บทที่ 40

[HUSBAND]

:หนูผิง

20 นาทีผ่านไป...

"ทั้งหมด 29,900 บาทค่ะ"พนักงานสาวบอกราคาของสินค้าที่คนซื้อต้องจ่าย ถึงจะซื้อเพียงแค่สองสามชิ้นแต่ราคามันก็ค่อนข้างสูงลิ่วเลย ซึ่งมันก็ไม่ถึงกับขนหน้าแข้งร่วงหรอก ชายหนุ่มควักบัตรเครดิตการ์ดสีดำแล้วยื่นให้ พนักงานสาวก็รับเพื่อรูดชำระค่าใช้จ่ายแล้วยื่นคืนให้เขา

เวลยังคงนั่งรอภรรยาเด็กของตนที่โซฟารับรองแขกดังเดิม กลัวว่าถ้าเธอกลับมาแล้วจะพลัดหลงช่วงนี้เธอยิ่งสมองเลอะเลือนง่ายอยู่ด้วย เวลาผ่านไปเนินนานนับหลายนาที ในที่สุดสาวน้อยแก้มป่องที่เขานั่งชะเง้อคอรอตั้งนานสองนานก็กลับมาพร้อมกับข้าวของในมือสองสามอย่าง ก็ทำให้เขานั้นรู้ทันทีเลยว่าเธอแอบไปช๊อปปิ๊งคนเดียวแล้วทิ้งเขาไว้

"ไหนว่าไปเข้าห้องน้ำ?" เจ้าของใบหน้าคมคายเอ่ยวาจาดุดันพร้อมกับกรีดนิ้ว ชี้ไปที่ถุงกระดาษใส่สินค้าที่เธอถืออยู่

"แหะๆ พอดีเห็นของที่อยากได้น่ะค่ะ เลยแวะไปจิกมาสักหน่อย"

"หรอ?"

"ค่ะ ก...กลับกันเถอะ"เจ้าของเสียงหวานพูดตะกุกตะกักเมื่อได้รับพลังงานแห่งความโหดร้าย ที่เธอปล่อยให้ชายหนุ่มรอเธอตั้งนานสองนาน สาวน้อยถือวิสาสะคว้าหมับไปที่ข้อแขนแกร่งเพื่อลากเขาออกไปจากร้านโดยที่ไม่มองใบหน้าของคนที่ถูกลากเลยสักนิด

"เดี๋ยว! ฉันต้องไปเอาของที่สั่งทำไว้เพื่อเป็นของต้อนรับคุณแวนด้าก่อน"

"อ่อค่ะ งั้นก็รีบไปเถอะ" จากนั้นเวลก็รีบสะบัดแขนตัวเองให้หลุดจากมือเธอ เพราะเขานั้นจะเป็นคนจูงมือเธอเอง ผิงชะงักเล็กน้อยเมื่อเขากระชากแขนเธออย่างแรงจนร่างเล็กแทบปลิวไปกับสายลม

จนตอนนี้ทั้งสองก็มาหยุดตรงที่ร้านเพชรแห่งหนึ่ง สาวน้อยที่แสนใสซื่อตื่นตาตื่นใจเป็นพิเศษเพราะตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยคิดว่าจะได้ย่างกายเข้าร้านเพชรเหมือนคนอื่นๆ

"สวัสดีค่ะคุณเวล มารับของที่จองไว้ใช่ไหมคะ"

"อืม"

"รอสักครู่นะคะ"ดวงตาคู่สวยเป็นประกายแวววับเหมือนกับเพชรที่ถูกเจียระไนแล้วกระทบกับแสง ริมฝีปากบางเป็นกระจับเผลออ้าปากค้างพร้อมกับส่งสายตาหยาดเยิ้มเหมือนอยากครอบครองสิ่งตรงหน้า เธอจ้องมองไปยังจี้รูปพระจันทร์เสี้ยวที่ประดับประดาด้วยเพชรเม็ดเล็กๆห้อยไว้กับสร้อยทองคำขาวมันช่างสวยงามเสียจริงๆ ถ้าใครได้เผลอจ้องมองจำต้องจำนนต่อความสวยงามตรงหน้าจนเงินในกระเป๋านั้นสั่นระริกระริกอยากจะวิ่งออกมาเสียเหลือเกิน

"อยากได้หรอ?"

