[9] : Sign your name 3/3

ร่างสูงละสายตาจากประตูห้องทำงานกลับมามองใบหน้าสะสวย ก่อนจะทำลายความเงียบระหว่างเขาและเธอด้วยการแนะนำตนเอง

“ผม...คิมหันต์ครับ”

“…หนึ่งเม็ดทรายค่ะ” แซนด์สงสัยอยู่ในใจว่าคลื่นจำเธอไม่ได้ หรือเธอจำคนผิดกันแน่ ทำไมแววตาที่เขามองเธอถึงได้ว่างเปล่าจนเหมือนว่าเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

“คุณรู้จักผมได้ยังไงครับ ใครแนะนำมา”

“เพื่อนแนะนำมาค่ะ ชื่อน้ำหวาน”

“อืม…คุณน้ำหวานนี่เอง”

“ก่อนอื่นฉันต้องขอบคุณคุณคิมหันต์ที่ช่วยฉันเมื่อหลายวันก่อนด้วยนะคะ”

“คุณรู้เหรอว่าเป็นผม?” ตอนนั้นเธอไม่มีสติมากพอจะช่วยเหลือตนเองด้วยซ้ำ

“ฉันจำคุณจีน่าได้ค่ะ” แซนด์สับสนว่าที่คลื่นช่วยเธอเป็นเพราะจำกันได้ หรือแค่เห็นว่าเธอกำลังตกอยู่ในสถานการณ์อันตราย “คุณคิมหันต์มีเหตุผลที่ช่วยฉันรึเปล่าคะ”

“มีครับ”

“ฉันขอทราบได้มั้ยคะ”

“เหตุผลไม่ได้ลึกซึ้งหรอกครับ ผมแค่ไม่อยากให้เกิดเรื่องไม่ดีในโรงแรมของผมก็เท่านั้น” อะไรที่แซนด์หวังจะได้ยินไม่มีทางได้ยินมันจากปากของเขาแน่ เขาไม่ต้องการให้เธอรู้ว่าเขาจำเธอได้

“เข้าใจแล้วค่ะ”

“มาคุยเรื่องสัญญากันดีกว่าครับ ผมมีเวลาไม่มาก” ชายหนุ่มเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “ตรงหน้าคุณคือสัญญาการกู้ยืมเงิน ถ้าคุณโอเคกับรายละเอียดสามารถเซ็นชื่อและรับเช็คเงินสดไปได้เลย”

“ฉันขออ่านสักครู่นะคะ” แซนด์หยิบเอกสารดังกล่าวมาอ่านทำความเข้าใจ อ่านตั้งแต่ประโยคแรกโดยไม่ข้ามสักตัวอักษรเดียว ไม่ใช่ว่ากลัวถูกอีกฝ่ายเอาเปรียบ แต่เธอแค่ไม่อยากแสดงออกว่าตนเองกำลังจนตรอก

อีกอย่างหญิงสาวมั่นใจว่าผู้ชายคนนี้ไม่มีทางเอาเปรียบใคร เขาเป็นคนยึดถือความเท่าเทียมยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้นมาตั้งแต่เด็กแล้ว

ตอนที่เพื่อนสนิทเยินยอรุ่นน้องตนว่าเป็นคนใจดีอย่างนั้นอย่างนี้ เธอก็ยังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่พอได้มาเห็นว่าเป็นเขาก็เลิกสงสัยทันที

ทว่าความคิดของแซนด์พลันดับวูบ เมื่ออ่านมาจนถึงอัตราดอกเบี้ยที่ระบุไว้ในเอกสาร เธอรีบเงยหน้ามองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา ริมฝีปากหนักอึ้งจนขยับพูดไม่ออก

ขณะที่แซนด์กำลังค้นหาเสียงตนเองเพื่อขอต่อรอง ประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดออกด้วยฝีมือของจีน่า หล่อนเดินถือแก้วน้ำส้มมาเสิร์ฟให้ที่โต๊ะ

“ขอขัดเวลาสักครู่นะคะคุณหนึ่งเม็ดทราย”

“มีอะไรครับ”

“อีกสิบนาทีท่านประธานต้องเดินทางไปสนามบิน ดิฉันให้คนเตรียมรถไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ”

ชายหนุ่มสบตาเป็นเชิงรับทราบ พลางดึงสายตากลับมามองแขกคนสำคัญอีกครั้ง ก่อนที่เลขานุการสาวจะเดินออกจากห้องทำงานไป

“ถ้าคุณโอเคกับข้อตกลง…เซ็นชื่อได้เลยครับ” คลื่นกล่าวพร้อมกับดึงปากกาที่สอดอยู่ในกระเป๋าสูทวางลงบนซองเอกสาร ทั้งที่มองสีหน้าของเธอก็รู้แล้วว่าไม่โอเคกับอัตราดอกเบี้ยสูงลิบลิ่วที่เขาระบุไว้ในสัญญา

