Pagkatapos ni Rod maligo ay nagbihis siya ng itim na pantalon at puting polo. Halos pare-parehas ang kaniyang mga damit. At sa dami ng mga meetings niya ay kailangang nakapormal na damit pa rin kahit na ayaw niyang um-attend roon. Lahat ng mga gamit niya ay maayos na nakalagay. Lahat ay magkakapantay ang bawat sukat at magkakasama ang bawat kulay. Maingat iyong inaayos ng katulong nila palagi dahil napapansin agad ni Rod kapag may hindi tama. At hindi gugustuhin ng mga katulong niya na sumama ang mood niya. Hindi na siya nag-abala pang ayusin ang buhok. Sinuklay na lamang niya iyon gamit ang mga daliri. Pabalik si Rod sa eskwelahan para sunduin si Jane. “Rod? Where are you going?” nagtatakang tanong ni Clarixto noong makita niya ang pamangkin na naglalakad pababa ng hagdan. Hindi niya maiwasang makaramdam ng inis dito dahil mukhang maayos na naman ang pakiramdam nito. Matapos nitong pumatay ng isang tauhan nila ay parang wala lang ito sa binata. “Business, Uncle. Business.” “Wha
“Tama ba ito, Carlo?” nag-aalalang tanong ko. Magkatabi kaming nakaupo ni Carlo sa bus na sinakyan namin. Kanina pa kami nagbabyahe at hindi ko alam kung nasaan na kami. “H'wag kang mag-alala, Jane. Makakalayo rin tayo sa kaniya.”Bumuntonghininga ako. “Sana nga. Kanina pa ako kinakabahan,” aniko at tumingin sa paligid. Wala namang kakaiba sa mga kasabay naming pasahero. Pero pakiramdam ko ay may nakatingin sa amin. “Hindi kita pababayaan, Jane. Ako ang bahala sa ‘yo.”Marahan akong tumango at naluluhang tumingin sa labas ng bintana. Hindi ko alam kung bakit biglang naging ganito ang buhay ko. Siguro nga kasalanan ko nga rin ito. Kung hindi siguro ako nangialam ay hindi na ito mangyayari. Pero paano naman si James? Namatay na lamang siya na walang hustisyang natatanggap. Gusto ko lang naman tumulong pero ang kapalit niyon ay kalayaan ko. Napakapit ako sa kwintas ko. Kahit na ano ang mangyari ay hinding-hindi ko ipapaalam kay Rodrigo Navarro kung nasaan ang mga ginto. Mamamatay akon
“Napaka sama mo talaga, Rod! Isinusumpa kita!” sigaw ko habang pinagpapalo ang kaniyang dibdib. Hindi ko matanggap na hinayaan niyang pagsamantalahan si Lana ng kaniyang mga tauhan. Binaboy nila si Lana! Napaka sama nila! “Hayop ka!” Sinampal ko ang kaniyang pisngi. Hingal na hingal na tinitigan ko siya. Napatingin sa gilid si Rodrigo. Hindi siya sumagot pero sinapo niya ang kaniyang pisngi at dahan-dahang tumingin sa akin. Napalunok ako noong biglang naging matalim ang mga tingin niya sa akin. Napaatras ako noong humakbang siya. Ngunit marahas niyang hinawakan ang baba ko at bahagyang pinisil ang pisngi ko. “This is your fault, Jane! Kung hindi ka umalis, edi sana hindi na ‘to nangyari pa. Sisihin mo ang sarili mo, Jane! Kasalanan mo!” “Hayop ka!” sigaw ko at pilit na kumawala kay Rod. Tumakbo ako papunta kay Lana na nakatulala pa ring nakatingin sa gilid. Habag na habag ako sa kaniyang hitsura dahil halata ang kaniyang pagkahapo. “D-Diyos ko, Lana!” humagulhol ako at agad na hinub
Wala pa rin akong tigil sa pag-iyak hanggang sa makalabas na kami sa basement. Hila-hila ako ni Rod hanggang sa makarating kami sa ikalawang palapag ng mansyon. Sa loob ng silid niya na pinagadalhan niya sa akin noon. “Mula ngayon ay dito ka na titira, Jane. HIndi ka lalabas sa kwartong ito. Na iintindihan mo ba?” ani Rod. Binitawan niya ako at hinarap. Huminga ako nang malalim at pilit na pinakalma ang sarili. Pakiramdam ko ay sasabog na ang dibdib ko dahil sa labis na emosyon. Pero kahit ano’ng pigil ko sa luha ko ay para iyong talon na patuloy na sa pag-agos. “I-Ikukulong mo ako rito? Rod. May buhay rin ako. Hindi mo ako pwedeng ikulong dito,” nanghihinang sabi ko. Tinitigan niya ako. “Akala ko ba susundin mo lahat ng gusto ko?” hindi makapaniwalang tanong niya. Napakagat ako ng labi at agad na nag-iwas ng tingin. “P-Pero hindi mo ako pwedeng ikulong dito habang-buhay. Rod, may buhay ako. Nag-aaral ako!” “You don’t need to study, Jane. Sinabi ko na ‘yo. Be mine, and I will giv
