(Missamy POV)
“Stop Missamy. Di ito magugustuhan ng kapatid mo. Sabihin pa niya na talagang binubully kita. Ayoko naman na multuhin ako ng kapatid mo. Please.”
Napatango na lamang ako.
Ngunit tumulo parin ang luha ko sa mahapdi kong mata. Pinunas yun ng daliri ni Jeff.
Hangang sa may kumatok, at ng bumukas yung dalawang bata. Yakap pa nga ni Seven si Pimples.
“Mommy Charm.” malungkot na tawag sa akin ni Icy.
Saka nga tinulungan ni Jeff na maka-akyat sa higaan. Saka niyakap ako nito.
“Uncle Carlos for sure will have his very own wings.”
Imagination ng bata na inimagine ko nga.
Ang puti ngunit ang snub parin ni Kuya.
“Thank you.”
“We will always right here for you Mommy Charm.”
Saka napayakap din sa akin si Seven.
Hangang sa niyakap nila akong tatlo.<
(Missamy POV)Nang tuluyan kaming nakalapit. Napabitaw ako kay Jeff, at ng masilip ko si Kuya. Halos, bumuhos ang luha ko.Mabuti na lang talaga Kuya, nakumbinsi ako ni Jeff na paghandaan ang araw na ito.Ang pagdating mong to.Parang natutulog lang si Kuya.Di man ako gaano umiyak ng mawala ang magulang natin dahil pinagbawalan mo ako. Kailangan natin maging matatag. At nadouble nga ang pagiging matatag mo dahil sa akin.Kuya, may mga moments tayo na di ko makakalimutan.Memories of pure joy, like a beautiful moments na kala nga natin di natamasa ang pangit na buhay na dumating sa atin.Moments of emptiness, longing for someone to understand a world beyond all contemplation.Di ko makakalimutan ang pa-ice cream mo lagi kapag umiiyak ako.Moments of sadness, lost in an abyss far deeper and more terrifying than even
(Jeff POV)Matapos ang isang linggo na pagluluksa. Hinatid na namin sa huling hantungan si Juan Carlos. Katabi nga ng kanilang magulang.Umiiyak parin si Missamy sa bisig ko. Lilipas din ito Missamy.Juan Carlos, hangang sa muli.Na parang muli kong nakita sa isipan ko ang ngiti niya. Ang ngiti na naniniwala sa aking pangakong binitawan.Mas hihigitan ko pa ang pagmamahal mo kay Missamy.Pinaiyak mo si Missamy.Nang makauwi na kami. Malungkot parin ang pamamahay ko dahil nga di parin magawang ngumiti ni Missamy.It takes time Jeff.Inihanda ni Butler Nang ang diner date namin ni Missamy. Nadatnan ko si Missamy na abala nga sa gamit na iniwan ni Juan Carlos mula pa sa opisina nito.“Jeff.” pakita niya sa akin ng isang bonsai plant.“Mabuti di ito namatay.”&l
(Missamy POV)Nang magising ako, nai-unat ko ang aking kamay at paa. Na kamuntik ko na ngang matamaan si Jeff.Ang himbing nang tulog niya.At ramdam ko parin ang sakit ng katawan ko, dahil nga sa ginawa niya kagabi.Oo, tuluyan ko na ngang ibinigay sa kanya.Nagkalat talaga sa sahig ang saplot namin.Babangon na ako ng biglang hilahin ako pabalik ni Jeff sa pagkahiga. Saka pinulupot ang paa sa aking mg binti.Niyakap niya ako. At isiniksik ang mukha sa buhok ko.Ahem.Parang maglalayab na naman ang init kapag di pa kami bumangon.“Jeff.” na naghihintay ito sa sasabihin ko.“Sa tingin ko kailangan na natin bumangon?”“No.” flat niyang sagot. Ngunit…“I want to make love with you again Missamy.”(Catherine POV)Napapainom si
(Shin POV)“Mahinahon ka nga. Mapaghahalataan tayo dito.”“Ano ginagawa mo pala dito?”“Dinadalaw lang alma matter ko.”“Alma matter?”Napatango ito.“Dito din si Missamy ah.” Ngumiti din siya.“Kilala mo na noon si Missamy.” na lalong ikinatango niya.“Teka, ang isang kagaya mo na pinakamayaman sa lahat ng babae, ito alma matter mo?”“Anong masama doon?”“Sabagay, ano nga ang masama doon. Water Lily nga pala, ka-ano-ano mo ba si Anthony?”“Errr… Sinong Anthony?”“Secretarya ko, na parang di na kumakain, pero oras-oras naman may kinakain. Kagaya ng mga ganto. Ang hilig niya dito.”“A
