Ang porselanang recliner sa loob ng bathtub ay hindi katulad ng anuman na naranasan ni Irina. Isa itong marangyang gamit, idinisenyo para sa lubos na pagpapahinga—upang makasandal ang isang tao habang dumadaloy ang mainit na tubig sa kanyang katawan, tulad ng isang pribadong hot spring.Ngunit kailanman ay hindi naranasan ni Irina ang ganitong uri ng karangyaan.Nang itinapon siya ni Alec sa tubig, agad siyang binalot ng matinding takot. Hindi siya makahinga, kumakabog ang puso niya sa dibdib, at kusa siyang lumaban—pilit na umaahon, nagkukumahog na kumapit sa kung anumang maaari niyang mahawakan.Ang tubig mula sa showerhead sa itaas ay diretso sa kanyang mukha, pinapaluha siya at binubura ang kanyang paningin. Halos hindi niya maidilat ang kanyang mga mata, ang hapdi ng tubig ay humahalo sa sarili niyang mga luha.Sa gitna ng kanyang matinding takot, walang direksyong kumakampay ang kanyang mga kamay habang humihiyaw siya, “Tulungan niyo ako! Tulungan niyo ako!”Bagamat hindi sapat
Walang magawa si Irina kundi umiyak, puno ng pagdurusa. “Hindi… hindi na ako tatakas. Hindi na ako kailanman tatakas.”Isang malamig na ngiti ang gumuhit sa labi ni Alec bago niya unti-unting ibinaba ang kanyang ulo at hinalikan siya.Ang sumunod na nangyari ay tila likas lamang—ang bunga ng anim na taong paghahanap. Ito rin ang naging hantungan ng kanyang katawan at kaluluwang uhaw sa loob ng mahabang panahon.Kalaunan, nakatulog si Irina sa bisig ni Alec. Ngunit kahit mahimbing ang kanyang tulog, nanatiling bakas sa kanyang mga mata ang malinaw at walang magawang luha.Mahigpit siyang niyakap ng lalaki habang dahan-dahang bumangon. Pinagpag niya ang maliliit na patak ng tubig sa kanyang balat, saka kinuha ang isang malaking tuwalya mula sa washstand. Binalot niya ang katawan nilang dalawa bago siya tumayo at binuhat siya palabas.Mahimbing ang kanyang tulog, at dahil sa kawalan ng panimbang, kusa niyang ikinulong ang kanyang mga kamay sa batok at leeg ng lalaki—parang isang sanggol
Hindi direktang sinagot ni Irina ang tanong ni Alec.Blangko ang kanyang ekspresyon—walang bahid ng emosyon, ngunit ang kanyang tinig ay kalmado at banayad.“Wala namang halaga. Sa huli, may utang pa rin ako sa’yo. At kahit wala akong utang, kaya mo pa ring gawin na may utang ako sa’yo. Ang mahalaga, nahuli mo na ako ulit. At ngayong nasa kamay mo na ako, wala akong ibang magagawa kundi sundin ang gusto mo.”Humugot siya ng malalim na hininga bago muling nagsalita. “Sa mata ng mga tao sa mataas na lipunan ng city, matagal nang bulok ang pangalan ko. Sa paningin n’yong lahat, isa lang akong babaeng mapagsamantala, tuso, at walang ibang hangad kundi umangat gamit ang panlilinlang.”Bahagyang tumigil siya, saka idinugtong, “Wala na ring halaga ‘yon. Ang mahalaga lang sa akin ngayon… ay ang buhay ng anak ko.”Narinig niya nang malinaw ang tawag kanina. Hindi man niya kailanman nakita ang ama ni Alec, alam niya kung sino ang nasa kabilang linya. At mula sa tono ng matanda, tila buong syuda
