[11] : Secretary job 2/3

“เดี๋ยวฉันจะแนะนำให้คุณแซนด์รู้ว่าพื้นที่ตรงไหนที่สามารถใช้งานได้บ้างนะคะ”

“ค่ะ” แซนด์ตอบเสียงเรียบ ก่อนจะผ่อนลมหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน 

“เพนต์เฮาส์นี้มีสองชั้น ชั้นบนทางปีกขวาจะเป็นพื้นที่ส่วนตัวของท่านประธานทั้งหมด คุณแซนด์ยังไม่ได้รับอนุญาตให้ขึ้นไปจนกว่าท่านประธานจะบอกเอง ส่วนปีกซ้ายจะเป็นที่ตั้งของห้องหนังสือและห้องดูหนัง คุณสามารถใช้ได้” 

ร่างบางช้อนสายตามองขึ้นไปบนชั้นสองเล็กน้อย ก่อนจะดึงสายตากลับมามองจีน่าอีกครั้ง “แล้วห้องนอนของฉันล่ะคะ” 

“ห้องของคุณแซนด์จะอยู่ชั้นล่างทางฝั่งขวาค่ะ ในส่วนของชั้นล่างทั้งหมดสามารถใช้ได้ตามต้องการ ประตูออกไปสระว่ายน้ำอยู่ด้านหลังของบันได ปกติที่นี่จะมีแม่บ้านประจำเข้ามาทำความสะอาดทุกสองวัน”

“มีห้องซักล้างมั้ยคะ”

“ไม่มีค่ะ แม่บ้านจะมาเก็บนำไปซักในวันนั้นเหมือนกัน ไม่ต้องห่วงนะคะ ฉันจะแจ้งแม่บ้านเกี่ยวกับคุณแซนด์อีกที”

เป็นครั้งแรกที่แซนด์รู้สึกว่าคลื่นอยู่เกินเอื้อมมากกว่าที่คิด จากเด็กผู้ชายที่เล่นดินจนเนื้อตัวมอมแมมกลายเป็นคุณชายที่มีคนคอยปรนนิบัติพัดวีให้ 

“คุณแซนด์สามารถเข้าอยู่ได้ตั้งแต่วันนี้เลยนะคะ นี่เป็นคีย์การ์ดส่วนตัวของคุณค่ะ” จีน่ายื่นคีย์การ์ดกำมะหยี่สีแดงทองไปตรงหน้าแซนด์ พร้อมกับบัตรเครดิตสีดำแวววับไม่จำกัดวงเงิน “ท่านประธานมอบหมายให้คุณแซนด์เป็นคนทำอาหารเช้า ใบนี้เป็นเครดิตการ์ดสำหรับใช้จ่ายส่วนตัว”

“เข้าใจแล้วค่ะ”

“คุณแซนด์จะลองเข้าไปดูห้องส่วนตัวก่อนก็ได้นะคะ”

“ถ้างั้นขออนุญาตนะคะ” ว่าจบหญิงสาวก็เลี่ยงมายังห้องนอนใหม่ที่มีโดยไม่ได้ตั้งตัว กะจากสายเป็นห้องขนาดสี่เหลี่ยมผืนผ้าและค่อนข้างใหญ่ 

เฟอร์นิเจอร์ภายในห้องดูใหม่จนเหมือนว่าไม่เคยมีใครใช้งานมาก่อน ซ้ำบางชิ้นยังถูกคลุมพลาสติกกันฝุ่นไว้อยู่เลย แซนด์เดินสำรวจมาถึงห้องน้ำ ตะลึงเป็นรอบที่สองเมื่อเห็นว่าห้องน้ำมีขนาดใหญ่ประมาณหนึ่งในสามของห้องนอน มีอะไรอุปกรณ์ไอทีหลายอย่างที่ไม่ควรเอาตกแต่งในห้องน้ำ

แต่พอคิดว่าเจ้าของบ้านเป็นคลื่นก็ไม่แปลกใจ เพราะจำได้ว่าเขาชอบห้องน้ำเป็นพิเศษ สมัยก่อนเขาชอบเอาเครื่องนอนไปนอนในอ่างอาบน้ำ เสียงน้ำไหลทำให้เขารู้สึกผ่อนคลาย อันที่จริงเธอไม่เห็นกับตาหรอก แต่เวลาวิดีโอคอลไปปลุกตอนเช้ามักจะเห็นเขานอนอยู่ในห้องน้ำบ่อย ๆ 

