CHAPTER 3

YES, I NEED HELP. But I don't even know him!

"What? Yes I need help! But I don't even know you!" Matiim ko itong tiningnan habang patuloy na pinapainom si baby ng gatas.

"I know that, but you can trust me. And I also need a maid on my penthouse and looks like i found it, 10k a month, free bedroom with bathroom, free food, free everything just clean my house when I said so." Paliwanag nito. It's a good opportunity anyway parang nagtra-trabaho parin ako sa restaurant. Pero dito 10k a month.

"And you can also take care of your baby anytime, so will you take it?" Pero hindi ko ito gaanong kilala pero kasi kailangan ko din ng matutuluyan dito sa batangas dahil wala akong alam sa lugar na ito. Plus baby primo is here, looks like I don't have a choice.

"Fine, I will be your maid" pag sang-ayon ko dito.

"Great! Now come with me." Saad nito sabay kuha ng mga bagahe ko, good thing at binuhat niya dahil karga karga ko ang anak ko.

Inilagay niya ito sa backseat sabay pinagbuksan ako nito ng pinto sa harap, dahan dahan naman akong pumasok at agad na sinarado nito ang pinto ng siniguradong ok na. Pumasok naman ito at lumapit sakin para ikabit ang seatbelt na ikinabigla ko.

Hindi ako makahinga ng maayos sa sobrang lapit nito kaya mas lalong humigpit ang hawak ko sa feeding bottle ni baby.

Ng lumayo na ito ay doon lamang ako nakahinga ng maayos,napansin kong papalubog na pala ang araw kaya pala ako nakakaramdam na ng gutom. Siguro mamaya kakainin kona yung hinanda kung ulam bago umalis sana dipa yun panis.

I yawn, maybe because im so tired I want to sleep so badly! But I have a baby now to take care of. Tiningnan ko naman si baby primo ng maubos niya na ang gatas nito umayos naman ako sa pag upo at dahan dahang pinahiga sa dibdib ko ito para padighayin.

Dahan dahan ko namang tinapik tapik ang likod nito habang nag hu-hum ng kanta na pinamagatang 'you are my sunshine.' it really fascinate me. It feels like he's really mine, but sadly not and I hope when the time comes he'll understand.

Nang dumighay na ito ay dahan dahan naman akong sumandal sa upuan habang nasa bisig ko na ang anak ko, ipinagpatuloy ko parin ang pag hum kaya dahan dahang bumababa na ang talukap ng mga mata ko ng hindi ko namamalayan.

NANG magising ako ay wala na ako sa loob ng kotse! At nawawala ang anak ko! Nasa loob na ako ng isang kwarto kasama ng mga gamit ko at ni baby primo sa loob! Jusko! Dali dali akong lumabas ng silid pero pagkalabas ko ay namangha ako sa aking nakita! Hindi ito isang simpleng bahay! Isa itong mansyon! Pero kailangan ko munang hanapin ang anak ko!

Nag dali dali akong lumabas habang sinisigaw ang pangalan ni baby primo. Abot abot ang kaba ko sa aking dibdib na halos marinig ko na ang bawat pag pintig nito.

"Baby primo! Anak ko asan ka?!" Sigaw ko ng malapit na ako sa tingin ko'y kusina, akmang papasok ako doon ay may nagsalita sa likod ko.

"What the hell are you doing here? And why are you shouting in the middle of the night?!" Napahinto naman ako ng marinig ko at unti unting humarap.

Bumungad sakin ang naka topless na si kuyang sungit! Na ngayon ay umiinom ng alak. Umayos naman ako sa pagtayo ko at agad na tinanong ito.

"Nasaan ang baby ko??" Maluha luha kong sabi na nagpatigil saglit rito ng pag inom. Napatingin naman sakin ito ng seryoso sabay taas ng kilay habang hawak hawak nito ang shot glass.

