Suplada Ako, Pero Hindi ko Sinasadyang Mahulog Sa'yo

“Kumilos! Kumilos! Huwag kayong babagal-bagal!” sigaw ni Ricky, halos maubos ang boses habang tumatakbo sa malawak na opisina. “Baka nakakalimutan niyo, darating na ngayon ang Reyna ng mga Suplada! Alam niyo ‘yan, wala siyang ibang ginagawa kundi magtaray at parusahan ang kahit sinong mahuhuli sa mali!” sambit niya, halatang matagal na niyang tiniis ang kakaibang ugali ng kanyang boss.

Ang Glamorous Fashion Designer ay parang kaharian ng fashion—malalaking salamin ang bumabalot sa reception, chandeliers na kumikislap sa liwanag ng araw, at mga mannequin na nakasuot ng elegante at daring na designer outfits. Ang sahig ay makintab na marble, perpekto para sa mini-runway sa bawat hakbang ng empleyado at aplikante. Sa open workspace, abala ang mga designer sa sketches at fabric swatches, habang ang assistants ay nagtatakbuhan dala ang make-up kits, portfolios, at accessories.

“Bilis-bilis! Pasado alas syete na!” sigaw ni Ricky, sabay tumakbo sa hallway. Ang ilan sa mga empleyado ay halos nadulas sa sahig, may natatalikod na coffee cups at may nagduwang tao sa rolling chairs. “Nakaready na ba yung mga aplikante? O baka may naiwang heels na wala sa pares?” dagdag niya, halatang natataranta pero pilit nakangiti para huwag mapansin.

Sa bawat pintuan, may mga empleyado na nag-aayos ng outfits at make-up, nagbabalik ng portfolios, at nagtatakbuhan sa bawat galaw ni Ricky, habang ang hangin ay punong-puno ng tension… at kaunting comedy.

“Kung may maliit na mali… aba’y taray agad!” bulong ni Ricky sa sarili, sabay iwas sa naglalakihang tray ng coffee. “Survival skill ngayong araw: tumakbo, magtago, at ngumiti kahit parang zombie!”

“Nakuuuuuuu! Nandiyan na ang Reyna ng Katarayan!” sigaw ni Ricky, halos maipit sa sahig sa sobrang kaba. “Pila naaaaaa! Mga lipstick niyo, huh! Baka wala sa ayos—tiyak mapapansin niya lahat yan!”

Sa Glamorous Fashion Designer, biglang naging chaotic ang opisina. Ang ilan ay nagtatakbuhan dala ang make-up kits, may natapon na nail polish, may nadapa sa high heels, at may mga stylist na nagtatangkang iayos ang huling segundo ng outfits.

“Hay naku! Ano ba itong hair mo? Ayusin mo yan bago ka makita niya!” sigaw ng isang empleydo sa isa pang empleyado, habang si Ricky naman ay tumatakbo mula sa isang corner papunta sa kabila, nagbubuga ng instructions.

“Kalma! Kalma! Wag kayong bumungad na parang zombie sa Reyna!” sabay sabog ni Ricky, habang may isang aplikante ang nagulat at tumakbo pabalik sa wrong queue. “Ay naku, ay naku! Ang eyelash mo, iba ang angle! Iiwanan ka niya, naku!”

Ang bawat isa ay halos tumutuklaw sa sariling kaba, ngunit halos nakakatawa ang eksena. May nadapa sa carpet, may naputol na ribbon, at may na-spill na coffee—pero lahat ay nagmamadaling itago sa paningin ng Reyna ng Katarayan, na kilala sa walang kamalay-malay at walang kasing-tigas ng standards.

Si Ricky, habang humihinga nang malalim at halos nagtatakbuhan sa office chaos, ay bulong sa sarili: “Kung makakaligtas tayo ngayon, araw-araw tayong bayani sa Glamorous Fashion Designer!”

Kahit papaano, naging sakto ang pagpasok ni Madam April Ivy Lozano sa Glamorous Fashion Designer.