Mariing nakatitig si Clarixto sa quarangle mula sa bintana ng kaniyang opisina sa unibersidad ng kaniyang pamangkin. Kaaalis lang ng isa nilang tauhan na kaniyang tinanong tungkol sa nangyari kagabi. Hindi siya makapaniwala sa inasal ni Rodrigo. “Bakit hindi mo agad pinatay, Rodrigo?” tanong ni Clarixto sa sarili. “Ano ang nangyayari sa ‘yo?”Marahas na bumuntonghininga siya. Kapag may ganitong pangyayari ay hindi na pinagpapaliwanag pa ni Rodrigo ang may kasalanan sa kanila. Agad nito itong pinapatahimik dahil madalas ay nadadala ito ng galit. Na hinahayaan lamang ni Clarixto. Alam niyang may sakit ang pamangkin ngunit nagagamit niya ito para magpatuloy ang kanilang operasyon. Ngayon na hindi magawang pumatay ni Rodrigo ay hindi ito magandang balita para sa kaniya. “Uncle! You are looking for me?” Napatingin si Clarixto sa kaniyang likuran noong marinig niya ang boses ng pamangkin. Kapapasok pa lang nito sa opisina niya at isinasara ang pinto. Umalis si Clarixto sa may bintana at
Napatayo ako noong biglang bumukas ang pinto ng kwarto. Nakaupo lang ako kanina sa gilid ng kama at iniisip ang gagawin ko. Kagaya ng sabi ni Rodrigo ay hindi nga niya ako pinaalis ng bahay. Ni hindi niya ako pinapasok ngayon sa school. Gusto kong puntahan ang mga kaibigan ko pero wala akong magawa. Dahil kahit na ano ang pakiusap ko ay hindi niya ako pinapayagan. Nagmamadaling pumasok si Rod at dumeretso sa loob ng banyo. Nakahinga ako nang maluwag noong hindi ko na siya nakita. Napaupo ako ulit sa kama at sinapo ang dibdib. Parang hindi na naman maganda ang timpla ni Rodrigo ngayon. Ano kaya ang nangyari? Nanatili ako sa pwesto ko ng ilang sandali. Hindi rin naman lumabas si Rodrigo sa banyo kaya medyo naging panatag pa ako. Kailangan ko siyang mapakiusapan na makalabas ako rito. Kailangan kong malaman kung kumusta na si Lana. Hindi ako mapakali. Nagawa bang makaligtas ni Lawrence? Mabuti na ba si Lana? Ang dami kong tanong at lahat ng iyon ay masasagot lamang kapag makita ko sila
“Oh, fuck!” ungol ni Rodrigo kasabay ng pagdiin ng balakang niya sa gitna ko. Hinihingal na dumagan siya sa akin at umunan sa dibdib ko. Naghabol din ako ng paghinga at napatulala sa kisame. Hindi ako makapaniwala sa mga nangyari kanina. Napalunok ako at mariing pinikit ang gma mata. Hindi agad umalis si Rodrigo sa ibabaw ko kaya tiniis ko ang bigat niya habang mahigpit pa ring nakahawak sa kobre kama. Tumugon ako sa kaniya. Sa mga halik niya. Sa mga haplos niya. Sa mga galaw niya. Hinayaan ko siya at malugod iyong tinanggap kanina. Para akong sinasampal ngayon ng katotohanan. Paano ko iyon nagawa? Bakit ko siya hinayaan? Oo. Wala akong magagawa kundi ang sumunod sa kaniya dahil ayaw kong masaktan ulit. Pero nakita niya kung gaano ko iyon nagustuhan. Gumalaw si Rodrigo kaya agad akong napatingin sa gilid ko. Naramdaman kong umangat siya nang kaunti pero hindi umalis sa ibabaw ko. Napakislot ako noong hinaplos niya ang noo ko gamit ng isang daliri. “You are good at this, Jane. Gust
Inayos ni Rodrigo ang kaniyang kwelyo bago bumaba ng kaniyang sasakyan. Nakita niya agad ang ilang mga tao na may hawak na placards at panay ang sigaw sa kanila. Lahat ng mga ito ay galit na galit dahil sa kanilang gagawing resort. Napailing na lamang si Rodrigo at naglakad na papunta sa munisipyo. Mayroon silang meeting ngayon tungkol sa resort dahil kailangan na nila iyong umpisahan. Na iinip na ang mga investor nila at gusto na ng mga ito makita ang resulta. Kung hindi lang dahil sa kaniyang posisyon ay ginamitan na ni Rodrigo ng dahas ang lahat. Kalahati kasi ng mga naninirahan sa baranggay bato kung saan nila itatayo ang resort ay hindi pa rin umaalis sa lugar. Iyon ang mga nasa labas ngayon at patuloy na nagpoprotesta dahil mayroon na silang sinirang mga bahay. Hindi natitinag ang mga ito kahit triple na ang pera na ino-offer nila nung una ang kanilang ibibigay. “Gov. Nasa loob na po sila,” ani Maria, ang sekretarya ni Rodrigo. Nginitian ito ni Rodrigo habang hinahagod ng tin