“Hindi,” malamig na tugon ni Alec.“Paano naman ang ginawa mo sa aking pangalawang anak na si Yngrid, anim na buwan na ang nakalilipas?” singhal ni Carter Jones, nanginginig sa galit ang kanyang tinig. “Sarili kong laman at dugo ang anak ko! Pinakitunguhan mo siya nang lubhang malupit, at pinatawad pa kita roon! Pero ngayon—pati ako mismo, pinagbalingan mo ng kalupitan mo!”Umangat ang labi ni Alec sa isang malamig na ngiti. “Kalupitan? Uncle Carter, baka maaari mong ipaliwanag—ano nga bang eksaktong ginawa ko laban sa iyo?”Natawa si Carter Jones, mapait, halos malapit sa pagkabaliw ang kanyang hinanakit. “Ano ang ginawa mo? Sinakmal mo ang lahat ng armas mula sa isla! Sabihin mo, may iba pa bang makikinabang nang gano’n kalapastangan? Ang mga sandatang iyon ay akin—akin! Ako, si Carter Jones, ang nagbuhos niyon sa isla gamit ang sarili kong kamay! Hindi ba’t dapat isauli mo ang mga iyon sa akin?”Malaki ang ipinuhunan niya upang armaduhan ang isla. Sa ibabaw, wari’y upang tulungan s
Hindi alam ni Irina kung sino ang nasa kabilang linya ng tawag ni Alec. Itinaas niya ang paningin sa kanya, at narinig ang malamig na tinig ni Alec, “Sige, hihintayin kita rito.”Pagkababa ng telepono, mahinang nagtanong si Irina, “Sino iyon?”Bahagyang kumurba ang labi ni Alec sa malamig na ngiti. “Si Carter Jones.”Carter Jones?Sandaling natigilan si Irina, parang nabura ang kanyang isipan. Halos di namalayan, natanong niya, “Carter Jones… mula sa mga Jones? Ano ang kaugnayan niya kay Jiggo?”Kalmado ang tinig ni Alec, ngunit bigat ang dala ng bawat salita. “Si Carter Jones ang ikalawang tiyuhin ni Jiggo—at siya rin ang ama ni Yngrid, ang mismong babae na ilang buwan pa lamang ang nakalilipas ay nagtipon ng halos lahat ng makapangyarihang tao sa syudad upang itayo ang Hongmen Banquet laban sa’yo.”Natahimik si Irina, tila binuhusan ng malamig na tubig.Maya-maya, napabulong siya sa hindi makapaniwala, “Huwag mong sabihing… dumating si Carter Jones para ako ang imbestigahan?”Umilin
Matamlay na tinitigan ni Don Pablo si Alec. “Alec… ganito ka na ba ngayon? Isang taksil?”“Patawarin ninyo ako, Don Pablo,” mahinahong tugon ni Alec. “Sa anong paraan ko nilabag ang aking salita?”Hindi nakaimik si Don Pablo.Nagpatuloy si Alec. “Ibinabalik ko nang ligtas sa South City ang mga Jin, at kaya ko sanang tapusin ang kanilang buhay. Sa lahat ng kasalanang ginawa nila laban sa akin, pinigilan ko ang aking kamay alang-alang sa inyo, Lolo. At ngayong alam ko na ang ugnayan ninyo sa aking ina, paano ko lalabanan ang inyong kagustuhan?”“Ngunit hindi ibig sabihin niyon ay hahayaan kong mapahamak ang aking asawa. Kung ang pagpatawad sa mga Jin ay magbibigay lamang sa kanila ng pagkakataon na saktan siyang muli, naniniwala ba kayong manonood lang ako at wala akong gagawin?”Malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ni Don Pablo. “Ah… tama ka, Alec. Ngunit nakikiusap ako—kahit isantabi ko na ang aking dangal—pahintulutan mo akong isama sila ngayon.”“Kung gayon, sige,” malamig na
