KABANATA 1

AYA'S POV

“Evan, nandiyan ka ba?” Tawag ko habang dahan-dahang binubuksan ang pinto ng apartment niya. Medyo masa-masa pa ang buhok ko dahil hindi ko na napunasan ng maayos sa pagmamadali, dumidikit pa sa batok ko.

Pero wala akong narinig na sagot.

Sa halip, may naririnig akong mahihinang ungol at halakhak ng babae. Napasinghap ako at bahagyang umatras, parang biglang nanikip ang dibdib ko. “Hindi… baka nagkakamali lang ako,” bulong ko sa sarili, pilit kinukumbinsi ang utak ko kahit nanginginig na ang mga tuhod ko.

Nang tuluyan kong mabuksan ang pinto, doon na tumambad sa akin ang eksenang dumurog sa puso ko.

“Isang hubad na babae ang nasa ibabaw ni Evan habang may ginagawa silang isang bagay na hindi ko dapat makita.”

“MGA HAYOP KAYO!” malakas kong sigaw sa nanggagalaiting boses.

Nagulat sila nang makita ako, halos mahulog pa ang babae habang pilit na hinahatak ang bedsheet para takpan ang hubad niyang katawan.

“A-Aya! This… this isn’t…”

“Wala ka nang dapat pang ipaliwanag, Evan,” putol ko agad. “Kitang-kita ko ang kababoyang ginagawa niyo!”

Nanginginig ang kamay ko habang hawak pa rin ang sobreng may laman na perang inutang ko para sa pagpapagamot kay Nico. Medyo gusot na ito, at ngayon ko lang napansin.

“Aya, please… pakinggan mo muna ako…”

“Ano pa ba?” nanginginig kong tanong. “Na nadapa ka lang at aksidenteng napunta siya sa ibabaw mo?” Hindi siya sumagot, at doon ko napagtanto na wala na akong dapat ipaglaban pa.

Saka ko siya dinuro-duro sa sobrang galit at sakit na nararamdaman ko. “Pinagkatiwalaan kita, Evan!” sigaw ko, habang nanginginig ang kamay ko. “Minahal kita nang higit pa sa sarili ko… Mas inuna pa kita kaysa sa pahinga ko, kaysa sa pamilya ko… at kahit ang kapalit nun, ako ang nauubos.”

Napatawa ako nang mapait, kasabay ng pagtulo ng mga luha ko. “Halos lahat ng oras ko binigay ko sa’yo… yung mga araw na dapat kasama ko ang pamilya ko, yung mga gabing pagod na pagod ako pero ikaw pa rin ang pina-priority ko.”

Lumapit ako ng isang hakbang habang nangingilid ang mga luha ko, saka ko siya deritsong tinitigan sa mga mata. “Pero lahat pala ng ’yon… puro kasinungalingan lang. Lahat ng ipinakita mo… puro palabas lang!”

Humihikbing sigaw ko sa kanya, hindi na inaalintana kung marinig man ako ng iba.

“Ginawa mo akong tanga, Evan! Pinaniwala mo akong mahalaga ako sa’yo, samantalang ako namang tanga, paniwalang paniwala sa’yo!”

Napailing ako, halos nahihirapan na akong huminga. “Kung alam ko lang na ganito ang kapalit ng pagmamahal ko sa’yo, sana mas pinahalagahan ko na lang ang sarili ko.”

Hindi ko na hinintay pa ang sagot niya, hindi ko na kayang marinig ang kahit anong kasinungalingang lalabas mula sa bibig niya. Saka ako nagtatakbo palabas.

Pagkalabas ko ng building, sinalubong ako ng malamig na hangin, sabay buhos ng malakas na ulan. Doon ko hinayaang bumagsak ang mga luha ko. Wala na akong pakialam sa ibang nakakakita sa akin, basta ang gusto ko lang ay ilabas ang sakit na nararamdaman ko kahit sa ganitong paraan manlang mabawasan ang bigat nito.

Nang tumila ang ulan, agad akong sumakay ng taxi...kailangan ko pang pumasok sa trabaho.

Pagdating ko sa hotel, doon pa lalong nadagdagan ang kamalasan ko.

“Ms. Dizon, late ka na naman,” bungad sa akin ni Ms. Rivas, ang supervisor ko, habang nagsasalubong ang mga kilay. May hawak siyang clipboard at ang tingin niya sa akin parang kakainin ako ng buhay.

“P-pasensya na po, ma’am…” nauutal kong paghingi ng paumanhin.

“One more time, Miss Dizon,” malamig niyang sabi. “And you’re fired.” Deretso siyang tumalikod. Hindi na ako sumagot, baka tuluyan na akong mapatalsik at kailangan ko ang trabahong ’to...

ito na lang ang inaasahan ko.

