Chapter Six

Pinakiramdaman niya ang ginagawa ng binata pagkalipas ng ilang minuto. Narinig niya ang mga yabag nito at mukhang patungo sa direksiyon ng pinto. Parang gusto niyang magbunyi dahil sa wakas ay mukhang aalis na ito. Nainip marahil na hindi niya pinapansin.

Eugene stopped at the door and looked in Vodka's direction. "I will check downstairs."

Bigla ang paglinga ni Vodka kay Eugene nang marinig ang sinabi nito. Nakatigil ang binata sa direksiyon ng pinto habang nakatingin sa kanya at nasa magkabilang bulsa ang mga kamay. "I'll appreciate it if you won't go back here. You see, you're disturbing me..." Nakipagtitigan siya rito ng ilang sandali nang hindi ito sumagot at matamang nakatingin sa kanyang mukha. Her eyes were unfriendly and the look on his eyes was mysterious. There's doubt, then anger to wonderment, or was it just her? "And bring Martini back, or I'll kill you!" she said seriously.

Nangunot ang noo ni Eugene na hindi agad mawawaan ang gusto tukuyin ng dalaga. "Martini?"

"My car!" she snarled. Annoyance started to creep when she remember her car. Nang ipahila nito ang Lexus nito upang maayos ay iginiit nito sa kanya na isama ang kanyang sasakyan upang maayos ang nayuping bumper at tail light. Ito na raw ang bahala sa lahat. 

The man saluted at her and grin bitterly, as if mocking her, before going out of her office and descended the stairs to the first floor. Dalawang palapag ang gusaling pag-aari ni Vodka, ang unang palapag ay siyang pinag-di-displayhan niya ng mga gawang damit. Ang ikalawang palapag ay ang kanyang opisina, ang work area ng kanyang mga mananahi at ang opisina ng kanyang nag-iisang accountant at isang manager. 

The man was bipolar! Vodka couldn't understand him. He changes mood very easily.

Bahagya niyang ipiniling ang kanyang ulo upang ipagpag sa kanyang isipan ang lalaking kalalabas lang. Itinuon niya ang buong pansin sa ginagawa at sa pamamagitan niyon ay nakalimutan niya ang isang Eugene Lorenzo. 

Bandang hapon ay malapit na niyang matapos ang isang simpleng damit na tinatahi. Tumigil muna siya ng mangalay ang kamay at hinanap ang sketch book niya upang tingnan ang disenyong wedding gown. Kanina ay tumawag ang nagpapagawa niyon na tutungo roon para sa mga idadagdag na detalye sa gown. Tiningnan niya ang relo sa galang-galangan, malapit na marahil ang magkasintahan doon.

Muli na naman niyang naalala si Eugene. Mula kaninang umalis ito ay hindi na nga ito bumalik gaya ng sinabi niya. Hindi naman pala ito ganoon katigas ang ulo nito o sadyang na-offend lang ito sa kanya?

Nang marinig ang katok sa nakabukas na pinto ay naputol ang pag-iisip ni Vodka. Agad siyang tumayo sa upuan nang makita ang magkasintahang papasok sa kanyang opisina. 

May mga iniba at dinagdag nga ang mga ito sa disenyo ng gowns at suits para sa bride at groom at sa mga kasama sa entourage. Pagkatapos ma-finalize ang mga detalye ay iniligpit niya ang mga gamit sa kanyang work area.

Gabi na nang matapos siya sa pag-review sa mga dokumentong nasa ibabaw ng kanyang lamesa. Ang pirma nalang niya ang kailangan upang ma-approve ang transaksiyon nila sa mga tela na mula pa sa bansang italya. Ang manager nalang niya ang bahalang mag-proseso niyon.

Nang lumabas siya sa kanyang opisina ay wala na siyang ibang taong nakita. Kanina pa niya pinauwi ang kanyang mga tailor, day-off ngayon ng accountant at ang manager--na sekretarya narin niya--ay nakauwi na rin. 

Pagkababa sa pinakaunang palapag ay nakita niyang naayos na ang glass wall sa harapan ng shop. Wala na ang bakas nang nangyaring aksidente kanina. Kailangan nalang nilang hintayin ang mga kapalit ng furniture na nasuro ng Lexus at ang mga nabasag na mannequin. Eugene shouldered all the expenses. Dapat lang, ito naman ang sumira ng mga iyon. 

Isang pagkalalim-lalim na buntung-hininga ang kanyang pinakawalan, kapagkuwan ay isinarado niya ang shop at lumabas. 

Patungo siya sa hintayin ng taxi dahil wala siyang sasakyan. Thanks to that trouble of a man! Vodka thought in sarcasm. 

Naghihintay siya ng masasakyan nang may tumigil na pickup sa kanyang harapan. A silver Ford ranger. 

NAGPALIPAT-LIPAT ang tingin ni Vodka sa pickup truck at sa driver niyon na nakatayo na sa kanyang harapan. Nagtataka siya kung ano ang ginagawa nito roon at nakangisi na naman sa kanya. Inirapan niya ang binata at akmang i-a-angat ang kamay upang parahin ang taxing papalapit sa kanila nang bigla siya nitong pigilan sa braso.

"Suelta mi mano, idiota!" Vodka hissed.

"English, please. Though I think I know what that last word means," he uttered lightly as if he was not offended with what she called him.

"I said let go of my hand, jerk! Now you get it, let go of my hand and do not interfere with my business."

"Why not I drive you to where your business at? Think of it as compensation for all the trouble that I caused you. Hmm?"

Vodka was about to refuse when the ringing of her phone stopped her from doing so. She pulled her arm from his grip—gladly, he was considerate enough to let go of her—and she took her phone from her handbag.

"Yes, Joey..." she answered the phone while glaring at him. Then, Vodka frowned when she heard the person on the online shriek, he was frantic. "I'll be there in about..." she trailed off and glanced at her wristwatch. "...maybe an hour or two, If I won't get stuck in the traffic I'll be there faster."

Nang maibaba niya ang tawag ay napapa-buntung-hiningang napatingin siya kay Eugene gamit ang malalamig na mga mata. "Lead the way," she muttered drily.

"This way, Hermosa." Eugene walked toward the car and open the door on the passenger's seat, he even motioned his hand to the seat.

Vodka had no choice but to let him drive her to her destination. She used his shoulder as a support when she was climbing the truck. It was quite high and she was on her high heels and her tight pencil-cut skirt. She stopped herself from flinching when she felt his strong and callous hands on her waist and guided her to the car's seat. Did she just felt him squeeze her waist lightly?

She looked at his face and wanted to squirm back when she saw his grin. Those grins didn't leave his face from the moment he went out of the car. How can he manage to be as dashing while she was a mess inside? Her heart skipped a beat painfully. Vodka cannot believe how her body reacted.

Napakurap-kurap siya nang biglang isara ni Eugene ang pinto at naputol ang pagkahinang ng kanilang mga mata. Nang umikot ito sa kabila, sa may direksiyon ng driver's seat, ay umayos ng upo si Vodka at tumikhim upang alisin ang bara sa lalamunan.

She felt like closing her eyes when he stepped inside the car and his intoxicating scent filled the pick-up truck. It was ridiculous, Vodka knew that. Since when did she get affected by a man to the point that she almost lost her train of thought?

Vodka sucked her breath and the organ inside her chest went cartwheeling when Eugene leaned closer to her. His eyes were robbing the oxygen from her lungs. Those beguiling dark orbs were making her uncomfortable and confused.

Vodka's forehead wrinkled in confusion. But when the driver went out of the car with his lips twitch in a smile, she rolled her eyes in annoyance and disbelief.