Sa labas ng tarangkahan ng tirahan ni Alec, nagsisiksikan ang dose-dosenang mamamahayag. Bitbit nila ang mga DSLR camera, mikropono, cellphone, at recorder—handa na para sa anumang sandali.Mula sa nag-uunahang tinig ng mga tao, may sumigaw, “Pasensya na, pero kailan lalabas sina Mr. and Mrs. Beaufort?” tanong ng isang reporter sa guwardiya.Natigilan si Alec sa nakita. Kahit gaano siya kalamig at kalupit, hindi niya inasahang magkakagulo nang ganito mismo sa harap ng kanyang tahanan.“M-May nangyayari ba?” matalim niyang tanong, sabay lingon sa guwardiya.Nanginginig ang guwardiya habang sumagot, “Young Master… h-hindi po namin alam. Bigla na lang sumulpot ang napakaraming reporter. Lahat sila may dalang parang ‘immunity pass.’ Ang sabi nila… si Don Pablo raw ang nag-imbita sa kanila rito.”Nanahimik si Alec.Naalala niya ang tawag mula pa noong nakaraang umaga, habang nasa pulong siya tungkol kina Irina at Zoey. Tumawag si Don Pablo na may iisang tanong, “Alec, talagang hindi mo pap
Kinagabihan, bukod kina Marcos at sa mga Allegre, wala ni isa mang nakaaalam sa plano ni Don Pablo para kay Irina. Lalong hindi sina Alec at si Irina mismo.Ang lagnat na paulit-ulit na umaalab sa katawan ni Irina nitong mga nagdaang araw ay unti-unti nang humupa nang gabing iyon. Kay inila ng tao—marupok ngunit matibay din. Ilang gabi siyang nilalagnat nang mataas, ngunit ngayong gabi ay kakaiba.Sa tabi ng kanyang higaan, nakaupo si Anri, ayaw umalis. Paulit-ulit ang banayad na tinig ng bata, “Mama… Mama…”Paminsan-minsan, isinasawsaw niya ang cotton swab sa tubig at marahang dinadampi sa labi ng kanyang ina upang hindi matuyo.Anim na taong gulang pa lamang siya. Pinipilit siya ng kanyang ama at ng katulong na matulog na, ngunit umiling lamang si Anri. Hindi raw siya antok. Ayaw niyang matulog. Gusto niyang manatili at alagaan ang kanyang ina—gaya ng ginagawa niya noon pang mas bata siya.Ang inosente at taos-pusong mga salita ng bata ay nagluha kina Queenie at Mari, na sila ring n
Mahinang nagtanong si Zoey, “Lolo, talaga bang ibibigay mo ito sa akin?”“Syempre,” buong kumpiyansang tugon ni Don Pablo.Kumikinang ang mukha ni Zoey sa tuwa. “Salamat po, Lolo.”Matapos niya itong aliwin at bigyan ng ilang salitang pampalakas ng loob, umalis na si Don Pablo sa ospital. Dinala siya ng kanyang tsuper pabalik sa tahanan ng mga Allegre.Sa loob ng bahay, naghihintay na si Marcos sa salas. Pagpasok ng kanyang lolo, sinalubong niya ito nang may mabigat na anyo.Agad napansin ni Don Pablo ang pagbabago sa kanyang kilos. Lumalim ang kanyang tinig.“Hindi ba’t ikaw ang nagsabi sa akin na umuwi para pag-usapan ang sakit ng pinsan mo? Hindi ba’t nagpunta ka kay Alec ngayong araw? At sa telepono, sinabi mo pang pumayag si Irina na mag-donate ng bato kay Zoey?”Mapaklang tumawa si Marcos. “Lolo, hindi mo ba nakikitang kalupitan ang pagsasamantala sa kabutihan ng iba?”Tumigas ang tinig ni Don Pablo. “Namuhay akong may malinis na konsensya. Wala akong ginawang kahiya-hiya kailan
