อ้อมกอดของอชิทำให้เพลงขวัญนั้นรู้สึกปลอดภัยเสมอ ฝ่ามืออบอุ่นที่ลูบหลังของเธออยู่ตอนนี้มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังถูกปกป้อง และไม่รู้จริงๆ ว่าเธอรู้สึกแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ไหนจะเสียงเต้นของหัวใจเขาในตอนนี้ก็คล้ายกับเสียงเต้นของหัวใจเธอ อชิค่อยๆ ช้อนคางเพลงขวัญขึ้นเพื่อให้เธอสบตาด้วย“เราสองคนแต่งงานกันแล้ว”“อื้อ”“ตอนนี้เรารักกันแล้วใช่มั้ยไหม” ขณะรอฟังคำตอบจากเพลงขวัญหัวใจของอชิเต้นรัวมาก“ชะ...ใช่” คำตอบของเธอยิ่งทำให้หัวใจคนฟังเต้นไม่เป็นจังหวะ เวลานี้ใบหน้าของเพลงขวัญร้อนผ่าว ร่างกายตื่นตัวจนร้อนรุ่มไปหมด“แต่เรายังไม่ได้เข้าหอเลย” อชิกระซิบบอกด้วยน้ำเสียงแหบพร่า นั่นเพราะอารมณ์ปรารถนาของชายหนุ่มกำลังลุกโชน“ก็เข้าสิ”“จริงนะ” เพลงขวัญพยักหน้ารับแทนคำพูด นั่นเพราะเธอเขินอายจนไม่รู้จะพูดอะไรแล้วในตอนนี้ อชิเองก็ปลดล็อกความกลัวเช่นเดียวกัน ชายหนุ่มสวมกอดเธอให้แน่นขึ้น ก่อนจะเริ่มกลืนกินเพลงขวัญให้หายรักอชิค่อยๆ ฝากฝังรอยจูบ ค่อยๆ ส
“ฉันก็...รักคุณค่ะ” เพลงขวัญบอกคำว่ารักออกไปด้วยใบหน้าแดงก่ำ เวลานี้เธอรักอชิเหลือเกิน คิดไม่ถึงว่าจะมีวันนี้ วันที่เธอรักผู้ชายที่ตั้งป้อมเกลียดมาตั้งแต่ต้น“ทำไมก่อนหน้านี้เราถึงไม่ยอมทำความรู้จักกันนะ” ชายหนุ่มเอ่ยยิ้มๆ“อื้อ...แต่ถ้าเรารู้จักกันก่อน บางทีเราอาจไม่ได้มาที่นี่”“ผมก็ว่าแบบนั้น ไปครับ ป่านนี้ทุกคนคงรอเราแล้ว” อชิเอ่ยชวน จากนั้นจึงพาเพลงขวัญไปสมทบกับคนอื่นๆ ที่ตอนนี้รวมตัวกันอยู่ในถ้ำแสงจันทร์ยิ้มออกเมื่อเห็นว่าเพลงขวัญและอชิกลับมาอย่างปลอดภัย พวกผู้หญิงและเด็กยังอยู่ในถ้ำ ในขณะที่พวกผู้ชายลงมาดูความเสียหาย รวมทั้งเก็บข้าวของที่พอจะนำไปใช้ได้ขึ้นไปไว้ในถ้ำศพของคนในหมู่บ้านที่เสียชีวิตถูกนำไปฝังยังสุสานของที่นี่ ส่วนคนนอกนั้นโตเลือกที่จะฝังเช่นกัน แต่เลือกจุดที่ไกลออกมามาก หลังจบเรื่องอาจมีญาติพี่น้องของคนตายมาตามหาหรือถ้าไม่ตามก็ปล่อยให้มันสลายไปกับดินหลังไฟไหม้สงบ โตและพวกผู้ชายเดินสำรวจหมู่บ้าน ทุกอย่าง
