“‘Yan ang gusto mo,” mababang gawi ni Jiggo, may mapanuksong ngiti, bago muli niyang sinakmal ang mga labi ni Dahlia upang patahimikin siya.Dahil sa gabing iyon, nanakit ang likod at balakang ni Dahlia, at nanginginig sa pagod ang kanyang mga binti.Gabi na nang bumangon siya upang gumamit ng banyo. Sumunod din si Jiggo, tahimik na tumindig at lumapit sa kanya. Niakap niya ito mula sa likuran at marahang bumulong sa kanyang tainga, “Magpakabait ka, munting mahal. Linisin mong maigi ang sarili mo. Ayoko nang maulit ‘yung nauwi ka sa ospital—masama sa kalusugan mo.”Sumandal si Dahlia sa kanyang dibdib at matamis na ngumiti. “Alam ko, hon.”Pagkatapos ay humarap siya at tiningnan ang mukha nito. “Hon, huwag kang mag-alala. Aalagan ko ang sarili ko, pangako.”Pagkasabi nito, niyakap niya sa leeg si Jiggo at nagsimulang mag-bounce ng marahan sa loob ng makitid na banyo—talon dito, talon doon, paulit-ulit, mahigit isang daang ulit.Di nagtagal, basang-basa na siya ng pawis.Marahang tinap
Napasimangot si Jiggo at mariing winika, “Hindi ka pa lubos na magaling, pero heto ako’t nananabik pa rin sa’yo… Lintik naman!”Biglang napatawa si Dahlia.May init na dumaloy sa kanyang dibdib. “Ayos lang, Jigs. Mahigit dalawampung araw na rin ang lumipas—hindi na ganoon kalala. Tsaka palagi mo naman akong pinapainom ng American ginseng, toniko ng sungay ng usa, at sabaw ng dried fish maw. Malaki na ang ginhawa ng katawan ko.”Matalim siyang tiningnan ni Jiggo. “Eh bakit sinabi mong hindi ka komportable sa suot mong masikip na pang-ehersisyo?”Pagkarinig sa banggit ng masikip na damit, di maiwasang tumingin ni Dahlia kina Irina at Alec.Ang maluwag na sportswear ni Irina ay bumagay sa kanya nang labis.Wala siyang anumang alahas o palamuti, ngunit taglay niya ang isang payak na karisma at likas na ganda na hindi maikakaila.Napakagat-labi si Dahlia. “Hon… naiinggit lang ako kay Irina. Napakatatag at matapang niya. Kahit noong hindi pa sila nagkakabati ni Alec, bagamat parang nagpapak
Aliw na aliw si Jiggo habang pinagmamasdan ang maliit na babaeng ito na pilit pinananatili ang kanyang composure. Nakatayo siya sa likod ni Dahlia, may kapilyahang ngiti sa labi, malinaw na nag-e-enjoy sa pang-aasar.Sa kabutihang-palad, si Dahlia ay likas na mahinahon at maunawain. Kahit pa tinutukso siya ng todo, pinilit niyang panatilihin ang kanyang maayos na ngiti at hindi inalis ang paningin kay Irina—sinusubukang huwag pansinin ang lalaking kinikilig sa pangungulit sa kanya.Samantala, sa dulo ng shooting range, parang batang nagtatalak si Irina habang nakayakap kay Alec, kalahating umiiyak, kalahating natatawa. Paapak-apak siya sa sahig sa inis.“Paano nangyari ‘to? Paano ko naipahiya ang sarili ko ng ganito? Hindi ko tinamaan kahit isang target! Ugh…”Kailanman, hindi pa siya nagyabang sa harap ng kahit sino. Si Irina ay kilala bilang isang tahimik, mahinahon, at reserbado—hindi mahilig makialam sa mga bagay na wala siyang kinalaman.Ngunit ngayong araw… tunay siyang masaya.
