00005

Kabanata 5: Siya ang... Presidente?!

Hindi alam ni Joaquin Sandoval na naghiwalay na sina Lisora Sandoval at Rael Monteverde.

“Hindi siya ‘yon.”

Napakunot-noo si Lisora sa pagkalito, pero hindi rin niya mawari ang sitwasyon.

Nakipaghiwalay na sa kanya si Rael, kaya imposibleng siya ang gumawa nito.

Hindi rin maaaring si Lazaro Sandoval, ang kanilang ama.

Mukhang napakamahal ng VIP ward na ito. Kahit wala kang gawin buong araw, malaki pa rin ang babayaran.

Walang sinuman sa pamilya Sandoval ang kayang tustusan ito.

Sino kaya?

Sino ang may ganoong kabaitang tutulong sa magkapatid nang walang kapalit?

Litong-lito si Lisora.

“Tok! Tok!”

May kumatok sa pinto.

Lumakad si Lisora papunta roon at binuksan ito.

Isang batang nars ang nasa labas. Nang makita siya, ngumiti ito. “Ms. Sandoval, nais po kayong makausap ng aming presidente tungkol sa kalagayan ng inyong kapatid. Maaari po ba kayong sumama sa akin?”

Nanlaki ang mga mata ni Lisora sa gulat. “Ang presidente... gusto akong makausap?”

“Opo.”

---

Opisina ng Presidente.

Inihatid siya ng nars papalabas ng silid, at bahagyang kumatok sa pinto.

Hindi ito nakasara nang buo.

Isang maganda at batang tinig ang narinig. “Pasok ka.”

Nang marinig ni Lisora ang tinig, bahagya siyang nabigla.

Dahan-dahan niyang binuksan ang pinto.

Pagpasok niya, nakita niya ang isang guwapong binatang nakaupo sa mesa. Tinatayang nasa dalawampu’t limang taong gulang pa lamang ito, may maamong mukha, may suot na gintong salamin, at mukhang isang tunay na ginoo.

Ito ba ang... Presidente?!

Hindi maitago sa mga mata ni Lisora ang pagkagulat at alinlangan.

Ang bata ng Presidente.

Akala niya ay singkuwenta o sisenta na ito.

“Ms. Sandoval, hello. Maupo po kayo.”

Habang gulat na nakatingin si Lisora kay Lucca Ramos, hindi rin naman maikakaila ang interes nito sa kanya.

Ito ba ang dalagang may kaugnayan kay Rael Monteverde?

Anuman ang katotohanan, totoo ngang maganda siya. Kahit walang ayos, hindi maitatago ang likas niyang ganda.

Tila nasa maagang beinte pa lamang siya, may perpektong hugis ng mukha at makinis na balat.

Kahit marami na siyang nakitang magaganda, namangha pa rin siya.

Matapos siyang pagmasdan ng ilang sandali, ngumiti si Lucca. “Ms. Sandoval, huwag kayong kabahan. Pareho lang tayong mga bata. Pwede ninyo akong ituring na kaibigan lang.”

Medyo kumalma si Lisora.

Tumango siya at umupo nang may ngiti.

“Presidente, narinig kong gusto niyo akong makausap tungkol sa kalagayan ng kapatid ko?” diretsong tanong ni Lisora. “May pagbabago po ba sa lagay niya?”

Kinuha ni Lucca ang tasa ng kape sa lamesa at uminom. “Medyo nagbago.”

Agad siyang kinabahan. “Pa-paano...”

“Mas mainam kung maagapan na ang operasyon ng kapatid mo. Sa totoo lang, lumagpas na siya sa pinakamainam na panahon para sa operasyon simula nang mangyari ang insidente.”

Biglang nagbago ang itsura ni Lisora, at halos manginig ang tinig niya. “Ibig n’yong sabihin, huli na? Hindi na ba siya puwedeng operahan?”

“Hindi naman imposible, pero hindi na magiging kasing ganda ang resulta. Ms. Sandoval, hindi na puwedeng ipagpaliban ang operasyon ng kapatid mo.”

“Alam ko...” Mahigpit niyang pinisil ang sariling kamao. “Ma-mahanapan ko ng paraan para maisagawa ang operasyon agad. Pero sinabi n’yo po kanina... kung ngayon siya operahan, hindi na masyadong maganda ang resulta...”

“Nakadepende ‘yan sa kung sino ang gagawa ng operasyon,” sabay-sabi ni Lucca na para bang walang anuman. “May kilala akong mahusay na espesyalista para sa ganitong operasyon. Kung siya ang gagawa, aabot ng 90% ang tsansa ng paggaling ng kapatid mo. Pero...”

