Napatigil si Dahlia, nagulat. Dahan-dahan siyang lumingon—at nakita ang babae.Nakasuot pa rin ito ng damit-pangtrabaho, ngunit ang mukha’y puno ng kapal at kapilyuhan. Sa likod ng mga mata nito, may nakatagong kalupitan. Ang halong alindog at lason ang lalong nagbigay dito ng nakakatakot na bagsik.“Ikaw… ang fiancée ni Jiggo,” wika ni Dahlia sa huli, kalmado ngunit banayad ang tinig.Walang pag-aatubiling lumapit si Blair at sinampal siya nang mariin.“Walanghiya kang matandang babae! Sinakop mo ang asawa ko nang anim, pitong taon! Alam mo ba kung bakit ayaw ka niya? Dahil isa ka lang matandang linta!”Napahawak si Dahlia sa pisnging nag-aapoy sa sakit, tulala. Hindi pa siya kailanman tinrato nang ganoon kabastos. Simula nang sumama siya kay Jiggo, respeto at paggalang lang ang ibinibigay sa kanya—hindi insulto, lalo’t hindi dahas.Ang kahihiyan ng sampal sa harap ng lahat ay nagpagulo sa isip niya. At bigla—parang malupit na alaala na muling bumangon—naalala niya ang pambubugbog ng
“Tama ang ginawa mo,” agad na sabi ni Greg.Bahagyang tumuwid ng tindig ang receptionist, may kaunting ngiti sa labi. “Salamat.”Pagkatapos ay lumingon si Greg kay Blair. “At ikaw naman ay…?”Ngunit hindi siya pinansin ni Blair. Sa halip, nakatutok ang mga mata nito kay Alec.Mahigit isang dekada na ang lumipas mula nang huli niya itong makita. Ang tanging alaala niya lamang ay isang lumang litrato nito kasama si Jiggo. Noon pa man, inisip na niyang mas matikas pa ang lalaking ito kaysa sa nobyo niyang si Jiggo.Ngayon, makalipas ang ilang taon, ang dating binatang nasa larawan ay ganap nang naging lalaki—matulis ang anyo, nangingibabaw, at may dalang aurang tulad ng isang hari ng mga lobo.Nakunot ang noo ni Alec, dumidilim ang mukha sa inis.Malamig niyang sinabi kina Greg at sa receptionist, “Walang—walang—makakapasok dito nang walang pahintulot.”“Paano ka nakalalakas ng loob na bastusin ako, Alec!” biglang sigaw ni Blair.Maging si Alec ay napatigil, bahagyang nagulat. Sinipat ni
“So, pati ba naman ’yung babaeng ’yon ay bumubuo ng sarili niyang grupo?” tanong ni Blair.“Hindi mo ba nakita?”Mapait na sabi ni Yngrid, “Nangangalap siya ng mga tao at pati ang lalaki mo, si Jiggo, nadadamay niya. Ikaw! Ilang beses na kitang pinakiusapan na bumalik, pero ayaw mong makinig! Halos maagaw na ni Irina at ng kaibigan niyang si Dahlia si Jiggo!”Kailangang makaharap ni Blair si Alec. Siya ang tunay na kasintahan ni Jiggo—ang kaisa-isang babaeng itinakda upang maging asawa niya habambuhay—at kailangang kilalanin iyon ng lahat.At ang unang taong dapat niyang paamuin ay si Alec.Narinig na niyang minsan itong nabanggit ni Jiggo, ngunit noong panahong iyon ay nasa ibang bansa si Alec, kaya hindi niya ito nakilala. Ang alam lang niya, ito ang kababatang kapatid ni Jiggo sa sumpaan—magkapatid sa hirap at ginhawa, sa buhay at kamatayan.Ngunit nang siya naman ang lumipad sa ibang bansa, muling nawala ang pagkakataon. At ang kawalan niyang iyon ang siyang pinakinabangan ni Dahl
