[10] : Secretary job 1/3

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา...

สองวันก่อนแซนด์ได้รับการติดต่อกลับจากจีน่า หลังจากหายเงียบไปหลายวัน ไม่ว่าจะเป็นเจ้านายหรือเลขานุการ หล่อนนัดหมายให้เธอมาพบที่เดอะเพกาซัสตอนบ่ายโมงตรง

เมื่อมาถึงเจ้าตัวก็พาเดินทัวร์รอบบริษัท แนะนำว่าชั้นไหนเป็นที่ตั้งของฝ่ายใดบ้าง เพื่อให้เธอคุ้นเคยกับการต้องประสานงานกับฝ่ายต่าง ๆ แทนผู้เป็นเจ้านาย ก่อนจะพาเดินต่อมาจนถึงเคาน์เตอร์ความสูงประมาณหน้าอก ซึ่งเป็นโต๊ะทำงานประจำตำแหน่งเลขานุการ

“คุณหนึ่งเม็ดทรายสามารถใช้โต๊ะทำงานนี้ได้ตามสบายเลยนะคะ ฉันเตรียมอุปกรณ์สำคัญทั้งหมดไว้ให้แล้ว”

“คุณจีน่าเรียกแซนด์เฉย ๆ ก็ได้ค่ะ” ได้ยินจีน่าเรียกชื่อจริงทุกประโยคจนรู้สึกเหนื่อยแทนเธอ แถมอีกฝ่ายยังอายุน้อยกว่าเธอด้วย

เลขานุการสาวรับคำด้วยรอยยิ้ม แล้วจึงเริ่มพูดต่อ “ปกติแล้วท่านประธานจะเข้าบริษัททุกวันจันทร์ พุธ และศุกร์ แล้วก็วันที่มีประชุมสำคัญ วันอังคารกับพฤหัสฯ จะเป็นวันที่ท่านเข้าไปโรงแรม ซึ่งตารางงานของท่านจากนี้ไปจนถึงสิ้นปีถูกบันทึกไว้ในปฏิทินแล้ว คุณแซนด์แค่ต้องรายงานให้ท่านทราบทุกวันตอนแปดโมงครึ่ง”

“ค่ะ”

“คุณแซนด์ยังไม่มีครอบครัวใช่มั้ย ขอโทษที่ต้องถามนะคะ”

“ยังค่ะ ฉันยังโสด”

“ถือว่าเป็นเรื่องดีค่ะ เพราะการเป็นเลขาของท่านประธานต้องสแตนด์บายรอรับคำสั่งตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ต้องมีความเป็นมืออาชีพและตรงต่อเวลา ไม่ต้องกังวลว่าจะยากเกินไป แค่ทำด้วยความมั่นใจก็พอค่ะ”

หญิงสาวรับฟังด้วยความเข้าใจ ไม่ได้แสดงออกถึงความกังวลใด ๆ เพราะมั่นใจในตนเองว่ามีความเป็นมืออาชีพมากพอ อย่างน้อยการเป็นอาจารย์สอนนักศึกษามหาวิทยาลัยที่เธอเคยทำตอนอยู่ประเทศอังกฤษก็ทำให้เธอสามารถยืดอกพูดได้เต็มปาก

“อ้อ ฉันลืมบอกไปว่าต้องเดินทางค่อนข้างบ่อยนะคะ ฐานผลิตหลักของบริษัทเราอยู่ที่ประเทศญี่ปุ่น ส่วนโรงแรมมีสาขาประมาณห้าสิบสาขาทั่วโลก ถ้าคุณแซนด์สื่อสารภาษาที่สามได้แบบเนทีฟสปีกเกอร์ก็จะยิ่งดี”

“ฉันสื่อสารได้สี่ภาษาค่ะ” เธอเป็นคนที่ชอบเรียนรู้ภาษาใหม่ ๆ เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว สามารถสื่อสารได้ทั้งภาษาไทย ภาษาอังกฤษ ภาษาญี่ปุ่น และภาษาอิตาเลียนที่มีคลื่นเป็นคนสอนตั้งแต่เด็ก ๆ

“เยี่ยมเลยค่ะ แบบนี้ฉันคงพักร้อนได้อย่างสบายใจแล้ว” จีน่ามีความกังวลในการส่งงานต่อให้กับคนอื่น ก่อนหน้านี้มีคนเข้ามาสัมภาษณ์งานหลายคน แต่ไม่มีใครผ่านเกณฑ์ของเธอเลย เธอตัดสินใจว่าจะทำงานนี้ต่อไปจนถึงวันคลอดเพราะเป็นห่วงเจ้านายตนเอง

กระทั่งเจอกับผู้หญิงที่เจ้านายเป็นคนเลือกเองกับมือ แล้วพอได้พูดคุยก็เริ่มมั่นใจว่าแซนด์จะรับหน้าที่ต่อจากเธออย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

“แต่ถ้าคุณแซนด์ต้องการคำแนะนำเกี่ยวกับงานหรือท่านประธาน สามารถติดต่อมาหาฉันได้ตลอดเหมือนกันนะคะ”

“ไม่ทราบว่าฉันต้องมาเริ่มงานวันไหนเหรอคะ”

“เป็นวันจันทร์หน้าแล้วกันค่ะ เทรนงานจากฉันสักหนึ่งอาทิตย์แล้วค่อยเริ่มทำงานจริง”

