00003

Kabanata 3: Patawad, Lisora

Sa lakas ng sampal, namula ang pisngi ni Clarisse Sarmiento at lumitaw ang hugis ng palad.

Nagulat si Clarisse sa natanggap niyang sampal.

Hawak ang pisngi, lumitaw sa mukha niya ang pagkabigla’t hindi makapaniwalang ekspresyon. Nang makabawi siya sa pagkagulat, itinaas niya ang kamay, handang gumanti.

Pero sa gilid ng mata niya, may pamilyar na pigurang dumating. Agad niyang ibinaba ang kamay at kunwaring napatras, parang matutumba.

Hindi maintindihan ni Lisora Sandoval ang nangyayari, pero biglang tila natakot si Clarisse, parang traumatized habang nakatitig sa kanya. “Ate, sorry, alam kong mali ako. Pero hindi ko kayang kontrolin ang nararamdaman ko. Mahal ko talaga si Rael. Ate, patawarin mo ako, huwag mong saktan ang anak ko.”

Parang matutumba na ito.

Biglang bumukas ang pinto—mabilis, marahas—at may lalaking biglang pumasok. “Clarisse!”

Agad siyang niyakap ng lalaki.

“Clarisse, ayos ka lang ba?”

Si Rael Monteverde iyon.

Sumandal si Clarisse sa kanya, at tumingala habang puno ng luha ang mga mata. Tapos ay nagsalita siya sa pinakawaawain niyang tinig, “Kuya Rael…”

“Natakot ako. Yung anak natin, muntik na…”

Nanginig ang katawan niya habang nagsasalita, tuluyan nang bumagsak ang mga luha. “Kuya Rael, alam kong nasaktan ko si Ate, at hindi ko inaasahang mapatawad pa niya ako. Pwede niya akong murahin o saktan, tatanggapin ko. Pero ang anak natin, wala siyang kasalanan! Paano niya nagawang…”

Namumula pa rin ang pisngi ni Clarisse.

Hindi pa rin nawawala ang marka ng sampal.

Namamaga na rin ang mga mata niya.

Tila tuluyan siyang natakot at nanginginig sa yakap ni Rael.

Nadurog ang puso ni Rael sa itsura ni Clarisse—takot na takot at parang napaka-inosente.

Pagharap niya kay Lisora, puno ng hinanakit at pagkadismaya ang kanyang mga mata. “Lisora Sandoval, isang buwang buntis pa lang si Clarisse. Delikado ang panahong ito. Kung nahulog talaga siya sa pagkakatulak mo, alam mo ba kung anong pwedeng mangyari?”

“Akala ko mabait at maunawain ka. Bakit ka naging ganito kalupit!”

“Malupit ako?”

Napahawak sa dibdib si Lisora, parang mawawalan ng balanse habang nakatitig sa lalaki, hindi makapaniwala.

Naka-all white si Rael, at ang tindig niyang parang prinsipe ay dati niyang hinangaan.

Mukhang banyaga na ang mukhang iyon ngayon.

Fiancée siya ni Rael.

Sampung taon na silang magkakilala!

Pero ganun kabilis siyang paniwalaan ni Rael?

Sampung taon… ganito ba kababaw ang tiwala niya?

Sa mata ni Rael, isa siyang malupit na babae.

Habang tinitingnan niyang mahigpit nitong yakap si Clarisse, at kung paanong iba ang tingin niya rito, nanlamig ang puso ni Lisora at napuno ng pagkadismaya ang kanyang mga mata.

“Rael, nakalimutan mo na ba kung sino ang fiancée mo? At kung sino ang babaeng niyayakap mo ngayon?”

Natigilan si Rael Monteverde ng ilang segundo.

Tinitigan niya si Lisora Sandoval na may mapanuyang lungkot sa mga mata, at kumunot ang noo niya. Sa wakas, lumitaw ang bakas ng konsensya sa kanyang mga mata. Pero hindi pa rin niya binitiwan ang babaeng nasa kanyang mga bisig.

“Pasensya na, Lisora. Buntis si Clarisse sa anak ko, kailangan kong akuin ang responsibilidad ko sa kanya.”

“Ha.” Pakiramdam ni Lisora ay para siyang nakarinig ng isang malaking biro.