Sa malaki at magulong kama, mahimbing pa rin ang tulog ni Alec.Hindi tulad ng matalim at matikas niyang anyo kapag gising, ngayon, sa kanyang mahimbing na pagtulog, may kakaibang lambing ang kanyang mukha. Lalo pa itong gumuwapo—parang isang obrang nililok ng mismong Diyos. Ang matitigas na linya ng kanyang mukha, parang hinulma ng matalas na kutsilyo at matibay na palakol, ay nagpapakita ng perpektong anyo.Ang kanyang balat, kasing tikas ng isang mandirigmang sanay sa laban, ay may mainam na kulay—isang malusog na tansong kayumanggi, magaspang ngunit kaakit-akit.Ngunit sa gitna ng kanyang matikas na balat, may isang makintab na linya ng likido na bahagyang kumikinang sa liwanag.Mabilis na napagtanto ni Irina kung ano iyon—laway niya.Diyos ko!Ano bang kahihiyan ito?!Pinapangaralan niya ang sarili na kahit anong mangyari, kahit gaano pa siya pahirapan ni Alec, kailangan niyang panatilihin ang natitirang dignidad niya. Pero ano ang nangyari? Napasarap ang tulog niya sa mga bisig
Nakita niyang si Irina ay nakabalot pa rin sa kumot, para bang isang ostrits na nagtatago, ayaw lumabas. Walang pasabi, inabot siya ng lalaki at hinila palabas. Tinitigan siya nito saglit bago magsalita sa matigas na tinig."Manatili ka sa kama ngayong araw. Magpahinga ka. Ipapadala ng kasambahay ang pagkain mo."Hindi nakapagsalita si Irina."Narinig mo ba ako?" Malamig at matigas ang kanyang boses—isang utos na hindi puwedeng suwayin."Oo, narinig ko," mahina niyang tugon. Wala siyang magawa kundi sumunod.Ang tanging nais niya lang ay umalis agad ang lalaki para makahanap siya ng damit at makapunta kay Anri.Hindi pa niya ito nakikita mula kagabi. Maayos ba ang tulog nito? Natakot ba siya? Umiyak ba?Iniisip kaya ni Anri na iniwan na siya ng kanyang ina?Limang taong gulang pa lang siya—maliit pa, at sobrang lapit sa kanya.Marahil ay nabasa ng lalaki ang nasa isip niya, dahil bigla itong nagsalita."Halos makalimutan ko—hindi mo pa nakikita ang anak mo mula kagabi."Hindi na niya
Pinagdiinan ni Irina ang sarili sa malambot na goose-down quilt, pilit tinatago ang namumulang mukha dahil sa mga sinabi ni Alec."Punong-puno ng amoy niya… lalo na sa pinakamalalim na bahagi."Paanong nasabi niya iyon nang hindi man lang kumukurap?!Dahan-dahan siyang sumilip mula sa kumot, tamang-tama lang para makita itong walang pakialam na nagbibihis sa harap niya mismo.Walang pag-aalinlangan. Walang pag-iwas.Isa-isang hinubad ni Alec ang kanyang panloob na kasuotan, walang anumang pagmamadali. Bawat piraso ng tela ay nahulog sa sahig, unti-unting inilalantad ang matitigas na linya ng kanyang katawan. Nang makapagpalit na ito, isinusuot niya ang kanyang malutong na puting polo, walang kahirap-hirap na binutones ito, at maayos na tinali ang kanyang kurbata. Sa huli, suot na niya ang kanyang tailored suit—elegante, walang kulubot, at akmang-akma sa kanya.Napalunok si Irina.Ang lalaking ito…Bakit ang gwapo niyang gawin kahit ang simpleng bagay?!Mabilis niyang tinakpan ang mukh
Kahit na medyo nahihiya si Irina, sinunod niya ang mga utos ni Yaya Nelly nang walang reklamo.Tunay ngang isang bihasang doktor si Yaya Nelly—maingat, sanay, at napakakonsiderasyon sa kanyang pag-aalaga.Ngunit kahit ganoon, hindi pa rin maiwasan ni Irina na makaramdam ng kaunting hiya.Napangiti si Yaya Nelly, kita sa kanyang mukha ang pag-unawa. "Madam, ang kapal din talaga ng mukha ninyo. Kaya pala gustong-gusto kayo ng amo.""Madam," muling tawag ni Yaya Nelly."Ano?" sagot ni Irina nang may alinlangan. Alam naman niyang hindi talaga siya ang asawa ng amo, pero parang wala ring saysay kung itatama pa niya ito."Sigurado akong matutuwa ang munting prinsesa kung magkakaroon siya ng mga kapatid. At sa yaman ng amo, hindi siya papayag na isa lang ang magiging anak niya," sabi ni Yaya Nelly nang kaswal. "Kung balak mong magkaroon pa ng mga anak, dapat mong alagaan ang sarili mo. Sige, huwag kang gagalaw—ilalagay ko na ang suppository."Nanigas si Irina at hindi nangahas gumalaw ni kau
