Kabanata Two

“Ako po si Lita.” Aniya. “Lagi niyo na lang po nakalilimutan ang aking pangalan, binibini,” nahihiyang dagdag niya.

Napatawa ako ng hilaw. “Gano’n ba? Pagpasens’yahan mo na ako, Lita,” wika ko kahit hindi naman talaga ako makalilimutin. As a doctor, I can’t forget important things especially the information regarding to my patients. Sasakyan ko na lang lahat ng sasabihin niya para hindi na siya malito sa akin at hindi niya mapansin na ibang Helena ang nasa kan’yang harapan.

“Lita? Tama ba?” paninigurong tanong ko. Tumango lang siya bilang tugon.

“Anong petsa na ba ngayon?” segway kong tanong. Gusto ko lang makasiguro na nagkakamali lang ako sa aking hinala.

“Ika-tatlongpu't isa po ng Marso.”

March 31? Hindi ba April 1 na bago ako umalis ng L.A? 9 pm ako umalis doon plus 15 hours na biyahe…dumating ako sa Pilipinas ng 1 pm ng tanghali? Dapat April 3 na ngayon! Bakit March 31 pa lang?

Napatingin ako kay Lita. “Anong taon ngayon, Lita?”

“Isang libo walong daan at walong pu't dalawa.” Sagot niya.

Shit! Did I really go back in the past? Is this for real? Hindi ba talaga ‘to prank? O isang variety show? Hindi pa ba sapat na niloko ako ni Kim at kailangan na pag-uwi ko ng Pilipinas ay maging ganito ang mangyari? Isa na bang malaking katatawanan ang buhay ko?

“Lita, sigurado ka ba sa iyong sinasabi?” pagkukumpirma kong tanong sa kan’ya.

“Oo naman po,” siguradong sagot niya.

“Hindi mo ba ako binibiro?” naninigurong tanong ko. Please magsabi ka ng totoo. Huwag mo naman akong gawing katawa-tawa. “Hindi ba ako naeengkanto?”

“Bakit naman po ako magsisinungaling, binibini?” Aniya habang pinagmamasdan akong mabuti. “Hindi ko po alam, ngunit ang inyong mga kinikilos ay labis na kakaiba ngunit hindi po kayo naeengkanto.” At pumunta ito sa aking likuran at inayos ang nagulo kong buhok. “Hindi ko man po mawari ang inyong iniisip ngunit, kailangan na po nating bumalik ng mansyon kung ayaw po natin parehong pinaghihintay si Don Raul.” Aniya at humarap sa akin ng may ngiti.

Seriously? I still mystified of everything what’s going on. How possible that I went back in past through P2P bus? That’s really amazing if P2P buses are really travelling in the past. If this really exist I will go back in time where I met Kim and rejected his wedding proposal then it wouldn’t happened this shitty divorce! I wouldn’t be hurt and look miserable of how he played on me!

Tahimik kaming naglalakad at nasa aking likuran si Lita na tahimik  na sinusundan ako. Gusto ko sanang sabihin sa kan’ya na mauna siya dahil hindi ko alam kung nasaan ba ang mansyon namin na sinasabi niya.

“Lita, bakit nariyan ka sa aking likuran?” tanong ko na patuloy sa paggala ang aking mga mata para hanapin ang mansyon.

“Binibini, isang hamak na tagasilbi niyo lamang ako at hindi po nararapat na ako’y sumabay sainyo sa paglalakad,” simpleng saad niya.

Bigla akong nairita sa kan’yang sinabi. Ano kung isa siyang tagapagsilbi? Wala na ba silang karapatan para maglakad sa nilalakaran ng mga mas nakakaangat sa kanila? Bakit kailangan sila ang mahuli sa paglalakad? Hindi ko makuha ang punto sa nakabub’wesit na diskriminasyon na ito sa estado ng pamumuhay ng isang tao. Porke’t mayaman o mapera sila lang may kakayahan na makakuha ng nararapat na karapatan at ang mahirap hindi? This is bullshit! Pare-pareho lang tayo tao! Pareho ang nilalanghap nating hangin at kinakain natin! Bakit kailangan pairalin ang bulok at makasariling kaisipan na tulad niyan? Iyan ang dahilan kung bakit hindi nagkakaisa at nagkakaunawaan ang bawat tao kasi laging sasabihin, “mayaman sila, mahirap tayo.” Nakakainis pakinggan ang bulok na kaisipang gan’yan!

Hinatak ko si Lita para sabay kaming maglakad.

“Tandaan mo, Lita. Walang mayaman o mahirap pag ako ang kasama mo,” mariing saad ko.

“Pero---

“Walang pero-pero. Gusto ko pagkasama mo ako hindi mo maramandaman na mahirap ka, mayaman ako. Pareho tayo tao at gusto ko pantay lang ang tingin mo sa akin gaya ng tingin ko sa ‘yo. Naiintindihan mo ba?”

Ngumiti si Lita na may galak sa kan’yang puso. “Maraming salamat, binibini. Labis ang kabutihan ng inyong puso,” nakangiting wika ni Lita.

Hinimas ko ang kan’yang buhok. She’s so young para maging tagapagsilbi. Imbes na nag-aaral siya ay heto at nagsisilbi para lamang magkaroon ng pera at may maigastos pang-kain ng kan’yang pamilya.

“Binibini? May gumugulo na naman ba sainyong isipan?” nag-aalalang  tanong ni Lita.

Ngumiti ako at umiling. “Wala. Halina at baka magalit na si Don Raul.”

Biglang natawa si Lita ngunit mabilis na pinigilan ang kan’yang tawa dahilan para mapakunot-noo ako. “Bakit ka tumatawa, Lita?”

“Paumanhin po sa aking inasal.” Aniya at ikinumpas ang kan’yang sarili ngunit hindi niya magawang mapigilan ang kan’yang pagtawa.

“Bakit ka tumatawa, Lita? May nakakatawa ba sa aking sinabi?” naguguluhan kong tanong.

“Napakapilya mo po kasi. Tinatawag niyo po lamang na Don Raul ang inyong ama,” paliwanag ni Lita na pilit pinipigilan ang muli niyang pagtawa.

Shit! Ama ko pala si Don Raul? Damn! nagiging tanga ako sa panahong ito! Nakakahiya!

Napasapo na lamang ako sa aking noo at napatawa ng ilang. “Huwag mo na lang ipaalam kay ama ang aking itinuran at baka magalit siya pati ikaw ay madamay,” pagdadahilan kong sabi.

Shit! Helena, sino ka ba kasi? Nakaka-stress ang panahon mo! Pati ako ay napapahiya ng walang oras sa ‘yo.

Tumango na lamang si Lita at naglakad na kami patungo sa mansyon. Nagk’wentuhan kami ni Lita ng ilang bagay-bagay para makakuha ako ng kaunting impormasyon tungkol sa katauhan ni Helena. Buti na lang may naalala pa ako sa mga itinuro ni Lola Linda, advantage rin na mahilig akong sumali sa panitikan noong nag-aaral ako kun’di mabubuko na ako ni Lita. Mabuti na lang at sa Cavite lang din ako napadpad kung sa ibang lugar ‘to tulad ng Cebu, tapos ka Helen Grace Rosario!