00004

Kabanata 4: Tanging Iniibig

Umalis siya sa hotel.

Nakatayo si Lisora Sandoval sa gilid ng kalsada, walang imik na nakatitig sa abalang mga lansangan.

Isang linggo pa lang ang nakalipas nang dalhin siya ni Rael Monteverde sa bahay ng pamilya Su. Sina Ginoo at Ginang Monteverde ay nagtanong pa kung kailan sila ikakasal at gusto nang pag-usapan ang tiyak na petsa ng kasal.

Noon, sino bang mag-aakala na magkakahiwalay agad sila ni Rael Monteverde?

Niloko siya ng kanyang kasintahang minahal mula pagkabata, at ang kabit pa nito ay ang sarili niyang stepsister sa ibang ina. Para kay Lisora Sandoval, isang malaking biro ang lahat ng ito—parang teleserye sa sobrang drama!

Akala niya, puwedeng maagaw ni Clarisse Sarmiento ang lahat ng lalaki, pero hinding-hindi si Rael Monteverde.

Ngunit…

Ngayon lang niya napagtanto kung gaano siya naging inosente at katawa-tawa.

Sinampal siya ng reyalidad at tuluyang ginising mula sa kanyang ilusyon.

Bigla, tumunog ang kanyang cellphone. Pagkakita niyang galing ito sa ospital, agad niya itong sinagot.

“Hello?”

Pagkatapos niyang makinig, namutla agad ang kanyang mukha.

Pagkababa ng telepono, agad siyang sumakay ng taxi at nagmadaling nagtungo sa ospital.

Sa sobrang pagmamadali at kaba, muntik na siyang madapa pag-akyat sa hagdan ng ospital.

Hindi kalayuan, sa loob ng isang itim na Rolls-Royce, nakita ng drayber ang pagmamadaling pagtakbo ni Lisora papasok sa ospital. Sandali siyang nag-isip, saka kinuha ang telepono at nag-dial ng numero.

Pagkadinig ng kabilang linya, mahinahong nagsalita ang drayber nang may paggalang, “Chairman Monteverde.”

“Ano ‘yon?” Ang boses ng lalaki sa kabilang linya ay mababa, malamig, at punô ng lalim—parang tunog ng selong nakakaadik pakinggan.

“Sinusundan ko pa rin po ang ginang gaya ng utos niyo, Chairman Monteverde. May nangyari yata sa isang kamag-anak niya. Sumakay siya ng taxi at dumiretso sa ospital. Mukhang hindi maganda ang lagay niya—halatang balisa. May mga kakilala tayo sa ospital. Gusto niyo po bang ipasabi sa kanila?”

Hindi sanay ang drayber na makialam o magsalita ng sobra.

Ngunit ngayon ay kauna-unahang beses na inutusan siya ni Chairman Monteverde na sundan ang isang babae.

At ang babaeng ito… ay lumabas mismo mula sa silid ni Chairman Monteverde kaninang umaga!

Sa puntong iyon pa lamang, malinaw na espesyal ang babae para kay Chairman Monteverde.

Bago ito, ni anino ng babae ay wala sa paligid ng chairman.

Tahimik ang lalaki sa kabilang linya ng ilang segundo. “Puntahan mo. Tignan mo ang nangyayari.”

“Opo, Chairman Monteverde.”

---

Sa emergency room ng ospital.

Pagdating ni Lisora Sandoval, kasalukuyan pa ring nasa operasyon si Joaquin.

Halos isang oras siyang naghintay sa labas, puno ng pagkabahala at takot. Sa wakas, bumukas din ang pintuan ng operating room.

Isa-isang lumabas ang mga doktor.

Agad na lumapit si Lisora, hinawakan ang unang doktor na lumabas, at nagtanong, “Dok, kumusta po ang kapatid ko?”

Inalis ng doktor ang kanyang mask. “Stable na ang vital signs ng pasyente. Sa ngayon po, wala na siyang panganib sa buhay.”

Biglang bumagsak ang mga luha ni Lisora Sandoval. “Ibig sabihin, ligtas na ang kapatid ko?”

“Opo.”

“Salamat po, Dok! Salamat talaga!” Mula sa kanyang maputlang pisngi, tuloy-tuloy ang pagbagsak ng kanyang luha sa sobrang tuwa at ginhawa.

---

Nang magising si Joaquin, hawak pa rin ni Lisora ang kanyang kamay. Nakatingin siya sa maputla at lupaypay na mukha ng kapatid. Punô ng pag-aalala ang tinig niya. “Joaquin, kumusta ang pakiramdam mo? Gusto mo bang ipatawag ko ulit ang doktor?”

“Ate, ayos lang ako.”

