Chapter 3

Katatapos niya lang maligo nang oras na iyon. Alas syete na iyon ng umaga at may pasok pa siya. Nagbihis na siya ng kaniyang pang pasok ngunit wala siyang balak na pumasok sa eskwelahan sa araw na iyon.

Kanina habang umiiyak ang kaniyang ama sa kaniyang balikat ay nakapagdesisyon na siya. Hindi niya hahayaang makulong ang kaniyang ama dahil hindi niya din naman ito kayang makitang nahihirapan lalo na kung meron naman siyang magagawa doon.

Paglabas niya ng kanilang silid ay naroon sa sala ang kaniyang ina at hinihintay siya, nang makita nitong lumabas na siya ay tumayo ito at pagkatapos ay nginitian siya, ngunit bakas ang lungkot sa mga mata nito.

Inabot nito sa kaniya ang dalawang daang piso na alam niyang pagkatago- tago pa nito at pagkatipid- tipid. Inabot niya iyon at pagkatapos ay niyakap niya ito ng mahigpit at punong- puno ng pagmamahal. Ayaw niyang maging malungkot ito dahil mahal na mahal niya ito.

Ilang sandali pa ay nagpaalam na siya rito at lumabas na ng bahay. Ni ang kumain ng umagahan ay hindi niya na nagawa dahil sa kaniyang pag- aapura.

Paglabas niya sa kanilang bahay ay nagtitinginan ang kanilang mga kapitbahay. Paniguradong kalat na sa mga ito ang mga pangyayari, may pagka- tsismosa pa naman ang mga ito.

Hindi naman sa nagagalit siya na pinag uusapan siya dahil sa nabalitaan ng mga ito pero kung tingnan siya ng mga ito ay akala mo ang lilinis nila. Hindi naman sa nagmamalinis siya pero sana naman ay huwag sila masyadong mapanghusga.

Lahat naman ng tao ay may dahilan kung bakit nila nagagawa ang isang bagay at hindi naman sa pinagtatanggol niya ang kaniyang ama sa ginawa nito kundi sana ay huwag lang silang sumobra.

Ang isa pa nga ay sinadya pa talagang iparinig sa kaniya ang lantarang pag- uusap tungkol sa ginawa ng kaniyang ama.

"Ganyan talaga, masyado kasing nagmamaganda ang anak nila kaya siguro ginawa iyon ng tatay niya." Sabi ng isa na ikinakuyom ng kaniyang mga kamay.

Pagkasabi nito ay narinig niya ang pagtawa nila na mas lalo lamang ikinainis niya. Ang aga- aga ay walang ginawa kundi mag- usap ang mga ito ng tungkol sa buhay ng may buhay. Idagdag pa na puro paninira lang naman ang lahat ng mga iyon at walang katotohanan.

Pumikit na lamang siya at pagkatapos huminga ng malalim. Mas masisira lang ang umaga niya kung papatulan niya ang mga kagaya ng mga ito. Isa pa ay wala din naman siyang mapapala kung pupuntahan niya ang mga ito at tatanungin.

Pag- aaksaya lang iyon ng panahon. Ilang sandali pa nga ay nagpatuloy na lamang siya sa kaniyang paglalakad. Hindi siya tumingin sa kaniyang paligid at nakayuko lamang siya sa kaniyang dinaraanan. Alam niya rin naman kaseng ang bawat mata ng mga taong madadaanan niya ay nasa kaniya at nagbubulungan.

Normal na sa kaniya ang mga bagay na iyon, dahil sa kanilang lugar ay nagkalat ang mga katulad nila.

Nang makarating siya sa labasan ay kaagad siyang pumara ng tricycle at dali- daling sumakay.

"Saan ka Miss?" Tanong ng driver.

"Sa Rancho Del Fuego po." Sagot niya sa driver.

Buong- buo na talaga ang desisyon niya. Sigurado siya na may magagawa pa siya sa oras na iyon at hindi pa huli ang lahat.

Medyo may kalayuan ang Rancho Del Fuego sa kanila, sa tantiya niya ay sa limandaang metro din ang layo mula sa kanila. Isa pa ay ang balita niya ay napasungit daw ng nagmamay- ari ng lupang iyon.

Natatanaw lang iyon sa daan dahil sa mga bakod na nakapalibot sa buong rancho. Ang hindi niya lang alam ay kung gaano kalawak ang ranchong iyon.

Napa- buntung hininga na lamang siya. Paniguradong magugulat ang kaniyang mga magulang at isa pa ay baka magalit ang mga ito sa kaniya pero mas pipiliin na lamang niya iyon kesa makitang ang ama niya ang nahihirapan at nagdudusa.

Matanda na ito para pumasok pa sa selda, sa edad nito ay alam niyang mahina na rin ang katawan nito lalo pa at maaga itong nagbanat ng buto. Kaya nga siya nagsusumikap sa kaniyang pag- aaral ay para masuklian niya ang mga paghihirap ng mga ito at para rin sana hindi na kailangan ng mga itong magtrabaho at manatili na lamang sa kanilang bahay.