แซนด์เผลอกัดริมฝีปากแรง ๆ จนได้กลิ่นคาวเลือด การกระทำของคลื่นทำให้เธอรู้สึกยิ่งกว่าจนตรอก เขาไม่เห็นใจดีเหมือนกับที่เพื่อนเธอเล่าให้ฟังเลย

“ว่าไงครับ ผมมีเวลาไม่มากแล้ว”

“…ช่วยลดดอกเบี้ยอีกนิดได้มั้ยคะ”

“ปัญหามันอยู่ที่ดอกเบี้ยสินะครับ แต่คุณรู้ใช่มั้ยว่าเงินที่คุณยื่นกู้มามันมีจำนวนมาก”

“รู้ค่ะ ฉันใช้คืนคุณแน่นอน”

“เรื่องดอกเบี้ยผมคงลดให้มากกว่านี้ไม่ได้ แต่ผมมีข้อเสนอใหม่ให้คุณ”

“ข้อเสนออะไรเหรอคะ” ประโยคนั้นทำให้ความหวังอันน้อยนิดเริ่มชัดเจนขึ้น ก่อนที่เขาจะลุกจากโซฟาแล้วเดินไปหยิบเอกสารฉบับหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานมายื่นให้เธอ

“ผมต้องการเลขาส่วนตัวมาทำหน้าที่แทนคุณจีน่าที่ลาพักร้อนระหว่างตั้งครรภ์”

“เลขาเหรอคะ”

“รายละเอียดค่าตอบแทนอยู่ในสัญญา ลองอ่านดูสิครับ”

แซนด์พยายามดึงสติกลับมาอ่านข้อตกลงในสัญญาฉบับที่สอง เธอจะได้รับค่าตอบแทนเป็นเงินจำนวนสามแสนบาทต่อเดือนซึ่งถือเป็นเงินเดือนตำแหน่งเลขานุการ

สัญญามีผลบังคับใช้นับตั้งแต่เธอลงนามในสัญญา และจะสิ้นสุดหลังจากจีน่ากลับมาประจำตำแหน่ง ทุกหกเดือนจะได้รับโบนัสการทำงานขึ้นอยู่กับความสามารถ

แต่ข้อตกลงที่ทำให้แซนด์รู้สึกสนใจยิ่งกว่าข้อไหน ๆ คือดอกเบี้ยจากการกู้ยืมเงินจะถูกปรับเป็นศูนย์เปอร์เซ็นต์ และลดจำนวนเงินให้ยี่สิบเปอร์เซ็นต์หากเธอทำงานครบระยะเวลาที่กำหนด

“อ่านแล้วเป็นยังไงครับ”

“ฉันยังอ่านไม่ครบเลยค่ะ” กระดาษมีตั้งสามแผ่น แต่เธอเพิ่งอ่านไปแค่สองแผ่นเอง

“ถ้าคุณยังตัดสินใจไม่ได้ เอาไว้ค่อยมาคุยอีกครั้งหลังผมกลับมาจากญี่ปุ่นแล้วกัน ตอนนี้ผมต้องขอตัวก่อน”

“เดี๋ยวค่ะ!” แซนด์ไม่อาจรู้ได้ว่าอีกฝ่ายจะกลับมาไทยตอนไหน และคงจะเกินกำหนดนัดชำระหนี้ ดังนั้นเธอต้องรีบคว้าโอกาสนี้ไว้ “ถ้าฉันทำสัญญาตอนนี้จะได้รับเงินเลยใช่มั้ยคะ”

“ครับ”

ได้ยินเช่นนั้นแซนด์จึงหยิบปากกาสีดำหรูหราบนโต๊ะขึ้นมาถือ แล้วจรดปลายปากกาลงนามชื่อตนเองทุกหน้าบนกระดาษ ขณะที่ชายหนุ่มกำลังยกยิ้มมุมปากด้วยความพึงพอใจ

“เรียบร้อยค่ะ”

คลื่นเปิดสูทหยิบซองสีขาวออกมาจากกระเป๋าด้านใน ก่อนจะส่งมันไปให้หญิงสาว “นี่ครับ เช็คเงินสดสี่สิบล้านบาทที่คุณต้องการ”

“ขอบคุณค่ะ แล้วฉันต้องเริ่มงานตอนไหนเหรอคะ”

“หลังจากผมกลับมาจากญี่ปุ่นจะให้คุณจีน่าติดต่อไปครับ”

“ถ้างั้นฉันขอตัวกลับเลยนะคะท่านประธาน สวัสดีค่ะ” ร่างบางหยัดกายลุกจากโซฟาพร้อมกับผงกหัวให้อีกฝ่ายเล็กน้อย เพราะตอนนี้ถือเขาเป็นเจ้านายของเธอแล้ว

“เดี๋ยวครับ”

“คะ?”

“ไม่ต้องเรียกผมทางการขนาดนั้นหรอก เรียกผมว่าคุณคลื่นก็ได้ครับ…คุณแซนด์”

ชื่อเล่นจากปากน้องชายข้างบ้านทำเอาแซนด์ถึงกับพูดไม่ออก…แท้ที่จริงเขาจำได้ตั้งแต่แรกว่าเธอเป็นใคร!