Paos ang boses ni Joaquin, at tila hirap pa siyang magsalita. “Huwag mo na akong alalahanin.”

Mariing pinipigil ni Lisora ang kanyang mga labi.

Paano niya hindi aalalahanin?

Si Joaquin na lang ang tanging iniibig at natitirang mahal niya sa mundong ito.

-- Paglipat ng Silid

Maayos naman ang lahat.

Ngunit nang sumali si Joaquin Sandoval sa sports fest noong huling taon niya sa high school, bigla siyang nawalan ng malay habang tumatakbo sa paligsahan.

Doon natuklasan na may congenital heart disease pala siya.

Delikado ang sakit na ito kapag umatake. Kanina lang ay nag-collapse siya at muntik nang hindi maisalba.

Nakita ni Joaquin ang labis na pag-aalala sa mukha ng kapatid kaya pilit siyang ngumiti sa kabila ng pamumutla ng kanyang labi. Hinawakan niya ang kamay ni Lisora Sandoval at marahang pinat sa likod ng palad, kunwari'y kalmado. “Ate, ayos lang talaga ako. O, kita mo naman, buhay pa ako at nakangiti pa.”

“Quin Quin ikaw…”

Namumula na ang mga mata ni Lisora at handa na sanang magsalita nang biglang bumukas ang pinto ng silid.

Isang grupo ng mga doktor at nars ang pumasok.

Nakilala agad ni Lisora Sandoval ang nasa unahan—ang vice president ng ospital.

Napatitig siya sa kanila, litong-lito, saka bahagyang napakunot ang noo. “Kayo po…?”

“Ginang Sandoval, narito kami para ilipat si Ginoong Sandoval sa bagong silid,” mahinahong wika ng vice president, puno ng paggalang.

Nanlaki ang mata ni Lisora, at kinabahan. “Ililipat siya? Saan po?”

Mukhang alam na ng pamilya Sandoval ang tungkol sa paghihiwalay nila ni Rael Monteverde.

Noong una, ayaw pa ngang gastusan ni Ginoong Sandoval ang pagpapagamot ni Joaquin. Para sa kanya, sayang lang daw ang pera sa sakit na wala nang lunas.

Pero dahil engaged si Lisora noon kay Rael, napilitan siyang manahimik.

Ngayon na wala nang hadlang—na wala na sila ni Rael—siguradong wala na rin siyang pakialam.

Ah, ganito ang reyalidad.

Napakabigat at nakakagalit para kay Lisora. Minsan, naiisip niyang baka ampon lang sila ni Joaquin, at si Clarisse Sarmiento Sandoval ang tunay na anak ni Ginoong Sandoval.

Ngunit…

Wika ng vice president, “Matagal nang nagtiis si Ginoong Sandoval sa kasalukuyang silid. Ililipat namin siya sa VIP ward agad-agad at magtatalaga ng pinakamahusay na team para sa kanyang gamutan.”

Pagkasabi niyon, agad siyang nag-utos. “Dalhin na si Ginoong Sandoval sa VIP ward.”

Hindi ito inaasahan ni Lisora.

Napatingin siya sa vice president, nagtataka at hindi makapaniwala.

Maging si Joaquin, na nakahiga sa kama, ay napakunot ang noo. Mahinang tanong niya, “Ate, ano ‘to? Bakit ganito?”

Pumintig ang kilay ni Lisora, bakas ang pagtataka sa mukha. “Hindi ko rin alam…”

---

Sa VIP ward.

Mas maganda talaga ang kondisyon doon kumpara sa dati nilang silid.

Isang silid para lang kay Joaquin, at parang may sariling bahay sa loob.

May sariling kuwarto, sala, kusina, at banyo. Kumpleto sa lahat ng pangangailangan. Pagbukas ng bintana, tanaw ang malawak at luntiang tanawin sa labas.

Wala ni amoy ng alcohol o sterilizing water—sa halip, isang banayad at kaaya-ayang halimuyak ang bumabalot sa paligid.

“Ma Sandoval, Mr Sandoval, kuntento po ba kayo?” magalang na tanong ng vice president habang nakayuko. “Kung may hindi po kayo ikinatuwa, agad po naming aayusin.”

Lisora: “... Oo, sobra kaming kuntento. Maraming salamat po!”

Kita ang ginhawa sa mukha ng vice president. “Mabuti naman kung ganoon. Hahayaan na po naming makapagpahinga kayo. Kapag may kailangan, pindutin lang ang service bell. May darating agad na staff.”

Pagkaalis ng buong grupo ng doktor at nars, nilingon ni Joaquin ang paligid, gulat na gulat.

“Ate, bakit ganito kaganda ang bagong silid ko? Si Kuya Rael ba ang may pakana nito?”

---