"เอ่อ...ไม่หรอกค่ะ"สาวน้อยรีบตีสีหน้าให้เรียบนิ่งอยู่ในโหมดปกติเพราะเธอรู้ตัวแล้วว่าความอยากได้อยากมีของเธอนั้น แสดงออกมาทางสีหน้ามากเกินไปจนคนข้างๆนั้นดูออก จึงรีบพูดแก้ต่างออกไปว่าเธอนั้นไม่อยากได้จี้เพชรชิ้นนั้นซึ่งมันไม่ตรงกับใจเธอเลยสักนิด

"อยากได้ก็บอกว่าอยากได้สิ"

"อยากได้มันก็อยากอยู่ค่ะ เพียงแต่ว่าจะเอาไปทำไมก็ไม่รู้" ถึงแม้ว่าเธอจะอยากได้มันในตอนนี้ แต่ในใจลึกๆเธอก็ไม่อยากซื้อไว้ครอบครองเพราะของสวยๆงามๆมันคงจะไม่มีประโยชน์สำหรับเธอ สู้เก็บเงินไว้ซื้อข้าวกินไปวันๆเพื่อดำรงชีวิตอยู่ในโลกใบนี้ยังดีเสียกว่า

"เอาไปอวดเพื่อนๆในไอจีไง"

"ผิงมีสิ่งที่จะอวดแล้วล่ะค่ะ"

"หื้อ?" คิ้วหน้าทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัยไม่เข้าใจว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นหมายความว่าอย่างไร เธอบอกว่ามีสิ่งที่จะอวดคนอื่นแล้ว แล้ว?.. สิ่งนั้นมันคืออะไร เพราะสิ่งที่มีค่าสำหรับตัวเธอในตอนนี้ก็มีเพียงแค่เขาเท่านั้นแหละ

ชายหนุ่มได้แต่คิดเข้าข้างตัวเองว่าเธอต้องแอบโพสต์รูปเธอคู่กับเขาลงโซเชียลแล้วไม่บอกแน่ๆ เมื่อคิดเช่นนั้นเวลก็แอบอมยิ้มให้กับความน่ารักของเธอออกนอกหน้าเหมือนคนคลั่งรัก

"น่ารักจัง~"ชายหนุ่มหยิกแก้มเธอเบาๆด้วยความมันเขี้ยว จนสาวน้อยนั้นมึนงงกับคำพูดดังกล่าวที่เขาบอกว่าเธอน่ารัก ทั้งๆที่เธอยังไม่ได้ทำอะไรเลย แต่เป็นเพราะคนแก่ที่คิดเองเออเองว่าภรรยาเด็กจะอวดเขาลงโซเชียลเหมือนกับที่เขาแอบทำ เลยมโนไปเอง

"ได้แล้วค่ะ"

"ขอบคุณนะคะ"

เมื่อได้ของที่ต้องการแล้วสองสามีภรรยาก็เดินจูงมือกันออกมาจากร้าน

"คุณเวลคะ"

"ครับ"ผิงหยุดชะงักเมื่อได้ยินคำว่าครับ เพียงคำเดียว โลกทั้งใบก็หยุดหมุนทันทีหญิงสาวเอียงคอเล็กน้อยเพื่อสังเกตอาการของสามีว่าเขานั้นไม่สบายหรือเปล่า ทำไมถึงทำตัวไม่ปกติแถมตอนนี้เขายังยิ้มแป้นจนเห็นฟันทั้งสามสิบสองซี่เรียงกันเหมือนฝักข้าวโพด เมื่อเห็นดังนั้นเธอก็อดยิ้มไม่ได้เหมือนกัน เพราะเวลาเขายิ้มนั้นมันช่างน่ารักเหลือเกินเหมือนโลกทั้งใบกลายเป็นสีชมพูถึงจะแอบสยองหน่อยๆก็เถอะ

