5 - Annul This, Baby

Samantalang nagulat ang driver ni Gideon na si Kobi nang makita kung gaano katapang si Mariette na sampalin si Jude sa harap ng maraming tao.

“’Yung lalaking ‘yon, Señorito ay si Jude, ex ni Señorita,” panimula ni Kobi. “Kumalat pa nga sa F******k ang isang video tungkol sa kanya. At ang nag-record at naglabas noon ay si Señorita Mariette mismo.” Saka nito iniabot ang cellphone kay Gideon at ipinakita ang naturang video.

Tahimik na pinanood ni Gideon ang video clip at agad nagtagis ang mga bagang.

“Panigurado, gaganti ’yon si Jude, Señorito. Napahiya siya, eh.”

Ibinato pabalik ni Gideon ang cellphone kay Kobi at nagkibit-balikat. “Kasalanan ni Mariette ’yon.”

Halos mabilaukan naman si Kobi. “Pero Señorito… itutuloy n’yo pa rin po ba ang annulment?”

Agad dumilim ang mukha ni Gideon. Pumasok sa isip niya ang mga ngiti ni Mariette, ang pakunwari nitong pagkamasunurin at inosente. Para sa kanya, puro pagpapanggap lang iyon at lalo lang siyang nandidiri.

“Tuloy pa rin ang annulment. Kung nay diborsyo lang sa Pilipinas, mas mabuti sana ‘yon,” mariin niyang sagot.

***

NANG gabing iyon, tinawagan niya si Mariette. Ilang segundo ang lumipas bago ito sumagot.

“Bukas. Alas-otso. Manila RTC, Family Court. Isama mo abogado mo. Tatapusin na natin itong kasal. Let’s have an annulment.”

Narinig niya ang mahinang buntong-hininga sa kabilang linya. “Annulment? Sorry, pero wala sa bokabularyo ko ’yan. Nagpakasal ako para manatili sa tabi mo, hindi para iwan ka.”

Nagtagis ang mga bagang ni Gideon sa naging sagot ni Mariette. “Mas gugustuhin mo bang maghintay na mabiyuda ka?”

Matagal na katahimikan ang sumunod. Nang magsalita si Mariette, halos basagin ni Gideon ang cellphone na hawak.

“Huwag mong sabihin ’yan. Lahat ng tao may pag-asang gumaling. Magtiwala ka lang sa Diyos… at sa kapangyarihan ng siyensiya.”

Napakuyom ng kamao si Gideon. Walang sinumang naglakas-loob na banggitin nang direkta ang kondisyon niya. Pero si Mariette… sinabi nito ang sakit niya na parang wala lang.

“Kung ayaw mong mapahiya, matuto kang lumugar,” banta niya.

“Kung gusto mo talagang ipawalang-bisa ’tong kasal, kausapin mo ang mga magulang mo. Kapag pumayag sila, pipirma ako.”

Halos ibato ni Gideon ang cellphone sa narinig. Malakas ang loob nitong sabihin iyon dahil alam nitong gustong-gusto ng mga magulang niya ang babae.

“Tingnan natin kung hanggang saan ’yang tapang mo.” Naghintay siya nang ilang segundo, umaasang susuko ito. Pero kabaliktaran ang nakuha niya…

“Gabi na, Gideon… magpahinga ka na. Kapag nakausap mo na ang mga magulang mo, saka mo ako tawagan. Hanggang doon lang. Magandang gabi.”

At ibinaba nito ang tawag.

Napakuyom na lamang ng kamao si Gideon, dumilim ang mga mata, at nagsimulang mag-isip kung paano niya tuluyang mawawala si Mariette sa buhay niya.

***

MAAGANG nagising kinabukasan si Mariette. Ang buong akala niya ay magiging masaya ang umaga, pero agad siyang nainis nang malamang pinapapunta siya sa Masterson Mansion. Wala siyang magawa kundi sundin ito, kahit mag-isa.

Kahit ilang araw pa lang ang lumipas mula noong huli siyang pumunta roon, parang ibang mundo ang bumungad sa kanya nang bumaba siya ng kotse.

“Señorita,” bati ng mga kasambahay ng Masterson at sabay-sabay na yumuko. Tango lang ang isinagot niya.

Mabigat ang bawat hakbang ni Mariette nang pumasok siya sa mansyon. Kung maaari lang sanang huwag nang bumalik rito…

Kaagad niyang nakita si Gideon, nakaupo sa tabi ni Doña Wilma. Habang punong-puno ng pagmamahal ang tingin ng ginang sa anak… ’yong titig na parang nagsasabing handa itong gawin ang lahat, huwag lang maagaw sa kanya ang buhay ng anak.

May kung anong pait na kumurot sa puso ni Mariette. Halos hindi na niya maalala kung kailan huling tumingin ang sariling ina sa kanya nang ganoon.