“ได้พี่” เจษฎาพรพยักหน้ารับ แค่มองตาโตก็รู้ใจว่าการล้อมคอกด้วยไฟคืออะไร เพราะนั่นคือแผนอันดับสุดท้ายเพื่อใช้หลบหนีจากใครก็ตามที่เข้าไปเพื่อทำลายหมู่บ้าน แผนที่ว่าคือการหลอกล่อให้อีกฝ่ายติดกับ จากนั้นก็ใช้ไฟแผดเผาทุกอย่างการปะทะหยุดลงไปเสียดื้อๆ แต่แทนที่จะเอะใจอะไรบ้าง บรรดาลูกน้องของกำนันสิงหากลับโห่ร้องราวกับได้รับชัยชนะ จากนั้นก็เดินตรงเข้าหมู่บ้านอย่างอาจหาญ ยิงกราดไม่เลือกหน้าทั้งๆ ที่ไม่มีใครสักคน เมื่อไม่เจอใครจึงเผาทุกอย่างให้ราบคาบแทนเปลวไฟลุกโชนขึ้นในป่า บ้านทุกหลังถูกเผาต่อหน้าต่อตาของโต เขามองกลุ่มคนเหล่านั้นด้วยความเคียดแค้น กลุ่มคนที่เคยพูดคุยกันมาบ้าง แต่เวลานี้กลับมาเพื่อทำลายอย่างไม่ปรานีในขณะที่เจษฎาพรเริ่มปิดตายทางเข้าออกด้วยไฟเช่นเดียวกัน เจษฎาพรและคนอื่นๆ ค่อยๆ ล้อม ค่อยๆ กระชับพื้นที่เข้าไปทีละเล็กทีละน้อย โดยที่บรรดาลูกน้องของกำนันสิงหาต่างไม่รู้ตัวสักนิด เมื่อทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง เสียงระเบิดก็ดังขึ้นอีกครั้งตูมมมมแต่ที่ต่างออกไปคือเสียงระเบิดครั้งนี้มาจากฝ
เสียงระเบิดที่ดังขึ้นใกล้ๆ หมู่บ้านทำให้โตเร่งฝีเท้า ความที่มาทางลัดทำให้เดินตามลูกน้องของกำนันสิงหาได้เร็วขึ้น แต่มันก็ไม่เร็วพอที่จะขวางเอาไว้ได้ นั่นเพราะตอนนี้ลูกน้องของกำนันสิงหากำลังใช้เครื่องยิงระเบิดเพื่อเปิดทางเข้าสู่หมู่บ้าน เพราะพวกเขาไม่อาจเดินผ่านป่าวงกตไปได้โดยง่าย ยิ่งพกอาวุธสงครามกันมาครบมือขนาดนี้ก็ยิ่งสนุกที่ได้ใช้งานจริงตูมตูมมมมเสียงระเบิดที่เกิดขึ้นสร้างความโกลาหลให้ทุกคนในหมู่บ้านเป็นอย่างมาก ต่างวิ่งหนีหน้าตาตื่นเพื่อหาที่ซ่อนกันอย่างอลหม่าน ยิ่งไม่มีโตคอยสั่งด้วยแล้ว ทุกคนก็ยิ่งขวัญกระเจิง“พี่ชัย เกิดอะไรขึ้น” กระแตคว้าข้อมือของเจษฎาพรไว้แล้วเอ่ยถาม“พี่ก็ไม่รู้ ว่าแต่ใครเห็นพี่โตบ้าง”“ไม่มีเลย ฉันวิ่งตามหาพี่โตไปทั่วแล้วแต่ก็ไม่เจอ” สีหน้าของกระแตเวลานี้สับสนไปหมด ไม่รู้จะต้องทำยังไงต่อเหมือนกัน ในขณะที่เสียงระเบิดก็ยังคงดังอย่างต่อเนื่อง“ไอ้เจษฎาพร” จ้อยที่วันนี้เป็นเวรยามบนต้นไม้หน้า
“แน่นแล้ว” เมื่อมัดอชิกับต้นไม้เสร็จแล้วเพลงขวัญก็เอ่ยตอบ ก่อนที่เมฆจะเดินมาเช็กอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ เมื่อเห็นว่าเชือกแน่นพอจึงวางปืนในมือลงแล้วคว้าเพลงขวัญเข้ามากอดอย่างเร็ว แต่เธอก็ยกแขนขึ้นกั้นอย่างอัตโนมัติ“เอ็งนี่สวยถูกใจข้าจริงๆ ขนาดป่วยยังสวยสมเป็นสาวชาวกรุง มามะ มาให้พี่ชื่นใจหน่อย”“ไม่นะ อย่าทำอะไรฉัน” เพลงขวัญปัดป้องสัมผัสจากเมฆด้วยความรังเกียจ“อย่าดีดดิ้นไปหน่อยเลย ทำยังกับไม่เคยมีผัวไปได้”“ปล่อยฉันไปเถอะ” เธอยกมือไหว้ขอร้องทั้งน้ำตา แต่ดูเหมือนเมฆจะไร้ความเมตตาใดๆ อชิตะโกนลั่นอีกคนพร้อมกับพยายามยื้อให้หลุดจากเชือกที่มัดตัวอยู่แต่ยิ่งยื้อเชือกก็เหมือนจะยิ่งรัดแน่นขึ้น“พี่เมฆ พี่เมฆอย่าทำอะไรเมียฉันเลยนะจ้ะพี่ ถือว่าฉันขอล่ะ”“ขอได้แต่กูไม่ให้ ส่วนมึงถอดเสื้อผ้าออก” เมฆเอ่ยสั่งเสียงห้วน แต่เมื่อเห็นว่าเพลงขวัญยังไม่ทำตามก็สั่งอีกครั้ง พร้อมกับยกปลายกระบอกปืนมาทางเธอ
“ไว้ใจครับนาย แต่ผมรับปากว่าจะไปส่งมันให้ถึงมือหมอก็เลยไม่อยากเสียคำพูด” ปกติโตเป็นคนโกหกไม่เก่ง แต่ตอนนี้กลับต้องทำเพื่อความปลอดภัยของอชิและเพลงขวัญ รวมไปถึงความปลอดภัยของทุกคนในหมู่บ้านด้วย เพราะหากเจ้านายรู้ว่าเขาพาคนนอกเข้ามาอยู่ที่นี่ ก็ยากจะเดาได้ว่าหลังจากนั้นจะเกิดอะไรขึ้น“ไปกับข้าจะกลัวอะไร ญาติเอ็งก็เหมือนญาติข้า จริงมั้ย”“จะ...จริงครับ” โตเถียงไม่ออกรวมทั้งไม่รู้จะพูดยังไงให้เจ้านายเห็นพ้องเสียแล้ว จึงได้แต่ยอมปล่อยให้อชิกับเพลงขวัญไปพร้อมกับขบวนของเจ้านาย“รอบนี้เอ็งส่งของแค่ตรงนี้พอ ที่เหลือข้าจัดการต่อเอง ข้ากลับก่อนล่ะ ไม่อยากมืดค่ำกลางทาง ส่วนเอกสารข้าทำไว้เสร็จแล้ว ส่งของรอบหน้าเอ็งค่อยแวะไปเอา” กำนันสิงหาหยอดคำหวานเรื่องเอกสารทางราชการเพื่อให้โตมีความหวังและตั้งใจทำงานให้ตนต่อไป“ครับนาย” สีหน้ายินดีของโตมีขึ้นทันที ที่รู้ว่าจะได้เอกสารเพื่อยืนยันสิทธิ์การเป็นคนไทยแล้ว“ฉันสองคนไปก่อนนะพี่โต สวัส
อชิและเพลงขวัญเอ่ยลาทุกคนในหมู่บ้าน เพราะอยู่ที่นี่มาหลายเดือน พอจะจากกันจริงๆ เพลงขวัญก็ถึงกับน้ำตาเอ่อ ย่าใหญ่เดินมาส่งพร้อมคำอวยพรว่าขอให้ทุกคนโชคดี จากนั้นการจากลาก็เกิดขึ้น เพลงขวัญถึงกับแอบปาดน้ำตาแสงจันทร์อุ้มลูกชายยืนส่งโต ผู้เป็นสามี กระแตเองก็ยืนมองเพื่อส่งเจษฎาพรจนลับตาด้วยเช่นกัน จากนั้นก็หันไปถามย่าใหญ่ด้วยความสงสัย“ไหนย่าใหญ่เคยบอกไว้ว่าพี่ไหมจะมาพร้อมความวุ่นวายและจะกลับไปจากที่นี่ก็ต่อเมื่อตั้งท้องนี่จ๊ะ” ความวุ่นวายน่ะทุกคนพอเห็นมาบ้าง แต่ก็ไม่ได้มากมาย ส่วนเรื่องท้องนี่สิ ที่ยังคงสงสัย หรือว่าตอนนี้เพลงขวัญกำลังตั้งท้องแบบไม่รู้ตัวอยู่“ข้าพูดแบบนั้นไว้เหรอ” ย่าใหญ่แสร้งทำเป็นจำไม่ได้“จ้ะ นี่ย่าใหญ่แก่จนหลงๆ ลืมๆ แล้วเหรอ” กระแตเอ่ยเย้าย่าใหญ่“เออ...กูแก่ พอใจกันหรือยัง ไปๆ แยกย้าย” ย่าใหญ่โบกไม้โบกมือเพื่อให้ทุกคนแยกย้ายกันได้แล้ว สีหน้านิ่งๆ ตอนนี้แฝงไว้ซึ่งความกังวล นั่นเพราะความวุ่นวายของจริงกำลังจะเกิดขึ้นหลังจาก
