Chapter 6 : Grieving Vampire

“What happened? Bakit nakabusangot ka?” tanong sa akin ni Toby habang inihahanda ang mojito na inorder ko.

“Wala,” mabilis kong sagot kahit na sa loob-loob ko ay nagngangalit ako sa inis dahil sa nangyari kanina.

Ang kapal ng mukha ng mortal na ‘yon na tanggihan ang alok ko—at para saan? Para ipagpalit lang ako sa isang pangit? Arrghh! Humanda s’ya mamaya. Pupuslit ako sa kwarto n’ya at sasakalin s’ya sa pagtulog n’ya hanggang sa mawalan s’ya ng hininga.

Hmp. Akala n’ya siguro magiging mabait ako dahil lang sa may utang na loob ako sa kanya.

Never!

“S’ya nga pala, nakita ko ang lalaking niligtas mo noong nakaraang araw kay Mateo?” pahayag ni Toby.

“Oh tapos?” labas sa ilong na tanong ko.

“Wala lang,” natatawang saad n’ya kaya naman sinamaan ko s’ya ng tingin. Alam na alam ko kapag nakabungisngis ang bampirang ‘to.

Yes. Toby is a pureblood vampire, just like me. Among our kind, he’s the only one I truly trust. Why? Because, unlike most vampires, he shares my conviction—our hunger should not demand the slaughter of humans. He still feeds on human blood, yes, but he does it without extinguishing lives. His source is the blood bank, carefully acquired and controlled.

In a world where countless vampires take pleasure in hunting, Toby and I stand apart. That’s what makes him different… and why he’s the closest thing I have to an ally.

Siguradong may ideya na si Toby na hindi lang basta-basta sa akin ang mortal na ‘yon. Sa tuwing nagkakaroon kasi ng gulo dito sa bar ay hindi ako nakikialam. I always enjoy the uproar. Mga bouncer ko ang nagreresulba sa away kaya nang makita ako ni Toby at ng iba pa na nakialam sa nangyaring gulo noong nakaraang araw ay maraming nagulat at namangha.

Now that I think about it…ano bang pumasok sa kukute ko para pagurin ang sarili kong iligtas ang taong ‘yon?

Conscience? Nahh! Impossible.

“Here’s your mojito.”

I picked up my mojito and swiveled on the stool to get a glimpse of the customers dancing on the dance floor. Akmang iinumin ko na sana ang hawak konkon alak nang bigla itong dumulas sa kamay ko. Kasabay no’n, parang may matalim na kirot na bumaon sa dibdib ko—isang biglaang lungkot at hinagpis na hindi ko maipaliwanag.

Something’s wrong. It feels like a deep sadness is squeezing my heart, making it hard for me breathe.

Rosalie.

“Fana, are you okay?” Toby asked me with deep concern. I only nodded in response.

I needed to check on my friend Rosalie. I wouldn’t be at ease until I was sure she was fine.

“Miss Fana,” tawag sa akin ni Melissa kaya napalingon ako sa kanya. “Nasa kabilang linya po si Thana. Sa akin s’ya tumawag dahil hindi ka raw n’ya ma-contact.”

Kinuha ko mula sa kamay ni Melissa ang phone n’ya. Iniwan ko muna sila at pumasok sa storage room para doon kausapin si Thana. Hindi kami magkakarinigan kung mananatili akong nakaupo ‘ron.

“Thana, napatawag ka?” tanong ko, pero isang hagulgol lang ang lumabas sa kanya—mas lalo lang nagpatindi sa masamang hinala ko.

“F-Fana…”

“Bakit ka umiiyak, Thana?”

“M-Mom’s dead.”

Nanigas ako sa kinatatayuan ko. Ang bigat ng balitang iyon ay bumagsak sa akin. Namalayan ko na lang na basag na ang phone na hawak ko dahil sa higpit ng pagkakakuyom ng mga kamao ko.

Malalaki ang hakbang ko palabas ng kwarto. Sinalubong ako nina Toby at Melissa, pero hindi ko sila binigyan ng pansin. Iniwan ko ang sirang phone sa counter at dire-diretsong lumabas ng bar.