Pero nangyari na nga ang nangyari, malabo na niyang matapos ang kaniyang pag- aaral dahil nga kailangan na niyang magtrabaho sa ranchong iyon. Wala pa siyang ideya kung ano ang magiging trabaho niya pero makikipag- usap siya ng maayos sa mga ito na dapat ay sahuran siya para kahit papano ay may maiabot siya sa kaniyang mga magulang.

Ilang sandali pa nga ay nakarating na siya sa harap ng gate ng rancho kung saan ay nakapaskil sa taas ng gate na may arko ang napakalaking Rancho Del Fuego.

Walang bantay ang gate at nakabukas ang isang bahagi ng gate, ngunit napansin niya ang dalawang cctv cameras na nakakabit sa magkabilang panig ng gate.

Nasisiguro niyang gumagana ang mga iyon. Ganun pa man ay wala siyang intensiyong masama at gusto lamang niyang makipag- areglo dahil sa ginawa ng kaniyang ama.

Hindi niya din alam kung tatanggapin pa ba nila ang pakikipag- areglo nila sa kabila ng pagiging matapang niya kanina. Nahihiya siya sa kaniyang inasal ngunit wala na siyang magagawa pa kundi ang magpakumbaba dahil totoo naman nagkamali siya at mas lalo na ang kaniyang ama.

Papasok na sana siya sa loob ng gate nang bigla na lamang may bumusina sa kaniyang likod kung saan ay halos mapatalon siya sa sobrang gulat.

Napamura na lamang siya ng mahina dahil dito at pagkatapos ay napakuyom ang kaniyang mga kamay. Hindi naman siya nasa gitna ng daan para businahan nila ng ganuon kaya hindi niya alam kung bakit ganun na lamang ang ginawa ng mga ito sa kaniya.

Ilang sandali pa ay dahan- dahan siyang umikot para harapin ang sasakyang bigla- bigla na lamang bumusina.

Nakita niya kaagad ang itim na SUV na nakahinto na ng mga oras na iyon at tila ba hinihintay talaga nito na lumapit siya. Nagmartsa siya patungo doon na hindi maipinta ang mukha.

Ilang hakbang nga lang ay nagawa na niyang makalapit sa sasakyan at handa na ang kaniyang bibig na bumuka at kwestyunin ang may ari ng sasakyan nang bigla na lamang bumukas ang bintana nito at sumilip doon ang may ngiti sa mga labing matanda.

Hindi niya inaasahang makikita niya doon ang matanda at nang makita nga niya ang mukha niyo ay bigla niyang naalala ang ginawa niya kanina sa kanilang bahay kung saan ay talaga namang naging bastos siya.

Ilang sandali pa nga ay itinikom niya ang kaniyang bibig at napalunok. Sa kabila ng kahihiyan na nararamdaman niya ay kailangan niyang harapin ito at humingi ng tawad sa inasal niya.

"Anong ginagawa mo rito hija?" Tanong nito sa malambing na tinig.

Awtomatikong nanlaki ang kaniyang mga mata dahil sa tono ng boses nito. Gulat na gulat talaga siya. Sa kabila ng inasal niya kanina ay ganuon pa rin ang pakikipag- usap nito, hindi katulad ng iba na alam niya na mayayaman na mapagmataas.

Hindi niya iyon inaasahan. Nasisiguro naman niyang mayaman ito dahil sa postura nito kaya bakit?

Gusto niyang lumubog sa kinatatayuan niya, napakabait pala nito para bastusin niya.

"Hija?" Tanong nitong muli sa kaniya at pagkatapos ay binuksan na pinto ng sasakyan at pagkatapos ay bumaba ito rito para mas lalo itong makalapit sa kaniya.

Bigla siyang nanliit sa sarili niya. Ano ba itong ginawa niya?

Napayuko siya.

"Gusto, gusto ko pong humingi ng tawad sa inasal ko kanina." Nakayukong paghingi niya ng paumanhin rito.

Hindi niya kayang iangat ang kaniyang ulo dahil nahihiya siya.

Ilang sandali pa ay naramdaman na lamang niya ang paghawak nito sa kamay niya.

"Normal lang sa isang anak na ipagtanggol ang magulang niya." Sabi nito. Napakabait nito, hindi niya mapigilang mangilid ang luha dahil sa mga sinasabi nito sa kaniya.

"Siguro ay alam mo na ang totoo kaya ka narito?" Dagdag nitong tanong sa kaniya.

Napatango lamang siya dahil hindi niya magawang magsalita dahil kagat- kagat niya ang kaniyang labi ng mga oras na iyon.

"Pasensiya ka na rin hija kung kailangan kong gawin iyon alam mo naman sigurong mali talaga ang ginawa ng iyong ama." Sabi pa nito.

