Kabanata 4

“Parang katulong na rin ako ng mama ko. Ayos lang naman.” sagot ng babae na may halong biro at tampo. “Kung tapos ka na, Stefan, pwede bang ako naman ang magpunas ng sahig mga sampung minuto? Pwede ka munang lumabas saglit kung gusto mo.” dagdag pa niya nang makita itong nakatayo, nakahalukipkip at nakatitig sa kanya, sa halip na umalis sa kuwarto.

“Bakit pa ako lalabas? Kuwarto ko ‘to. Kung gusto mong maglinis, linisin mo. Kahit saan dito, may karapatan pa rin akong manatili.” sagot ni Stefan habang nagkibit-balikat at mabilis na tumalon sa kama, ginulo ang sapin ng kama na maayos na tinupi ni Natalie kanina.

Napakunot ang noo ni Natalie. Dati-rati, baka nakipag-asaran pa siya at agad ding tatalon sa kama para makipagkulitan sa kanya. Pero ngayon, ibang-iba na. Mas seryoso at mas pormal na si Stefan kapag kaharap siya. Parang sinasadya nitong maglagay ng distansya sa pagitan nila, at siya man, tila nabawasan ang dating tapang at kakulitan.

Habang abala si Natalie sa pagpunas at paglilinis, si Stefan naman ay nakahilata lang sa kama, abala sa cellphone. Hindi niya maiwasang isipin kung kailan pa magpapakita si Natalie ng tunay niyang ugali. Dati, hindi ito titigil sa kakulitan. Sa totoo lang, hindi pa nga siguro marunong humawak ng walis noong araw.

“Ahm, Stefan, tapos na ako.” sabi ng babae na pawisan na ang buong katawan, habang hindi sinasadyang mapatingin sa gusot na kumot sa kama.

“Hindi pa. Eto, ayusin mo rin ‘to.” tumayo si Stefan mula sa kama at tuloy-tuloy na lumabas ng kuwarto. Naiwan si Natalie na nakatingin sa kanyang likuran, inis na inis.

‘Ginagago lang talaga ako ni Stefan.’

Mariing hiningahan niya ang ilong, hinablot ang kumot, at maingat na tinupi ito. Inayos niyang muli ang sapin ng kama, tinapik ang unan at ibinalik nang maayos. Ang totoo, simula nang mangyari ang isang insidenteng iyon noon, hindi na niya nagawang lapitan si Stefan. Pero ngayong nagkaharap ulit sila, parang bumalik lahat ng damdamin.

Gusto niyang hawakan ang braso nito at ipakitang siya ang may karapatan dito. Gusto niyang maglambing, magpabili ng kung anu-ano, o simpleng masilip ang nakakunot nitong noo na lagi niyang nagugustuhan. Oo, siya lang ang gusto niya. Pero ngayon, may sapat na siyang pag-iisip para hindi na muling magmukhang katawa-tawa sa harap niya.

Pagbaba niya, napailing na lang si Natalie. Sobrang lawak ng bahay. Saan ba siya magsisimula? Nauna siyang mag-vacuum ng sahig mula sala hanggang dining area, pero napahinto nang makita si Stefan na nakaupo roon, tahimik na umiinom ng kape.

“Ah, Stefan, istorbo ba ako dito?” tanong niya, may halong kaba. Inakala niyang umalis na ito para pumasok sa trabaho, pero ang suot ay pangbahay lang.

“Hindi naman. Ituloy mo lang. Hindi ako pumasok ngayon, medyo masakit ulo ko.”

“Ha? Baka naman malala na yan?” hindi niya napigilang mag-alala.

“Wala ‘to. Huwag ka nang makialam sa akin. Gawin mo na lang ang ginagawa mo.” malamig na tugon ni Stefan, sabay lagok ng kape na hindi man lang siya nilingon.