Pagpasok ko sa cabin, saka ko na pinakawalan ang isang malakas na palahaw. I cried my heart out.

This was the day I had been afraid of for so long—the day I could be separated from someone I valued more than anything. A heavy dread weighed on my chest, and the thought of losing her made my heart ache with an unbearable emptiness.

I can’t feel her presence anymore. Napayakap ako sa sarili ko habang nakaluhod sa sahig, humahagulhol ng todo. Wala na ang nag-iisang tao na nagbigay halaga sa akin sa kabila ng pagiging iba ko… sa kabila ng pagiging halimaw ko. Wala na si Rosalie.

“Fana,”

“J-Just leave me alone, Toby,” pakiusap ko habang pilit na pinapakalma ang sarili ko.

“P-Per―”

“Get out!” asik ko.

Hindi ko napigilan ang biglang paglabas ng pangil ko, at sigurado akong pula na rin ang mga mata ko nang malasahan ko ang sarili kong dugo dahil sa pagkakaangil ko. I f*cking bit my own tongue.

“It’s okay to grieve, Fana, pero huwag mong hahayaang kainin ka ng kalungkutang nararamdaman mo. It’s not healthy for you. Alam mo ang puwedeng mangyari kapag hinayaan kong lamunin ka ng emosyon mo,” pahayag ni Toby bago siya tuluyang lumabas ng cabin.

Nanghihinang ibinangon ko ang sarili ko mula sa pagkakasalampak sa sahig, pilit na pinapakalma ang sarili, pero kahit anong gawin ko, pinapangunahan pa rin ako ng sakit na bumabalot sa puso ko. Itinukod ko ang kamay ko sa mesa at nilagok ang dugo na nasa baso.

“Ahhh!” sigaw ko, saka ko ibinalibag ang mesa sa pader. “You can’t leave me like this, Rosalie!” Hagulgol ko nang todo, puno kirot at pangungulila sa mga sandaling ito.

“FANA,” Thana’s voice called out as she ran toward me, her footsteps quick and urgent.

Without a second thought, I opened my arms and pulled her into a tight, lingering embrace. I knew we desperately needed this connection—each other’s support and understanding—especially since we had both endured the same heartache of losing her.

In that hug, our sorrow felt a little lighter, and for a moment, the world seemed to pause around our shared pain.

Thana’s body was trembling. Umiiyak na siya ngayon sa balikat ko, kaya naman mas hinigpitan ko ang pagkakayakap sa kanya.

“N-Nakangiti s-s’ya, Fana… My mom was peacefully sleeping, smiling. H-Hindi s’ya nahirapan sa mga huling sandali niya.”

“We can overcome this, Thana. After all, Fana and Thana are stronger and braver…”

“…when they’re together,” nakangiting dugtong ni Thana.

Iyon ang laging sinasabi ni Rosalie. Habang lumalaki si Thana, ini-imagine niya na magmumukha kaming kambal na dalawa, kaya pati pangalan ng anak niya ay isinunod niya sa akin.

Rosalie and I had always nurtured a bond between Thana and me, ensuring she would grow up feeling connected and safe with my presence. Perhaps Rosalie had quietly known that this day would inevitably arrive—that moment when life would demand farewells too painful to bear alone.

She must have understood that when the time came, Thana and I would be each other’s anchor, holding on tightly in the face of loss.

“W-Where is she? I need to see her,” I said, my voice shaking.

“Mamaya pa ihahatid ng morgue si mom dito.”

Tumango lang ako.

“Thana, alam kong wala ka pang tulog. You look pale. Matulog ka muna at mag-ipon ng lakas ngayon, kasi mas lalo kang mawawalan ng pahinga kapag nagsimula na ang burol ni Rosalie,” pahayag ko.

Malungkot na ngumiti si Thana. “I can’t sleep. Alam kong pagod na ang katawan ko, pero hindi ko magawang makatulog.”