"ผิงหิวอ่ะ~ ไปหาอะไรทานก่อนได้ไหมคะ"ได้ทีสาวน้อยก็รีบเกาะแขนแกร่งทำเสียงออดอ้อนเหมือนแมวน้อยที่กำลังอ้อนเจ้านายแถมยังทำตาปริบๆอีกประหนึ่งเหมือนเธอกำลังใช้มารยาทำให้เขาหลงไหลในตัวเธอ

"หมายถึง...หิวแด๊ดหรอครับ ไปกินที่บ้านดีกว่า"

"หิวข้าวต่างหาก! ใครจะอยากกินแด๊ดกันล่ะคะ"

"ก็หนูไง"

"คิดเองเออเองตลอดเลย"

"หรือไม่จริง"

"ไม่จริงค่ะ ไปหาอะไรกินได้แล้ว"

"โอเคเดี๋ยวแด๊ดเลี้ยงเอง"

"ไม่ขัดนะคะ คิๆ"จากนั้นสามีภรรยาคู่นี้ก็เดินเกาะแขนกันตรงปรี่ไปยังร้านอาหารอิตาเลียนที่อยู่ตรงหน้าพอดี แต่คงเป็นเพราะไม่ได้ดูทางตรงหน้า มัวแต่หยอดคำหวานให้กันและกันอยู่ จึงชนเข้ากับใครบางคนอย่างไม่ได้ตั้งใจ

"อ๊ะ!"เมื่อร่างเล็กกระทบเข้ากับร่างของใครบางคนที่มีแรงต้านอย่างมหาศาลส่งผลให้เธอนั้นปลิวไปตามแรง แต่ยังดีที่ชายหนุ่มนั้นดึงเธอไว้ทันจึงไม่ล้มลงไปกองกับพื้น

"เจ็บตรงไหนไหม"

"ม...ไม่ค่ะ"

"อุ๊บส์! sorryนะไม่ได้ตั้งใจ!"เสียงหญิงสาวที่คุ้นเคยพูดขึ้นแสร้งขอโทษทั้งๆที่ตนนั้นตั้งใจเดินเข้ามาชนผิงเต็มแรง เมื่อได้ยินเสียงแล้วก็รู้ทันทีว่าเป็นใคร

"พี่แพน!"

"ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น คนที่ต้องตกใจควรจะเป็นฉันมากกว่านะ ที่เห็นน้องสาวกับ...คนที่เคยได้เสียเป็นผัวเมียมาเดินห้างด้วยกัน"

"ก่อนที่จะพูดคุณควรคิดให้ดีกว่านี้นะ" ผู้เป็นสามีรีบพูดประท้วงขึ้นระหว่างกลางไม่รอให้คนที่อยู่ข้างๆพูดต่อ

"ทำไมแพนต้องคิดคะ ในเมื่อแพนก็เคยกอดคุณ จูบคุณ เคยเอากับคุณเหมือนกับมัน แต่พอดีว่าแพนเป็นคนใจกว้างน่ะค่ะ เลยสามารถบริจาคให้น้องใช้ต่อได้"

"หึ! ขอบคุณมากนะคะที่มอบผู้ชายคนนี้ให้ผิงใช้ต่อ ผิงจะดูแลเขาให้ดีที่สุดเหมือนกับที่เขายกย่องให้ผิงเป็นเมีย ไม่ใช่คู่นอนแบบพี่"

"นังผิง!"

