บทที่ 3 แค่ก้าวขาผิด ชีวิตเปลี่ยน!

บทที่ 3 แค่ก้าวขาผิด ชีวิตเปลี่ยน!

ปัญทิตาเดิมดุม ๆ ออกมาจากห้องทำงาน เธอมองซ้ายแลขวาก็พบพี่ ๆ เพื่อน ๆ ที่ก้มหน้าก้มตาทำงานกันอย่างขยันขันแข็ง แต่เมื่อทุกคนเงยหน้ามาเห็นเธอก็ต่างก้มหน้าก้มตามากกว่าเดิม 

ปัญทิตาไม่เคยรู้ว่าทำไมพวกเขาต้องทำเช่นนั้น แต่พี่น้อยบอกว่าเด็กแผนกบัญชีไม่ควรจะไปสุงสิงกับใคร เราไม่รู้ว่าใครเป็นอย่างไร เธอต้องจับเงิน แถมเป็นเงินจำนวนมาก

ในเมื่อเฮียจ้างเธอในราคาค่าจ้างที่สูงมากแล้วมันก็ต้องแลกกับอิสรภาพหรือสังคมในที่ทำงาน ปัญทิตาก็เชื่อฟังเพราะในตอนทำงานเธอกับพี่น้อยก็คุยกันนับคำได้ เพราะเราต้องมีสมาธิที่จะทำงานคิดเงิน 

แล้วอีกอย่างหนึ่งที่สำคัญ…เฮียไม่ชอบให้เธอคบคนมั่วซั่ว แค่เด็กครัวมาส่งข้าวก็มองหน้ากันไม่ได้แล้ว 

ปัญทิตาไม่เคยเล่นหูเล่นตากับผู้ชาย เรียนเสร็จก็มาทำงาน ทำงานเสร็จก็กลับบ้าน

เธออยู่แต่มหาลัยฯ บ่อน แล้วก็บ้าน ชีวิตมีแต่ยายและน้องชายเท่านั้น

หลังจากเลิกเรียนเธอก็มาทำงานดีดเครื่องคิดเลขทำบัญชี กลับบ้านก็ประมาณเที่ยงคืนของทุกวันชีวิตเธอก็เป็นอย่างนี้มาตลอด ปัญทิตาไม่เคยไปนอกลู่นอกทางที่ไหน

แต่วันนี้ที่หญิงสาวแค่ก้าวขาออกประตูห้องทำงานผิดไปเพียงไม่กี่ก้าว ชีวิตเธอกลับเปลี่ยนไปตลอดกาล

 “...นั่นเด็กมึงเหรอ?” 

 “...” 

 “ไปลากมาดูหน้าหน่อย!” 

ปัญทิตาไม่รู้ว่าใครเป็นคนพูด แต่ในตอนที่มองไปข้างหน้าด้วยดวงตาที่เบิกโพลงขึ้น เธอเพิ่งเห็นว่าด้านข้างโต๊ะสนุ๊กเกอร์ที่เกื้อกูลยืนอยู่จะมีกลุ่มคนจำนวนมากอยู่ตรงนั้น 

คนพวกนี้คือใครกัน? แล้วไหนบอกบ่อนปิด!

จากห้องทำงานเธอมาถึงตรงนี้ ปัญทิตามองแค่เพียงแผ่นหลังกว้างของเกื้อกูลเท่านั้น เธอมัวแต่จะโฟกัสสิ่งที่จะพูดกับเกื้อกูลจึงไม่ได้สังเกตุสิ่งรอบตัวใด ๆ 

หญิงสาวเดินลั่นล้าออกไป แต่พอพ้นกำแพงเธอก็ต้องชะงักเพราะสายตานับสิบคู่ของทุกคนล้วนมองมาที่เธอเป็นตาเดียว 

เท้าเล็กนุ่มบนรองเท้าสลิปเปอร์ที่มีไว้ใส่ภายในห้องทำงานก้าวขาถอยหลังอัตโนมัติพร้อมกับหัวใจดวงน้อยร่วงหล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม! 

