4 - Bruha, Hindi Biktima

Tumingin si Gideon sa kanya mula ulo hanggang paa at hindi lang basta tingin, kundi parang hinuhubaran siya gamit lang ang mga mata. Alam na agad ni Mariette kung saan hahantong iyon.

Mabilis niyang inangat ang laylayan ng suot niyang blusa, at lumitaw ang maliit niyang bewang. Kasabay niyon, bahagyang sumilip ang gilid ng kaniyang puting bra.

Pero bigla na lang siyang itinulak ni Gideon nang malakas, na para bang sukang-suka ito sa presensya niya. Napaatras siya at muntik matumba. Sa totoo lang, gusto na sana niyang sigawan ang lalaki, pero nagkunwari na lamang siya at umarte na sobrang nasaktan sa ginawa nito.

“UMALIS KA.” Mariing tumagis ang bagang nito.

Napangiti siya nang lihim. Oo, aalis siya—ngayon din. Pero bago iyon, nagpakita muna siya ng kunwang pagkadismaya.

“Pero Gideon—”

“ANG SABI KO, ALIS!”

Kaagad siyang bumaba sa kama, inayos ang gusot na damit, at dinampot ang cardigan na itinapon kanina. Hindi na siya lumingon pa at mabilis na lumabas.

Pagkalabas niya ng kwarto, nakahinga siya nang maluwag. Ang lakas ng epekto ng lalaki sa kaniya, pero hanggang doon na lang iyon. Wala na siyang balak pang makita si Gideon Amir. Pero bakit parang lalong bumibilis ang tibok ng puso niya ngayon?

***

KINABUKASAN, niyaya niya si Flora na mag-dinner sa isang sikat na resto. Hindi pa man sila nakaka-order, agad na tinira siya ng tanong nito tungkol sa nangyari kagabi. Nang ikwento niya ang lahat, napanganga ang kaibigan at muntik na siyang sabunutan.

 “Hoy, jusko! Ang kapal ng mukha mo!”

Ngumisi lang si Mariette at nagkibit ng balikat. “Hindi dumarating ang pera kung walang kaunting risk, di ba?”

“Hindi ka ba natatakot? Paano kung—”

“Alam mo, Flora, sa itsura at katawan ni Gideon, plus kayamanan, hindi na nakapagtataka kung bakit nahuhulog ang kahit sino sa kaniya.”

Napangiwi si Flora.

“At saka,” dagdag pa ni Mariette, pabirong tono, “hindi rin siguro masama kung magkaroon ako ng anak sa kaniya. Imagine kung gaano kaganda ’yon. Aba, instant aunty ka agad!”

“Hoy, bruha ka!” halos mapasigaw si Flora.

Tawang-tawa si Mariette sa reaksyon nito. Pero matapos ang tawanan, mariin siyang binalaan ng kaibigan. Kapag nag-suhestyon ulit si Gideon ng divorce or annulment, tanggapin na lang niya. Mas mabuti raw iyon kaysa pumasok sa isang lason na relasyon.

“Oo na, gets ko na, lola.”

Isang nakakamatay na irap ang binato sa kaniya ni Flora.

***

Pagkatapos ng hapunan, saka lang kumalma si Flora siguro dahil busog. Nagtatawanan pa silang naglalakad sa mall, hanggang sa biglang tumigil si Mariette. Umasim bigla ang kaniyang sikmura.

“Ano’ng problema?” tanong ni Flora. Sinundan nito ang direksiyon ng tingin ni Mariette at agad ding napakunot ang noo. “Hayop! Pati rito, makikita ko pa ang pangit na lalaking ’yon?”

Nabuntong-hininga si Mariette at pinilit kumalma. Nasira tuloy ang gabi niya nang makita ang mukha ni Jude. “Tara na. Ayokong masira pa lalo ang mood ko.” Hinila niya ang kaibigan palayo.

“Ha? Bakit tayo aalis? May atraso pa sa atin ’yong gagong ’yan!” Tinanggal ni Flora ang braso mula sa pagkakahawak niya at itinaas pa ang manggas na parang mandirigmang handang makipagsabunutan. Pinigilan lang ito ni Mariette.

“Kumalma ka nga. Ayokong madungisan ang kamay ko sa lalaking ’yon. Wala namang kuwenta.”

“Tama ka naman. Basura ang bwesit na ’yon. Tara na nga!” si Flora na mismo ang humila sa kaniya, pero huli na, nasa harap na nila si Jude.

Galit ang nakaukit sa mukha nito. “Mariette!”

Agad umeksena si Flora para protektahan siya, pero hinila ni Mariette ang kaibigan. Siya mismo ang humarap kay Jude.

“Kilala ba kita?” malamig niyang tanong.

“Mag-usap tayo.”

“Mag-usap?” Umangat ang kilay niya. “At sino ka para pag-aksayahan ko ng oras? Isa kang basura.” Tatalikod na sana siya nang tangkain siyang hawakan ni Jude, pero mabilis siyang nakaiwas.

Nagtagis ang bagang ni Jude, saka bigla siyang hinila sa pulsuhan, mariing kinaladkad papalapit dito.

At doon, tuluyang sumabog ang pasensya ni Mariette. Itinaas niya ang kamay at malakas na sinampal si Jude. Sa sobrang lakas, halos mabali ang kamay niya… at napalingon lahat ng tao sa paligid.

Nanigas si Jude, hindi makapaniwala sa ginawa niya. “Puta! Sinampal mo pa talaga ako?!”

Tiningnan niya ito nang diretso. “Magpasalamat ka na lang at wala akong kutsilyo ngayon, Jude. Dahil kung meron man, baka sa morgue ang bagsak mo.” Matalim ang kanyang titig. “Subukan mo ulit akong guluhin at pupuntahan kita mismo sa bahay mo para pagsasaksakin.”

Napasinghap ang mga tao sa paligid at kanya-kanyang bulungan laban sa kaniya. Pero wala siyang pakialam. Sa tabi niya, si Flora ay halos proud na proud sa ginawa niya.

Matagal na siyang ganito. Hindi siya ipinanganak para gawing kawawa. Hindi siya martyr, at lalong hindi siya papayag na apihin ng kung sinu-sinong anak ni Adan.

Nagulat si Jude. Para bang ngayon lang nito nakilala ang babaeng kaharap. Akala siguro nito noon, mahinhin siya, laging masunurin, at ang alam lang na gawin ay ngumiti sa tuwing tatawag ito nang dis-oras ng gabi sa kaniya. Hindi man lang pumasok sa isip nito na kaya rin niyang makipagbasagan ng mukha.

Samantala, nagsimula na ang bulungan ng mga tao. Ramdam ni Mariette ang bigat ng mga matang nakatutok sa kanya. At gaya ng nakasanayan, babae ang unang hinuhusgahan sa ganitong eksena.

“Grabe naman ang babaeng ‘yon. Ang gwapo kaya nung lalaki, para lang sampalin niya.”

“Oo nga. Kung ayaw niya, sa atin na lang!”

“Masyadong brutal. Mukha lang inosente, pero ang ugali hindi.”

Napairap siya sa mga narinig at agad siyang hinila ni Flora. “Tara na, Marie.”

Habang papalayo sila, hawak pa rin ni Jude ang namumulang pisngi at pilit na ginamit ang victim card para pagtakpan ang kahihiyan.

Habang sa kalayuan, nakatayo si Gideon sa gilid ng mga usisero. Tahimik niyang pinanood ang lahat, mula sa pagsigaw hanggang sa sampal, hanggang sa titig na naglalagablab sa mga mata ni Mariette.

Tsk.