"กลับบ้านเถอะค่ะแด๊ดขา~ ผิงว่าเราไปกินกันที่บ้านดีกว่า ที่นี่ไม่อร่อยหรอกเหม็นเน่า!"ผิงรีบเกาะแขนสามีของเธอแล้วเดินออกมาจากตรงนั้นอย่างรวดเร็วด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวทั้งผัวทั้งเมีย ที่โกรธนั้นไม่ใช่อะไรหรอกนานๆทีสามีจะพูดเพราะๆกับเธอบ้างมันช่างน้อยครั้งเหลือเกิน รักกันได้ไม่ถึงชั่วโมงกลับมีมารมาทำลายบรรยากาศให้ผิดใจกันอีก

"กรี๊ด!!"

@บ้านDemon

ปัง!

เสียงประตูกระทบกับกรอบประตูดังปังถ้าไม่บอกก็รู้ว่าคนที่ปิดนั้นโมโหแค่ไหน โกรธจนสามารถใช้สายตาพิฆาตสาดไฟโทสะแผดเผาสิ่งรอบข้างให้มอดไหม้กลายเป็นเถ้าถ่านได้เลยทีเดียว

"ผะ..ผิงฟังฉันอธิบายก่อน!"สาวน้อยตั้งหน้าตั้งตาเดินเข้าไปในบ้านด้วยความโกรธจนควันออกหู ส่วนคนที่ตามมาก็พยายามเดินตามให้ทันพร้อมจะอธิบาย แต่คนตัวเล็กก็ไม่ยอมรับฟังอะไรเลย

ตอนที่ทั้งสองกำลังขับรถกลับมาคนตัวสูงก็พยายามจะอธิบายให้เธอฟังตั้งหลายครั้ง แต่เธอก็ไม่ยอมเว้นช่องว่างให้เขาพูดเลย นอกจากเอ่ยคำว่า ไม่ต้องพูด! ไม่ต้องอธิบาย! เธอไม่ได้โกรธ! ไม่ได้งอนไม่ได้น้อยใจ! ซึ่งมันต่างกับสิ่งที่เธอแสดงออกมาอย่างสิ้นเชิง เพราะถ้าเขาไม่อธิบายให้เธอเข้าใจแจ่มแจ้งคืนนี้คงมีมวยคู่เอกแน่ๆ

"ไม่ต้องอธิบายอะไรทั้งนั้นแหละค่ะ! ผิงรับได้ทุกอย่าง คุณเวลไม่ต้องแก้ต่างอะไรทั้งนั้น!"เธอตะคอกใส่หน้าคนตัวสูงเสียงดัง ถึงแม้ว่าปากจะบอกว่ารับได้ทุกอย่างแต่ดวงตากลมโตทั้งสองข้างกลับมีน้ำตาคลอเบ้าแทบจะไหลเอ่อล้นออกมาอยู่เต็มแก่ ร่างเล็กรีบสาวเท้ายาวพร้อมกับกระแทกส้นลงพื้นเสียงดังอย่างไม่พอใจก่อนที่จะตรงปรี่ไปยังห้องนอน

ฟุ่บ!

เธอหย่อนสะโพกนั่งลงบนเตียงสีขาวขนาดใหญ่และแล้วก็อดไม่ได้ที่จะปล่อยให้น้ำตาแห่งความเสียใจไหลออกมาเปลื้อนแก้มขาวผ่อง เธอเสียใจจนพูดอะไรไม่ออกเหมือนตอนนี้เธอกลายเป็นคนที่โง่ที่สุด อุตส่าห์ตั้งใจว่าจะยอมรับทุกอย่างที่สามีเป็น จะยอมรับทุกอย่างกับเรื่องราวที่ผ่านมาไม่ว่าเขาจะเคยรักใครหรือเอากับใคร แต่พอเจอผู้หญิงคนอื่นมาพูดแบบนี้ต่อหน้าเธอก็เกิดอาการอ่อนแอขึ้นมา เธอจึงโกรธตัวเองมากในตอนนี้

แอดดดด

ตัวต้นเหตุเปิดประตูอย่างเบามือที่สุดเพื่อคงความเงียบสงัดนี้ไว้ ให้ได้ยินเพียงเสียงสะอื้นร้องไห้ฟูมฟายของคนขี้งอน ความเจ็บวิ่งแล่นขึ้นมาที่หัวใจของคนที่ยืนดูอยู่ด้านหลัง 'ความเจ็บแปลบนี่มันทรมารดีจังเลยนะ'

หมับ!

