Ep. 8.2 | แปลกหน้าแต่คุ้นเคย

ฉันเดินมาหยุดหน้าประตู เตรียมสแกนลายนิ้วมือเข้าห้อง แต่จำต้องหยุดชะงักเพราะหางตาดันเหลือบไปเห็นแขกไม่ได้รับเชิญยืนอยู่ไม่ไกล

“นี่ห้องฉัน ห้องนายอยู่ทางไหน ช่วยเดินไปทางนั้นด้วย” ไหนว่าห้องอยู่ชั้นนี้ แล้วจะมายืนบื้อหน้าห้องคนอื่นทำไม

“หิวน้ำ” เขากลับตอบหน้าตาย

“ก็กลับไปกินห้องนายสิยะ”

“ฉันช่วยเธอไว้นะ”

“เดี๋ยวนะ นี่ทวงบุญคุณ?”

“เปล่า แค่หิวน้ำ แค่นี้เธอหวง? สวยแต่ใจดำ?” ควรบอกอย่างไรว่าฉันไม่ได้ใจดำ แต่แค่น้ำอะ น้ำ! เดินกลับไปกินที่ห้องตัวเองก็ได้หรือเปล่า

“คุณฟังฉันนะ” ฉันสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเปลี่ยนสรรพนามให้เป็นทางการมากขึ้น มองหน้าเขาอย่างจริงจัง บอกให้เขารู้ว่าเรื่องที่จะพูดต่อจากนี้ค่อนข้างซีเรียส

และได้ผล...เขาฟัง

“เท่าที่ดู คุณก็รู้ฉันคือใคร เหมือนจะรู้จักกันด้วย? แต่ฉันอยากเตือนคุณให้อยู่ห่างจากฉันไว้จะดีกว่า เพราะคนที่จะเป็นข่าวกับฉันคนต่อไปอาจเป็นคุณนะ มันไม่ดีกับคุณหรอก และก็ไม่ดีกับฉันด้วย”

“...”

“คุณอาจต้องมีปัญหากับผู้หญิงของคุณ ส่วนฉันไม่อยากเป็นต้นเหตุให้ใครต้องทะเลาะกัน โอเค?” ไม่แน่ใจว่าผู้หญิงสวย ๆ ที่ชื่อฟ้าเป็นอะไรกับเขา แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่ฉันต้องเก็บมาใส่ใจ ฉันแค่ไม่อยากสร้างประเด็นเพิ่มอีก เรื่องในผับวันนั้นก็น่าปวดหัวพอแล้ว

ติ๊ด

พูดยาวเหยียด แต่เหมือนจะเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา เพราะในจังหวะที่ฉันกำลังตั้งหน้าตั้งตาพูด เขากลับถือวิสาสะคว้าข้อมือฉันเอานิ้วไปแตะลงบนแผง Digital Door Lock ด้วยความรวดเร็ว นั่นทำฉันควันแทบออกหู

ปากไม่ดีแล้วมารยาทยังไม่มีอีก!

“นี่! ฟังภาษาไทยรู้เรื่องมั้ยคุณ” ฉันก่นด่า พลางมองเขาตาเขียว ต้องพูดอย่างไรนะ คนมึนแบบเขาถึงจะเข้าใจ

“ฟัง แต่จะบอกอะไรให้นะ ฉันไม่มีแฟน และฉันก็ไม่กลัวที่จะเป็นข่าวกับเธอด้วย” พูดจบเขาก็ผลักประตูเตรียมจะเข้าไปด้านใน ฉันรีบเอาตัวไปขวางไว้ทันที

คุกคามกันเกินไปแล้ว!

อีกอย่างถึงจะยอมให้เขาขับรถมาส่งถึงที่ แต่ใครจะยอมให้ใครที่ไหนก็ไม่รู้มาลอยหน้าลอยตาในห้องตัวเองล่ะ!?

“แล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะ” เมื่อวัดขนาดตัวจากสายตาแล้ว อย่างไรฉันก็ตกเป็นรอง ฉะนั้นต้องหาอะไรคุยถ่วงเวลาไปก่อน

“แค่คนรู้จัก เลิกถามนั่นถามนี่สักที ขอน้ำกินหน่อย” อีตานี่ จะกินให้ได้เลยใช่ไหมน้ำเนี่ย ได้!