Napatigil ang tatlo, nakabitin sa ere ang mga chopstick, walang maglakas-loob na ibaba ang mga ito. Walang lumingon, pero lahat nakikinig nang mabuti.Sa kabilang mesa, umalingawngaw ang masiglang usapan.“Sige na, ikwento mo! Ano ba ’yon? Mga mayayaman ngayon, pare-pareho lang—walang kwenta! Habang yumayaman, lalo pang nagiging makasarili. Ni sarili niyang kapatid hindi niya mailigtas? Dapat i-expose ang ganyang tao!”“Eh kasi nga, mayaman at makapangyarihan ang asawa niya! Sinabi ko na sa ’yo, huwag mo nang ipost. Pero totoo ’yon, narinig ko rin. Sabi mo nga mismo—lumaki siyang spoiled, binigay lahat ng pamilya niya, at ano’ng kinalabasan? Walang utang na loob! Lagi pang inaagawan ang kapatid niya.”“’Yung mga ganyan, nasanay nang makasarili!”“Hindi lang gamit ng kapatid ang inagaw—pati mga boyfriend! Dalawa, baka nga tatlo pa!”“Anong klaseng tao ang gagawa nun?”“At ngayon, nagkasakit ang kapatid ko dahil sa kanya. May uremia, kailangan ng kidney, at siya ang pinakamagandang dono
Ni Alec ni Greg ay walang nakilala sa pigurang humarang sa kanilang daraanan. Isang babae ito, nasa kalagitnaan ng limampung taon, payak ang kasuotan, at halatang sanay mamuhay sa probinsya sa mahabang panahon.“Ale, may kailangan po ba kayo?” maingat na tanong ni Greg. Sa magulong panahong iyon, hindi siya naglakas-loob maging bastos. Sapat na ang mga pasanin ng kanyang Young Master at ng kanyang asawa; ayaw na niyang madagdagan pa ang mga ito.Ngunit hindi sumagot ang babae. Nanginginig lamang itong kumilos, dahan-dahang umikot mula sa unahan ng kotse hanggang sa likod, wari’y may hinahanap.Sa kanyang mahinhin at mahiyain na kilos, biglang sumagi kay Irina ang alaala ng sariling ina. Agad niyang binuksan ang pinto. “Ale, may maitutulong ba ako sa inyo?”“Ikaw… ikaw raw ba ‘yon?”Mabilis na sulyap lamang ang ibinigay ng babae, sabay bigkas ng mga salitang iyon. Pagkatapos, walang anumang dagdag na salita, siya’y tumalikod at naglakad palayo.Hindi niya alam kung ano ang iisipin. Tiy
Hindi na hinintay ni Irina ang tugon ni Jiggo at nagpatuloy siya.“Mr. Jones, gising na ako ngayon. Huwag kang mag-alala—hindi ako basta-basta madudurog ng mga Jin at mga Allegre.”Walang emosyon na sagot ni Jiggo, “Mabuti naman kung gano’n.”“Papasok ako sa trabaho gaya ng dati, ihahatid ko si Anri sa kindergarten gaya ng dati. Kahit isang daang mamamahayag pa ang magtipon sa labas ng aming komunidad, hindi ako matitinag. Wala akong ginawang mali, kaya bakit ako matatakot sa mga paratang? Tungkol naman sa bato ko, ako lamang ang may karapatang magpasya!”Sa kabilang linya, nagpatuloy si Irina.“Siguradong pagod na pagod si Ate Dahlia sa pag-aalaga sa akin nitong mga nakaraang araw. Hayaan mo na muna siyang magpahinga—huwag mo siyang gisingin. At saka, Mr. Jones, hindi mo ba naisip na magkaanak na rin? Kagabi, nang makita kong buong tapang na hinarap ni Anri—na anim na taong gulang pa lang—ang mga mamamahayag, nadurog ang puso ko at sabay na uminit sa tuwa.”Alam ni Irina na matagal n