“Mariette, halika at maupo ka,” malambing na tawag ni Doña Wilma.

Bigla tuloy bumalik ang alaala ng sariling ina na matagal nang wala. Tila may humarang sa lalamunan niya, pero sinunod pa rin niya ang Doña. Dahan-dahan siyang lumapit.

Itinuro ni Doña Wilma ang upuang katabi ni Gideon.

Alam ni Mariette kung gaano kalalim ang galit ng lalaki sa kanya. Ramdam niya iyon sa bawat titig at bawat hinga nito. Pero dahil nasa harap sila ng ina nito, pinilit niyang ngumiti at umupo.

“Bagay na bagay kayong dalawa,” sabi ni Doña Wilma.

Bahagya siyang yumuko at nginitian ang ginang, kunwari’y tinanggap ang papuri nito. Si Gideon naman, gaya ng kanyang inaasahan, nanatiling walang reaksyon at parang estatwa.

“Gideon,” panimula ni Doña Wilma, “mabait na bata si Mariette. At dahil asawa mo na siya, sana naman tratuhin mo siya ng tama.”

Pero hindi kumibo si Gideon. Wala pa rin ekspresyon ang mukha, walang imik ang bibig.

Kaya ibinaling ng ginang ang atensyon kay Mariette. Tumayo siya at iniabot ang kamay dito. Agad namang tumayo si Mariette at tinanggap iyon. Mainit at banayad ang haplos ng ginang, at magaan siyang inalalayan paakyat, na para bang tunay siyang anak.

Pagkasara ng pinto sa silid, binitiwan siya ni Doña Wilma. “Hindi pa kayo magkasama ni Gideon sa isang kwarto?” mahina ngunit malinaw ang tanong nito.

Napayuko siya at marahang umiling.

Napabuntong-hininga ang ginang, at napakunot-noo. “Hindi puwede iyon! Kung magkahiwalay kayo ng bahay, paano kayo magkakapalagayan ng loob?”

Nagtaas siya ng tingin. Alam niya kung ano ang pinahahalagahan ng Doña. Hindi ito tungkol sa pagmamahal… ang iniisip lang nito ay ang pagkakaroon nila ng anak ni Gideon.

“Ang totoo ho, hindi niya gusto ang kasal na ito. Kapag bigla akong tumira sa bahay ng Masterson, lalo lang siyang mandidiri at magagalit sa akin.”

“Pero kung magkahiwalay kayo ng bahay, paano kayo makakabuo niyan?”

Muntikan nang mabilaukan si Mariette, pero mabilis siyang nakabawi. “Ako na ho ang gagawa ng paraan. Sa totoo lang po, gusto ko rin ng totoong pamilya.” Bahagya siyang ngumiti. “Pangako po, gagawin ko ang parte ko.”

Ingat na ingat siya sa mga salitang binitawan niya at tumalab naman. Lumambot ang mukha ni Doña Wilma. Hinawakan nito ang kamay niya at banayad na pinisil iyon.

“Hindi ako nagkamali sa pagpili sa ’yo, hija. Basta’t makakapagbigay ka ng anak sa pamilyang ito… magiging reyna ka ng Masterson.”

Napilitan siyang ngumiti nang matamis, kahit ramdam na ramdam niya ang bigat ng bawat salitang iyon.

“At ngayong gabi, dito ka matutulog.”

Bigla siyang nabilaukan.

“Hindi basta dumarating ang mga pagkakataon. Ginagawa ‘yan, hija.”

Pinilit ni Mariette ang ngumiti. Kahit iniisip pa lamang niya na dito siya matutulog, alam niyang hindi tatanggapin ni Gideon ang sitwasyon nang basta-basta.

Pagkatapos ng hapunan, pinanood niya si Gideon na tumayo. Akala niya aalis ito, pero imbes na lumabas, dumiretso ito paakyat sa itaas. Napalunok siya nang sunod-sunod.

Nang inilabas ng mga kasambahay ang prutas, itinulak ni Doña Wilma ang isang plato papunta sa kanya. “Dalhin mo ‘yan kay Gideon. Pakainin mo,” utos nito, may halong kindat.

Nakagat ni Mariette ang labi at bahagyang yumuko. “S-sige po,” wika niya.

Bitbit ang plato, umakyat siya sa itaas. Paglapit sa pintuan, huminga muna siya nang malalim. Bahala na.

Dahan-dahan siyang kumatok, at sa kanyang pagkagulat, biglang bumukas ang pinto. Sumilay roon si Gideon, nakatingin sa kanya na parang malamig na salamin—walang ekspresyon, matalim ang mga mata.

“Gideon…” mahina niyang bulong.

Lalong dumilim ang ekspresyon nito.

Itinaas ni Mariette ang plato sa pagitan nila. “May dala akong prutas… para sa ‘yo.”