chapter 25

NAALIMPUNGATAN SI AMARA dahil sikat ng araw na tumama sa kanyang mukha dahil sa bahagyang lumihis ang kurtina. Napabalikwas siya ng bangon nang makapang wala na si Zach sa kanyang tabi. Nanlaki ang kanyang mata nang sumilip siya sa may bintana mataas na ang sikat ng araw. Wala na ang bagyo maaliwalas na ang kalangitan ngunit kitang-kita ang bakas ng matinding hagupit ng kalikasan dahil sa mga nagbabagsakang mga punong kahoy at poste ng kuryenti. Maging ang mga dibri ng mga bangkang pandagat na nawasak dahil sa malakas ng hangin umabot sa kanilang bahay.

“Hay!” malungkot siyang na pabuntonghininga dahil paniguradong marami sa kanyang mga ka baryo ang nawalan ng hanapbuhay. Hindi man lang napaghandaan ang matinding pag-ulan at malakas na pagbayo ng hangin. Wala naman siyang nababalitaang na babala sa PAG-ASA na may paparating na bagyo. Pero wala nga ba baka masyado lang okupado ang kanyang isip kaya hindi lang niya binigyang pansin ang mga naririnig.

Inabot niya ang kanyang cellphone na