"He's in manang Cecilia's room. She's cleaning him and changing his clothes." Napa hawak naman ako sa dibdib ko kasabay ng paghinga ng maayos.

"Thank you, pero asan ang kwarto ni manag Cecilia? Ako ng mag aasikaso sa anak ko masyado na akong nakaka istorbo." Umupo naman muna ako sa upuan na nasa harap lang ni kuyang sungit, at paglapat ng paa ko sa sahig ay doon ko lang napagtanto na wala pala akong suot na tsinelas. Kaya pala malamig.

"Just across your room." Tipid na sabi nito na nakapag panguso sakin.

"Bakit ang tipid mong magsalita?" Sabi ko rito sabay halumbaba sa counter.

"Why are you so noisy?" Tamad na sagot naman nito.

"Bakit ba ang sungit sungit mo!" Pang aalaska ko dito na ikinasama ng tingin nito sakin. Kaya napatayo nalang ako at naglakad patungo sa kwarto ni manang Cecilia pero bago paman ako maka alis ay bumulong bulong muna ako.

"Sabi ko nga tatahimik na!"

Ramdam kong tumingin ito sa likod ko kaya binilisan ko nalang ang paglalakad papunta sa kwarto. Nang makarating na ako ay agad akong kumatok.

"Tao po? Manang Cecilia?" Pag tawag ko rito, ilang sandali pa ay bumukas na ang pinto at nakita kong karga karga nito ang anak ko kaya napangiti naman ako.

"Ikaw ba ang nanay ng batang ito?" Tumango naman ako habang pinapapasok ako nito sa loob ng silid.

"Napakatahimik ng anak mo ineng,simula ng bihisan ko siya hindi siya umiiyak o kahit ano." Sabi nito sabay bigay sakin ang anak ko na ngayon ay ngumiti na, na nakapag pangiti sakin.

"Sadyang ganito lang talaga si primo, manang. Behave lang siya." Saad ko naman sabay halik sa nuo nito na nagpatawa rito siguro ay dahil nakiliti ito. Napatingin naman ako kay manang ng marinig kong tumawa ito ng mahina.

"Ang batang ito pala ay mas lalong guma-gwapo kapag ngumiti, at mukhang mapili sa akin kanina kahit anong pang gawin kong pagpapatawa ayaw tumawa pero ngayon tumawa na!" Sabay kaming natawa ni manang nang sabihin niya iyon.

"Oh siya hija matulog na kayo anong oras narin." Sabi nito kaya binuhat kona yung mga gamit ni baby primo at lumbas pero bago paman ako tuluyang pumunta sa silid ko ay nag pasalamag muna ako.

"Salamat nga pala manang sa pag aasikaso ng anak ko habang tulog ako." Nakangiting sabi ko rito.

"Ok lang yun hija, walang problema at saka utos din ni hiroshi iyon." Hiroshi?

"Manang sino pong hiroshi?" Kunot nuong tanong ko rito na nagpakunot din ng nuo nito.

"Yung nag hatid sainyo kanina hija, teka hindi mo kilala si Hiroshi?" Balik tanong din nito sakin.

"Hindi po, nag alok lang po siya sa akin ng tulong nung maling destination yung nababaan ko. Dapat po kasi ay sa cavite ang baba ko kaso nakita niya ako sa daan at mag gagabi nadin po kaya tinanggap ko na ang offer niya kahit ako po'y may pag-agam-agam." Tumango tango naman ito na tila pino-proseso pa ang aking lahat ng sinabi.

"Sige po manang mauna napo kami." Sabi ko naman at tumango na ito kaya nag tungo na ako sa aming silid.

Ibinaba ko nanaman na ang mga gamit ni baby primo habang inilagay ko ito sa higaan na hinarangan ko ng mga unan saka ko naman inayos ang mga gamit namin.

Nang maisa-ayos ko na lahat ay naupo muna ako sa upuan sa tapat ng bintana saka napa buntung hininga.

