00002

Kabanata 2: Unang Beses Itong Nangyari

Nang magising si Lisora Sandoval, mag-isa na siya sa king-sized bed, pero naririnig pa rin niya ang lagaslas ng tubig mula sa banyo.

Umupo siya nang marahan, sumandal sa headboard ng kama. Blangko ang kanyang isip sa loob ng ilang segundo. Ngunit makalipas ang ilang saglit, sunod-sunod na pumasok sa kanyang alaala ang mga nangyari kagabi.

Nanlumo siya habang naaalala ang lahat.

Namutla ang kanyang mukha.

Habang natutulala pa siya, tumigil ang lagaslas ng tubig mula sa loob ng banyo.

Hindi na niya masyadong pinag-isipan pa. Sa kabila ng pananakit ng katawan, agad siyang bumaba ng kama, mabilis na nagsuot ng damit, at dahan-dahang nagtangkang lumabas ng silid.

Ilang hakbang pa lang ang nalalakad ni Lisora nang bumukas ang pinto ng banyo.

Lumabas si Real Monteverde.

May tapis lamang itong puting tuwalya sa baywang, habang ang matipuno at maskuladong dibdib at malalapad na balikat ay lantad sa hangin.

Basa pa ang kanyang buhok, at ang mga patak ng tubig ay dumadaloy pa sa kanyang balat—tila bumagay pa lalo sa kanyang rugged na anyo.

Pumihit ang kanyang paningin sa silid, at nang mapansing wala na sa kama ang babae, sandaling napatigil siya.

Bahagyang naguguluhan, lumapit siya sa kama.

Kinuha niya ang cellphone at tinawagan si Lucca Ramos.

“Uy, Rael Monteverde!” sagot ng lalaking tinig, medyo tinatamad. “Ikaw ‘tong tumatawag ngayon ha. Ano’ng meron at ikaw pa ang nag-initiate?”

Hindi niya pinatulan ang biro. Diretso siya sa punto.

“May babaeng natulog sa kuwarto ko kagabi.”

Sandaling natahimik ang kabilang linya.

Pagkaraan ng ilang segundo, narinig niyang parang nabilaukan si Lucca. “A-Ano raw?! Tama ba ang narinig ko? Ikaw at ang babae... nagkaroon kayo ng...?”

Sumagot si Rael, kalmado pero tiyak. “Oo.”

Nagpatuloy sa pag-ubo si Lucca, tila hindi makapaniwala.

“Lintek! ‘Di ba ayaw mong hinahawakan ka ng babae? Naalala ko pa dati, may babae lang na aksidenteng dumikit sa’yo, halos labhan mo agad ‘yung kamay mo ng sampung beses.”

Tahimik si Real nang ilang sandali, bago sumagot, “Iba siya. Hindi ko naramdaman ‘yung dati kong inis o pagkasuklam. Sa totoo lang, gusto ko pa nga na lumalapit siya sa’kin.”

Hindi siya nadiri. Ni hindi siya napalayo. Sa halip, naaakit pa siya sa presensiya nito.

Lalo na sa banayad na samyo ng babae kagabi.

Parang gusto pa niyang mapalapit.

Tinawagan niya si Lucca para tanungin kung anong nangyayari sa kanya. Sapagkat kahit siya, hindi niya maintindihan ang sarili.

Hindi pa niya ito naranasan kailanman.

“At isa pa...” Muling tumingin si Real sa magulong kama, saka mahina pero seryosong nagsalita, “Nakatulog ako nang tuloy-tuloy ng anim na oras. Walang bangungot. Hindi ako nagising sa kalagitnaan.”

Nagulat si Lucca. “Ano’ng nangyayari d’yan?”

Napakapit si Rael sa sentido niya. Paos ang boses. “Kung alam ko lang, hindi na ako tatawag sa’yo. Iniisip ko lang... baka may kinalaman siya.”

Tinanong siya ni Lucca, “’Yung babaeng—nagpabago sa’yo?”

Hindi agad sumagot si Rael.

Ngunit hindi na rin nagpatuloy sa pagbibiro si Lucca. Bigla siyang naging seryoso.

“Kung gusto mong malaman kung may epekto talaga siya sa’yo, simple lang ‘yan. Makipagkita ka ulit sa kanya.”

Tahimik pa rin si Rael.

“Hindi ako nagbibiro, Rael,” giit ni Lucca. “Kung totoo ngang siya ang dahilan, baka siya ang sagot sa lahat ng problema mo. Baka siya ang... tagapagligtas mo.”

Tagapagligtas?

Dalawampung taon nang nakakulong si Rael Monteverde sa madilim na mundo—isang mundong walang liwanag, puro bangungot, at lamig.

Akala niya’y nasanay na siya.

Ngunit sa sandaling nakatikim siya ng init at liwanag, hindi na niya kayang bumalik sa dati.

Kung siya nga ang liwanag sa kadiliman niyang mundo...

Kahit ano, kailangan niyang makuha siya.

Tinanggap ni Darrel Yu, personal assistant ni Real, ang tawag.

Malamig pero klarong-klaro ang tinig sa kabilang linya.

“Alamin mo kung sino ang babaeng nasa kuwarto ko kagabi. Ngayon na.”

“Noted, President Monteverde.”

hours pass—

"Balak Kong Itaguyod ang Batang Ito" —

Pagod na pagod na lumabas si Lisora Sandoval mula sa Imperial Hotel.