ไม่นานเจษฎาพรก็ตามมาสมทบพร้อมห่อข้าวสี่ห่อและน้ำ จากนั้นทั้งสี่คนก็นั่งกินข้าวกันก่อนเพื่อจะได้มีแรงหากจะลงเล่นน้ำ สองผัวเมียที่เพิ่งแต่งงานใหม่ดูจะหยอดคำหวานใส่กันตลอด หยอกล้อดูน่ารักไม่สนใจอีกคู่ที่นั่งอยู่ไม่ห่างเมื่อกินอิ่มก็ได้เวลาแช่น้ำเย็นๆ กระแตกับเจษฎาพรลงน้ำกันไปแล้ว ส่วนเพลงขวัญดูเก้ๆ กังๆ เพราะตัวเธอเองก็อยากลงแช่น้ำเย็นๆ เหมือนกัน แต่ติดที่ว่าว่ายน้ำไม่เป็นสักเท่าไหร่“เป็นอะไรคุณ”“ฉันอยากลงเล่นน้ำ” คนถูกถามหันมาตอบ“อยากลงก็ลงสิครับ”“แต่ฉันว่ายน้ำไม่ค่อยเป็น” เพลงขวัญตอบไปตามตรง“ไม่เห็นจะยาก มานี่ ผมพาลงไป” เอ่ยจบอชิก็หย่อนตัวลงน้ำไปก่อน แล้วตรงเข้ามาคว้าเพลงขวัญ“เดี๋ยวๆ ไม่เอา” จังหวะที่ถูกอุ้มลงน้ำเพลงขวัญก็โวยวายไปด้วย นั่นเพราะรู้สึกกลัวเมื่อเท้ามันไม่ถึงพื้น ทางเดียวที่จะทำให้เธออุ่นใจคือเกาะคออชิไว้จนแน่น“คุณ”“อะไร”“ผมหายใจไม่ออก...แค่กๆ” เอ่ยบอกจบอชิก็แกล้งไอออกมาหน้าดำหน้าแดง เรีย
“แผนอะไรครับกำนัน”“แผนที่จะทำให้ไอ้ท่านรองเด้งออกไปจากที่นี่ยังไงล่ะ...หึหึ” กำนันสิงหายิ้มเย้ย ในเมื่อพันตำรวจเอกศกลต้องการยาเสพติด เขาก็จะจัดให้ รับรองว่าถ้าเรื่องนี้ถึงหูผู้หลักผู้ใหญ่ มีหวังได้โดนคำสั่งย้ายภายในยี่สิบสี่ชั่วโมงแน่นอน“มึงส่งข่าวให้โตมันรู้แล้วใช่มั้ย ว่าให้ลงมาส่งของเมื่อไหร่”“ส่งไปบอกแล้วครับ ว่าอีกสองวันเจอกันที่จุดนัดพบเดิม”“เตรียมรถ เตรียมอาวุธให้พร้อม วันนี้กูจะเข้าป่าไปล่าสัตว์แก้เบื่อ แต่ก็อาจจะเลยขึ้นไปตรวจงานที่ไอ้โตมันเสียหน่อย อาวุธก็จัดไปเยอะๆ กูอยากลองตัวใหม่ที่เพิ่งได้มาด้วย”“ครับกำนัน” บรรดาลูกน้องต่างเอ่ยรับอย่างพร้อมเพรียง ก่อนจะแยกย้ายกันไปจัดเตรียมข้าวของตามคำสั่ง โดยเฉพาะอาวุธสงครามที่แทบจะขนไปเป็นคันรถ แต่ข้างๆ กำนันก็ยังคงมีลูกน้องยืนอยู่อีกสองเพื่อรอคำสั่ง“ก่อนถึงทางเข้าหมู่บ้าน มึงก็ให้คนไปแจ้งทางไอ้โตให้รู้เสียหน่อย มันจะได้ให้คนออกมารับ ขืนสุ่มสี่สุ่มห้าเดินเข้าไปมั่วซั่ว เดี๋ยวก็ได้ตายห่ากันพอดี” กำนันสิงหารู้กิต