Chapter 4

Vernice

Hindi ko alam kung paano ko nalampasan ang linggong iyon. Para akong naglalakad sa gitna ng apoy—lahat ng sulok, lahat ng tingin, lahat ng tao, tila sabik na sabik na makita akong matalo. Salamat kay Eunice, ako ngayon ang bagong paboritong paksa ng media.

“Ginamit lang niya si Chaos para umangat.”

“Walang-wala naman siya dati, biglang naging mayaman.”

“Gaano katagal tatagal ‘yan? Baka iniwan na rin siya katulad ng dati.”

Paulit-ulit kong naririnig ang mga bulong. At kahit pilitin kong palampasin, bawat salita’y parang tinik na tumatarak sa puso ko. Sa harap ng kamera, pinipilit kong ngumiti, pero sa likod ng mga pader ng mansyon, basag na basag ako.

Isang gabi, hindi ko na kinaya. Nakaupo ako sa gilid ng kama, nakatitig sa cellphone. Bukas ang isang article na puno ng kasinungalingan—may litrato pa, edited para palabasin na may kalaswaan akong ginagawa. Piniga ko ang telepono sa kamay ko, parang gusto ko na lang itong basagin.

“Hindi mo kailangang basahin ‘yan.”

Napatigil ako. Ang malamig na tinig ni Chaos ang unang narinig ko. Nakatayo siya sa pinto ng silid, nakasuot pa ng itim na coat, kakagaling lang sa trabaho. Malalim ang mga mata niya, pero may kakaibang bigat na hindi ko maipaliwanag.

“Chaos…”

Lumapit siya, walang alinlangan, at kinuha ang cellphone mula sa kamay ko. Pinatay niya ito at inilapag sa mesa.

“Wala silang alam,” aniya. “Wala kang kailangang patunayan sa kanila.”

Napangisi ako nang mapait. “Madali mong sabihin. Pero ako ang tinatawanan nila. Ako ang ginagawang katatawanan ng buong bansa.”

Matagal siyang hindi sumagot. Akala ko, gaya ng dati, tatalikuran niya ako at iiwan akong mag-isa. Pero hindi. Naupo siya sa tabi ko. Bahagya akong napatigil dahil ngayon lang, sa unang pagkakataon, ramdam kong hindi siya CEO na malamig, kundi isang lalaking… naroon.

“Alam mo kung bakit hindi ako madaling maniwala sa mga tao, Vernice?” bulong niya. “Dahil minsan na akong pinaniwala, at iniwan.”

Nanlaki ang mga mata ko. Hindi ko inaasahan ang mga salitang iyon. Tumingin ako sa kanya, pero nakatitig lang siya sa kawalan.

“Eunice…” hindi ko man binanggit nang buo, alam kong siya ang tinutukoy.

Hindi siya sumagot, pero ang katahimikan niya ang pinakamalakas na kumpirmasyon.

—

Ilang araw ang lumipas bago ko muling nakita ang mas malalim na anyo ni Chaos. Isang gabi, nadatnan ko siyang nakaupo sa veranda, may baso ng alak sa kamay. Tahimik. Wala ang maskara ng pagiging CEO. Tila isang lalaking naghahanap lang ng hangin para makahinga.

Lumapit ako, walang imbitasyon. Umupo ako sa tabi niya.

“Hindi ka sanay sa alak,” bulong niya nang makita ang basong kinuha ko.

“Siguro ngayon, kailangan ko.”

Napangiti siya, pero hindi iyon ngiting kilala ng marami—hindi peke, hindi para sa kamera. Mahina, totoo.

“Hindi lahat ng sugat nakikita,” bigla niyang sambit.

“Minsan, mas malalim pa sa iniisip mo.”

Hinawakan ko ang baso, nagbabadya ang tanong sa labi ko. “Ano’ng ginawa niya sa’yo?”