Natauhan si Natalie. Mali na nagpakita siya ng pag-aalala. Bumaba siya ng tingin sa hawak na vacuum, napangiti nang mapait. Nagbago na ang lahat. Hindi na siya puwedeng magpaka-alagain gaya ng dati. Kailangan na niyang igalang ang espasyo nito. Sa pag-iisip na iyon, malakas siyang napabuntong-hininga, binuksan ang vacuum, at nagpatuloy na lang sa paglilinis.

Halos alas-diyes y medya na nang matapos siya. Pagod na pagod, pinagpapawisan, at nakaupo sa hagdan sa tapat ng bahay. Iniligpit niya ang lahat ng gamit, pakiramdam niya’y gusot-gusot na rin ang buhok niya. Nang maghanap siya ng amo ng bahay, nakita niyang nakaupo ito sa isang kahoy na upuan sa hardin, tila nagpapahinga lang. Gusto na sana niyang umuwi, pero baka magmukha siyang bastos kung aalis nang hindi nagpapaalam.

“Stefan, tapos na ako sa mga gawaing bahay.” sabi niya.

“Ah, kukuha ka na ba ng bayad? Antayin mo muna si mama. Hindi ko rin alam kung magkano ang karaniwang binabayad kay Criselda.” sagot ni Stefan, habang sinusulyapan ang mukha ni Natalie na halatang pagod at pawisan. Para sa kanya, nakakapagtaka ring nakayanan nitong magtrabaho nang ganoon kabigat.

“Hindi po, tungkol sa bayad, si Mama na lang po ang kukuha kasama si Tita Sally. Gusto ko lang sabihin na tapos na ako, uuwi na muna ako.” sabi ni Natalie.

“Ganito na lang, eto limandaan, pambili mo ng meryenda.” abot ni Stefan ng perang papel sa kanya. Napatingin si Natalie na para bang iba ang taong nasa harap niya. Dati, ganito lagi ang ginagawa ni Stefan. Bibigyan siya ng pera para bumili ng kendi o tinapay, tapos iiwanan siya at lalayuan. Para bang iyon ang paraan niya para huwag siyang makalapit. Sa pag-alala, napangisi si Natalie sa sarili.

“Bakit, kulang ba?” tanong ni Stefan habang tila bubunutin pa ang isang libo mula sa pitaka.

“Huwag na, Stefan. Hindi na ako bata. Hindi mo na ako malalayo gamit ang pera gaya ng dati. Kung kaya kong pumunta rito, kaya ko ring umuwi nang mag-isa. Hindi mo na kailangang paalisin ako.” ngumiti si Natalie bago tumalikod at naglakad palayo.

Ang totoo, gusto niyang maupo roon at makipag-usap sa kanya, bawiin lahat ng taon ng pananabik. Pero kinailangan niyang paalalahanan ang sarili. Hindi siya mahal ni Stefan, bagkus, tila kinamumuhian pa. Hindi na siya dapat magpakabaliw gaya ng dati.

Napailing si Stefan, isinuksok muli ang pera sa pitaka. May kung anong kumurot sa kanya. Parang may kulang, parang hindi ito ang Natalie na kilala niya noon. Saan na napunta ang batang hindi natitinag kahit pagalitan pa niya? Bakit biglang nagkaroon ng pader sa pagitan nila? Para bang hindi niya na ito nakikilala.

Samantala, naglakad pauwi si Natalie, pakiramdam niya’y ang layo ng sariling tahanan. Dati, saglit lang siyang dadaan sa bakod para makapunta. Pero ngayon, kailangan pang lumibot sa harap ng bahay nila Stefan bago makabalik. Hindi lang oras ang nagpalayo sa kanila, kundi pati ang agwat ng estado ng dalawang pamilya. Pagdating sa kusina, nadatnan niyang abala si Criselda sa paglalagay ng kakaning sapin-sapin sa mga kahon.

“Mama, tulungan na kita.”

“Natapos ka na agad, Natalie? Ang bilis naman.”

