Pagkatingin ni Irina sa kanya—matulis at nagyeyelong malamig—napaurong si Hailey, tila napa-igik sa kilabot. Pero agad din niyang tinakpan ang pag-aalangan ng mapanuyang ngisi.“Sinabi ng pinsan mong si Celine na bumalik ka raw,” pang-uuyam niya. “Akala ko nagbibiro siya. Sabi niya bumalik ka rito para ibenta ang sarili mo—kaya mo raw pumatol sa dose-dosenang lalaki sa isang gabi. Hindi ko agad pinaniwalaan.”Sinipat niya si Irina mula ulo hanggang paa at humalukipkip, sabay ngisi.“Pero ngayon, naniniwala na ‘ko. Sa dami ng ‘kliyente’ mo siguro, ni hindi ka na nakakapalit ng damit. Pajama pa rin, ha? Mas madali bang hubarin? O baka naman…” Yumuko siya nang bahagya, at may bahid ng panlilibak sa tinig, “…wala ka man lang suot sa loob?”Tahimik lang si Irina. Lalong naging kalmado ang kanyang mukha, at ang boses niya ay banayad, halos mahina—pero matatag.“Hailey,” tanong niya, “may galit ka ba talaga sa akin?”Sa totoo lang, hindi kailanman inisip ni Irina na may alitan siya kay Haile
Ang batang babae, labindalawang taong gulang pa lamang, ay nakasalampak sa lupa, nakakulubot ang katawan matapos sipain. Dumadaloy ang dugo mula sa kanyang bibig.Hindi niya maintindihan—ano'ng nangyari sa mga magulang nito? Hindi ba’t palagi naman siyang naging mabait at masunurin?“Lumayas ka! Wala kang kwenta! Umalis ka na! Lumayas ka sa pamamahay ko ngayon din!”Sa kalaliman ng gabi, pinalayas siya ng mga Argiente.Mag-isang naglakad si Irina pauwi mula sa bayan. Pagsapit niya sa kanilang tahanan, hatinggabi na.Nang makita siya ng kanyang ama, na noon ay nakaratay sa ospital, at ng kanyang ina, na galing pa sa trabaho at pagod na pagod, nanlumo ang dalawa. Maputla at duguan ang anak nilang si Irina. Napahagulgol ang kanyang ina habang ang ama naman ay halos mabaliw sa sakit at galit.Nahulog ito mula sa kama ng ospital at bumulagta sa sahig.“Anak ko! Sino'ng may kagagawan nito sa anak ko?!” sigaw ng ama, sabay hampas ng kanyang mga kamao sa sahig hanggang magdugo ang balat ng mg
Hindi inaasahan ng lahat ang sagot ni Irina.“Marunong po akong tumugtog ng piano.”Itinuro iyon sa kanya ng kanyang ina.Sa baryo nila, habang patuloy na binabatikos at nilalait ang mga Montecarlos, walang nakakaalam na marunong siyang tumugtog. Ang pagtugtog ng piano ang nag-iisang kaligayahan ni Irina—ang lihim niyang pagtakas mula sa reyalidad.Siyempre, wala silang sariling piano. Wala silang pera para makabili.Pero marunong sa musika ang kanyang ina. Marunong siyang bumasa ng nota, at buong pagmamahal niyang iginuhit sa papel ang kompletong hanay ng mga piano keys. Idinikit niya ito sa lamesa bilang keyboard ni Irina. Araw-araw, inilalapat ni Irina ang kanyang mga daliri sa gawa-gawang piano na iyon, kunwaring tumutugtog habang minememorya ang bawat nota—punô ng tuwa at sigasig.Matalinong bata si Irina. Kahit walang tunay na mga piyesa sa ilalim ng kanyang mga daliri, natututo siyang may buong konsentrasyon at puso.Tuwing weekend, pinagsusuot siya ng kanyang ina ng kaisa-isan
Namaga ang pisngi ng batang dose anyos mula sa sampal—kita-kita pa ang bakas ng limang daliri sa balat niya.Takot na takot si Irina. Ni hindi siya nangahas umiyak.Tahimik lang siyang nakatitig sa mga magulang ni Hailey, nanginginig sa kaba.Hindi naman talaga niya ginusto ang mapunta sa bahay ng mga mayamang ito.Araw-araw, pagkatapos ng klase, inaalagaan niya ang amang may sakit, tinutulungan ang ina sa pag-igib ng tubig, at isinusulit ang oras para sa kanyang pag-aaral. Sapat na ang hirap ng buhay niya.Pero sila ang pumili sa kanya. At kung tatanggihan niya ang pagsali sa palitan ng mag-aaral, hindi niya maipapasa ang kinakailangang sanaysay. Mas malala pa, baka mawala ang buwanang tulong na tatlumpung yuan—pera na ginagamit nila pambili ng gamot ng kanyang ama.Kaya, sa mahinahong pangungumbinsi ng kanyang ina, napapayag din siya.Hindi niya akalaing magiging ganito ka-malupit ang pamilyang ito. Pero tiniis niya ang lahat. Hindi niya sinabi kahit isang salita sa mga magulang niy
Si Irina ang hindi sinasadyang nakabangga sa isang babae—at sa gulo ng pag-iwas, naapakan pa niya ang paa nito.Agad siyang humingi ng paumanhin, halatang taranta at taos-puso.“Pasensiya na po! Nasaktan ko ba kayo?”Mata pa lang ng babae, ramdam na ang panglalait. Ang boses niya’y matulis, puno ng paghamak, na para bang tinatarayan lang niya ang isang basurang hayop.“Nakapadyama ka, gusot ang buhok—saan ka ba galing? Tindera ka ‘no? Mukhang palengkera! Tapos aapakan mo pa ako? May sakit ka ba? Nakakahawa? Yuck… nakakakilabot. Lumayo ka nga! Layas!”Pinisil pa niya ang ilong niya, waring nasusuka, at umatras ng ilang hakbang habang patuloy ang panlalait.“Wag mo akong lalapitan, babae! Amoy basura ka pa lang sa salita mo! Ginagamit mo siguro yang bibig mo sa mga kliyente mo, ‘no? Kadiri. Wag kang lalapit!”Hindi nagsalita si Irina.Pero dahan-dahan siyang tumingala at tiningnan muli ang babae.Tantya niya, nasa trenta ang edad nito. Kulay kastanyas ang buhok, ayos na ayos ang gupit a
Irina nodded gently.That afternoon, she slept deeply in the hotel suite—one of the most peaceful rests she’d had in a long time.When she finally woke, it was already dark outside.Dahan-dahang dumilat si Irina at tumingin sa paligid, pero wala roon ang kanyang asawa at anak.Bahagya siyang napangiti. Malamang ay hinila na naman ni Anri si Alec para maglakad-lakad… o baka bumili ng meryenda o kung ano man.Bigla, tumunog ang kanyang telepono.Isang malamig na kilabot ang gumapang sa kanyang likod.Ang huling tawag na natanggap niya, kaninang umaga pa, ay galing kay Zoey—at ngayon, ang muling pagkarinig ng ringtone ay nagdulot ng panibagong kaba sa kanyang dibdib.Si Zoey na naman kaya?Kung siya nga, alam ni Irina na mahihirapan siyang manatiling kalmado.Kaya hindi niya sinagot. Hinayaan lang niyang patuloy ang pagtunog.Ngunit hindi pa lumilipas ang isang minuto, muling tumunog ang telepono.May pag-aatubili siyang kinuha ito at sinagot sa mahinang tinig. “Hello?”Isang pamilyar at