Nakunot ang noo ni Marco. “Pero… ano?”Hindi sumagot si Alec. Ang tanging sinabi nito ay, “Umunta ka muna sa itaas.”Sumunod si Marco sa kanya.Pag-akyat nila, tumambad ang maluwang na sala kung saan naroon sina Mari, Queenie, Juancho, Dahlia, at Jiggo.Pagpasok pa lang ni Marco, agad na tumayo si Juancho. Galit na galit itong lumapit, dinaklot siya sa kwelyo, at mariing umungol, “Don Pablo! Wala nang kasing-lupit ang pamilya ninyong mga Allegre!”Bago pa makapagsalita si Marco, malakas na dumapo ang kamao ni Juancho sa kanyang mukha.Hindi lumaban si Marco. Sa halip, pinagalugad niya ang paningin sa paligid hanggang sa tuluyang huminto sa katauhan ni Mari. Mahina niyang tinanong, “Kumusta si Irina?”Nagdilim ang mga mata ni Mari. “Nilalagnat siya nang mataas. Minsan, kung ano-anong binubulong, tinatawag ang nanay niya. Minsan naman, bigla na lang siyang kinakabahan, nagkukubli, at nagsisisigaw ng, ‘Huwag niyong kunin ang bato ko! Ayoko!’”Nanlabo ang paningin ni Marco; namula ang kan
Matapos ang ilang sandali ng katahimikan, kalmado niyang sinabi, “Ganito na ang naitulak natin sa kanya, at ayaw pa rin niyang sumuko?”Mataas ang ngising tugon ni Don Pablo. “Itulak siya saan?”“Magkapatid sila! Mamamatay na ang bunso, samantalang ang panganay ay may dalawang malulusog na bato—hindi ba’t nararapat lang na magbigay siya ng isa para mailigtas ang kapatid niya?” Mariing dumagundong ang tinig ni Don Pablo na tila ba puno ng kabanalan at katuwiran.Sa sandaling iyon, ganap niyang nakalimutan kung paanong ilang taon niyang hinamak, nilait, at pinahirapan si Irina. Kung hindi dahil sa tibay at tatag ng loob ng babae, matagal na sana itong nawala sa mundo.At kung patay na siya, aasa pa rin ba silang makakakuha ng bato mula sa kanya?Halos matawa si Marco sa ipinapakitang galit ng kanyang lolo. “Bakit mo siya hinuhusgahan base sa isang napakataas na pamantayang moral?”“Dahil magkapatid sila!” singhal ni Don Pablo.Tumahimik si Marco. Wala na siyang balak makipagtalo pa. Gal
Hindi kasing talas ng dila nina Mari at Queenie si Dahlia, ngunit dahil sa tulong ni Mari, nagawa niyang harangin si Nicholas sa may pintuan. Anuman ang gawin nitong paglusob, hindi siya makalapit kay Queenie.Sandaling nagmistulang kaguluhan ang bungad ng silid.“Zoey, tingnan mo ito!” Inilahad ni Queenie ang hawak na palumpon ng bulaklak. “Higit isang libong piso ang ginastos namin para rito. Mukhang ordinaryong bouquet lang, hindi ba? Pero pag tiningnan mong mabuti—may nakasulat pala: Eternal Youth.”Napasigaw si Zoey, puno ng panghihina. “Ah… sandali—”Lalo pang naging desperado ang kanyang iyak.Mabilis na binunot ni Queenie ang isang maliit na kuwaderno. “Heto, ipapakita ko sa’yo. Ito ang Eternal Youth Rest Garden. Puro kabataan ang nakalibing doon. Dahil mga kaibigan kami ni Irina, at ikaw naman ay kapatid niya sa ama, naisip naming tulungan kang maghanda nang maaga. Sige nga—mas gusto mo ba ’yung lote na nakaharap sa north, o sa south?”“Pfft—!”Isang bugso ng dugo ang isinuka