“ค่ะ”

“ถ้างั้นเดี๋ยวเราไปกันต่อเลยนะคะ”

หญิงสาวพยักหน้าตอบเบา ๆ เพราะคิดว่าหล่อนคงจะพาเธอไปที่ทัวร์โรงแรมเดอะสฟิงซ์เหมือนเดิม จากนั้นก็ตามหล่อนลงมาที่รถยนต์สปอร์ตสองประตู แล้วอาศัยรถยนต์คันนั้นมายังสถานที่แห่งหนึ่ง ซึ่งไม่ใช่โรงแรมอย่างที่คิดไว้

“อันนี้เป็นเอกสารสัญญาที่คุณไม่ได้เอากลับไปค่ะ” เมื่อเดินเข้ามาในลิฟต์แล้ว จีน่าจึงกล่าวทำลายความเงียบพร้อมทั้งยื่นซองเอกสารที่หยิบติดมือไปให้แซนด์

“ขอบคุณค่ะ” วันนั้นเธอรีบจนลืมเอาสัญญาที่เซ็นเสร็จแล้วกลับมาอ่านทวนอีกรอบ คราวก่อนเธอยังอ่านไม่ครบทุกบรรทัดเลย แต่ก็ทำสัญญาและรับเงินมาแล้ว

หนี้จำนวนหนึ่งร้อยล้านถูกปิดยอดได้ด้วยฝีมือของแซนด์เพียงคนเดียว เธอมอบเงินจำนวนนั้นให้พี่ชายต่างแม่ไปคืนเจ้าหนี้ ทั้งยังกำชับเขาว่าไม่ให้กู้หนี้ยืมสินใครมาอีก

ถ้ามีเหตุการณ์แบบนี้อีกเธอจะปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามเวรตามกรรม เธอคงไม่มีปัญญาชดใช้ ลำพังสี่สิบล้านที่ยืมมาจากคืนก็เหลือบ่ากว่าแรงแล้ว

ติ๊ง~

ลิฟต์ที่โดยสารขึ้นมาค่อย ๆ เปิดกว้างที่ชั้นสี่สิบสองของคอนโดมิเนียม สิ่งแรกที่หญิงสาวเห็นเบื้องหน้าคือบันไดขนาดใหญ่ซึ่งตั้งอยู่ตรงกลาง เกิดความสงสัยว่าที่นี่คือที่ไหน และจีน่าพาเธอมาทำไม

“ที่นี่คือที่ไหนเหรอคะคุณจีน่า”

“เพนต์เฮาส์ของท่านประธานค่ะ”

เพนต์เฮาส์ของคลื่น…ถึงจะได้รับคำตอบแต่ก็ยังไม่เข้าใจจุดประสงค์ของหล่อนอยู่ดี

จีน่าเอ่ยขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นสีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัยของแซนด์ “แล้วก็เป็นที่พักของคุณแซนด์ด้วย”

“ที่พักของฉันเหรอคะ? หมายความว่ายังไง”

“อย่างที่ฉันบอกไปในตอนแรกว่าคุณต้องสแตนด์บายรอท่านประธานตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง เพราะงั้นคุณจำเป็นต้องอาศัยในชายคาเดียวกันกับท่านค่ะ”

มันต้องขนาดนั้นเลยเหรอ…แซนด์ถามตนเองในใจ

จริงอยู่ว่าการอยู่ใกล้กันมันสะดวกต่อการเรียกใช้งานแต่ถึงขั้นต้องมาอาศัยในบ้านเดียวกันมันก็แปลกเกินกว่าจะเข้าใจ

“คุณจีน่าก็เคยต้องอยู่ที่นี่เหรอคะ”

“เปล่าค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นฉันขอปฏิเสธได้มั้ยคะ”

“ฉันไม่ได้อยู่ที่นี่ก็จริง แต่ฉันอาศัยอยู่ที่คอนโดฯ นี้ค่ะ” บ้านของจีน่าอยู่ถัดลงไปประมาณสิบชั้น ซึ่งยังอยู่ในโซนไพรเวตที่ต้องใช้คีย์การ์ดพิเศษ ส่วนเพนต์เฮาส์ของคลื่นเป็นห้องเดียวที่มีคีย์การ์ดเฉพาะของตน เนื่องจากประตูบ้านก็คือประตูลิฟต์นั่นเอง

“แต่จะให้อาศัยอยู่บ้านเดียวกันมัน…”

“มันถูกระบุไว้ในเอกสารสัญญา คุณแซนด์ไม่ได้อ่านเหรอคะ”

ประโยคนั้นทำเอาร่างบางเผลอขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะนำเอกสารในซองออกมาอ่านอีกรอบ เธอพยายามกวาดสายตาไล่หาสัญญาข้อนี้อย่างรีบร้อน

“ข้อที่สิบแปดค่ะ” เธอรู้เพราะเป็นคนร่างสัญญานี้เองกับมือ

นอกเหนือจากข้อตกลงที่ต้องอาศัยอยู่ด้วยกันตลอดระยะสัญญา ยังมีอีกหลายข้อที่ทำให้แซนด์กัดฟันข่มความหงุดหงิด สัญญาฉบับนี้เอารัดเอาเปรียบเธอยิ่งกว่าฉบับแรกเสียอีก