Isn’t there an old saying in the fashion world?“It’s not the price that makes the outfit—it’s the person who wears it.”A dress, no matter how luxurious, becomes a joke if it's worn wrong. It’s not just about money; it’s about presence. About grace.Sa mismong sandaling iyon—habang ang eleganteng pamilya ng tatlo ang naging sentro ng pansin ng lahat—doon lang tuluyang natauhan si Zoey mula sa kanyang pagkabigla.Nanginginig ang kanyang mga labi.“A-Ano’ng nangyayari? Bakit… bakit ganito?!”Pumutok ang kanyang tinig—una’y basag, saka naging sigaw na puno ng sindak at pagkalito.“BAKIT?!”Kinamot ng mga pinturadong kuko ang sariling buhok habang sumisigaw siya, ang mga mata'y nanlalaki sa kahihiyan.Parang porcelain doll na unti-unting nababasag sa ilalim ng matinding presyur.Tuluyan na siyang nawawala sa sarili.“Lolo! Lolo, tingnan n’yo sila!” sigaw niya, itinuturo ang pinto gamit ang nanginginig na kamay. Ang boses niya’y desperado, matinis, halos punit na sa galit.“Paano n’yo hin
Zoey felt as if the words had slapped her across the face.Her expression twisted in frustration. “Who the hell are you? What nonsense are you spewing? Looking to die? My fiancé’s wife and daughter? I’m his fiancée! I’m his wife!”Napangiti lamang ang babaeng nagpayo sa kanya—isang ngiting puno ng kahulugan.“Maniwala ka sa gusto mong paniwalaan.”Ang ngiting iyon ay parang hangin sa taglamig na sumaksak diretso sa dibdib ni Zoey. May kung anong lamig na sumuksok sa kanyang sikmura, nagpapabigat sa pakiramdam.Dahan-dahan siyang lumingon sa pasukan ng bulwagan—at doon, tila tumigil ang ikot ng mundo.Kanina lang ay nakatayo siya roon na parang reyna, balot sa alahas at ginto. Ngayon, unti-unti siyang namutla.Sa pintuang engrande ng bulwagan, lumitaw ang isang lalaking matangkad at matikas—suot ang navy blue na suit na hapit sa kanyang maskuladong pangangatawan. Ang kanyang matutulis na tampok sa mukha ay nanatiling malamig at hindi mabasa, isang ekspresyon na palaging naglalagay ng a
Nang makita ni Anri ang kanyang ama na papalapit mula sa likuran, sandali siyang natigilan. Pagkatapos ay dali-daling tumakbo at niyakap nang mahigpit ang mga binti ni Alec.“Daddy! Huwag mong hayaang apihin ng mga bisita nina Lolo at Lola si Mommy! Kapag hinayaan mong saktan siya, tatawagin kitang mabaho at salbaheng daddy, at hinding-hindi na ako makikipaglaro sa’yo! Hmph!”Napamaang si Alec. Ang kulit talaga ng batang ’to!Noong inaapi siya ng nanay nito, todo cheer pa siya na parang tagahanga. Pero ngayon, dahil lang sa posibleng pang-aalipusta ng ilang bisita mula sa pamilya niya, siya na agad ang sinisisi?Hindi patas!Bubuka pa lang sana ng bibig si Alec nang bigla siyang nilapitan ng bata at bumulong na parang may lihim.“Daddy, may sasabihin ako sa’yo—may backup si Mommy ngayon. Kapag hindi ka sumunod sa kanya, baka bastusin ka ng mga kasama niya!”Napailing na lang si Alec. Ang lakas talaga ng loob ng batang ’to—tinawag pa siya sa buong pangalan habang tinatakot siya!Napang
Lahat ay tumingin sa tarangkahan at nakita ang matandang tagapaglingkod ng mga Beaufort na nakatayo roon na may dalang galit at pangmamaliit na tingin. Hindi niya kilala ang karamihan sa mga tao roon—pero tiyak niyang kilala si Irina.Ilang beses nang bumisita si Irina sa lumang bahay, at bawat pagbisita niya ay hindi nawawala ang gulo. Mula kay Don Hugo hanggang sa pinakamababang katulong, lahat sa bahay ng mga Beaufort ay may alam tungkol kay Irina—at hindi iyon positibo.Kaya nang makita siya ng matandang tagapaglingkod sa gitna ng tao, hindi siya nag-atubiling magsalita nang matapang.“Miss Montecarlos,” malamig niyang sabi, “hindi ko ibig maging bastos, pero ngayong asawa mo na ang aming Ika-apat na Ginoo, hindi mo ba pwedeng itama ang pag-uugali mo? Medyo magpakontrol naman kayo.”Kasama ng kanyang mga salita ang pangmamaliit habang itinuturo ang kaguluhan sa labas ng tarangkahan.“Tuwing naririto kayo, gulo ang dala. Tingnan niyo—nag-aaway ang mga tao mismo sa pintuan ng lumang
Pagharap ni Irina, natanaw niya sina Nicholas at Cassandra. Ang liit talaga ng mundo—isang pagkikita na siguradong puno ng tensyon.Kalma niyang tinignan ang dalawa at tinanong, “O, nagkabati na kayo?”Pagkakita pa lang ni Nicholas kay Irina, agad na nanlilisik ang mga mata niya sa galit. Bigla niyang inalis ang kamay ni Cassandra at galit na lumapit kay Irina.“Ngayon, bubugbugin kita hanggang mamatay!” sigaw niya.“Mr. Jin!” malamig na tawag ni Greg mula sa likod ni Irina.Biglang tumigil si Nicholas, parang na-freeze sa ere ang kamao niya. Tiningnan niya nang masama si Greg at pasigaw na sinabi:“Assistant Greg! Huwag mong kakampihan ang maling tao! Alam mo naman kung sino ang nagpapasuweldo sa’yo—si Young Master Alec, hindi ang babaeng ’yan! Baka isang araw, hindi mo na alam kung paano ka namatay!”“Ikaw! Matandang bulok! Pag sinaktan mo ang mommy ko, kakagatin kita hanggang mamatay ka!”Walang nakakita kung kailan sumugod si munting Anri papunta kay Nicholas. Wala siyang pakialam
Claire forced a smile, her voice a little frantic. “Mr. Jones… I’m Claire. Didn’t Don Pablo speak with you? He said… it was Don Pablo who asked me to be your companion for today’s banquet.”Kasabay noon, nanlaki ang mga mata ni Queenie at tila natigilan sa lugar, lubos na nabigla. Hindi niya alam kung paano sasagot.Hindi pa siya nakadalo sa ganoong karangyaan at piling pagtitipon—kulang siya sa kumpiyansa at karanasan. Kung totoo nga ang sinabi ni Claire kanina—na hindi siya karapat-dapat pumasok at iiwanang mag-isa para pagtawanan at hamakin—hindi niya alam kung kakayanin niya iyon. Baka siya’y mabuwal sa kahihiyan.Ngunit ngayon... ano ang nangyayari?Si Juancho pala ang tumatawag sa kanya? At ginamit pa niya ang isang napakainit na palayaw?Namula nang husto ang mukha ni Queenie, naglalagablab sa hiya. Kanina, wala siyang naramdaman na hiya. Pero ngayon, sa gitna ng lahat ng ito, nagsimulang alalahanin niya ang kanyang itsura—at lalo na kung paano siya tinitingnan, lalo na ni Juan