“Kailangan mong akuin ang responsibilidad mo sa kanya? Eh ako? Rael, ano ako sa'yo?”

Mariing pinipigil ni Rael ang kanyang mga labi. Tumingin siya pababa sa maputlang mukha at nangangatog na katawan ni Clarisse Sarmiento. Mas hinigpitan pa niya ang yakap dito at hindi ito binitiwan.

Si Clarisse naman ay mahigpit ding kumapit sa kanya, na para bang takot na takot itong pakawalan siya. Maamong boses nito ang narinig niya, “Kuya Rael...”

Hinaplos ni Rael ang ulo nito, pagkatapos ay muling tumingin kay Lisora. Matagal siyang natahimik bago siya nagsalita, paos ang tinig: “Lisora, pasensya na. Si Clarisse ang mahal ko. Ayokong lokohin ang sarili ko, at ayokong lokohin ka.”

Pagkarinig sa kanyang pag-amin, para bang nagyelo ang puso ni Lisora. Napakalamig ng pakiramdam niya. Wala na siyang ibang maramdaman kundi pagkadismaya at pagkasawi.

Sa totoo lang, gusto na lang niyang tumawa.

Noong una, sinabi nito na mananatili siya sa tabi niya habambuhay at kailanman ay hindi siya ipagpapalit.

Sinabi rin nito na si Lisora lamang ang babaeng mamahalin niya sa buong buhay niya.

Pero ngayon, ano ang nangyayari?

Malinaw na sinabi niyang si Clarisse ang mahal niya.

Napangisi si Lisora habang namimilipit ang kanyang mga labi sa sakit.

Habang nagaganap ito, lihim na lumingon si Clarisse, at bahagyang ngumiti ng tagumpay.

Kumikilos ang kanyang mga labi, bagamat walang tunog na lumabas, alam ni Lisora ang ibig nitong sabihin.

Ang sinasabi niya ay: Ate, panalo na naman ako.

Tinitigan ni Lisora ang dalawang taong yakap-yakap ang isa’t isa. Ang sakit at lungkot sa kanyang mga mata ay unti-unting napalitan ng lamig.

Pagkaraan ng ilang sandali, tumango siya. “Sige, Rael.”

Tinitigan niya ang dating pamilyar na mukha na ngayo’y tila hindi na kilala. Walang kahit anong damdamin sa mga mata nito maliban sa kawalang-interes.

“Sige kung ‘yan ang gusto mo, tapusin na natin ang engagement.”

“Rael, simula sa sandaling ito, magkaibang landas na tayo. Kung magkrus man ang landas natin sa hinaharap, para tayong hindi magkakilala.”

Pagkasabi noon, humarap siya at lumakad paalis.

Matatag ang kanyang bawat hakbang, walang alinlangan ni bakas ng pag-aalinlangan o nostalgia.

Nanlaki ang mga mata ni Rael habang pinapanood ang kanyang matatag na paglalakad. Nag-panic siya at nagtangkang habulin ito.

“Lisora...”

“Kuya Rael!”

Sa sandaling iyon, narinig niya ang daing mula sa likod. “Masakit ang tiyan ko bigla...”

Nagbago ang ekspresyon ni Rael at agad siyang bumaling pabalik, mabilis na lumapit sa kanya.

Hinawakan niya ito. “Clarisse, anong nangyayari sa'yo?”

Hawak ni Clarisse ang kanyang tiyan gamit ang isang kamay at bahagyang nakakunot ang noo. “Bigla na lang sumakit ang tiyan ko, Kuya Rael. Ang sakit. Baka may nangyayari sa baby natin...”

Sa banggit ng kalagayan ng sanggol, agad na napunta ang buong atensyon ni Rael kay Clarisse.

Wala na siyang naisip tungkol kay Lisora.

Nagmamadali ang ekspresyon sa mukha niya. “Hindi, hindi puwedeng mangyari 'yan. Huwag kang mag-alala, Clarisse, magiging maayos ang baby natin. Dadalhin kita agad sa ospital.”

Narating na ni Lisora ang pinto.

Sa narinig niyang ingay sa likuran, bahagyang siyang natigilan.

Pero agad ding huminga siya nang malalim, itinulak ang pinto at lumabas.

---