บทที่ 3

ภายในห้องมีเพียงความเงียบ อีวานเดินเข้ามาใกล้ ฉันถอยหลังออกห่าง สายตาที่มองเขาตอนนี้มันเปลี่ยนไป ความรู้สึกในใจถาโถมเข้าใส่ไม่ยั้ง แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉันสามารถตัดสินได้อย่างไม่ลังเลนั่นคือ...

“เราขอโทษ” อีวานที่พยายามจะเดินเข้ามาใกล้ แต่ฉันก็ถอยหลังหนี

“....” มือเล็กกำแน่น สิ่งที่อยากทำแต่ไม่สามารถทำได้ มันกำลังทำให้ฉันใกล้เป็นบ้าเข้าไปทุกที

“มันก็แค่เซ็กซ์ ยังไงเราก็รักแค่คาริสม่าคนเดียว” อีวานพูดด้วยสีหน้าสำนึกผิด

“ขอบคุณ แต่แบบนี้อย่ารักเลย...เพราะเราก็จะไม่รัก” ประโยคสุดท้ายนั้นแผ่วเบาราวกับจะขาดใจ แต่คนฟังก็ยังได้ยินสิ่งที่ฉันพูด

“อย่าพูดแบบนี้สิ เรายังรักแค่คาริสม่าเหมือนเดิมนะ” อีวานตรงเข้ามาคว้าแขนฉันไว้เมื่อเห็นว่ายิ่งเข้ามาใกล้ ฉันก็ยิ่งถอยออกห่าง

“หยุด! หยุดพูดสักที จะอ้วก!” สองแขนพยายามสะบัดออกจากการถูกจับ แต่แรงที่น้อยกว่าย่อมต้องพ่ายแพ้

หมับ!

“ขอโทษ...เราขอโทษ” ร่างบางถูกดึงเข้าไปกอดไว้แน่น เสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างใบหู เอ่ยคำเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“ฮึก...ปล่อย” ฉันพยายามดิ้นและผลักเขาออก ทั้งที่รู้ว่าไม่มีทางสู้แรงเขาได้เลย

“ขอโทษ”

“ขอโทษแล้วยังไง! ฮือ ขอโทษ แล้วฉันจะต้องยอมรับสิ่งเลวร้ายต่ำทรามแบบนี้เหรอ!”

“....” แม้จะไม่มีเสียงตอบกลับ แต่เขาก็ยังกอดฉันไม่ยอมปล่อย

“ไหนบอกว่าจะทะนุถนอมเราไง ทำไมทำแบบนี้...ฮึก”

“ขอโทษ” มีแค่คำนี้คำเดียวที่เขาพูดมันออกมา ไม่มีคำแก้ตัว

“ทะนุถนอมร่างกาย แต่ไม่ถนอมใจเราเลย ฮือ” แขนทั้งสองข้างปล่อยทิ้งลงข้างลำตัว น้ำตาเอ่อไหลอาบแก้ม หัวใจที่แตกสลายไม่มีชิ้นดี

“....”

“ที่ผ่านมาเราเชื่อทุกอย่าง เชื่อทั้งหมดของอีวาน ฮึก...เชื่อทุกคำโกหก”

“เราไม่เคยโกหก”

“นี่แหละคือโกหก ถ้ารักจะไม่ทำแบบนี้ เพราะผู้ชายคู่กับเซ็กซ์เหรอ อีวานรักเรา ไม่ทำร้ายเราทางตรงถ้าเราไม่พร้อม...แต่ทำร้ายเราทางอ้อมแบบนี้ ฮือ!” ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาไม่เคยทำให้ต้องรู้สึกอึดอัด ไม่เคยเรียกร้องแบบนี้

“เพราะเรารักคาริสม่าแค่คนเดียว”

“หยุดโกหกสักทีเถอะ เจ้าชาย!”

“อย่าเรียกแบบนี้” ฉันไม่เคยเรียกเขาแบบนี้ แต่ต่อจากนี้ก็ไม่สามารถเรียกชื่อเขาได้เช่นกัน

“ทำไมคนซื่อสัตย์ต้องเป็นฝ่ายเจ็บ...เจ้าชาย” เสียงสะอื้นปะปนมากับคำถาม

“...คาริสม่า”

“กล้านอกใจ แต่ไม่กล้าบอกเลิก โคตรกระจอกเลยเจ้าชาย...ฮึก” ยิ่งฉันห่างเหินออกไป อ้อมกอดก็ยิ่งแน่นขึ้น อึดอัดจนหายใจไม่ออก

“เราไม่เคยนอกใจ ยังรักแค่คาริสม่าคนเดียว” อีวานซุกใบหน้าลงบนไหล่ เสียงของเขายังก้องอยู่ในหูทุกคำพูด

“ไม่นอกใจ แต่นอกกายน่ะเหรอ...”

