6 - Magsama

Biglang hinila ni Gideon ang braso niya papasok. At bago pa siya makasigaw, isinara nito agad ang pinto at isinandal siya nang malakas sa pader. Nagkalat tuloy ang  ilan sa mga ubas sa sahig.

“G-Gideon!”

Agad niyang naramdaman ang kamay nitong pumilipit sa kaniyang leeg at parang wala itong pakialam kung nasasaktan ba siya o hindi.

“Why are you going through all this trouble? Anong binabalak mo?” malamig nitong tanong.

Napaigik siya sa sakit. Siraulo ba ‘to?! Gusto niyang isigaw iyon kay Gideon, pero ang nagawa na lang niya ay pilit itong itnutulak papalayo habang nag-uunahan ang luha sa kaniyang mga mata.

Nang makita ni Gideon ang mga luha sa kaniyang mga mata, bigla itong kumalas. Awtomatiko siyang napaubo nang sunod-sunod, at hingal na hingal.

Nanginginig ang kamay niya nang iabot ang plato ng prutas, buti na lang at may natira pang dalawang ubas. “S-sabi ng mama mo… kumain ka raw ng prutas.”

“I don’t need that shit!” Tinapon nito ang mangkok.

“Bakit ba ganiyan ka?!” Kahit gusto na niyang mainis, nagtimpi na lang siya. Ang nasa isip niya lang ay ang perang makukuha niya rito. “Kung iniisip mong habol ko ang kayamanan mo, let’s have an agreement. Wala akong gagalawin sa kahit ano sa ’yo.”

Tinitigan siya ni Gideon, saka bahagyang iniangat ang baba niya.

“I will,” malamig na tugon nito. “Everything about me has nothing to do with you.”

Pero bakit parang iba ang tibok ng puso niya nang sabihin ni Gideon ang mga katagang iyon?

“Kung gano’n… pwede ba kitang mahalin?” Kahit siya nagulat sa kaniyang tanong.

Natigilan naman si Gideon. Napangisi ito. Sa isip nito: Kakahiwalay lang ni Mariette kay Jude, nagpakasal sa lalaking halos hindi niya kilala, tapos ngayon—tatanungin niya ako ng ganito?

Bahagya itong yumuko, halos magtapat na ang kanilang mga mata. “How many faces do you have?”

Nanigas si Mariette. Hindi siya agad nakasagot.

“Kung ayaw mong magpa-annul or divorce ng kasal, fine. Pero kahit anong plano mo, you’re just a woman that has no name to me. Nothing more.”

Nanginig ang dibdib niya, hindi niya alam kung dahil sa takot o sa tibok ng puso. Saka ito tumalikod. “Keep your identity a secret. Hindi ka parte ng Masterson.”

Napapikit si Mariette, at huminga nang malalim. Hindi na siya nakipagtalo. Para sa kaniya, sapat na iyon. Hindi rin naman niya planong ipagsigawan ang kasal nila. Ano siya, baliw?

“Kung gano’n…dito na muna ako. Gusto ng mama mo na magsama tayo sa isang silid.”

Hindi siya nilingon ni Gideon. “You can sleep anywhere… but not on my bed.”

Pagpasok ni Gideon sa banyo, hinaplos ni Mariette ang leeg niya. Halos hindi pa rin siya makapaniwalang muntik na siyang sakalin nito kanina. Kung puwede lang siyang maglaho, ginawa na niya. Pero ngayong nakaupo siya sa madilim na sulok ng kuwarto, pakiramdam niya unti-unting naglalaho ang pangarap niyang yumaman.

Kinuha niya ang phone niya at nag-chat sa kaibigan, alam niyang nag-aalala na ito. Nag-click siya ng picture na nakangiti at sinabing dito siya matutulog sa silid ni Gideon. Napuno naman siya ng mahabang text ni Flora at sobrang OA ng reaksyon nito. Eksaktong magrereply sana siya nang mapansin niya ang aninong nakatayo sa kaniyang harapan.

Pag-angat niya ng tingin, nakita niya si Gideon. Sobrang gwapo nito kahit naka-gray pants at simpleng T-shirt lang. Para tuloy siyang natutunaw sa kinauupuan. Kung kagwapuhan lang ang labanan, siguradong panalo ito.

“Alam mo, dapat sa ’yo ay matulog nang maaga,” aniya. Napapansin kasi niya ang pamumutla nito, pero kahit gano’n, hindi pa rin kumukupas ang kagwapuhan.

Hindi siya nilingon ni Gideon. Diretso itong naglakad papunta sa kama, hinila ang kumot, at humiga. At hindi lang iyon—kaagad itong pumalakpak at biglang namatay lahat ng ilaw.

Muntikan na siyang mapasigaw.

Sobrang dilim! Tanging lampshade lang ni Gideon ang nagbigay ng mahina’t dilaw na liwanag. Pakiramdam niya para siyang pusang naliligaw sa malaki’t malamig na kuwarto nito.

Nag-isip siya kung saan matutulog. Pwede na siguro rito sa tabi ng pader. ‘Malayo sa kay Gideon. Baka bigla siyang magising at sakalin ulit ako, at baka sa susunod masapak ko na talaga siya.’

Maya-maya, ipinikit niya ang mga mata. Napangiti siya nang mapagtanto ang kabaliwan ng sitwasyon. Sa kagustuhan niyang makatakas sa ama, heto siya ngayon, ginagawa ang lahat para sa pera.

'Pera ang basihan ng lahat. Ginusto ko ’to, paninindigan ko. At mas okay pa ’to kaysa kay Jude.'

Hindi niya namalayan ang oras at  tuluyan siyang nakatulog. Nakakatuwa pa dahil sa panaginip niya, hinahaplos ni Gideon ang kaniyang pisngi at marahang pinisil.

“Mariette...”

Ngunit nang magising siya, halos mangisay siya sa lamig. Wala man lang siyang kumot! Wala ring unan, jacket, o kahit nilipat man lang siya sa sofa.

Napanguso siya. Literal na walang puso talaga itong si Gideon.

Habang siya’y nanginginig, ito nama’y mahimbing na natutulog kagabi, preskong-presko at bagong paligo na ngayon at amoy aftershave pa.

“May malinis na damit sa banyo. Magpalit ka. Don’t let people think I’m bullying you,” malamig nitong sabi. Kakalabas lang nito ng banyo.

Napairap siya. Bullying? So iniisip pa rin niya ang sasabihin ng iba?

Wala siyang choice kundi dahan-dahang tumayo, halos kumakapit na siya sa pader para makakuha ng lakas. Namamanhid ang buong katawan niya sa lamig at sa buong magdamag na nakaupo.

“Sino ba namang matinong tao ang matutulog na nakaupo? Ako lang siguro.”