เมื่อสำรวจครบทุกกระเบียดนิ้ว แซนด์จึงเดินออกมาหาจีน่าที่ห้องโถงอีกครั้ง “เรียบร้อยแล้วค่ะคุณจีน่า”

“ถ้างั้นกลับเลยดีมั้ยคะ เผื่อคุณแซนด์ต้องกลับไปเอาของใช้ส่วนตัว”

“เอาแบบนั้นก็ได้ค่ะ” ก็ดีเหมือนที่ได้มาอยู่ที่นี่ เธอจะได้ไม่ต้องเอาเงินเก็บที่เหลืออยู่ไม่เท่าไรไปใช้จ่ายฟุ่มเฟือยเพื่อหาคอนโดมิเนียมใหม่ ซ้ำภูธเนศยังแสดงออกชัดเจนว่าไม่อยากให้เธออยู่ที่บ้านหลังนั้น 

อันที่จริงไม่จำเป็นต้องสนใจท่าทีของพี่ชายต่างแม่เลยด้วยซ้ำ เพราะบ้านหลังนั้นมันก็ไม่ต่างอะไรจากบ้านเธอ แต่ขอรีบย้ายออกเพื่อรักษาสุขภาพจิตของตนดีกว่า

แซนด์เดินทางมาถึงบ้านโดยมีจีน่าเป็นคนมาส่ง ก่อนหล่อนจะขอกลับไปทำงานของตนต่อ เธอรีบขึ้นมาเก็บของใช้ส่วนตัวไม่กี่อย่างใส่กระเป๋าเดินทางสองใบที่นำมาจากประเทศอังกฤษ แล้วเรียกแท็กซี่จากแอปพลิเคชันให้มารับ

“น้องแซนด์จะไปไหนคะเนี่ย” แขไขเอ่ยถามเมื่อเดินลงมาจากชั้นสามของบ้านแล้วเห็นแซนด์นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น ใกล้กันมีกระเป๋าเดินทางตั้งอยู่ 

“แซนด์จะย้ายออกค่ะ พอดีได้ที่พักแล้ว”

“อ้าว พี่คิดว่าจะอยู่ที่นี่ยาว ๆ ซะอีก”

แซนด์ไม่ได้ตอบอะไรพี่สะใภ้กลับไป เพราะสนใจกระเป๋าแบรนด์เนมหนังจระเข้ราคาใบละล้านบาทที่หล่อนหิ้วอยู่มากกว่า 

“กระเป๋าสวยดีนะคะ พี่แขเพิ่งซื้อมาเหรอ”

“ใบนี้พี่ซื้อมานานแล้วนะ แต่ไม่ค่อยได้เอาออกมาใช้” 

“แล้วนี่จะออกไปข้างนอกเหรอคะ” ถ้าซื้อมานานแล้วก็แล้วไป ถึงจะตงิดใจอยู่ลึก ๆ เพราะเธอไม่เคยเห็นแขไขอัปโหลดภาพนี้ลงอินสตราแกรมเลย 

“ใช่จ้ะ น้องแซนด์จะให้พี่ไปส่งมั้ย”

“ไม่เป็นไรค่ะ แซนด์เรียกแท็กซี่มาแล้ว” 

“ถ้างั้นพี่ไปก่อนนะ” แขไขส่งยิ้มผ่านดวงตาให้กับน้องสาวต่างแม่ของสามี ก่อนจะเดินนวยนาดออกไปจากบ้าน โดยมีสายตาของแซนด์มองตามไปอย่างคลางแคลงใจ

18.00 น.