Ano na kayang nangyayare sakin ngayon kung hindi ako kinuha ni Sir Braxton? Siguro ay nakapagtapos na ako ng college ngayon at nanghahanap na ng trabaho.

Siguro kung alam ko lang noon na ibibigay nila ang sarili nilang anak sa walang pusong tao na iyon, sana naglayas nalang ako ng maaga.

Hindi manlang nila inisip na kung anong mangyayari sakin sa oras na ibigay nila ako doon. Hirap na hirap ako simula ng kunina niya ako, wala na akong ibang inisip noon kundi ang maka alis lang na ngayon lang nangyayari.

I could still remember the days we spent together,

yung mga panahon na bata pa ako na inaalagaan nila pero kaya lang pala nila ginagawa iyon ay para sa oras na kailanganin na nila ng ipambayad ay maayos nila akong maibigay.

Unti unti namang nag sipatakan ang mga luhang kanina pa gustong tumakas, agad ko namang iwinaksi iyon.

Hinayaan ko na lang sa pag patak ang mga luha ko habang patuloy na inaalala ang sakit na pinagdaanan ko.

Dahil sa hinaba haba ng panahon ay natutunan ko narin kung paano at kung kailan ko lang ilalabas ang pagiging mahina ko.

Ayoko na ulit na may nakaka kita ng kahinaan ko, ayokong kaawaan or worse pagtawaanan habang sinasabihang napaka dramatic ko daw.

If they only knew... What my situation is. I don't think they can still laugh at me, those.... Hellish years. Kung sila kaya sa kalagayan ko kakayanin kaya nila? O baka wala pang ilang araw ay baka sumuko na sila.

Sa puntong iyon ay tuluyan na akong napaiyak ng tahimik pero may mga uma-alpas parin na tunog dahil kahit anong gawin ko ay ayaw tumigil ng sakit sa aking dibdib na bawat pag hikbi ko ay tanging pag haplos lang sa aking dibdib ang tangi kong magagawa para kahit papano ay maibsan ang sakit na nararamdaman.

Nanghihina naman akong tumayo bago tumabi ng higa kay baby primo, itong batang ito... Ano nalang kayang sasabihin ng ama nito kung malaman ang katotohanan? Siguradong kukuwain niya ito sa akin. Ayokong mawala si baby primo sakin kahit unting araw lang kaming magkasama ay itinuring ko narin itong tunay na anak. Pag dumating ang araw na iyon ay diko kakayanin....

Si baby primo lang ang nakakasama ko sa oras ng ako'y nalulungkot at tanging ito lamang ang nag bibigay kasiyahan sakin.

Habang patuloy ang pag bagsak ng luha ko ay dahan dahan ko namang hinalikan ang nuo nito sabay ito'y niyakap habang ito ay natutulog.

Napangiti naman ako, napaka bilis talaga nitong matulog. Hayaan mo anak hinding hindi ko hahayaan na makuha ka ng iyong walang pusong ama.

Dahan dahan namang pumikit ang mata ko kasabay ng huling pag-patak ng luha ko saking mata.

I just hope tomorrow will be good to me ....

*****

I WAS IN THE MIDDLE of drinking my beer when I suddenly feel something bugging me. Without knowing what I was about to do, I started walking on the stairs and stop Infront of my maid room.

I place my ear in the door and I hear a sobbing voice inside.

Is she crying?

And why is she crying? Is she hurt? Honestly. The moment i see her on the side of the road i feel something that I don't know.

I've felt that I have to protect her .... them. Actually she have a beautiful voice when she speaks but ....

She sounded so hurt, even my heart aches.

I shouldn't interfere with this, I shake my head while heading to my room. And when I get there my laptop ring.

Braxton is requesting video call . . .

What does he want in this night? I picked it up while I sit Infront on my desk, where obviously my laptop is.

"Kenzo, I sent a picture and the details of the woman I want you to take care of. Be sure to keep her safe." After he said those words I open the message on my phone and it definitely shocked me!

It's Her ....