“ไม่ว่ายังไงก็จะไม่เลิก ต่อจากนี้จะไม่มีเรื่องแบบนี้อีกแล้ว”

“เราเลิกกันเถอะ” น้ำเสียงหนักแน่นของฉันที่พูดสวนกลับไปทันทีที่เขาพูดจบ

“ไม่เลิก” เขาเองก็ตอบกลับทันทีอย่างไม่ลังเลเช่นกัน

“งั้นขอถามอะไรหน่อย...” สายตาของฉันมองตรงไปยังด้านหลัง ประตูห้องที่เปิดแง้มออกเล็กน้อย หญิงสาวที่อยู่หลังบานประตูมองมาที่ฉันกับเขา เธอแอบดูอยู่ตลอดโดยที่ไม่มีการออกมาแสดงตัว ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวอีวาน ก็รับรู้ว่าฉันคือใคร

“....” อ้อมกอดของเขายังแน่นเช่นเดิม หัวใจเต้นแรงถี่จนฉันสัมผัสถึงมันได้

“เราเคยนอกใจ หรือนอกกายเจ้าชายมั้ย”

“ไม่...”

“แล้วทำไมถึงตอบแทนความซื่อสัตย์ของเราแบบนี้...ฮือ!” เลิกกันแล้วเขามีคนใหม่ ยังไม่ทำให้ฉันทรมานเจียนตายกับสิ่งที่เขาทำแบบนี้

หลายอาทิตย์ต่อมา

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!

“คาริสม่า เจ้าชายอีวานมาพบลูก ออกมาพบพระองค์หน่อย” เสียงเรียกของแม่ดังขึ้นทุกวันทั้งตอนเช้า เที่ยง บ่าย และเย็น เพราะเขามาหาฉันที่บ้านทุกวัน

“....” ดวงตาช้ำมองเพดานห้องนอน ไม่มีเสียงตอบกลับ

“คาริสม่า!” เสียงของแม่ตะโกนเข้ามาเป็นระยะ ส่วนฉันก็ปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ต่อไป เดี๋ยวเขาก็เลิกตามตื๊อไปเอง

ติ้ด! ติ้ด! ติ้ด!

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น สายตาเหม่อลอยหันมองไปยังหน้าจอที่แสดงชื่อบุคคลโทร. เข้า ‘วีนัส’ เพื่อนสาวคนสนิทที่ทำงานอยู่สถาบันวิจัยของรัฐบาลร่วมกันกับฉัน

ติ้ด!

“...อื้อ” เสียงตอบกลับอย่างคนไร้วิญญาณ

(หนังสือขออนุญาตส่งตัวเรียบร้อยแล้วนะ) ฉันทำเรื่องขอส่งตัวไปทำงานที่อเมริกาอย่างเงียบ ๆ มีเพียงฉันและวีนัสเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้

“ขอบใจนะ”

(ฉันก็เลยทำเรื่องไปพร้อมแกเลย)

“ฮะ...” สิ่งที่วีนัสพูดทำให้ฉันเด้งตัวขึ้นนั่งด้วยความตกใจ

(ฉันมีเพื่อนแค่คนเดียวนะ ปล่อยให้แกไปอยู่คนเดียวที่นั่นไม่ได้หรอก)

“...ขอบใจนะ” เธอรู้เรื่องทั้งหมด และเก็บความลับได้อย่างดีเยี่ยม

(เป็นยังไงบ้าง ความรู้สึกตอนนี้น่ะ) ฉันชันเข่าขึ้นกอดแล้วซุกหน้าลง ปล่อยน้ำตาที่เอ่อล้นไหลออกมาอีกครั้ง

“ฮึก...ร้องไห้อยู่ในห้องตั้งแต่เกิดเรื่อง พยายามคิด ฮึก...ว่าฉันทำอะไรผิด ก็ยังไม่ได้คำตอบเลย” วีนัสคือผู้รับฟังเดียวของฉัน เธอไม่ได้เสนอความคิดเห็นหรือพูดปลอบใจ วีนัสแค่รับฟังสิ่งที่อยู่ในใจของฉันก็แค่นั้น ส่วนครอบครัวของฉัน....

ก่อนวันเดินทาง

“อะไรนะ แกจะไปทำงานที่อเมริกาเจ้าชายรู้เรื่องนี้หรือเปล่า!” แม่หันมาถามด้วยความตกใจที่ฉันมาแจ้งเรื่องเอาสุดท้ายของการอยู่ที่นี่

“....” ผลไม้ถูกจิ้มเข้าปาก ไม่มีคำตอบใดออกจากปาก

“คาริสม่า! กลับไปหาเจ้าชายเดี๋ยวนี้ คุณคะแจ้งไปที่เจ้าชายเดี๋ยวนี้เลย!”

ปึก! ครืด!

สิ้นเสียงของแม่ ฉันก็วางส้อมในมือกระแทกลงบนโต๊ะแล้วลุกขึ้นยืน ทำทีจะเดินออกจากโต๊ะอาหาร

“คาริสม่าหยุดเดี๋ยวนี้!”

“....” ร่างบางหมุนตัวออกพ้นเก้าอี้ แล้วเดินไปทางประตู

“ฉันสั่งให้แกหยุด!”