Ang suot ni Irina ay elegante—payak ngunit kamangha-mangha, perpektong bumagay sa kanyang malamig at pinong karisma—parang isang diwata na mas piniling lumayo sa mga mata ng madla.Ngunit ang presensya ni Zoey ay mas kapansin-pansin.Balot sa nakasisilaw na kasuotan, taglay niya ang ningning na lalo pang lumalim sa nakalipas na anim na taon. Sa halip na kumupas, tila lalo pang tumalim ang kanyang kagandahan—mas tiwala sa sarili, hindi, mas mapangahas kaysa dati.Anim na taon na ang nakalipas mula nang makita ni Irina ang kayabangan ni Zoey, noon ay bahagyang nakatago sa likod ng magiliw na ngiti. Pero ngayon? Ngayon, hayagang ipinapakita ni Zoey ang kanyang kumpiyansa—walang pasubali, walang pagpipigil.May kumurot sa dibdib ni Irina.Kahit papaano, sa bahay ni Alec, tinatawag siyang Madam ng mga kasambahay.Kung kinikilala siyang asawa ni Alec, ano naman ang lugar ni Zoey sa buhay nito?Nakakatawa.Pero siguro, ito na rin ang nararapat.Bahagyang itinaas ni Irina ang kilay, at unti-u
At that moment, Alec was gently wiping away the beads of sweat on the tip of Irina’s nose.His movements were painstakingly delicate, as though even the tiniest disturbance might shatter the glistening drops. His expression was soft—too soft for a man known for striking fear into everyone’s bones. It wasn’t just gentleness; it was adoration. Deep, unreserved love that showed in every careful stroke of the cloth.Ang lahat ng tao sa paligid nila ay napako, takot at hindi makagalaw.Pati ang mga executives—mga lalaki at babaeng nakakita na ng sapat na dugo at kapangyarihan upang maging manhid ang kaluluwa—nakatayo na parang estatwa, natatakot maghinga ng malakas.Pero si Irina? Nanatili siyang kalmado, hindi pa rin ganap na komportable, pero iba na siya mula nang bumalik si Alec mula Kyoto dalawang araw na ang nakalipas. May pagkakaiba sa kanya. Parang hindi siya katulad ng dati—mas mabait, halos maaalaga. Marahil ay dahil sa pagkakasala. O baka may iba pa.Sa bahay, siya mismo ang nagb
Pagkakatapos magsalita ni Irina, biglang narinig niya ang mabilis at magkasunod na mga yabag mula sa pasilyo.Nagtataka siyang tumigil sa ginagawa at agad na nagtungo sa pintuan ng design department. Laking gulat niya nang makita ang vice president ng operations, pati na ang mga manager ng administratibo at negosyo, kasama pa ang halos lahat ng matataas na opisyal ng kumpanya—nagmamadaling papalapit sa kanya.“Anong meron?” usisa ni Lina, na noon ay papunta sana kay Irina para abutan siya ng tasa ng Green Mountain Coffee. Pero nang masilayan niya ang eksena, bigla siyang natigilan.May isang lalaki na nakatayo sa pintuan.Nang mga sandaling iyon, nakalapit na si Irina sa lalaki. Napatingin siya sa paligid at bahagyang ibinaba ang boses.“Bakit... bakit ka nandito? Anong ginagawa mo sa kumpanya namin? Ikaw…”Kalma ang tinig ni Alec, pero may halong lamig. “Pagmamay-ari mo ba ang kumpanyang ’to, Irina?”“Hindi,” sagot ni Irina.“Eh kung gano’n, bakit hindi ako puwedeng narito?” matigas
