อกูลไม่มีเสียอะไรแน่นอน

เกื้อกูลไม่เห็นผลเสียกับการที่จะทุ่มเทก้อนเงินลงทุนไปกับเธอ เพราะแค่เงินก้อนนี้เขาก็รู้สึกว่าซื้อหัวใจดวงเล็กจิ๊ดของเธอได้ทั้งดวงแล้ว

“เฮียช่วยเหลือปั้นยังไงก็ต้องตอบแทนค่ะ” หญิงสาวบอกเขาด้วยแววตาเป็นประกายเอียงอาย 

เกื้อกูลฟังแล้วก็เลิกคิ้วขึ้น ก่อนที่เขาจะยิ้มกว้างกว่าเดิม

เขาหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ 

ปัญทิตาเงยหน้าขึ้นมองเขาและเธอก็เม้มริมฝีปากทันทีที่สายตาเราสบกัน 

“โอเค งั้นเฮียจะถือว่าข้าวปั้นสัญญาแล้วนะว่าจะตอบแทนเฮียทุกอย่าง...” 

ตึกตัก! ตึกตัก!

“คะ ค่ะ...ทุกอย่าง” 

“เด็กดีต้องรักษาสัญญาด้วยนะครับ” 

“ปั้นเป็นคนรักษาสัญญาอยู่แล้ว” 

เกื้อกูลพูดจบมือหนาอันแสนอบอุ่นก็วางลงมาบนศีรษะเธอ ก่อนจะเดินจากไป

เขาทิ้งปัญทิตาไว้กับหัวใจที่เต้นแรง...