Nakunot ang noo ni Marco. “Pero… ano?”Hindi sumagot si Alec. Ang tanging sinabi nito ay, “Umunta ka muna sa itaas.”Sumunod si Marco sa kanya.Pag-akyat nila, tumambad ang maluwang na sala kung saan naroon sina Mari, Queenie, Juancho, Dahlia, at Jiggo.Pagpasok pa lang ni Marco, agad na tumayo si Juancho. Galit na galit itong lumapit, dinaklot siya sa kwelyo, at mariing umungol, “Don Pablo! Wala nang kasing-lupit ang pamilya ninyong mga Allegre!”Bago pa makapagsalita si Marco, malakas na dumapo ang kamao ni Juancho sa kanyang mukha.Hindi lumaban si Marco. Sa halip, pinagalugad niya ang paningin sa paligid hanggang sa tuluyang huminto sa katauhan ni Mari. Mahina niyang tinanong, “Kumusta si Irina?”Nagdilim ang mga mata ni Mari. “Nilalagnat siya nang mataas. Minsan, kung ano-anong binubulong, tinatawag ang nanay niya. Minsan naman, bigla na lang siyang kinakabahan, nagkukubli, at nagsisisigaw ng, ‘Huwag niyong kunin ang bato ko! Ayoko!’”Nanlabo ang paningin ni Marco; namula ang kan
Matapos ang ilang sandali ng katahimikan, kalmado niyang sinabi, “Ganito na ang naitulak natin sa kanya, at ayaw pa rin niyang sumuko?”Mataas ang ngising tugon ni Don Pablo. “Itulak siya saan?”“Magkapatid sila! Mamamatay na ang bunso, samantalang ang panganay ay may dalawang malulusog na bato—hindi ba’t nararapat lang na magbigay siya ng isa para mailigtas ang kapatid niya?” Mariing dumagundong ang tinig ni Don Pablo na tila ba puno ng kabanalan at katuwiran.Sa sandaling iyon, ganap niyang nakalimutan kung paanong ilang taon niyang hinamak, nilait, at pinahirapan si Irina. Kung hindi dahil sa tibay at tatag ng loob ng babae, matagal na sana itong nawala sa mundo.At kung patay na siya, aasa pa rin ba silang makakakuha ng bato mula sa kanya?Halos matawa si Marco sa ipinapakitang galit ng kanyang lolo. “Bakit mo siya hinuhusgahan base sa isang napakataas na pamantayang moral?”“Dahil magkapatid sila!” singhal ni Don Pablo.Tumahimik si Marco. Wala na siyang balak makipagtalo pa. Gal
Hindi kasing talas ng dila nina Mari at Queenie si Dahlia, ngunit dahil sa tulong ni Mari, nagawa niyang harangin si Nicholas sa may pintuan. Anuman ang gawin nitong paglusob, hindi siya makalapit kay Queenie.Sandaling nagmistulang kaguluhan ang bungad ng silid.“Zoey, tingnan mo ito!” Inilahad ni Queenie ang hawak na palumpon ng bulaklak. “Higit isang libong piso ang ginastos namin para rito. Mukhang ordinaryong bouquet lang, hindi ba? Pero pag tiningnan mong mabuti—may nakasulat pala: Eternal Youth.”Napasigaw si Zoey, puno ng panghihina. “Ah… sandali—”Lalo pang naging desperado ang kanyang iyak.Mabilis na binunot ni Queenie ang isang maliit na kuwaderno. “Heto, ipapakita ko sa’yo. Ito ang Eternal Youth Rest Garden. Puro kabataan ang nakalibing doon. Dahil mga kaibigan kami ni Irina, at ikaw naman ay kapatid niya sa ama, naisip naming tulungan kang maghanda nang maaga. Sige nga—mas gusto mo ba ’yung lote na nakaharap sa north, o sa south?”“Pfft—!”Isang bugso ng dugo ang isinuka