“งั้นรอตรงนี้ เดี๋ยวไปหยิบให้”

“อย่ามาเนียน” เขาว่าเสียงเรียบ เอามือจับประตูไว้ไม่ให้ฉันปิดได้ รู้ทันอีกว่าถ้าฉันเข้าไปแล้วจะไม่ออกมา แสนรู้จริง ๆ

“เฮ้อ คุณขอร้องละ ฉันเหนื่อย” รู้ว่าพูดไปก็ไม่เข้าหัวเขาหรอก แต่อยากพูดเผื่อไว้ เผื่อว่าต่อมสำนึกของเขาจะเพิ่งทำงาน บอกตามตรง เรียนมาทั้งวันยังไม่เหนื่อยเท่าอยู่กับหมอนี่ห้านาทีเลย

“ถ้าเธอไม่อยากเป็นข่าว ฉันว่าเธอให้ฉันเข้าไปจะดีกว่ามายืนอยู่ตรงนี้นะ” ฉันขมวดคิ้วงุนงง แต่ยอมมองตามสายตาเขาไป เห็นเพื่อนร่วมคลาสคนหนึ่งกำลังจะยกมือถือขึ้นมาถ่าย แต่พอรู้ว่าฉันเห็นเธอคนนั้นก็ยิ้มแห้ง แล้วเดินเข้าห้องตัวเองไป

“รีบกินแล้วรีบออกไป”

สุดท้ายอีตาหน้ามึนคนนี้ก็ได้เข้ามานั่งในห้องฉัน

ส่วนฉันกำลังรับบทแม่บ้าน เดินไปหยิบน้ำมายื่นให้คนที่นั่งสบายอารมณ์อยู่ตรงโซฟาห้องรับแขก เขารับขวดน้ำไปเปิด ยกขึ้นกระดกรวดเดียวเกือบหมดขวด

ทำไมไม่สำลักนะ จะสมน้ำหน้าให้!

“พอใจแล้วก็ออกไป” ไม่รู้ว่าหมอนี่ไปตายอดตายอยากมาจากไหน เสื้อผ้าที่ใส่ก็แพง ไม่น่าหิวโหยขนาดนั้นนะ

“ก็หิว”

“หิวก็ไปหาอะไรกิน ไม่ใช่มาตามกัน” อะไรของตานี่อีก

“ทำให้กินหน่อย”

“ทำไม่เป็น” ทอดไข่เจียวยังไหม้ อย่างอื่นคงไม่ต้องพูดถึง

“ฉันทำเองก็ได้”

“ที่นี่ไม่มีวัตถุดิบ” ฉันตอบเสียงแข็ง แม้ใจจะอยากไล่เขากลับ แต่ฉันไม่ได้โกหก ในตู้เย็นไม่มีอะไรเลย นอกจากน้ำกับนมที่ไม่รู้หมดอายุไปหรือยัง

“ขอไปดูหน่อย” แต่แทนที่ไอ้บ้านั่นจะกลับห้อง เขากลับดันตัวลุกขึ้น มิหนำซ้ำยังจับตัวฉันที่ยืนขวางอยู่ให้หลบทาง แล้วเดินตัวปลิวเข้าไปในโซนครัว

ตอนนี้ฉันเริ่มไม่มั่นใจแล้วว่าใครกันแน่ที่เป็นเจ้าของห้อง เพราะตอนนี้ยูนิกซ์กำลังเดินไปเปิดตู้เย็นหน้าตาเฉย

“วัน ๆ ไม่กินข้าวเลยเหรอ ทำไมปล่อยให้ตู้เย็นโล่งแบบนี้” เขาถือวิสาสะเปิดตู้เย็นบ้านคนอื่นไม่พอ ยังมีหน้ามาพูดแบบนี้อีก ให้ตายสิ ฉันไม่ชอบผู้ชายนิสัยแบบนี้เลย

ไม่ใกล้เคียงสเปกฉันสักนิด!

“มารยาทน่ะมีมั้ย? รู้จักกันแค่วันเดียว มาทำแบบนี้ได้ไง” คนไร้มารยาทไม่ตอบ แต่กลับเดินไปทั่วห้องนั่งเล่นและห้องครัวของฉัน ลืมมารยาทไว้ที่บ้านเกิดเหรออยากจะถาม

“เหรอ? อาจจะมากกว่านั้นก็ได้นะ” เขาตอบหน้าตาย แล้วเดินกลับมานั่งบนโซฟาเหมือนเดิม

“อย่ามาตลก” จะมากกว่านั้นได้อย่างไร คนนิสัยแบบนี้ถ้าเคยเจอกันมาก่อน แน่นอนว่าฉันลืมไม่ลงหรอก

“เธอเหมือนปลาทองเลย” ฉันขมวดคิ้วมองหน้าคนกวนประสาทอย่างงุนงง “ความจำสั้น” ส่วนนายน่ะไร้มารยาท ไอ้บ้านี่!

