Chapter 5

Hindi na ako ang Vernice kahapon. Hindi na ako ang babaeng madaling masaktan ng mga salita ng media o mga pasaring ni Eunice. Ngayon, hawak ko na ang lakas na unti-unting ibinibigay sa akin ng bawat laban. At kung may isang bagay akong natutunan kay Chaos, iyon ay ang hindi basta sumusuko sa harap ng mundo.

At kaya ngayong kaharap ko si Eunice, hindi na nanginginig ang tuhod ko. Hindi na ako nagtatago sa likod ng pangalan ng asawa ko. Ako mismo ang haharap sa kanya.

Nakasuot siya ng fitting na damit, parang palaging handang ipakita na siya ang mas angat. Ang bawat galaw niya, bawat titig, ay parang palaging may kasamang panunuya.

“Hindi ka bagay kay Chaos,” sabi niya, nakapamewang, parang laging sigurado sa sarili. “Alam mo naman siguro ‘yan. Hindi mo siya kilala gaya ng pagkakakilala ko.”

Dati, baka natahimik ako. Dati, baka lumayo na lang ako at hayaang lunurin ako ng kanyang mga salita. Pero hindi na ngayon.

“Hindi mo rin siya kilala gaya ng pagkakakilala ko,” matatag kong sagot, kahit ramdam ko ang pag-igting ng dibdib ko. “Kung kilala mo talaga siya, hindi mo siya iiwan.”

Sandaling napatigil si Eunice. Kita ko ang pagkagulat sa kanyang mukha. At sa unang pagkakataon, ako ang nakatingin mula sa itaas, hindi siya.

“Hindi lahat ng iniwan ay talo, Vernice,” aniya, mapanuyang ngumiti, pilit binabawi ang kumpiyansa niya. “Minsan, mas panalo ka kung marunong kang bumitaw.”

“Siguro nga,” sagot ko, mariin, pinipilit kong huwag ipakita na kinikilabutan ako sa loob. “Pero mas panalo ako dahil pinili kong manatili.”

Tahimik siyang tumitig sa akin. Walang ibang tao sa paligid, pero para bang kami lang ang dalawang sundalong naglalaban sa gitna ng isang malawak na entablado. Ang katahimikan ay mabigat, parang may hangin na hindi makagalaw.

Hindi ko alam kung tama ang ginawa ko, pero pakiramdam ko, iyon ang unang beses na nagawa kong ipaglaban ang sarili ko—at ang kasal namin ni Chaos.

---

Pag-uwi ko sa mansyon, pakiramdam ko’y gumaan ang dibdib ko. Para bang nabunutan ako ng tinik na matagal ko nang kinikimkim. Ngunit hindi ko alam na may mas mabigat na bagay na naghihintay sa akin.

Sa hardin, nadatnan ko si Lucas. Nakaupo siya sa bench sa ilalim ng malaking puno ng oak, at ang lamlam ng ilaw mula sa poste ay bumabalot sa kanyang mukha. Gaya ng dati, nandoon siya—laging handang dumamay, laging parang sandigan na hindi nauubos ang oras para sa akin.

“Vernice,” tawag niya, mababa, may kakaibang bigat sa boses.

Lumapit ako at umupo sa tabi niya. Ramdam ko ang lamig ng hangin at ang amoy ng lupa na bagong dilig. “Lucas, salamat ha. Kung wala ka, baka matagal na akong bumigay.”

Tahimik siya sandali. Para bang may nilulunok na salita, may binubuo sa isip niya. Tapos, bigla niyang hinawakan ang kamay ko. Nanlaki ang mga mata ko at awtomatikong kumabog ang dibdib ko.

“Lucas?” bulong ko.

“Hindi ko na kayang itago,” mariin niyang sabi, parang bawat salita ay pilit na lumalabas mula sa kanyang dibdib. “Mahal kita, Vernice.”

Para akong nahulog sa bangin. Ang paligid biglang nanahimik, kahit ang ihip ng hangin ay tila huminto. Hindi ko alam ang isasagot. Hindi ako handa.