Sa unang hakbang pa lang, agad na nahuli ang lahat ng mata sa kanya. Nakataas ang kilay niya, tila sinasabi sa buong opisina na “Wag kayong magkamali, o may kaparusahan.” Naka-black dress siya na kasing elegante ng isang high-fashion runway outfit, at may itim na kapa na dumadaloy sa kanyang likod sa bawat hakbang, parang unang modelo sa grand fashion show. Ang bawat galaw niya ay perpekto, at tila walang isang buhok ang nakakaligtaan—pati lipstick niya, itim at matindi, ay kumpleto sa kanyang aura ng suplada at awtoridad.

Sa bawat sulyap niya, ramdam ng mga empleyado ang bigat ng kanyang presensya. Ang mga mata niya, matalim at hindi basta-basta nagpapatawad sa anumang pagkakamali. Kahit hindi pa siya nakapagsalita, ang buong opisina ay bumigat sa tensyon—ang hangin ay puno ng kaba at excitement.

Si April mismo, sa kanyang pagpasok, ay may konting ngiti—ngunit hindi yun ngiti ng kasiyahan. Ito ay ngiti na may kasamang pahiwatig ng disiplina at kaalaman na alam niya ang lahat ng mali sa opisina. Halos maramdaman ng mga empleyado ang bawat hakbang niya sa sahig na parang may musika sa background: bawat klak ng kanyang heels ay kumakatawan sa warning at pamumuno.

Habang patuloy siyang naglalakad sa open workspace, bahagyang ikiniling niya ang ulo niya, sulyap dito at sulyap doon, tila sinusuri hindi lang ang outfits ng empleyado kundi pati ang kanilang kaluluwa at intensyon. Ang mga mata niya ay matalim, parang magnifying glass sa kahit pinakamaliit na pagkukulang.

Biglang napatigil sa paglalakad si Madam April Ivy Lozano. Ang isang simpleng black shoe na nakakalat sa sahig ay nagdulot ng kakaibang tensyon sa buong opisina. Tumigil siya, diretso ang tingin niya sa sapatos, at para bang nakikita niya hindi lang ang sapatos kundi pati ang kaluluwa ng may sala.

Nagbago ang aura niya sa isang iglap. Ang dati nang matalim at suplada niyang presensya ay naging nakakatakot, halos pumutok ang tension sa paligid. Tumigil ang mga empleyado sa kanilang ginagawa, bawat isa’y parang frozen sa takot. Ang mga mata ni Madam Ivy ay naging matalim at malamig, tila sinisilip ang mundo sa pamamagitan ng isang lente ng perfection at disiplina.

Unti-unti, hinila niya ang kilay pataas, at ang kanyang itim na kapa ay bahagyang humimpil sa hangin, parang anino ng isang reyna na nagmamasid sa kanyang teritoryo. Kahit hindi pa siya nagsasalita, ang opisina ay alam: isang simpleng pagkakamali lamang, at may mapapahamak sa galit ni Madam Ivy.

Si Ricky at ang ibang empleyado, natataranta at halos hindi makahinga, ay tahimik na nag-aabang sa kanyang susunod na kilos. Kahit ang mga make-up kits at portfolios sa paligid ay tila nanahimik sa bigat ng presensya niya.

“Anong gusto niyong gawin ko sa sapatos na nasa harapan ko!” singhal ni Madam A. , ang boses niya’y parang hanging matalim na pumipitas ng takot sa buong opisina. “Ako pa ba ang pupulot niyan at magtatapon sa labas?!”

Ang buong opisina ay nanahimik. Halos tumigil ang hangin sa bawat sulok, at ang simpleng black shoe sa sahig ay parang pinakamalaking krimen sa Glamorous Fashion Designer. Ang mga mata ni Madam Ivy ay sumisilip sa bawat galaw, matalim at malamig, tila sinisiyasat ang buong pagkatao ng may-ari ng sapatos.

Agad na yumuko ang may-ari, halos durog sa takot. “Patawad po, Madam A… Hindi na po mauulit!” pagmamakaawa ng empleyada, ang boses ay nanginginig sa kaba at sobrang pag-iingat.

“Ricky! Alam mo na ang gagawin mo!” mariing sabi ni Madam A. sa kanyang alalay, ang tingin ay parang kanyon na handang pumutok sa bawat pagkukulang.