แซนด์กลับมาเหยียบเพนต์เฮาส์ของคลื่นเป็นรอบที่สองของวัน ยังไม่อยากจะเชื่ออยู่เลยว่าเขาจะก้าวหน้าได้ถึงขนาดนี้ แต่นึกอีกทีก็ลืมไปว่าไม่ได้เจอกันมาตั้งสิบหกปีแล้ว 

เหตุผลที่ทำให้กลายเป็นคนแปลกหน้าต่อกันก็คงเริ่มมาจากที่คลื่นสารภาพรักกับเธออย่างไม่ได้ตั้งตัว พอถูกเธอปฏิเสธคลื่นก็หลบหน้า ไม่รับโทรศัพท์ ไม่ตอบข้อความ เดินสวนกันที่โรงเรียนก็ทำเหมือนว่าเธอเป็นธาตุอากาศ 

ตอนนั้นเข้าใจว่าคลื่นคงโกรธเกลียดที่เธอหักอกเขา เธอถึงได้เลือกจะเดินทางไปเรียนต่อปริญญาตรีที่ประเทศอังกฤษ คราแรกตั้งใจจะกลับบ้านเกิดหลังจากรับปริญญา แต่ดันได้ทุนเรียนปริญญาโทและปริญญาเอกจากมหาวิทยาลัย ระหว่างนั้นก็ทำงานเป็นอาจารย์อยู่ที่นั่น 

แซนด์ลากกระเป๋าเดินทางเข้ามาในห้องนอนส่วนตัว อันแพ็กของใช้นำไปจัดวางให้เป็นที่เป็นทาง จากนั้นก็มาแกะพลาสติกคลุมเฟอร์นิเจอร์แล้วถือมันออกมาทิ้งที่ถังขยะนอกห้อง 

เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เสียงลิฟต์ดังขึ้น เจ้าของบ้านเดินถอนหายใจมาแต่ไกล ใช้มือข้างหนึ่งคลายเนกไทออกหลวม ๆ เมื่อแซนด์เห็นหน้าเขาก็นึกถึงข้อตกลงที่ระบุอยู่ในสัญญาขึ้นมาทันที

“คลื่น”

“หือ?” เจ้าของชื่อเผลอขานรับเสียงเรียกพลางหันมองไปทางต้นเสียง ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นเมื่อได้ยินอีกฝ่ายเรียกตนเองด้วยชื่ออย่างสนิทสนม “…ผมให้คุณเรียกชื่อเล่นได้ แต่ผมก็เป็นเจ้านายคุณนะครับ”

แซนด์ส่งเสียงเหอะในคอ “ค่ะคุณคลื่น”

“เรียกผมทำไมครับ แล้วนี่ย้ายมาแล้วใช่มั้ย” 

“ฉันอยากคุยเรื่องสัญญาค่ะ”

“คุย? ผมว่ามันน่าจะจบตั้งแต่คุณเซ็นชื่อลงไปแล้วนะ” แค่เห็นสีหน้าก็เดาได้ทันทีว่าเธออ่านสัญญาทั้งหมดแล้ว คงจะติดใจข้อตกลงบางข้อที่ระบุในสัญญา แต่ช่วยไม่ได้ในเมื่อเธอไม่รอบคอบตั้งแต่แรกเอง ต่อให้จะจนตรอกแค่ไหนก็ควรอ่านให้ละเอียดก่อน 

“สัญญาที่บอกว่าให้ฉันมาพักที่นี่ ฉันเข้าใจได้แล้วก็ไม่ติดอะไร แต่ข้อที่บอกว่าหน้าที่ของเลขาครอบคลุมถึงเรื่องบนเตียงด้วย…มันหมายความว่ายังไง” หญิงสาวสงสัยตั้งแต่เห็นสัญญาข้อนี้แล้ว อยากจะถามจีน่าว่าหล่อนต้องทำแบบนี้ด้วยหรือเปล่า แต่ก็ไม่กล้าเสียมารยาทละลาบละล้วงความเป็นส่วนตัว 

“ก็ตรงตัวนี่ครับ” ชายหนุ่มยกยิ้มเล็กน้อย

เป็นรอยยิ้มที่ทำให้แซนด์รู้สึกหัวเสียสุด ๆ 

“พี่ไม่เข้าใจว่าคลื่นทำไปเพื่ออะไร แกล้งกันแบบนี้มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ”

“อย่าสำคัญตัวผิดขนาดนั้นสิครับ ผมหาเลขาเพื่อทำหน้าที่อยู่แล้ว”