The Art of Pretending

"Kasama sa kontrata ang pagbibigay mo sa akin ng anak, mas maganda kung lalaki ang magawa natin. Sampung milyon kapag babae, benteng milyon kapag lalaki. Iba pa ang limang milyon na ibabayad ko sayo ngayon para sa kontrata ng kasal natin." Tuloy-tuloy na pagsasalita ni William Mercado.

"Kailangan natin mabigyan ng apo ang mga magulang ko as soon as possible. Matagal na nila itong hinihiling sa'kin. Tiyaka ibibigay lang sa'kin ang kompanya kapag binigyan ko na sila ng apo. After maibigay sa'kin, maari na tayong maghiwalay pero--" huminto siya bago ako seryoso na tinitigan. "Maiiwan sa'kin ang bata. Ako ang mag-aalaga sa kaniya, maari kang bumalik sa dati mong buhay pagkatapos ng kontrata mo sa'kin."

Nakaramdam ako ng labis na kalungkotan. Wala pa naman 'yon bata pero nasasaktan na ako sa isipan na iiwan ko siya sa ama niya.

Pikit-mata akong sumang ayon sa lahat ng kondisyon niya. "Sige, pero may isa rin akong kondisyon...." Sabi ko.

Nakita ko ang pagkunot ng noo niya bago tumango. "Sure, ano ang kondisyon mo?"

"Hindi ka magtatanong tungkol sa personal na buhay ko....." Sabi ko.

Mahirap na. Baka pagkatapos ng kontrata na ito bigla ko na lang siya makita sa harap ng bahay ko, karga ang anak namin at sasabihin na miss na niya ako at bumalik na ako sa piling niya....

Luhhh? Advance mag-isip.

"Iyon lang ba?" Bored na tanong niya, tumango ako. "Sige, pirmahan mo na." Utos niya bago nilahad ang mga papel sa harap ko.

Ang isa ay ang kontrata ng kasal. Ang isa namn ay kontrata ng kasunduan namin, ang iba naman ay ang magiging copy namin na mapupunta sa'min. Napalunok muna ako bago pirmahan ito.

"Kailangan mong lumipat sa bahay ko mula ngayon, magsasama na tayo sa iisang bubong." Sabi niya habang tinititigan ang papel na pareho kaming may pirma.

"Agad-agad?" Hindi makapaniwala na tanong ko.

"Yes!" Sagot niya bago tumayo sa kaniyang executive chair.

Lumapit siya sa glass wall kung saan makikita ang mga bahay at ang kalsada sa ibaba. Nasa seventeenth floor kami ngayon. Kaya ng lumapit ako at tumabi sa kaniya upang makitanaw ay nalilo ako sa taas kaya umatras na lang ako.

"Hindi mo na kailangan magdala ng gamit mo, halata naman na hindi mo afford ang mamahalin gamit kaya ibibilhan kita."

Kapansin-pansin ang magandang postura niya mula sa likod. Kahit nakatalikod, mapapansin pa rin na maganda siyang lalaki. Pak! Ang pwet, tambok! Sarap pisilin.

Fit na fit ang suot niyang suit, bumagay sa gwapo niyang mukha. May pagka mysteryoso si William, kung titignan mo siya para siyang masungit. Nakakatakot ang presensya niya, titig pa lang niya matatakot ka na pero sa kabilang banda, nakakalaglag panty ang titig niya.

"Naintindihan mo ba?" Nagulat ako ng mapansin nasa harap ko na siya.

Ilang beses akong napapikit. Ang bilis naman niyang gumalaw, kanina lang nasa may tabi siya ng glass wall ah.

"Bakit ka nakatitig sa pwet ko?" Inis na tanong niya. "Pinagnanasahan mo ba ako?"

"Bakit ko naman tititigan ang matambok mong pwet?" Mabilis na sagot ko na siya rin naman pinagsisihan ko sa huli.

Shit! Pahamak na bibig.

"Paano mo nasabi na matambok kung hindi ka nakatitig?" Muli ay tanong niya, kuminang ang mata niya at nagkaroon ng kaunting ngisi ang labi niya.