(Missamy POV)Maraming dahilan, at ang karamihan nga masasakit sa bawat parte.Kailangan nila iwan ang kanilang anak dahil nga di nila kayang panindigan ang mga kinakailangan ng isang bata.Bakit naisipan pa nilang gumawa?Don't tell me dala lang ng gutom nila tungkol sa isang bagay.Haist.“Alam niyo. Wag kayong malungkot dahil walang magulang na talagang inambanduna ang kanilang anak. Dahil di nila ito gusto. Ang isang ina pa lang, dinala na nila kayo sa tiyan niya ng ilang buwan. At yung tatay…”Kung may puso o guilty man lang, dahil nakadepende talaga sa kanya kung pananagutan niya at iiwan ang pagiging bachelor niya.Madami kasing lalaki ang walang paki-alam pagkatapos nga ng ginawa nila. Tss. Nakakainis sila.“Siguro wala siyang kakayanan talaga na mabuhay kayo ng maayos.I mean, hindi kayo ang tinutukoy ko dahil napaka bless
(Missamy POV)“Tss.”Saka nga ang drama ni Jean, napa-walk out.“Jean.” sinundan ni Dexs.Ngunit napalingon muna ito sa amin.Napatango ako sa kanya. Sa wala nga akong boses dahil nga ako kinabahan sa nangyaring pagbubunyag.Naiwan kami ni Jeff.“Nasense na pala ng Elder na di natin anak yung dalawang bata?”Ngumiti lang si Jeff sa akin.Pinagmasdan ang mukha ko.“Kaya ba, laging may ganoon na inumin saka…”Napatango si Jeff.“Sa masyado ka kasing pahalata Missamy. Mabuti pa yung anak ni Jean. Ang gagaling umarte. Wala ka sa kalingkingan nila.”“Seryoso? Sa aming tatlo ako ang may mababang evaluation?”Napatango si Jeff.“Because you act like my future wife. Ano ngayon? Asawa na kita.”Pisil nito sa ilong ko.
(Missamy POV)“I know. Relaxs. Ginagawan ko na ng paraan.”“Thank you Jeff.”“Sa tingin mo sino ang may gawa nito?”Napasapo ako sa aking noo dahil…“Hindi ba si Jude ulit?”Napadaan ang aking mga mata sa bintana. At parang may nakita akong naka-upo. At ng ibinalik ko ang aking paningin…Nanlaki ang aking mga mata sa lalaking muli na namang nakaupo sa bintana. Silid na nga ito ni Jeff.“Missamy?” si Jeff na nasa kabilang linya. Dahil di nga ako makapagsalita. Hangang sa natauhan ako, magsasalita sana ako kaya lang… Ipinakita sa akin ni Jude, ang bombang papasabugin niya kapag tuluyan nga akong nagsalita na naririto siya.“Missamy.” Ulit na tawag ni Jeff sa akin sa kabilang linya.Ganito na ba kadaling pumasok
(Jay POV)Yes, I'm a geek genius.At ilang ulit ko na itong gustong patunayan sa aking magulang. May mararating ang taong napapa-self-study lang.I don't engage in society activity. Bahay lang ako. Dahil nga sa mga pambubuly na natatangap ko.Hangang sa isang araw, muli na naman ako niyaya ng aking ama, ngunit sa huli tumangi na naman ako na sumama kumain sa labas.Hangang sa naubos na ang pasensya niya. Sinira ang lahat ng gamit ko sa kabila ng pakiki-usap ng aking ina noon.At para nga akong pinatay ng sarili kong ama sa ginawa niya.“Heto Jay ang tunay na mundo! Hindi yung kala mo nasa ibang dimension ka. Umayos ka!”Naiwang sinabi sa akin ng aking ama.Aaminin ko nagtanim ako ng galit sa aking ama.Sinubukan ko ulit pumasok sa school, ngunit isinumpa ko na di na ako babalik.Dahil sa hinanda nilang supresa sa aking pagbabalik. Supres