Prologue

Prologue 

(THE PAST) 

TAKOT KONG IBINATO ANG PREGNANCY TEST NA HAWAK KO. 

No! This can't happen! It only happened one time! How is this possible? 

"Ruby? Are you there?" rinig kong tawag ni Mommy sakin mula sa labas. Kaya naman dali-dali kong nilinis ang pinaggamitan ko ng pregnancy test at tinapon iyon sa basurahan. 

"Y-yes, please wait, Mom!" 

"Be fast, honey—your tito and tita are leaving." 

Agad kong ibinukas ang pinto ng masiguradong malinis na ang lahat. 

"Hi, Mom," I greeted her. 

"Let's go downstairs. You know naman na ngayon ang alis ng tito at tita to the state, diba? I'm pretty sure it will take a long time before they come back, or maybe even a decade." 

Bigla naman akong nakaramdam ng takot dahil sa sinabi ni Mommy. I'm not going to see him for a long time? What should I do? 

Nang makababa kami sa harap ng hacienda, ay busy ang mga trabahador sa paglalagay ng mga bagahe nila tita sa van. 

Today is their flight to America. And maybe Mom was right—halos umabot ng tatlong van ang dadalhin nila dahil sa sobrang dami ng gamit na dala nila. 

"I guess this is it," Panimula ni Tita ng maayos nila lahat ng bagahe. "Keli, kayo na muna ang bahala dito sa hacienda, syaka kayo na rin muna ang mag-alaga kay Keefer. Alam kong malaki na yan pero syempre he still needs an adult around him," saad ni Tita Asarie kay Mommy. 

"Don't worry, Si Kheimer ang alalahanin niyo. Sana sa susunod na pagbalik niyo dito, he's fully recovered na," Mom said. 

Tita Asarie, Tito Keizer, Kheimer, and Amara are moving to the state for Kheimer's heart transplant. Tanging si Keefer lang ang maiiwan dito sa Pilipinas. 

Nang lingunin ko si Kheimer, ay sa akin siya nakatingin. Hindi ko alam kung galit ba siya o sadyang masama lang ang tingin niya sa akin. 

Gusto ko siyang hatakin at pigilan sa pag-alis pero hindi ko magawa—parang nakadikit ang mga paa ko sa sahig at hindi ako makagalaw. 

"Ruby, darling, ikaw na ang bahala kay Keefer, okay? Mag-aral kayo ng mabuti..." Si Tita Asarie at yumakap sakin. "And wag niyo muna kaming bibigyan ng apo ha? Isipin niyo muna ang pag-aaral niyo, hihihi," pilyong bulong ni tita sakin at syaka siya humiwalay ng yakap. 

Ramdam ko naman ang panlalamig ng kamay ko dahil sa sinabi niya. 

"Goodbye, everyone. See you maybe after 5 years," Rinig kong sigaw ni Amara bago pumasok ng van. Nang sulyapan kong muli si Kheimer ay wala na ang tingin niya sa akin, kung hindi ay na kay Keefer na. 

Nagtitigan lang ang dalawang magkapatid hanggang si Kheimer na ang bumitaw ng tingin at sumakay sa loob ng sasakyan. 

Hanggang mawala sila sa paningin namin ay nakasunod pa rin ang mata ko sa kanila. Bumagsak ang mga balikat ko nang maalala ang problem ko. Hindi ko alam kung paano iyon susulusyunan. 

Nagsi-alisan na ang mga tao at bumalik na sa mga kanya-kanya nilang ginagawa, kaya naman napagdesisyonan kong bumalik na sa kwarto ko. 

Pero hindi pa man ako nakakaakyat sa pangalawang palapag nang may humawak sa braso ko. 

"B-babe," gulat kong tawag kay Keefer. Hatak-hatak niya lang ako hanggang makarating kami sa likod ng hacienda. "Ano bang problem mo at nang hahatak ka? Pwede mo naman akong sabihan," inis kong saad sa kanya. 

"Tell me who's the father." That is not a question from him. 

Agad akong napaatras palayo sa kanya dahil sa sobrang takot. "A-ano bang pinagsasabi mo?" 

"I found this in your room," Saad niya at ipinakita ang pregnancy test na ginamit ko. Agad kong hinatak iyon sa kanya at inilagay sa bulsa ko. 

"A-ano naman ang ginagawa mo sa kwarto ko? B-bat kaba nangingi alam ng gamit?" inis kong bulyaw sa kanya. 

"It doesn't matter what I'm doing in your room. Tell me who's the father—" 

"None of your business!" sigaw ko bago ko siya taliguran, pero muli niyang hinatak ang braso ko at pinaharap sa kanya. 

"Ruby, I'm your boyfriend, so fucking tell me who is the father!" 

Napatulala na lang ako dahil ngayon niya lang ako tinaasan ng boses. At never ko rin siyang nakitang nagkaganito. 

Ramdam ko ang pangingilid ng luha ko. 

"Ruby, there is nothing to be afraid of. Just tell me, who is the father?" kalmado niya akong tinanong. 

Kahit ayaw kong sabihin ay wala na akong magawa. Dahil alam kong malalaman at malalaman niya rin naman hanggang huli. 

"S-Si Kheimer…" takot kong sagot sa kanya. "Please, Keefer, help me to tell him. I can't do this alone―I can't bear our child alone, so please help me to tell this to Kheimer," I beg him. 

"No, Hindi natin pwedeng sabihin sa kanila at mas lalong hindi pwedeng malaman ni Kheimer. Na iintindihan mo ba? Kheimer barely accepted my parents' offer to him that he should stay in state for his operations because of you, so once he discovers that you're pregnant, he will for sure come back here without hesitation." 

Tears start pouring in my eyes. How come I couldn't know about that? How come I didn't know that he felt something like that for me? 

"What should I do?" naluluha kong tanong sa kanya. 

"We need to hide this even from your parents and my family―once they come back, we can tell them about it." 

"But, it will probably take a long time before they come back? I don't think we can hide it that long. And I don't think we can do this alone! Manga estudyante palang tayo!―at pano na lang yung mga gastusin natin ha?" taranta kong tanong sa kanya.

"Don't worry about it―my parents left their credit card to me. I can use it as much as I want."

"T-then how about my parents? Oh god! They will probably kill me once they find―" saad ko at napasabunot na lang sa sariling buhok.

"Stop overthinking for now. Do you know how far you are now?" tanong at pilit akong pinipigilan.

"H-Hindi ko alam. Siguro 2 months? There's no bump, but I can feel it inside," naluluha kong sagot sa kanya at napahawak sa walang umbok kong tyan. 

"That's good—marami pa tayong oras para paghandaan. Bago pa tuluyang lumaki ang tyan mo dapat nakaalis na tayo."

"Ha? Saan naman tayo pupunta?" takang tanong ko.

"Somewhere they can't find us," he said before pulling my hands.

(END OF THE PAST)