Humigop siya ng alak bago sumagot. “Iniwan ako. Sa oras na akala ko, siya na. Pinaniwala niya akong hindi lahat ng tao mawawala. Pero nagkamali ako.”

Nag-init ang mata ko. Hindi ko alam kung para sa kanya o para sa sarili ko. Kasi ngayon, naiintindihan ko kung bakit siya gano’n—kung bakit siya laging malayo, kung bakit tila ba nakaharang ang yelo sa pagitan naming dalawa.

“Chaos…” dahan-dahan kong usal, “hindi ako siya.”

Tumigil siya. Tumingin sa akin—diretso, walang harang. At doon ko nakita ang isang bagay na matagal kong hinanap: hindi malamig na CEO, hindi maskara, kundi isang lalaking sugatan na pilit nagtatago.

Hindi siya sumagot. Pero ramdam ko. Ramdam ko ang pader niyang unti-unting bumabagsak.

—

Kinabukasan, isang eksena ang hindi ko makakalimutan. Bigla akong sinalubong ng media sa labas ng opisina, sabay dumating si Eunice na may dalang dokumentong peke. Pinakita niya iyon sa harap ng lahat, sinasabing ginamit ko raw ang pera ni Chaos para bumili ng luxury items.

Narinig ko ang mga tawanan, mga tanong, mga mapanuyang tingin. Gusto kong lamunin ng lupa.

Pero bago pa man ako makapagsalita, si Chaos ang tumayo sa harap ko. Hinawakan niya ang kamay ko—mahigpit, mariin.

“Walang basehan ang lahat ng ito,” aniya, malamig ang tinig pero matatag. “At kahit ulit-ulitin niyo, hindi ito magbabago. Vernice is my wife.”

Para akong natulala. Hindi ko alam kung depensa lang iyon, o totoo. Pero sa higpit ng hawak niya, ramdam kong may bigat na hindi peke.

—

Pag-uwi namin, tahimik kami sa loob ng kotse. Sa wakas, ako ang nagsalita.

“Bakit mo ako ipinagtanggol?”

Lumingon siya sa akin, diretso, walang takas. “Dahil kahit gaano pa ako sugatan, hindi kita hahayaang maranasan ang sakit na dinaanan ko.”

Parang huminto ang oras. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin.

“Chaos…” bulong ko. “Bakit ngayon mo lang ipinakita sa akin ‘to?”

Huminga siya nang malalim, parang hirap. “Dahil natatakot akong masaktan muli. Pero ngayong nandito ka, hindi ko alam… baka kaya ko na.”

At doon, sa sandaling iyon, naramdaman kong may puwang ako. Hindi pa buo, hindi pa tiyak, pero totoo.

–

Sa gabing iyon, bago kami matulog, lumapit siya sa akin. Hindi gaya ng dati na may pagitan sa kama. Ngayon, siya mismo ang naglapit. Ramdam ko ang init ng palad niya nang hawakan ang kamay ko.

“Vernice,” bulong niya. “Kung ako’y yelo, handa ka bang subukang tunawin ako, kahit masakit?”

Napatitig ako sa kanya, sa mga mata niyang puno ng takot pero may bakas ng pag-asa.

“Kung kailangan kong masunog sa proseso,” sagot ko, “gagawin ko. Dahil hindi ako aalis.”

Ngumiti siya, mahina pero totoo. At sa unang pagkakataon mula nang ikasal kami, ramdam kong hindi na ako mag-isa.

—

Siguro nga, hindi ko pa alam kung ako ang tamang tao para tunawin ang yelo sa puso niya. Pero ngayong nakita ko ang sugat sa likod ng kanyang katahimikan, alam kong may laban ako.

At kung ito man ang simula ng pagbagsak ng mga pader niya, handa akong manatili.

Dahil ngayon, hindi na lang siya ang sugatan. Ako na rin. Pero marahil, sa sugat na ito, doon magsisimula ang tunay na pagmamahal.