KABANATA 2

AYA'S POV

“Aya, anyari sa’yo? Para kang zombie, hindi ka ba natulog?” bungad ni Karen pagkakita niya sa akin sa staff room habang inaayos ko ang necktie ng uniform ko.

“Hindi talaga ako natulog, Karen,” sagot ko, habang hinihilot ang sintido ko.

Amoy kape sa buong office, pero parang hindi man lang nakakapukaw sa utak ko. Sobrang sabog pa rin ang isip ko sa mga nangyari kagabi. Lumapit siya at sinilip ang mukha ko.

“Girl, ang lulusog naman ng eyebags mo, mas malusog pa sa’yo,” mapang-asar na sabi niya.

“Baliw! At least may malusog sa’kin,” natatawang sagot ko.

Bago pa siya makasagot, biglang bumukas ang pinto.

“All coordinators, report to the grand ballroom. CEO inspection. Now na,” matinis na boses ni Ms. Rivas.

“Inspection? Aga naman!” reklamo ni Karen.

“Tara na bago pa tayo balatan nang buhay dito,” sabi ko.

Paglabas namin, ramdam ko ang lamig ng aircon sa hallway, kumakapit sa balat ko. Kasabay nito, ang kabang nararamdaman ko na makita si…

“Lucius Alvero is already there.” Ayun, at nag-harumintado nanaman ang tibok ng puso ko.

Pagpasok namin sa ballroom, ramdam ko agad ang tensyon sa paligid. Tahimik ang mga staff, na parang may exam na malapit nang magsimula.

Nakatayo ng tuwid sa gitna si Lucius, habang ang dalawa niyang kamay ay nasa bulsa niya, parang model sa magazine. Nakasuit siya ng dark navy, tila mas mahal pa sa tatlong buwang sahod ko, at amoy ko pa ang nakaka-adik niyang pabango na nanunuot sa ilong ko.

Nilingon niya kami nang sabay-sabay kaming pumasok.

“You’re late,” seryosong sambit niya. Hindi ko alam kung ako ba ang tinutukoy niya, pero pakiramdam ko oo, dahil sa akin siya nakatingin ng diretso.

“S-sorry po, sir…” nauutal kong paghingi ng paumanhin.

“No excuses. Start the walkthrough.” At doon na nagsimula ang pag-iinspeksyon. Isa-isa niyang tinuro ang mga mali...ang kurtinang hindi pantay, ang centerpiece na hindi naka-center, ang spotlight na medyo naka-tilt. Tama siya, maingat sa detalye, at nakakatakot. Pero hindi siya sumigaw o nagalit… mas nakakatakot pa ang kalmadong boses niya kaysa sa galit ng sinumang manager.

“Ms. Dizon.” Parang biglang tumahimik ang paligid ko ng marinig ko ang pangalan ko. Napapikit ako sandali. Bakit ba palaging pangalan ko?

“Yes, sir?” Bigla siyang tumigil sa harap ko, na sobrang lapit. Amoy na amoy ko ang mabango niyang hininga kaya halos hindi ako makagalaw.

“Look at the stage decor. What’s wrong?” seryosong tanong niya. Napaayos naman ako ng puwesto at huminga ng malalim bago sumagot, saka tinignan ang tinuro niya.

“The drapes, sir… medyo hindi pantay yung fold sa left side.” Bahagyang umangat ang kilay niya.

“And?”

“And… the floral arrangement sa main column… masyadong pushed forward. Dapat naka-align siya sa center axis.”

Tumahimik siya ng ilang segundo, parang sinusuri kung may iba pa akong sasabihin. Nang bigla niyang sinabi…

“Correct and fix it.” Tumigil saglit ang paghinga ko sa kakaibang tono niya na hindi ko alam kung papuri ba o normal lang talaga siya magsalita.

Habang inaayos ko ang drapes, ramdam ko ang tingin niya sa likod ko, parang sinisiyasat kung capable ba talaga ako o talagang hindi lang ako naka-focus kahapon. Ilang minuto ang lumipas, lumapit siya ulit sa akin.

“You’re trembling.” Napahinto naman ako sa ginagawa habang hawak ko pa ang tela ng drapes, saka ko napansin na nanginginig nga talaga ang mga kamay ko.

“A-ayos lang po ako…” Hindi ko pa natatapos ang sasabihin ko nang binanggit nanaman niya ang pangalan ko.

“Ms. Dizon,” sambit niya sa malamig na boses. Napabuntong-hininga nalang ako.

“Medyo pagod lang po,” sagot ko.

“You don’t look ‘medyo’. You look exhausted.”

Napakagat ako sa labi sa sinabi niya saka napayuko.

“I’m fine, sir,” pagmamatigas ko.

Tumigil siya saglit at ramdam kong tinitigan niya ako ng mas matagal kaysa normal.