“I can sing you a lullaby.”Alok ko habang hinahaplos ang buhok n’ya.

“Hahaha. I’m not a baby anymore, Fana,” sagot niya, may ngiti sa labi pero halong lungkot sa mga mata. “Tingnan mo nga, parang magkaedad na tayo sa tangkad at itsura nating dalawa.”

Sa mundong kinagagalawan ko, tanging si Rosalie at Thana lang ang mga mortal na nakakaalam na bampira ako.

Wait, may isa pa pala. Si Reiner. I can’t believe I tell him my gravest secret without hesitation.

“I know, but you’re still our baby…damulag.”

Thana chuckled and hug me again. “I’m lucky that I still have you, Fana.”

“Me too.”

NANGINGINIG ang kamay ko nang hawakan ko ang salamin ng casket na kinalalagyan ni Rosalie.

“You look beautiful,” bulong ko, pilit na pinipigilan ang pagbagsak ng mga luha. “Sigurado akong kasama mo na ngayon si June. I want to be happy for you, Rosalie, pero hindi ko kayang ngumiti sa harap ng kabaong mo, knowing na hindi na kita makikita o makakausap ulit. We’ve been together for decades. Ikaw ang mortal na matagal kong nakasama at itinuring kong pamilya… kaya sobrang… sakit.”

I clenched my fists tightly, hoping it would hold back the storm of emotions pounding in my chest. Pain, grief, and heartache—all mixed together—and I didn’t know where to place myself in the middle of it all.

This pain in my heart feels strangely familiar, like I’ve been hurt this deeply before. Maybe it’s because I’ve lived so long that time has buried most memories, especially the painful ones, leaving only faint echoes that resurface now.

Sometimes, I find myself wishing I were just a mortal. Their lives are far from easy—the days are short, full of struggles and uncertainties—but somehow, there’s a genuine sense of happiness and fulfillment in the fleeting moments they live.

I’ve spent centuries watching people die, enduring endless suffering and loss, yet I’ve never known the kind of simple, quiet contentment that mortals seem to carry naturally. Not even my vampire powers, immortality, or every advantage I possess can fill that emptiness or make me truly happy.

“Fana,” tawag sa akin ni Thana kaya mabilis kong pinunasan ang basa kong pisngi.

“Nakatulog ka ba ng maayos?” tanong ko sa kanya.

“Oo. Thank you,” saad n’ya. “Alam kong ayaw na ayaw mong ginagamit ang kapangyarihan mo sa aming mga mortal pero ginawa mo pa rin para makapagpahinga ako.”

“You needed to rest,” sagot ko na lang.

Besides being able to hear their thoughts, I also have the ability to reach into their consciousness and manipulate it. I could control humans like puppets, bending their actions and decisions to my will—but I’ve never allowed myself to use it that way. Out of respect for their free will, I deliberately block them from my mind, keeping a distance between my power and their autonomy.

Every pure-blood vampire possesses a unique gift, a power that sets them apart from others. This is mine—a skill both dangerous and extraordinary, but one I’ve learned to wield with restraint and honor.

“Thank you.”

“Thana, gusto mo bang tumira kasama ko?”

“I would love to. Pero sure ka ba na gusto mo akong makasama ang mortal na katulad ko?”

“Oo naman. You’re like a daughter and a sister to me, and I’m sure na ‘yon din ang gustong mangyari ni Rosalie,” pahayag ko.

“Kung okay sa’yo, okay din sa akin,” nakangiting sagot ni Thana, pero hindi sumabay ang mga mata niya sa ngiting ‘yon.

She’s grieving. Matagal-tagal pa ang aabutin bago kami tuluyang masanay sa pagkawala ni Rosalie.

Handa akong maging sandalan ni Thana. I’ll wear my happy mask just to make her happy at para hindi siya mag-alala sa akin… pero sino naman ang sasalo sa akin sa kalungkutang ‘to? I just wish I had someone to lean on.

Really now, Fana? You’ve lived independently for thousands of years. Continue doing that without relying on anyone. — sigaw ng isip ko.