 “เกื้อครับ…มีของดีของเด็ดไม่แบ่งกันเลย” 

 “ก็ไม่ใช่ของดีของเด็ดอะไรหรอก ข้าวปั้นกลับเข้าไปในห้อง” 

แม้น้ำเสียงที่เกื้อกูลใช้จะเจือไปด้วยใจเย็นเช่นเดิม แต่แค่นั้นก็ทำให้ขนทั่วร่างกายของปัญทิตาลุกซู่

 “ข้าวปั้น ชื่อน่ารักเหมือนหน้าตาเลย ไงข้าวปั้นเราอายุเท่าไหร่แล้วครับ” 

ปัญทิตาหยุดยืนห่างจากเกื้อกูลประมาณสามเมตร ตอนนั้นหูของเธอดับไปแล้ว หญิงสาวเอาแต่ก้มหน้างุดไม่กล้าที่จะก้าวเท้าไปข้างหน้าหรือหมุนตัวกลับไปข้างหลังด้วยซ้ำ

 “ข้าวปั้นฉันถาม…” เธอไม่รู้จะตอบอะไรผู้ชายที่ไม่รู้จักกัน ปัญทิตาจึงเงยหน้าขึ้นมองแผ่นหลังกว้างของเกื้อกูลเแทนที่จะตอบคำถามคนที่ดูจะอายุไล่เลี่ยกับเขา

เธอกำลังภาวนาให้เกื้อกูลหันกลับมา!

 “ถ้าไม่ตอบก็ไปลากมา!” ปัญทิตาเงยหน้าขึ้นตามเสียง เสียงนั้นไม่ใช่ของเกื้อกูล ไม่ใช่ของผู้ชายที่อายุไล่เลี่ยกันกับเขา แต่เป็นของชายสูงวัยที่นั่งหน้านิ่งอยู่ตรงนั้น

ตอนนี้ปัญทิตาตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวไปหมด ยิ่งเห็นชายฉกรรจ์รูปร่างสูงใหญ่ในชุดสูทขยับเท้าเดินเตรียมจะตรงมาทางนี้ หญิงสาวก็แทบจะร้องไห้ออกมา แต่เธอก็ไม่กล้าจะขยับตัวไปไหน

 “...ข้าวปั้นมานี่”  

เสียงเรียกของเกื้อกูลยิ่งทำให้ร่างกายของหญิงสาวเหมือนโดนแช่แข็งกว่าเดิม แต่นี่คือสิ่งที่เธอต้องการได้ยิน

ร่างเล็กก้มหน้าด้วยท่าทางแต่ก็ก้างเท้าวิ่งมาหยุดอยู่ข้างหลังเขา 

 “ฉันเคยบอกว่าอะไร…” เกื้อกูลก้มลงมากระซิบเสียงลอดไรฟัน ดวงตาคมเข้มสีน้ำตาลอ่อนมองเห็นเพียงปลายผมสั้นของหญิงสาวเท่านั้นเพราะเธอเอาแต่ก้มหน้างุดไม่ยอมเงย!

แต่ต่อให้จะก้มต่ำแค่ไหน คนอื่นก็เห็นกันทั่วแล้วไหมว่าปัญทิตาหน้าตาเป็นอย่างไร!

หัวใจของหญิงสาวทะลุออกจากอกหล่นร่วมไปไหนแล้วก็ไม่รู้ และเมื่อเขาเงียบเธอจึงค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น พอเห็นเขามองอยู่ด้วยสายตาดุดันขอบตาก็ร้อนผ่าว 

คำพูดคำเตือนที่เขาพร่ำบอกตลอดทุกครั้งที่เจอหน้ากันดังเข้ามาในหูราวกับกดรีเพลย์

 ‘ห้ามออกจากห้องนี้ถ้าฉันไม่อนุญาต’ 

 ‘ถ้าฉันรู้ฉันไล่ออกแน่ เข้าใจหรือเปล่า?’ 

 “กูแค่ขอดูหน้าหน่อยมึงจะเป็นอะไรนักหนา” เสียงของผู้ชายสูงวัยคนนั้นก็พูดขึ้นอีกครั้ง 

ปัญทิตายิ่งตัวสั่นด้วยความกลัวหนักกว่าเดิม เธอพอจะจำได้แล้ว...คนนี้เธอจำแล้วเพราะพี่น้อยเคยชี้ให้ดูในกล้องวงจรปิดของร้าน

 “ก็เห็นไปแล้วไง ข้าวปั้นเข้าห้องไป” เสียงของเกื้อกูลสุภาพแต่ไม่ราบเรียบ กระแสเสียงของเขาฉายชัดว่าไม่พอใจ 

ปัญทิตาถึงอยู่กับเกื้อกูลมาไม่นานเท่าไหร่ แต่เธอก็พอจับน้ำเสียงและอารมณ์ของเขาได้ 