Doon ay bigla siyang nag- angat ng kaniyang ulo at pagkatapos ay siya naman ang humawak sa kamay nito.

"Alam ko pong mali po talaga ang ginawa ng tatay ko, pero handa ko pong tanggapin ay pagpipilian na sinasabi niyo kanina huwag niyo lang pong ipakulong ang tatay ko."

Tuluyan ng bumagsak ang kaniyang mga pinipigil na mga luha sa kaniyang mga mata ng oras na iyon. Handa siyang gawin ang lahat huwag niya lang makitang nahihirapan ang kaniyang ama lalo na sa kulungan.

Bigla naman itong natahimik at tinitigan siya. Siguro ay naaawa ito sa kaniya pero wala siyang ibang choice kung hindi ang sundin ang gusto ng mga ito para sa kalayaan ng kaniyang ama.

Tila nag- isip muna ito bago ito pumikit at tinanggal ang kaniyang suot na salamin.

"Okay, sige. Sumakay ka dito sa kotse at mag- usap tayo sa bahay." Sabi nito at pagkatapos ay inalalayan siya nito pasakay sa loob ng sasakyan.

Kaagad din naman siyang sumakay, nandito na siya at kailangan na niya iyong panindigan.

Pagkasakay nga ay mabilis niyang pinunasan ang mga luha niyang kumawala mula sa kaniyang mga mata at tahimik na naupo lamang sa sasakyan.

Sa harap siya pinasakay kung saan ay wala siyang katabi at tanging ang driver lamang. Puro kase sila mga lalaki kaya mas maganda na rin siyang sa harap sumakay.

Hindi niya nagawang tingnan ang kaniyang paligid sahil naging abala siya sa pagpikit, nananalangin na sana ay walang masamang mangyari sa kaniya.

Ilang sandali pa nga ay tuluyan ng tumigil ang sinasakyan nila kaya bigla siyang napamulat. Tumigil sila sa isang bahay na medyo may kalakihan. Bumaba siya mula sa sasakyan at iginala ang kaniyang paningin.

Isang ancestral house ang kanilang tinigilan na medyo may kalumaan na ngunit napapanatili naman ang kaayusan nito, siguro ay sadyang hindi pa binago ang disensyo ng bahay na tila nagmula pa sa sinaunang panahon.

Ilang sandali pa ay nakababa na rin ang matanda, hindi niya alam kung sino ito o kung siya ba ang may ari ng Ranchong iyon. Wala siyang kaalam- alam.

"Pumasok na tayo sa loob hija." Sabi nito at nauna ng naglakad papasok sa kaniya. Tahimik naman siyang sumunod rito na patingin- tingin sa kaniyang paligid.

Kung anong disensyo sa labas ay ganun din sa loob. Ang interior design ay tila ba nasa sinaunang panahon at ang mga kagamitan simula sa mga upuan ay puro mga kahoy na nasisiguro niyang mga narra.

Ilang sandali pa ng ay nakarating na sila sa sala at pinaupo na muna siya doon. Umupo naman siya at tahimik lang na nagmasid sa kaniyan paligid.

Pansamantala muna siya nitong iniwan doon upamg tawagin daw ang kaniyang asawa. Doon niya naisip na ito nga ang may - ari ng ranchong iyon.

Ilang sandali pa ay may narinig na siyang mga yabag na nagmumula sa ikalawang palapag kung saan ay rinig na rinig dahil nga sa kahoy ang sahig. Ilang sandali pa ay pababa na ng hagdan ang mga yabag at ilang sandali pa ay nakarating na ang mga ito sa harap niya.

Agad siyang tumayo ng makita niya ang kasama ng matanda. Isa itong magandang babae na hindi pa naman gaano katanda at ng makita siya ay kaagad siyang ngumiti.

"Ikaw pala ang sinasabi ng asawa ko hija. Maupo ka." Sabi nito at itinuro ang upuan.

Umupo naman ang mga ito sa harap niya.

"Hindi na kami magpapaligoy- ligoy pa hija. Kapalit ng hindi pagsasampa ng kaso ay gusto naming peronal mong alagaan ang aming nakakabatang anak. Magiging personal ka niyang tagasilbi." Sabi nito na nakatingin sa kaniyang mga mata.

Natahimik siya. Hindi niya alam kung ano ang magiging reaksyon niya.

"Tatanggapin mo ba?" Tanong nito.

Wala siyang oras para pag- isipan iyon kaya wala siyang ibang pagpipilian.

"Opo." Sagot niya na may kasamang kaba.

Ilang sandali pa ay kaagad namang nilapitan ng babae at hinawakan ang kaniyang mga kamay.

"Hindi iyon magiging madali pero sana ay pagtyagaan mo siya." Nakangiting sambit nito at pagkatapos ay niyakap siya.