Napabuntong-hininga si Greg. “Siyamnapu’t siyam na porsyento, tama ka.”Napakunot ang noo ng anim na taong gulang na bata. “Ano’ng ibig sabihin nun? Uncle Greg, si matandang yon ba talaga ang tatay ng mommy ko?”Nag-alinlangan si Greg, ngunit kalaunan ay tumango. “Oo.”At bago pa man tuluyang lumabas ang salita sa kanyang bibig, nakita na niya ang pagbalong ng luha sa mga mata ni Anri.Kanina lamang, parang isang munting mandirigma ang bata—may planong ipagtanggol ang kanyang ina at sabitan ng bakal na kawit ang ilong ng matandang yon. Ngunit ngayon, tila gumuho siya at napahagulhol.“Anong nangyari, munting prinsesa?” kabadong tanong ni Greg, halos punitin ng awa ang kanyang dibdib.Humikbi si Anri nang buong pait. “Bakit, Uncle Greg? Bakit ganito? Hindi ba’t dapat mahalin ng isang ama ang kanyang anak na babae—gaya ng pagmamahal sa akin ng daddy ko? Eh bakit hindi mahal ng tatay ng mommy ko ang mommy ko? Bakit mas mahal pa niya ang kaaway ni Mommy? Bakit? Kawawa naman si Mommy… ang
“Kalokohan ang pinagsasasabi mo!” sigaw ni Cassandra sabay tayo mula sa upuan, itinuturo si Irina ng daliri, galit na galit ang mukha.Si Nicholas nama’y mas grabe pa—itinutok ang kamay nang halos tamaan na ang mukha ni Irina. “Walang-hiya! Wala ka talagang hiya!”Swish!Walang nakapansin kung kailan lumitaw, ngunit bigla na lamang kumislap ang isang maliit na punyal sa kamay ni Alec—di lalagpas sa apat o limang sentimetro ang haba, ngunit matalim na matalim. Kumislap ito ng malamig na liwanag, ngunit wala man lang bahid ng dugo.Isang iglap lang, nalaglag sa sahig ang daliring itinuro ni Nicholas kay Irina.Napakabilis ng galaw ni Alec—sadyang napakabilis na hindi man lang agad namalayan ni Nicholas ang sakit. Nang maisip niya kung ano ang nangyari, wala na ang kanyang kanang hintuturo.Mabilis na tinakpan ni Alec ang mga tainga ni Anri, sabay yakap at kalong dito upang hindi masaksihan ang madugong pangyayari. Tumindig siya nang kalmado at marahang inilabas ang bata mula sa silid.S
Namumukod-tangi ang bakas ng daliri sa pisngi ni Zoey.“Ikaw…” mariin niyang singhal.Ngunit si Anri ay tumawa lamang, umiiling.“Zoey, dapat magpasalamat ka sa akin. Mas maganda ka ngayon. Kanina, mukha kang kalansay—payat na payat, tapos may puting benda sa ulo. Nakakakilabot! Pero matapos ang sampal ko, hindi ka na ganoon ka-kakila. Aba, hindi ba’t dapat magpasalamat ka?”“Ikaw… Anri, papatayin kita—!” sigaw ni Zoey, pasugod na sana.Ngunit bago siya nakalapit, agad kinuha ni Irina si Anri sa kanyang mga bisig. Hindi nagtagal, inagaw naman agad ni Alec ang bata mula sa kanya.Huminto sa ere ang kamay ni Zoey. Alam niyang hindi siya kayang galawin ni Alec dahil sa kanyang lolo, ngunit hindi rin siya nangahas gumanti kay Anri.Biglang pumunit sa silid ang malamig na tinig ni Don Pablo, “Alec! Higit kanino man, alam mong mahirap ang iyong kabataan. Ang batang ito ay anak mo. Kung nais mong lumaki siyang maayos, dapat mo siyang patnubayan habang bata pa! Sa piling ng isang inang kasing