“Ako ‘yung nandito sa tabi mo,” tuloy niya, mahigpit ang kapit sa kamay ko. “Ako ‘yung lagi mong nilalapitan. Alam kong sugatan ka, alam kong hindi laging madali ang pinagdadaanan mo kay Chaos. Pero kung hahayaan mong mahalin kita, handa akong ipakita sa’yo na may tao na hindi ka iiwan.”

“Lucas…” bulong ko, nanginginig ang tinig. “Hindi mo dapat sinasabi ‘yan.”

“Bakit hindi?” balik niya, mas mariin pa, parang desperado. “Kasi asawa ka ni Chaos? Eh siya ba, kaya ka bang ipaglaban nang buo? Kaya ba niyang itapon lahat ng takot niya para sa’yo? O baka hanggang sa dulo, ikaw lang ang lumalaban sa kasal na ‘to?”

Natigilan ako. Masakit, pero may tama ang mga tanong niya. Oo, si Chaos ay nagsisimulang magbukas, nagsisimulang ipakita ang sugat niya, pero hanggang kailan? At hanggang saan?

“Lucas… hindi ako pwedeng umasa sa’yo,” mahina kong sabi, halos pabulong, halos ako mismo ay pinipilit ang sarili kong tanggihan ang pagyakap na matagal ko nang hinahanap. “Kahit pa sugatan ako, asawa ko si Chaos. At hangga’t may lakas akong lumaban para sa kasal na ito, gagawin ko.”

Nakita ko ang sakit sa mga mata niya. Pero hindi siya umatras. Imbes, mas lalo pang naging malinaw ang determinasyon niya.

“Kahit gano’n, hindi ko babawiin ang sinabi ko,” mariin niyang sabi. “Mahal kita. At hihintayin kita… kung sakaling dumating ang araw na hindi ka na kay Chaos.”

Binitawan niya ang kamay ko at tumayo. Iniwan niya akong nakaupo, nanginginig, hindi alam kung matutuwa ba ako sa bigat ng pagmamahal niya o matatakot sa mga posibleng kahihinatnan.

---

Akala ko iyon na ang pinakamabigat na bahagi ng araw ko. Pero hindi pala.

Kinagabihan, dumating si Chaos. Tahimik siya, mas tahimik kaysa dati. Walang salitang lumabas sa kanyang bibig habang nagtatanggal ng coat at nakatingin lamang sa akin, parang may bigat sa bawat galaw niya.

“May problema ba?” tanong ko, marahang lumapit, sinusubukan kong basahin ang mga mata niyang laging puno ng lihim.

Tumitig siya sa akin. Walang emosyon sa mukha, pero ramdam ko ang bigat sa likod ng kanyang mga mata. Hindi iyon ang tingin ng isang lalaking galit—iyon ang tingin ng isang lalaking may tinatagong sugat na handa nang pumutok.

“Vernice,” aniya, mababa ang tinig, halos bulong, pero parang nag-echo sa buong silid. “May kailangan kang malaman.”

Natigilan ako. Nanlamig ang kamay ko. “Ano… ano ‘yon?”

Huminga siya nang malalim, parang pinipilit pigilin ang pagputok ng isang bagay na matagal na niyang kinikimkim.

“Ang kasal natin…” Napapikit siya, tila nahihirapang ituloy. “Hindi ito gano’n kasimple gaya ng iniisip mo.”

Parang may kumurot sa dibdib ko. “Ano’ng ibig mong sabihin?”

Tumingin siya nang diretso sa akin. Wala na ang yelo, wala na ang maskara. Sa unang pagkakataon, nakita ko ang tunay na Chaos—hindi ang bilyonaryo, hindi ang lalaking laging nasa headline, kundi isang taong basag sa loob.

“May lihim akong itinago sa’yo,” sabi niya, mabigat ang bawat pantig. “Isang bagay na pwedeng magbago sa lahat.”

At doon natapos ang gabi ko—sa tanong na mas malaki kaysa sa lahat ng unos na dinaanan ko.

Habang nakahiga ako mag-isa sa kama, umiikot-ikot ang lahat sa isip ko. Si Eunice at ang galit niya, ang pag-amin ni Lucas, at ngayon ang lihim ni Chaos.

Paano kung tama si Lucas—na ako lang ang lumalaban sa kasal na ito? Paano kung ang lihim na iyon ay sapat na para tuluyang masira ang lahat ng pinanghahawakan ko?