Maya-maya, bumagsak si Dahlia sa mga bisig ni Jiggo. Nakita ng lalaki kung gaano siya nanghihina, ni hindi na makalaban, kaya’t malamig at mababa ang kanyang tinig nang magsalita, “Munting babae, bakit ka pa umuuwi nang ganito kabanghali? Pagpasok mo pa lang, puro tungkol sa iba ang laman ng bunganga mo. Ano ’yon? Puro sila na ba ang nasa puso mo? Wala ka na bang puwang para sa sarili mong lalaki?”Bahagyang natawa si Dahlia. “Ano ba ang pinagsasasabi mo? May mahalaga lang akong—”Ngunit hindi na niya natapos ang sasabihin. Muling sinakop ng mga labi ng lalaki ang kanya. At sa pagkakataong ito, hindi na siya binitiwan. Binuhat siya nito paakyat, habang mariin siyang hinahalikan na ni hindi siya makasingit ng salita.Gusto lamang niyang ikwento ang tungkol sa internasyonal na dokumentong dumating noong araw, ngunit hindi na siya nagkaroon ng pagkakataon—hanggang sa lamunin siya ng antok.Gabing iyon, naging mailap na parang lobo ang lalaki. Paulit-ulit niyang inangkin si Dahlia, wari’y
Tumango si Jiggo.“Pinag-usapan namin ito kanina sa kumpanya ni Alec.”Lumapit si Dahlia, mahigpit ang pagkaka-kunot ng kanyang mga kilay.“Kung gano’n, ano’ng balak ninyong gawin? Itong si Don Pablo—sabi ng lahat, isa siyang marangal na tao, pero bakit niya hinahayaang apihin si Irina?”Matagal na natahimik si Jiggo. Para bang may nais siyang sabihin sa kanya, ngunit nang mapansin kung gaano kalalim ang pagkakaugnay ng puso ni Dahlia kay Irina, pinili niyang manahimik.“Jiggo!” giit ni Dahlia.Lumingon siya. “Hm?”“Napagdesisyunan na ba ninyo ni Alec kung paano haharapin ang mga Jin? Sobra na sila—ganito nila inaapi si Irina!” May kakaibang tigas ang boses niya—hindi karaniwan sa harap ni Jiggo.Hinila siya nito papalapit sa kanyang mga bisig, malambot ngunit mapusok ang tinig.“Mahal mo ba talaga si Irina nang ganito?”“Kaibigan ko siya,” walang alinlangan na sagot ni Dahlia.Bahagyang ngumiti si Jiggo. “Ngunit ilang araw mo pa lang siyang kilala.”“Hindi sa haba ng panahon sinusuka
Naghihintay pa rin si Dahlia kina Mari at Queenie upang pag-usapan ang tungkol kay Irina. Makalipas lamang ang ilang sandali, dumating na ang dalawang babae sa villa na tinitirhan nila ni Jiggo. Nasa kalagitnaan iyon ng bundok, nakatanaw sa tubig, at napapalibutan ng kagandahan—ngunit wala sa mood sina Mari at Queenie upang humanga.Dumiretso sila sa sala, at doon agad ibinulalas ni Mari ang nakakagulat na balita: kailangan daw ni Nicholas ang bato ni Irina.Namutla ang mukha ni Dahlia, at halos mawalan siya ng hininga sa tindi ng galit.“Ate Dahlia, ano’ng gagawin natin?” nanginginig ang boses ni Mari habang napupuno ng luha ang kanyang mga mata. “Kaibigan tayo ni Irina—paano natin matatanggap na ginaganyan siya?”Bago pa makita si Irina, lungkot lamang ang nadama ni Mari. Ngunit matapos masilayan ang kaibigang nakahiga sa kama—durog ngunit matibay na hindi bumibigay—ang lungkot na iyon ay naging matinding poot. Nagngitngit siya, pinipiga ang panga hanggang sa sumakit.Napabuntong-hi