คำเหน็บแนมจากเขาทำเอาฉันเจ็บใจพอควร แต่ตอนนี้สงสัยว่าทำไมเขาถึงพูดเหมือนเราเคยเจอกันมาก่อนหน้านี้

หรือมีเหตุการณ์ไหนในชีวิตที่ฉันหลงลืมไป?

ฉันพยายามเค้นสมองนึกย้อนเหตุการณ์ในช่วงที่ผ่านมา จะว่าไปน้ำเสียงกับกลิ่นน้ำหอมนี้ เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อนเมื่อไม่นานมานี้ แต่คิดไม่ออกแฮะ

หรือเป็นเพราะตานี่ว่าฉันบ่อยจนฉันโง่ตามเขาพูดแล้วมั้ง!?

“ขอโทษจริง ๆ ค่ะ พอดีฉันรีบอยู่ ขอโทษอีกทีนะคะ” ไม่รู้ว่าจู่ ๆ ทำไมเขาถึงโรลเพลย์บทนี้ขึ้นมา แต่ประโยคนี้มันคุ้น ๆ อยู่นะ ฉันพยายามนึก ก่อนจะถึงบางอ้อ จนเผลอทำตาโต เมื่อนึกออก แล้วยกนิ้วชี้หน้าเขาอย่างลืมตัว

“นะ...นายคือคนที่ฉันชนวันนั้นเหรอ?” เป็นไปได้อย่างไร คนที่ฉันชนวันนั้นกับคนที่เสนอหน้ามาช่วยฉัน โดยไม่ได้ร้องขอในวันนี้ ดันเป็นคนคนเดียวกันซะได้

แล้วเขาไปโผล่ที่บริษัทนั้นได้ไง? แต่ดูจากหนังหน้าแล้ว อายุก็น่าจะพอ ๆ กันกับฉัน หรือไม่ก็มากกว่านิดหน่อย

เขาไปฝึกงานเหมือนกันเหรอ? หรือที่จริงเขาแอบตามฉันไปกันนะ โอ๊ย สับสนอะ รู้อย่างเดียวเลยว่าหมอนี่น่ะแปลกคน

ความสงสัยทำให้คำถามผุดขึ้นในหัวเต็มไปหมด และคนเดียวที่จะตอบได้ ก็คือคนหน้ามึนตรงหน้า!

“แล้วนายไปทำอะไรที่ทูนิกซ์”

“ทำงาน” ยูนิกซ์ตอบด้วยท่าทีสบาย ๆ แขนทั้งสองยกพาดโซฟาอย่างสบายอารมณ์

สบายจริง ๆ นะพ่อคุณ!

“อย่ามาโกหก คนไปทำงานที่ไหนเขาใส่เสื้อยืดกางเกงยีน” ฉันหรี่ตามองอย่างจับผิด ทูนิกซ์เป็นบริษัทชั้นนำ ไม่ใช่เอเจนซีอิสระ คงไม่ปล่อยพนักงานแบบนี้เข้าไปทำงานหรอก

“ไม่ต้องทำหน้าอยากรู้ขนาดนั้น เดี๋ยวเข้าไปเธอจะเข้าใจทุกอย่างเอง”

“เอ๊ะ ก็ฉันอยากรู้วันนี้!”

“วันนี้ไม่ให้รู้ ไปแล้วนะ ฉันต้องไปที่อื่นต่อ” เขาโพล่งขึ้นหลังยกนาฬิกาเรือนหรูบนข้อมือขึ้นมาดูเวลา

“ขอบคุณที่เลี้ยงน้ำนะ ไว้จะมารบกวนใหม่”

หมอนี่เขายิ้มไม่เป็นเหรอ ประโยคขอบคุณอะไรจืดชืดชะมัดยาด แล้วปกติขอบคุณคนอื่นด้วยน้ำเสียงเนือย ๆ แบบนี้เหรอ?

“เฮ้ย นายเดี๋ยว อย่าเพิ่งไป! กลับมาคุยกันก่อน”

ปึง

ไปแล้ว...

บทจะมาก็มา บทจะไปก็ไป นี่เขาเห็นห้องฉันเป็นอะไร พอพูดด้วยก็ดันไม่ฟังเสียงรั้งของกันแม้แต่น้อย เขาลุกขึ้นเปิดประตูห้อง เดินออกไปทันทีโดยไม่สนใจฉันที่ยังค้างคา

แถมประโยคทิ้งท้ายนั่นมันอะไร เขาจะมาอีกเหรอ?

ตาบ้านี่ถามความสมัครใจของฉันหรือยัง!