Tumakbo ako papuntang storage area para ayusin ang hinihingi niyang decoration materials. Sa pagmamadali, hindi ko napansin na may nabangga ako.

“Sh*t! Ay… s-sorry po!” taranta kong paghingi ng paumanhin.

Pag-angat ko ng tingin, napatitig ako sa lalaking naka-itim na suit at may mamahaling relo, may titig na parang kaya niyang basahin ang buong pagkatao ko sa isang segundo lang. Ang tangos ng ilong niya, saka ang perfect ng jawline niya, pero ang mga mata niya… parang yelo sa lamig.

Si Lucius Alvero, ang CEO ng hotel na pinagtatrabahoan ko. Ang taong iniiwasan ng lahat dahil sa pagiging istrikto nito.

“Watch where you’re going.” Napatuwid naman ako ng tayo ng marinig ko ang boses niya.

“I… I’m really sorry, sir.” Paghihingi ko ulit ng paumanhin, pero tiningnan niya lang ako sandali, parang sinusuri kung may saysay pa ba ako sa mundong ’to. Hindi ko alam kung bakit, pero mas lalo akong naliliit sa sarili ko.

Hindi siya sumagot at agad niya akong tinalikuran, saka naglakad papasok sa lobby, na parang pagmamay-ari niya ang lugar… at technically, oo, pagmamay-ari niya nga. At ako? Naiwan akong nakatayo na parang ewan.

“Aya! Move!” sigaw ni Ms. Rivas. Umusog naman ako, pero lutang pa rin ang utak ko. Nanginginig ang mga daliri ko, siguro sa pagod, at pakiramdam ko isang maling galaw ko ulit, tuluyan na akong mapapatalsik sa trabaho.

Kinagabihan, pagod na pagod ako, para na akong mababaliw sa dami ng hinahabol sa event. Pagkatapos naming mag-setup, naabutan ko si Karen, ang officemate ko.

“Girl, ano nangyari sa’yo? ba't para kang tinamaan ng bagyo.”

“Huwag mo nang itanong, Karen… dalawang beses na akong binagyo ngayong araw.”

“Hoy, seryoso ’yan ah,” natatawa niyang sabi, pero bago pa ako makasagot, dumating si Ms. Rivas.

“Aya, sa office, ngayon na.” Kinabahan naman ako. ‘Ito na… mapapatalsik na yata ako.’

Pagpasok ko sa office, may dalawang managers at isang bride na halatang mainit ang ulo. At sa likod nila… si Lucius, yung lalaking nabangga ko kanina, seryosong nakatutok sa report na hawak niya.

“This employee ruined my entire table arrangement!” galit na sigaw ng bride habang nakatingin sa akin.

“Ma’am, nagkamali lang po ako sa…”

“Kung nagkamali ka,” putol ni Ms. Rivas, “ibig sabihin incompetent ka.” Napayuko nalang ako. Pero bago pa nila akong sabay-sabay na i-pressure, nagsalita ang lalaking hindi ko inaasahang magtatanggol sa akin… si Lucius.

“Who approved the final list?” seryoso niyang tanong, at bigla namang tumahimik ang lahat.

“S-sir… ako po,” pag-amin ng assistant manager. Umangat ang tingin ni Lucius sa kaniya, deretso at walang emosyon.

“Then the error is on you, not her.” Mabilis niyang sabi.

Biglang tumahimik ang buong office. “Ms. Dizon stays,” deretso niyang sabi at walang patutsada. Napasinghap naman ang bride at namilog ang mga mata nina Ms. Rivas.

“But, sir…” singit ni Ms. Rivas.

“Is there a problem?” sagot ni Lucius, malamig ang tingin. Wala nang nangahas pang umangal sa kanya, saka siya mabilis na lumabas ng office. Naiwan akong nakanganga, parang hindi makapaniwala.

Nang lumabas ako ng office, hinabol ko siya at naabutan ko pa siya sa hallway.

“Sir!” tawag ko. Huminto naman siya sa paglalakad at dahan-dahang lumingon sa gawi ko. Mas lalo akong kinabahan dahil sa lamig ng titig niya.

“Why are you running after me?” walang emosyon niyang tanong.

“A-ah… gusto ko lang magpasalamat,” nauutal kong sagot, saka humigpit ang hawak ko sa clipboard. “Bakit niyo po ako ipinagtanggol?” tanong ko agad.

Tinitigan niya ako nang ilang segundo, na parang tinitimbang kung kailangan ba niyang sagutin ang walang kuwentang tanong ko.

“Because you didn’t deserve to be blamed for someone else’s incompetence.”

Parang biglang humupa ang kaba sa dibdib ko. “T-thank you po,” wika ko, saka siya mabilis na tumalikod. May pahabol pa siyang sinabi bago tuluyang umalis...

“Make sure it doesn’t happen again. You only get one rescue.”