กึก! สองเท้าหยุดตามคำสั่ง แต่ไม่คิดจะหันกลับมาทางแม่ตัวเอง

“....”

“กลับไปคืนดีกับเจ้าชาย”

“....” ต่อให้เราจะเลิกกันด้วยเหตุผลร้ายแรงมากแค่ไหน แม่ก็ไม่สนใจ สิ่งเดียวที่แม่สนใจก็คือการที่ฉันจะต้องคบกับเขาเท่านั้น

“ต่อให้เขาทำแกเจ็บเสียใจมากแค่ไหน แกก็ต้องทน เขาเป็นรัชทายาท ยังไงตำแหน่งควีนก็ต้องเป็นแก คาริสม่า!”

“แม่เคยสนใจความรู้สึกของลูกสาวตัวเองบ้างมั้ย” ฉันหันกลับมาหาแม่ สายตาของเราทั้งคู่จ้องมองกัน

“สิ่งที่ลูกคนโตควรทำคือการสนใจครอบครัวเป็นหลัก ความรู้สึกอะไรพวกนั้นเดี๋ยวนานไปก็ลืมไปเองนั่นแหละ” ครอบครัวของฉันสนใจแค่อำนาจและเงินเท่านั้น

“....” ฉันควรชิน แต่ก็ไม่เคยชินสักที

“เขาก็แค่นอนกับผู้หญิงคนอื่น คนระดับเจ้าชายอีวาน ทุกอย่างในตัวเขา ผู้หญิงต่างอยากครอบครองทั้งนั้น แต่แกเป็นคนเดียวที่เขารัก ทิ้งทิฐิของตัวเองแล้วกลับไปหาเขา”

“แม่” ถ้าบอกว่าเก็บฉันมาเลี้ยงก็เชื่อนะ

“กลับไปคืนดีกับเขา ฉันต้องการทำธุรกิจในประเทศนี้อยู่ เดี๋ยวคนพวกนั้นมันจะไม่มีความเกรงกลัวฉันซะก่อน” บ้านของฉันก็แค่อยากมีอำนาจในประเทศนี้ โดยการที่บอกกับใครต่อใครว่าฉันเป็นคนรักของเจ้าชายอีวาน

“.... จะไม่มีการคืนดีอะไรทั้งนั้น แล้วหนูก็จะไม่กลับมาประเทศนี้อีก ไปบอกเขาด้วยว่า....” คำบอกต่อถูกถ่ายทอดออกจากปากของลูกสาวคนโตและแน่นอนว่าผู้เป็นแม่ไม่มีทางเอาไปบอกได้ เพราะอีกฝ่ายไม่ใช่ประชาชนทั่วไป นอกจาก...มันจะถูกบันทึกเสียงเอาไว้ด้วยตัวบุคคลที่สามารถติดต่อได้โดยตรงอย่างฉัน

วันต่อมา เวลา 23.30 น.

ณ บ้านพักส่วนพระองค์รัชทายาทลำดับที่ 1

(จะไม่มีการคืนดีอะไรทั้งนั้น แล้วหนูก็จะไม่กลับมาประเทศนี้อีก ไปบอกเขาด้วยว่าไปตายซะ ไอ้เจ้าชายอีวาน คิดว่าเหนือกว่าฉันมากก็ทำให้กลับมาสิ ห้ามใช้อำนาจ ทำให้ฉันยอมด้วยตัวเอง ถ้าทำไม่ได้ก็รอรับการ์ดเชิญงานแต่งของฉันได้เลย ฉันส่งมาแน่!)

“....” นิ้วเรียวกดเปิดคลิปเสียงวนฟังอีกครั้ง

(จะไม่มีการคืนดีอะไรทั้งนั้น แล้วหนูก็จะไม่กลับมาประเทศนี้อีก ไปบอกเขาด้วยว่าไปตายซะไอ้เจ้าชายอีวาน คิดว่าเหนือกว่าฉันมากก็ทำให้กลับมาสิ ห้ามใช้อำนาจ ทำให้ฉันยอมด้วยตัวเอง ถ้าทำไม่ได้ก็รอรับการ์ดเชิญงานแต่งของฉันได้เลย ฉันส่งมาแน่!)

มันถูกส่งมาจากคาริสม่าทันทีที่เธอออกจากประเทศนี้ สถานที่และประเทศที่คาริสม่าไปถูกปกปิดด้วยฝีมือของใครบางคน มันน่าแปลกที่สามารถหลุดรอดสายตาของเขาไปได้

“การ์ดเชิญงานแต่งเหรอ...มันต้องเป็นชื่อของเราสิ”

เสียงพึมพำกับตัวเอง พร้อมกับเสียงของหญิงสาวดังซ้ำไปซ้ำมา ไม่เคยคิดว่าตัวตนของเธอจะใจแข็งได้ขนาดนี้ เพราะฉะนั้นจะทำให้กลับมาก็ต้องเอาให้อยู่ในทีเดียว