" Hindi Ka Tatanggapin ni Chairman Monteverde Kung Walang Appointment"

90% ang tsansa ng paggaling?

Ang pusong unti-unting nilulunod ng kawalan ng pag-asa ni Lisora Sandoval ay muling nakaramdam ng liwanag. Agad siyang nagtanong, “Pero ano po? Presidente, yung taong sinasabi ninyo, doktor po ba siya dito sa ospital?”

Umiling si Lucca Ramos. “Hindi. Isa siyang negosyanteng matagal nang hindi nagtatrabaho sa larangan ng medisina. Kaya nga sabi ko, baka hindi siya pumayag na tumulong.”

Ang bagong pag-asang kakasilang lang sa puso ni Lisora ay muling bumagsak.

Hindi na pala siya doktor?

Gagawin pa rin kaya niya ang operasyon kay Joaquin?

Pero...

Kahit isang porsyento lang ang pag-asa, hindi siya susuko.

Si Joaquin lang ang natitirang mahal niya sa buhay.

Anuman ang paraan, lalaban siya para sa kanya.

“Presidente, maaari n’yo po ba akong bigyan ng contact information ng taong iyon?” Matapos ang ilang sandaling pag-iisip, lumingon si Lisora kay Lucca at nagtanong nang may pagmamakaawa, “Gusto ko po siyang makausap.”

Mabilis na kumislap sa mga mata ni Lucca ang saya, pero pinilit niyang magmukhang nag-aalangan.

Pagkaraan ng ilang segundo ng katahimikan, tumango siya. “Sige. Ibibigay ko sa’yo ang address at contact info niya. Pero kapag hinarap mo siya, huwag mong babanggitin na ako ang nagbigay sa’yo ng impormasyon.”

Namutawi sa mukha ni Lisora ang galak. “Maraming salamat po!”

---

Tahanan ng mga Monteverde

Nakatingala si Lisora sa napakataas na gusali sa harap niya, habang nakatayo sa labas ng revolving glass door.

Sandali siyang natigilan.

Pero nang maalala niya si Joaquin, muling tumibay ang loob niya.

Huminga siya nang malalim, saka pumasok.

Paglapit pa lang niya sa front desk ay agad na siyang pinigilan.

Dalawang babaeng staff ang naroon—parehong magaganda, may magandang hubog ng katawan, makikintab ang make-up, at halatang may suot na mamahaling alahas mula sa kilalang mga brand.

Sa unang tingin pa lang, parang mayaman na agad ang dating nila.

Nang mapansin ng isa sa kanila ang natural na kagandahan ni Lisora, agad itong nagkaroon ng tensyon sa mga mata.

Nang makita rin nitong simple lang ang suot ni Lisora, nagsalita ito nang mayabang. “Miss, kailangan n’yong magpa-rehistro kung may pupuntahan kayo. Sino po ang hinahanap n’yo?”

Nag-alinlangan si Lisora at mahinang binanggit ang pangalan na ibinigay ni Lucca. “Hello po, hinahanap ko po si Rael Monteverde, andito po ba siya?”

Pagkabigkas pa lang niya nito, sabay na napasinghap ang dalawang babae.

Lalo pang tumalim ang tingin ng babaeng hindi maganda ang pakikitungo sa kanya. Para bang gustong kainin siya ng buhay. “Sino ka para basta tawagin si Chairman Monteverde sa pangalan niya? Hindi mo siya basta-basta makikita nang walang appointment.”

Chairman Monteverde?

Napatigil si Lisora.

Si Rael Monteverde... siya ba ang pinuno ng kumpanyang ito?

Sa reaksyon pa lang ng dalawang receptionist, hindi maliit ang posisyon nito.

Tapat niyang sinabi, “Wala po akong appointment.”

“Ha!” Mataray na tawa ng babae. “Hindi basta-basta tumatanggap si Chairman Monteverde ng bisita. Wala kang appointment tapos gusto mong makita siya? Grabe talaga ang kapal ng mukha ng ibang babae ngayon. Akala mo dahil lang maganda ka, makakalapit ka na agad sa isang tulad ni Chairman Monteverde? Gusto mo yatang makipagrelasyon sa mayaman, ano?”

Napakunot-noo si Lisora.

Sinubukan niyang ipaliwanag nang mahinahon, “Mukhang nagkakamali kayo. Hindi naman po—”

Pero hindi na siya pinatapos ng receptionist. “Wala kaming pakialam sa iniisip mo. Ang mahalaga, hindi ka makikita ni Chairman Monteverde kung wala kang appointment. Umalis ka na.”

---