“Opo. Ako na pong maglalagay ng sapin-sapin sa kahon, kaya ko ‘to.” mabilis na sabi ni Natalie at agad na tumulong.

“Ganito ang ayos, anak. Kapag natapos tayo, tatawagan ko na ang kostumer para kunin nila agad.” paliwanag ni Criselda habang tinuturo ang tamang paglalagay.

Magkasama silang nagbanat ng buto hanggang tanghali. Pagdating ng hapon, pareho silang pumasok sa kuwarto para magpahinga. Pero hindi makatulog si Natalie. Paulit-ulit na sumasagi sa isip niya ang mukha ni Stefan. Ngayon, mas lalo itong mukhang seryoso at may dating na hindi niya kayang lapitan. Ang dati niyang kapilyahan ay napalitan ng pangamba. Mukhang hanggang sa malayo na lang siya makakatitig, wala nang tsansang makalapit.

‘Si Stefan lang. Ayoko ng iba.’

Mula pagkabata, siya na ang bukambibig niya. Kahit noong nagkasakit siya, siya pa rin ang hinahanap niya para magpainom ng gamot. Hanggang ang ina mismo ang pumunta sa bahay nila Stefan para pakiusapan ito na siya ang magpakain.

“Anak, huwag namang lagi si Stefan ang tatawagin mo. Dapat makinig ka kay Mama, hindi yung konting sakit, siya agad ang hanap mo.” sabi ni Criselda noon.

“Eh kasi gusto ko si Stefan ang magbigay ng gamot. Bakit ba hindi niya magawa? Sabi niya noon paglaki ko, ako ang magiging asawa niya. Nagsisinungaling lang ba siya?” giit ni Natalie, halos lumuha.

“Anak, biro lang iyon. Huwag mong dibdibin.” paliwanag agad ng ina, takot na baka seryosohin ng anak ang sinabi ng binata. At tama nga ito, pero huli na.

“Hindi ako naniniwala. Sabi ni Stefan, at dapat tuparin niya ang sinabi niya.”

“Stefan, anak, huwag mo nang patulan ang kapatid mo. Bata pa yan, paglaki, maiintindihan din niya.” ani Criselda.

“Opo, Tita Criselda. Sige po, uuwi na ako.” sagot ng binata.

“O siya, sige. Ingat.” tugon ng ginang.

Noon, nagpagulong-gulong pa siya sa sahig habang umiiyak at hinahanap si Stefan. Pero nanatiling matigas ang loob ng ina at hindi siya pinagbigyan, hanggang sa mapagod siya at makatulog na lang. Madalas ding marinig ni Natalie ang usapan ng mga matatanda tungkol sa kanya at kay Stefan, lalo na nang magsimula na siyang pumasok sa high school.

“Criselda, sa palagay ko sobra na ang pagkakapit ni Natalie kay Stefan. Sa edad niya, dapat may kaibigan na siyang lagi niyang kasama, hindi yung tuwing Sabado’t Linggo ay nakababad lang sa tabi ng anak ko. Baka mawalan siya ng sariling mundo.”

“Gusto ko rin naman sanang magkaroon siya ng matalik na kaibigan na kasing-edad niya, Sally. Pero ayaw talaga niya. Ang gusto lang niya, si Stefan ang kalaro at kasama niya.”

At mula noon, sunod-sunod ang mga pangyayari na nagbigay ng sakit ng ulo sa kanilang mga magulang, halos araw-araw may dahilan para pag-usapan si Natalie at Stefan.

Ngayon, napangiti na lang si Natalie habang inaalala ang kahihiyang ginawa niya noon. Hanggang kailan ba siya mabubuhay na may dalang alaala at damdaming iyon? Bago siya tuluyang pumikit, kailangan muna niyang lumubog sa mga alaalang iyon nang paulit-ulit.

“Matulog ka na, Natalie, at magpanggap na nakalimutan mo ang lahat.”