Kakaalis pa lang niya roon nang biglang tumunog ang cellphone niya.

“Ate,” mahinahong sabi ni Clarisse Sarmiento sa kabilang linya, “mag-usap tayo.”

Mahigpit na hinawakan ni Lisora ang telepono, saka huminga nang malalim. Malamig ang boses niyang sagot, “Wala tayong dapat pag-usapan.”

“Talaga ba?” May banayad na halakhak si Clarisse. “Paano kung tungkol ito kay Joaquin? Sigurado akong gusto mong makinig.”

Joaquin?

Biglang nanigas ang ekspresyon ni Lisora at nagngitngit ang panga. “Clarisse, anong pinagsasasabi mo?”

Hindi na siya sinagot ni Clarisse. Sa halip ay tahimik na sinabi, “Hihintay kita sa Okada Manila Hotel. Kita tayo roon.”

Pagdating ni Lisora sa restaurant, nandoon na si Clarisse sa isang pribadong silid, nakaupo’t parang prinsesa sa trono.

Pulang-pula ang lipstick, perpekto ang pagkakaayos ng makeup, suot ang itim na bestidang hapit na hapit sa katawan. Kulot ng bahagya ang buhok at amoy imported na pabango.

Pagkakita kay Lisora, ngumiti siya at nag-anyaya, “Halika, Ate. Umupo ka.”

Nanatiling nakatayo si Lisora sa tabi ng mesa, malamig ang titig sa kapatid.

Walang kaabog-abog, inilabas ni Clarisse ang isang tseke mula sa designer bag niya at inilapag iyon sa mesa.

“Ate, sampung milyong piso. Sa palagay ko sapat na ‘yan para mabuhay ka ng marangya habang buhay.”

Tumingala siya, halatang mayabang ang ngiti. “Alam ko namang malaki ang gastos sa sakit ni Joaquin. At umaasa ka lang sa kita mo sa modeling. Alam kong mahirap para sa'yo.”

“Pero sa halagang ito, mas gagaan ang buhay ninyong dalawa.”

Tinitigan lang ni Lisora ang tseke. Hindi siya nagsalita.

“Ate, huwag na tayong magpaliguy-ligoy pa,” patuloy ni Clarisse habang marahang ipinatong ang kamay sa tiyan niya. “Narinig mo na siguro kagabi—buntis ako kay Kuya Rael. At balak kong itaguyod ang batang ito.”

“Pero bago ‘yan, kailangan mong tapusin ang engagement mo sa kanya. Kung hindi, hindi kami kailanman magiging opisyal, pati ang anak ko.

“Alam mo namang si Kuya Ram ang susunod na hahawak ng Ignacio Group. Hindi siya puwedeng madikit sa kahit anong iskandalo ngayon. Kaya umaasa akong kusa kang pupunta sa pamilya Ignacio at hihilingin mong buwagin ang kasunduan.”

Napakawalanghiya ng mga sinabi niya, pero sa totoo lang, hindi na galit ang nararamdaman ni Lisora.

Siguro naubos na lahat ng luha at galit niya kagabi.

Ngayon, habang pinakikinggan niya si Clarisse, ang lahat ay tila katawa-tawa at nakakalungkot.

May pilit na ngiti sa labi ni Lisora. “Clarisse, alam ba ni Kuya Ram ang mga ginagawa mo ngayon?”

Noong binanggit kagabi ni Clarisse na buntis siya, halata namang hindi tuwa ang nakita sa mukha ni Rael.

Malinaw pa sa sikat ng araw—aksidente ang pagbubuntis na ito.

Malapit nang italaga si Rael bilang CEO ng Monteverde Group. Hindi siya basta-basta maglalantad ng eskandalo bago mangyari ‘yon.

At tiyak, hindi siya sang-ayon sa ganitong pakikipag-usap ni Clarisse.

Tulad ng inaasahan, agad nag-iba ang ekspresyon ni Clarisse. “Lisora, tama na. Ako ang mahal ni Kuya Ram. Matagal ka na niyang hindi mahal. Kung hindi lang dahil sa engagement ninyo noong bata pa kayo, sa tingin mo ba ikaw pa rin ang pipiliin niya?”

“Lisora, may saysay pa ba ang kapit mo sa lalaking hindi ka na minamahal?”

Tahimik lang si Lisora. Sa totoo lang, mas lalo siyang tumitimpi habang nagsasalita si Clarisse.

Kalmadong sagot niya, “Ang relasyon namin ni Rael ay wala kang kinalaman. Isa kang ‘third party.’ Hindi ka dapat nakikisawsaw.”

Biglang dumilim ang mukha ni Clarisse. Tumigas ang mga balikat at nanlisik ang mata.

“Sa madaling salita,” mariing sabi niya, “ayaw mong tapusin ang engagement?”

Umirap si Lisora. “Kung ‘yan lang ang pakay mo, sayang lang ang oras ko.”

Tumalikod na siya, handang umalis.

“Sandali lang!”

Tumayo si Clarisse at mariing hinawakan ang braso niya. “Lisora, magkano ba talaga ang kailangan mo para layuan si Kuya Rael? Kung kulang ang sampung milyon, gusto mo ba ng kinse? Huwag kang sakim—sapat na ang alok ko!”

Pak!

Hindi na nakatiis si Lisora. Isang malutong na sampal ang ibinigay niya kay Clarisse.

---