Chapter 4

Chapter 6

Katulad nga ng nasabi niya kanina kay Mrs. Del Fuego ay hindi na siya umuwi pa. Nasisisguro niya kase talagang hindi papayag ang kaniyang am sa desisyon niya.

Alam niyang alam nito kung gaano kahalaga sa kaniya ang kaniyang pag- aaral at onting- onti na lamang ay magtatapos na siya. Alam niya rin na bilang panganay ay siya na ang magpapaaral sa kapatid kapag natapos na siya.

Ngunit hindi niya rin naman makakaya na ang kaniyang ama ay makita niyang humihimas ng rehas. Lalo ng hindi iyon kaya ng kaniyang ina kaya mas magandang siya na lamang ang mag- sakripisiyo para sa pamilya nila.

Nasa garden siya ng mga oras na iyon dahil nagpapalipas siya ng oras, isa pa ay ang sabi sa kaniya ni Mrs. Del Fuego ay mamayang hapon pa daw niya ipapakilala sa kaniya ang anak nito dahil panigurado daw na tulog pa ito sa mga oras na iyon.

Hindi naman na siya nag- usisa pa tungkol sa anak nito dahil ayaw niya namang magmukha siyang hindi sigurado. Isa pa ay iniisip niya ang kaniyang mga magulang ng mga oras na iyon dahil ang iniisip ng mga ito ay pumasok siya sa paaralan at ang hindi nila alam ay doon na pala siya dumiretso.

Ni wala ni isa sa mga ito ang nakakaalam sa plano niya dahil sinadya niya talagang hindi magpaalam. Nasisisguro niya din naman kasing hindi papayag ang kaniyang ama na mamasukan siya rito.

Sa mga oras nga na iyon ay iniisip na niya kung ano ang magiging reaksiyon ng mga ito kapag nalamang naroon na siya sa rancho ng mga Del Fuego. Kilala niya ang kaniyang ama, mahal na mahal sila nito kaya nasisiguro niya na kapag nalaman nitong naroon na siya ay baka bigla na lamang itong sumugod at iyon ang kinatatakutan niya.

Ngunit sana naman ay hindi na sila umabot sa ganuon. Kaya niya lang naman iyon ginawa ay para rin naman sa kaniyang tatay kaya sana ay maintindihaan siya nito. Kung sakaling pumunta man ito doon ay wala siyang balak na harapin ito dahil baka hindi niya mapigil ang kaniyang sarili.

Mas mainam na lamang na magalit ang mga ito sa kaniya kaysa ang magpakita pa siya sa mga ito. Mamaya rin ay makikipag usap siya sa mag- asawang Del Fuego na sana kung sakali mang pumunta ng talaga ang kaniyang ama doon ay huwag sana nila itong sasaktan.

Napabuntung hininga na lamang siya ng mga oras na iyon. Hindi niya inakalang magkakaroon siya ng ganuong klaseng problema bukod pa nga sa kahirapan. Kung siya nga lang sana ang tatanungin ay okay lang sana sa kaniya na naghihirap lamang sila basta walang magkakasakit sa knila at walang darating na mabigat na problema.

Ngunit sadyang mapaglaro talaga ang tadhana at binigyan siya ng ganuong klase ng problema. HIndi lang naman siya ang namomroblema ng mga oras na iyon kundi maging ang kaniya ina din ay sobrang nag- aalala sa kalagayan ng kaniyang ama. Alam kasi nitong sa kulungan ay may mga taong masasama at nambubugbog sa mga bagong pasok lamang at alam niyang iyon ang ikinababahala niyo. 

Idagdag pa na katulong ng kaniyang ina sa pagpapaaral sa kanilang magkapatid ang kaniyang ama kaya ano na lamang ang magiging buhay nila kung makukulong na ito. Sino na lamang ang magiging katuwang nito samantalang ang kinikita nito sa paglalaba ay halos sumasapat lamang para sa pang araw- araw na pagkain nila. 

Hindi niya tuloy alam kung ano ang dapat niyang isipin ng mga oras na iyon. Igi- give up niya ang kaniyang pangarap para lamang sa kaniyang ama na unang- una ay ito ang bumuhay sa kaniya, pangalawa ay kaya lang din naman nito nagaw nga iyon dahil nga nangangailangan siya ng pambili niya ng kaniyang uniform para sa kaniyang internship.

Napatingala na lamang siya sa langit ng mga oras na iyon Kung bakit ba naman kasi napaka unfair ng mundo at hindi na lamang sila pinanganak na mayaman. Kung sana lang ay maluwag ang pamumuhay nila ay hindi na sila hahantong pa sa ganuong sitwasyon, pero naniniwala siya na lahat ng nangyayari ay may dahilan. Siguro nga ay iyon talaga ang nakatadhanang mangyari sa buhay niya.

“Oh hija, andito ka lang pala.” Sabi ng isang tinig na nagpalingon sa kaniya at nagpahila mula sa kaniyang pagmumuni- muni.

Si Mrs. Del Fuego ang nalingunan niya doon na may dalang tray at pagkatapos ay inilapag nito sa kaniyang harapan.

“Oh heto magmeryenda ka muna.” Nakangiting sabi nito at pagkatpos ay umupo din sa harap niya.

“Naku, nag- abala pa po kayo maam.” Nahihiyang sabi niya rito.

Sa totoo lang ay kanina pa nga siya nakakaramdam ng gutom dahil hindi naman siya kumain kanian nang umalis siya sa bahay nila dahil nag- aapura siya. Bagamat nagugutom na siya ay nahihiya naman siyang sabihin sa mga ito.

“Ano ka ba naman. Kumain kana at baka nagugutom ka na.” Sabi nito at pagkatpos ay sumandal sa kinauupuan nito.

Nahihiya man ay inabot na lamang niya ang sandwich na nasa tray dahil sa totoo nga lang ay nagugutom na talaga siya. Tahimik silang dalawa habang kumakain siya, nakatitig ito ng mga oras na iyon sa mga bulaklak na nasa garden nito.

“Iniisip mo ba ang mga magulang mo?” Untag nito sa kaniya. 

Awtomatiko naman siyang napatango habang ngumunguya ng tinapay.

“Siguradong mag- aalala sayo ang mga iyon.” Dagdag pa nito. 

Natahimik siya ng mga oras na iyon dahil panigurado talagang mag- aalala ang mga ito sa kaniya.

Ilang sandali pa ay narinig na niya ang pagbuntung- hininga nito at pagkatapos ay nagsalita.

“Hindi ka naman namin pababayaab rito hija, isa pa ay mababait naman kami.” Sabi nito at wala naman siyang pagdududa doon dahil talaga namang ang first impression niya rito ay mabait naman talaga ito.

Ilang sandali pa nga ay nagpaalam na ito sa kaniya. 

“Nasa silid mo na yung mga damit at pwede ka munang magpahinga doon kung gusto mo. Ipapatawag na lang kita kapag kakain na dahil hapon pa naman ang gising ng anak ko.” Sabi nito at pagkatapos ay iniwan na siya doon.

Pagkatapos nga niyang kumain ay pumasok na siya sa loob ng bahay