ตอนนี้เฮียกำลังโกรธ…กำลังโมโห และแน่นอนว่าเขาต้องโมโหเธอแน่ ๆ 

 “งั้นวันนี้กูก็ไม่มีอะไรจะคุยกับมึงแล้ว” เกื้อกูลได้ยินเช่นนั้นแค่นเสียงออกมาจากลำคอ และใช้ท่อนแขนดันร่างเล็กที่อยู่ข้าง ๆ ไปด้านหลัง

 “เราคุยกันจบไปแล้ว” 

 “บ่อนจะเปิดหรือจะปิดต่อก็อยู่ที่ว่ามึงจะเอาหน้ายัยเด็กข้าวปั้นมาให้กูดูหรือเปล่า?” 

คำพูดของคนพวกนั้นทำเอาเธอกำมือแน่นก่อนจะค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองเกื้อกูล พอได้สบแววตาที่มองมาก็รีบก้มหน้าขอบตาร้อนผ่าวทันที

เธอทำให้เฮียเดือดร้อน…

 “เฮียคะ…” 

 “หุบปาก!” 

ปัญทิตาแค่เรียกเขาก็ได้รับเป็นการตวาดเสียงดังลั่นกลับมา และก็เสียงหัวเราะของชายสูงวัยคนนั้นก็ดังขึ้นเสียดแทงใจเธอ หญิงสาวมองคนใจร้ายผ่านม่านน้ำตา

 “หวัดดีเสี่ยธร…เขาเป็นผู้อุปการคุณบ่อนเรา” เกื้อกูลกัดฟันบอก

ผู้อุปการคุณนั่นเท่ากับว่าเป็นตำรวจ เป็นคนที่เกื้อกูลต้องดูแล เป็นคนที่พวกเราในบ่อนนี้ไม่สามารถขัดใจอะไรได้

ปัญทิตาพนมมือขึ้นไว้กลางอก และยกขึ้นไหว้คนที่เกื้อกูลแนะนำให้เธอรู้จัก ก่อนจะใช้หลังมือเช็ดน้ำตา

 “ไหว้พระเถอะจ่ะ ข้าวปั้นเราอยู่ที่นี่มานานหรือยัง” 

มือเท้าของปัญทิตาเย็นเฉียบ แต่ทันทีที่มือหนาร้อนจัดจับท่อนแขนของเธอรู้สึกปลอดภัย 

หญิงสาวเบี่ยงตัวหลบสายตาของทุกคน เธอกลั้นสะอื้นคิดเอาแต่โทษตัวเองว่าไม่ควรวิ่งออกมาแบบนี้ เธอทำให้เฮียเดือดร้อนมากแน่ ๆ 

 “เสี่ยธรเราไปคุยกันในห้องดีกว่าไหมครับ” ลูกน้องของเกื้อกูลที่ชื่อว่าสามถามขึ้น

 “จะรีบทำไม นี่ก็อยากจะคุยกับข้าวปั้นก่อน…” 

กำธรถามออกไป สายตาฉายชัดว่ามีเรื่องสนุก ๆ ให้ทำ 

เกื้อกูลรู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไร เขาถอนหายใจและก้มมองคนที่ยืนตัวสั่นเป็นลูกนกอยู่ข้าง ๆ 

 “ผมเพิ่งส่งเด็กให้เสี่ยไปเองนะครับ” เกื้อกูลเอ่ยยิ้ม ๆ แต่มันเป็นยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตา 

 “แต่ฉันชอบคนนี้…เอาข้าวปั้นให้ฉันได้ไหม ถ้าได้คนนี้เดี๋ยวฉันจะไปคุยกับภาคให้ไม่ต้องลงกันทุกอาทิตย์” กำธรหมายถึงไม่ต้องให้ตำรวจลงบ่อนทุกอาทิตย์ ถ้าเขาได้ในสิ่งที่เขาต้องการ

แรงบีบที่ข้อมือของปัญทิตาแน่นขึ้นจนเธอรู้สึกเจ็บ แต่หญิงสาวไม่กล้าแม้แต่จะร้องออกมาเพราะสิ่งที่ได้ยินมันน่ากลัวเกินกว่านั้นมากนัก

 “คนนี้ไม่ได้” 

 “ทำไมไม่ได้?” 

 “ข้าวปั้นเป็นเมียผม…”