Napa atras ako ng bigla siyang lumapit sa'kin. "Wala naman akong sinabi na matambok ah." Pagsisinungaling ko bago tumalikod.

Tatakas na sana ako ng bigla niyang ipulupot ang kamay niya sa bewang ko at pinaharap sa kaniya. Nang magsalubong ang mata namin ay malawak na ang ngisi sa labi niya.

"Saan ka pupunta?" Malalim ang boses na tanong niya.

Ramdam ko ang kaba. Kanina lang nilalamig ako sa lamig dahil sa aircon, ngayon naman bigla akong pinagpawisan ng hindi ko maintindihan ang dahilan.

"B-Bitawan mo nga ako." Umiwas ako ng tingin. Nakakahiya, ang lapit niya.

Lihim kong inamoy ang sarili ko. Ew! Amoy bungang araw, babad kasi ako kanina sa labas bago ako mapadpad dito. Naghahanap pa ako sa iba ng maaaring

pagtrabauhan. Nandito ako para mag apply ng janitress pero ang ending kasal ang inalok sa'kin.

"Bakit ko gagawin 'yon? Kasal naman na tayo, may karapatan na akong hawakan ka." Pilyong sagot niya.

Nanlaki ang mga mata ko. Sinubukan ko siyang itulak gamit ang kamay ko sa dibdib niya pero napahinto rin ng maramdaman sobrang tigas nito.

"Kasal?" Hindi makapaniwala na tanong ko.

"Yes! Kasal, Agatha Mercado!" Banggit niya sa pangalan ko, kinalibotan ako ng idagdag niya ang last name niya.

"Oo na. Bitaw na." Nahihiyang saad ko.

Imbis na sundin ay mas lumapit pa siya sa'kin. "Paano kung ayaw ko? Anong gagawin mo?"

Mariin akong napapikit. Halata naman kasi na inaasar lang niya ako eh. Baliw yata ang lalaking ito.

"Sisigaw ako!" Matapang na sagot ko bago siya tinitigan.

Mas kuminang pa ang mga mata niya sa tuwa. Ganito ba talaga ang lalaking ito? Parang baliw, sayang saya siya dyan eh wala naman nakakatawa.

"Sa tingin mo may papasok dito?" Binasa niya ang labi niya gamit ang kaniyang mahaba at namumulang dila.

Napalunok na lang ako, ang haba ng dila niya. Tapos ang sarap ng labi niya, para itong strawberry sa sobrang pula, lalo na ng kagatin pa niya ito sa harap ko. Para niya akong inaakit.

Lumamlam tuloy ang mga mata ko, gusto ko siyang sunggaban ng halik. Mag-asawa naman na kami diba? Ibig sabihin pwede ko n gawin lahat ng--- my god! Anong iniiisip ko?

"Agatha!" Malambing na tawag niya sa pangalan ko. Para talaga niya akong inaakit.

Nang mas ilapit pa niya ang mukha niya sa akin ay hindi na ako umatras. Tuluyan na akong napapikit ng magdikit ang ilong namin. Ilang minuto akong naghintay na maglapad ang labi namin pero napamulat ako ng bumulalas siya ng tawa.

"HAHAHAH! You like me to kiss you?"

Inis kong pinalo ang matigas niyang dibdib. Bwesit! Paasa!

"Hindi no!" Tanggi ko, kahit ang totoo ang umasa akong hahalikan niya ako. Na gusto ko rin na halikan niya ako.

Namula ako sa hiya. Bakit ba kasi ang bilis kong natukso? Tinawag lang ang pangalan ko ng palambing, bibigay na. Argh! Kainis.

Halos mamatay na ito sa tawa, humawak pa ito sa tiyan niya. Nang mahimasmasan ay tumingin siya sa akin at tinapik ang balikat ko.

"Sabihin mo lang kung gusto mo, ibibigay ko naman asawa ko!" Nakangiting sambit niya bago ako lagpasan at bumalik sa kaniyang executive chair.

Nakakainis! Humanda ka sa'kin, babawi ako!