Nagulat si Queenie at napatigil sa takot.Sabayan nilang lumingon ni Irina at Mari at nakita nila ang isang babae sa edad na limampu, na galit na galit at mabilis na papalapit sa kanila, may mga kamay sa balakang at ang mukha’y pulang-pula sa galit.Agad na sumiksik si Queenie sa likod ni Mari, ang boses niya ay nanginginig at puno ng luha.“Mom, anong ginagawa mo dito? Dalawang araw na! Hindi ka pa ba galit? Halos magutom ako nitong mga nakaraang araw…”Pinigilan niya ang hikbi at ipinutok ang kanyang boses. “Si Mari ang nag-alaga sa’kin, at binigyan ako ulit ng HR ng pagkakataon. Nabalik na ako sa trabaho. Alam kong nagkamali ako, okay? Hindi ba’t oras na para patawarin na ako?”Biglang sumabog ang babae. “Walang kahihiyang bata ka!” Puno ng masakit na mga salitang naglalabas ng galit.Nakatayo si Queenie, hindi makagalaw, hindi makapaniwala sa mga binitiwan na salita ng kanyang ina. “Mom… bakit mo ako sinisigawan ng ganito?”“Boba, nakakahiya ka! Akala mo hindi kita nakikita? Ibiga
"Keep investigating!" Alec's voice turned suddenly cold and ruthless on the other end of the line."Opo, Young Master!" agad na tugon ni Greg.Dagdag pa ni Alec, "Gawin mong pangunahing prioridad ito. Kalimutan mo na muna ang iba.""Nauunawaan ko, Young Master," walang pag-aalinlangang sagot ni Greg.Matapos ang tawag, sandaling napatigil si Alec sa itaas bago bumaba.Sa ibaba, gising na si Irina.Maaga siyang nagising at naglaan ng oras sa kanyang skincare routine. Halos wala nang bakas ng mga pasa sa kanyang mukha na iniwan ni Linda ilang araw na ang nakalipas—yung sapatos na siyang ginamit sa pananakit sa kanya. Gumamit siya ng kaunting langis na bigay ni Queenie, at napakahusay ng epekto nito—walang masangsang na amoy.Nagtapos siya sa isang manipis na patong ng foundation. Ang resulta: mas preskong itsura, mas matingkad ang kanyang natural na ganda.Pagkalabas niya ng banyo, nasalubong niya si Alec na naka-bathrobe.Kahit banayad lang ang kanyang makeup—halos hindi halata—agad it
“Oh.” Irina’s cheeks flushed slightly, but she didn’t say anything more.Alam niyang ang ganitong klaseng event ay tiyak na maingat na inihanda ng Beaufort Group. Ang kailangan lang niyang gawin ay dumaan. Maliwanag sa kanya ang kanyang papel. Hindi siya magsasalita ng wala sa lugar sa event. Kung kinakailangan, puwede niyang gawing isang magandang palamuti—tahimik na nakaupo sa gilid.Ibinaba ni Irina ang kanyang mga kutsara at mangkok, at sinabi, "Kung wala nang iba, dapat ay maglaan ka ng oras kay Anri. Matagal na kayong hindi naglalaro, at spoiled na siya—hindi na siya nasisiyahan sa mga laro ko. Mahilig na siya sa mga intellectual na laro, yung mga tanging ikaw lang ang makakasabay. Kaya kayo na lang ni Anri ang maglaro. Ako, pupunta lang ako sa desk ko saglit—may mga drafts pa akong kailangang tapusin."Ibinaba ng lalaki ang kanyang mga chopsticks at tinanong, "Talaga bang gusto mo ang trabaho mo nang ganoon na lang?"Pinagkibit ni Irina ang labi, tapos tumango. "Oo naman.""Gaa
Nang makita ni Irina ang lalaking nakatayo sa harap niya, kusa siyang napalinga—kaliwa, kanan, harap, likod.Tama nga ang kutob niya. Lahat ng taong nasa paligid ay tila napatigil sa galaw, napipi, o nanlaki ang mga mata sa gulat.Para bang ang lalaking nakasandal sa pinto ng sasakyan ay si Kamatayan mismo.Pati sina Mari at Queenie na nasa magkabilang gilid niya ay napahinto at napatulala.Makaraan ang ilang segundo, bahagyang tinulak siya ni Mari at pautal na sinabi, “Ah… Mrs. Beaufort, siguro ikaw na ang mauna.”Tumango si Queenie bilang pagsang-ayon, halatang natigilan din.Kagat-labi, dahan-dahang lumapit si Irina kay Alec habang kinakalikot ang mga daliri sa kaba.“Bakit? Hindi ka ba natutuwa na makita ako?” tanong ni Alec, waring walang pakialam, habang binubuksan ang pinto ng sasakyan.Sa likod niya, biglang natahimik ang mga usisero’t nakikining mula sa mga pintuan at bintana. Namutla ang mga mukha nila na parang binuhusan ng malamig na tubig.Hinawakan niya ang pinto ng kots