“Heh! Hoy, Assistant Greg!” malakas na tawag ni Irina kay Greg.Sanay na siya rito, kaya’t hindi na siya nagpakahinahon.“Sige na, Assistant Greg, magsalita ka naman! Huwag mong sabihing ikaw—isang propesyonal, personal bodyguard ni Alec, at isa sa pinakamagaling na marksman—hindi mo kaya akong talunin? Tatanggapin mo ba talaga na ang mga tama ko sa nine at ten rings ay tsamba lang?”“Huwag kang mahiya, Assistant Greg. Sinasabi ko na sa’yo—ito ang forte ko. Mula pa noon, may talento na talaga ako sa sport na ‘to. At kung hindi mo man ako mapantayan… wala namang nakakahiya doon.”Sa totoo lang, matagal na rin niyang kilala si Irina. Anim na taon na, kung bibilangin. Noong una pa lang, nabuo na sa isipan niya ang imahe ni Irina bilang isang mahinahon, dignified, at palaging nasa ayos. Hindi kailanman niya inakala na puwede pala itong maging… ganito kapilya.“Madam…” Sa wakas ay nagsalita si Greg, mahinahon ang tinig. “Alam n’yo ba… kung ano ang itsura ng mintis?”Pfft!Pumutok ang tawan
Humahagulgol si Irina habang nakatingin kay Alec.“Alec… ang pagpunta mo sa isla ay lubhang mapanganib, hindi ba? Inihanda mo na ang plano ng pagtakas para sa amin ni Anri. Pero Alec, ayokong gawin mo ito… Alam kong wala akong karapatang pigilan ka, lalo na’t ang lugar na iyon ay punô ng alaala ni Ina. Hinding-hindi ko pipigilan ang paghahangad mong makapaghiganti.”“Pero Alec… puwede bang sumama na lang kami ni Anri sa ‘yo? Mabuhay man o mamatay, harapin na lang natin nang sabay. Hindi ba’t mas mabuting mamatay tayong tatlo, nang magkakasama?”“Hindi ko kailanman hinangad ang marangyang buhay o karangalan. Walang saysay sa akin ang kayamanan o kapangyarihan. Kayang-kaya kong mabuhay kahit wala ang mga iyon. Sa loob ng anim na taon, kami ni Anri ay nabuhay sa pagkatapon. Isang miserableng buhay—parang pulubi. Pero dahil sa ‘yo, kapatid ko, at kay Anri, nagpatuloy ako.”“Ako pa rin si Irina—ang babaeng natutong mabuhay sa hirap. Hindi ko kailangan ang yaman o impluwensya. Kung mawawala
Agad na lumingon si Dahlia kay Irina na may mainit at nakaaalawang ngiti. “Ayos lang, Irina. Talagang ayos lang ang lahat.”Sa paningin ni Irina, ang ngiti ni Dahlia ay tulad ng malinaw na bukal—banayad at kalmado, may tahimik na lakas na gaya ng sa isang nakatatandang kapatid. Napalapit tuloy lalo ang loob niya rito at nanaig ang pagnanais na magpakita ng malasakit.Ngunit nang makita niya ang maliwanag na ngiti ni Dahlia, bahagya siyang nag-alinlangan. Naroon si Jiggo mismo, at kung hindi ito nagsalita, wala siyang karapatang makialam.Buti na lang, saglit lang ang lamig sa mukha ni Jiggo. Maya-maya'y lumambot din ang ekspresyon nito, at mahinahong iniakbay ang mga braso kay Dahlia, marahang niyakap ito.Sa mababang tinig, puno ng lambing, tanong niya, “Masama ba pakiramdam mo?”Umiling si Dahlia nang bahagya. “Hindi, hon. Ayos lang ako. Napansin ko lang kasi si Irina, ang komportable ng suot niya—maluwag at magaan. Bigla kong naisip, sana puwede rin akong magsuot ng ganoon. Pero ma