“You’re not good at lying.” Para akong batang iiyak sa sinabi niya. Bakit ganon?

Ayaw kong umiyak sa harap niya, at ayaw kong magmukhang kawawa sa paningin niya.

“Kailangan ko lang po matapos ‘to,” pagpupumilit ko. Narinig ko siyang huminga nang malalim… hindi yung parang pagod, parang… frustration?

“Get some rest after this. That’s an order.” Seryosong sabi niya. Napatigil ako saka napalingon sa kaniya. Tumingin siya sa akin nang diretso, parang curious. Hindi ako nakasagot, saka siya naglakad palayo. Naiwan akong nagtataka kung bakit may naramdaman akong kakaiba sa dibdib ko.

Pagkatapos ng inspection, malapit nang magsimula ang event. Nasa likod ako ng ballroom habang inaayos ang final guest list nang lumapit si Karen.

“Girl, ano yung pinag-uusapan niyo kanina ng CEO?” bulong niya, parang tsismosa lang sa kanto.

“Hindi kami nag-uusap. Pinapagalitan niya lang ako,” paliwanag ko.

“Hoy girl, hindi ganun ang nakita ko. Para siyang concerned.” May pang-aasar pa sa tono niya.

“Concerned? Si Lucius Alvero?” Natawa nalang ako sa sinabi niya.

“Oo. ‘Yung tingin niya sa’yo parang...” Hindi ko na siya pinatapos, at binatukan ko siya.

“Hoy Karen, tumigil ka,” bulong ko na naiinis.

“Aray ko naman, Aya,” hihimas-himas siya sa ulo niya saka ako pinandilatan ng mata.

“Fine! Pero aminin mo… iba ang aura mo kapag kausap mo siya, parang scene sa drama.” pang aasar pa niya.

“Eh kasi nga lagi niya akong napapagalitan,” matigas kong sabi. Humigpit ang hawak ko sa clipboard. “Wala namang espesyal dun. Ikaw lang nag-iisip ng kalandian.”

Pero kahit sabihin ko ‘yun, totoo, iba talaga ang pakiramdam ko kapag malapit siya.

Pagkalipas ng kalahating oras, kinailangan kong dalhin ang updated seating arrangement sa office sa second floor. Habang naglalakad sa hallway, biglang tumunog ang elevator.

Ding!

Pagbukas ng pinto… si Lucius ang nandoon. Nakakasilaw ang ilaw sa loob na tumatama sa maitim niyang buhok at sa perpektong hugis ng mukha niya. Amoy ko na naman ang nakaka-adik niyang pabango kahit ilang hakbang ang pagitan namin. Nagkatinginan kami at bago pako hindi makapag pigil ng sarili, ibinaling ko agad sa ibang bagay ang tingin ko.

“Going up?” tanong niya.

“Ah...o-po, sir,” sagot ko, medyo nahihiya. Saka ako mabilis na pumasok.

Nakakailang na kami lang dalawa ang nasa loob ng elevator. Pagkasara ng pinto, tumunog ang cheesy instrumental jazz. Muntik pa akong matawa pero nagpipigil lang.

“You look better now,” sabi niya out of nowhere.

“Ha?” nagbibingi-bingihan kong sagot.

“Hindi ka na nanginginig,” sambit niya habang nakatitig sa akin. Para bang gusto ko nang lumabas kahit nasa first floor pa lang.

“Ay… medyo okay na po, sir,” medyo nahihiya kong sabi.

“Good. Employees who are distressed make more mistakes,” seryoso niyang sabi, habang nakatutok sa relo niya. Pero bago pa ako makapag-isip ulit, nagsalita ulit siya...

“But exhaustion… that’s different.”

Malamig ang boses niya, pero may kakaibang lambot sa tono, parang isang maliit na bitak sa matigas na personalidad niya.

“If you’re tired, ask for help, Ms. Dizon. You’re not a robot.” Hindi ko alam ang isasagot ko, naghalo ang hiya, sakit, at bigat sa dibdib ko.

Biglang tumunog ang elevator hudyat na nasa second floor na kami. Nauna siyang lumabas, pero habang humahakbang palayo, nagsalita ulit siya ng hindi man lang lumilibiga...

“You shouldn’t have to carry everything alone.”

Natigilan ako. Hindi niya alam ang bigat na pasan-pasan ko...ang kapatid kong may sakit, ang mga utang, at ang mga gabing iniisip kung makakabayad pa kami ng renta.

Pero bakit parang ramdam niya? At bakit parang… mas natatakot akong malaman niya pa ang totoo?

Kinagabihan, habang nag-aayos ako ng mga gamit sa storage room, hindi ko mapigilang ulit-ulitin sa isip ko ang sinabi niya...

“You shouldn’t have to carry everything alone.”