On the other end of the phone, Alexander was so stunned by Alec’s reply that he nearly choked.It took him a long moment to regain his breath.“So,” he finally said, voice tight with disbelief, “you’re planning to make your relationship with Irina public to the entire city?”“It’s already public,” Alec replied calmly.Alec added nonchalantly, “As for the wedding ceremony, I’ll pick another day.”Tumaas ang boses ni Alexander, puno ng hindi pagkakasunduan.“At sa tingin mo ba ang kasal mo—isang napakahalagang kaganapan sa buhay mo—ay hindi nararapat ipabatid sa iyong mga lolo’t lola, tiyahin, at sa akin, lahat tayo sa lumang bahay?”Tahimik na sumagot si Alec, hindi nagmamadali.“Hindi ba’t dinala ko si Irina sa lumang bahay kalahating buwan na ang nakalipas? Ipinaliwanag ko na lahat. Binigay pa nga ng matandang babae ang kanilang pamana—ang yellow wax stone—kay Irina. Dad, nakakalimutan mo na ba bago ka pa mag-seventy?”“Ikaw—!” Si Alexander ay nawalan ng salitang kayang ipagsalita, h
Ang dalagang nasa litrato ay nakangiti nang maliwanag—animo'y sumisikat na araw. Mistulang isang mirasol ang dating niya—punô ng init at liwanag. May mga biloy siya sa magkabilang pisngi, at ang mumunti niyang labi, kulay rosas, ay bahagyang nakabuka, ipinapakita ang pantay-pantay at mapuputing ngipin. Lahat ng iyon ay malinaw na kuha sa larawan.May singkit na talukap si Irina at malalaking matang punô ng damdamin. Kapag siya’y ngumiti, tila walang kamalay-malay sa kasamaan ng mundo—isang inosente at masiglang dalaga.Minsan lang nakita ni Alec ang ganoong ngiti mula kay Irina. Anim na taon na ang nakalilipas, sa isang bihirang sandali ng kapayapaan sa pagitan nila. Dalawa o tatlong araw lang iyon, pero sa panahong ‘yon, ngumiti siya sa kanya nang ganoon katamis.Ngunit sandali lamang ang lahat.Nang akalain ni Alec na may balak si Irina laban sa pamilya ni Zoey, hindi siya nagdalawang-isip—itinaboy niya ito nang walang kahit kapiranggot na awa.Simula noon, hindi na muling bumalik a
Juancho was unfazed. “Relax, they’re just a few photos—what’s the big deal? I, Juancho, am not afraid of Young Master.”Pumait ang mukha ni Marco at mariin siyang pinagalitan, “Baka hindi ka natatakot, pero ako takot! At pati na si Irina! Ayokong magkaroon ng maling impresyon si Young Master tungkol sa kanya. Sobrang dami na ng pinagdadaanan niya. Tama na—huwag nang magkuha pa ng mga larawan!”Tinutok ni Juancho ang kamera at tumawa. “Huli na. Nakapagkuha na ako ng ilang set bago mo pa ako napansin. Marco, sobrang higpit mo naman. Tsk.”Sinamaan siya ni Marco ng tingin, hindi makapagsalita.Habang patuloy na kumukuha ng litrato si Juancho, mahinang sinabi sa sarili, “Ang gaganda ng tatlong babaeng 'yan. Paano ko hindi 'yan napansin dati?”Tumawa siya at bumaling kay Marco. “Alam mo, talagang nagiging parang yung mga kasama mong tao. Dati, pag nakikita ko si cousin ng cousin mo—si Miss Queenie—gusto ko nang magsuka. Akala ko, isa lang siyang probinsyanang walang kaalam-alam na nagpapan