ผู้เป็นสามีสวมกอดเข้ามาทางด้านหลังของภรรยาเด็กพร้อมกับเอาคางค้ำไว้ที่ไหล่ของเธอเป็นการออดอ้อนเพื่อแลกคะแนนความสงสาร

"งอนหรอ แด๊ดขอโทษครับ~"เขาไม่พูดเปล่าพร้อมกับซุกไซร้ที่ซอกคอเล็กน้อย ก่อนที่จะเลื่อนใบหน้าขึ้นไปหอมแก้มและศีรษะอย่างรักใคร่

"อึ่ก! แด๊ดเคยได้กับพี่สาวผิงจริงๆหรอคะ"

"ถ้าตอบว่าไม่ หนูผิงจะเชื่อไหม"

"ก็ตอบมาสิคะ!"

"แด๊ดไม่เคยได้กับคุณแพน ไอ้ไวน์ต่างหาก"

"โยนความผิดให้คนอื่นทำไม"

"ถ้ามีหลักฐานล่ะ"

"อึ่ก!"สาวน้อยไร้เดียงสาหันขวับมาเขม่นตาใส่คนตัวสูง ใบหน้าเธอในตอนนี้พร้อมเอาเรื่องมาก สายตาเยือกเย็นปนความน่าเกรงขามของเธอในตอนนี้ช่างดุร้ายเหมือนผู้ล่าที่กำลังจะฆ่าสิงโตผู้เป็นเจ้าป่า

คนถูกจ้องไม่รอช้ารีบควักโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงแล้วเปิดข้อความที่เขาและน้องชายฝาแฝดได้คุยกันเรื่องคืนนั้น ที่เขาขอร้องให้ไวน์ไปข่มเหงผู้หญิงคนนั้นแทนเขา

เวลยื่นโทรศัพท์ให้เธอด้วยความเร่งรีบก่อนที่ไม่นานเขาจะกลายเป็นศพ คนตัวเล็กรีบดึงเอามือถือของสามีเจ้าเล่ห์มาดูเพราะเธออยากรู้เรื่องทั้งหมด

"จะกดเข้าดูคลิปเลยก็ได้นะ"สาวน้อยมองหน้าผู้เป็นสามีด้วยสายตาดุร้ายเหมือนเดิม โกรธเพิ่มเติมด้วยซ้ำที่เธอเห็นแค่รูปก็รู้แล้วว่าพี่สาวเธอถูกทารุณทางเพศอย่างหนัก เธอจึงไม่กดเข้าไปดูคลิปแล้วยื่นโทรศัพท์คืนให้เขา

"คนเลว!"เธอตอบเพียงคำเดียวก่อนที่จะเบือนหน้าหนีไปทางอื่นและทำตัวเฉยชาไร้ความรู้สึก

"แด๊ดจะไปเอากับคนอื่นได้ไง ก็วันนั้นแด๊ดอยู่กับหนูทั้งคืนเรายังอาบน้ำด้วยกันอยู่เลย พอวันถัดมาตอนที่เราเอากันอยู่ในรถ ไอ้ไวน์ก็โทรมาขัดจังหวะเรา แล้วรายงานว่าฆ่าเหยื่อสำเร็จไงจำไม่ได้หรอครับ"สามีตัวดีทำอะไรไม่ได้เลย ณ ตอนนี้ นอกจากโอบกอดและจุ๊บเบาๆไปที่ แก้ม ปาก และลำคอ เพื่อลดโทษที่เธอคาดไว้เหนือหัว

"...ไอ้คนเจ้าเล่ห์"

"โอ๋ หนูผิงไม่เชื่อแด๊ดหรอครับ แด๊ดพูดความจริงแล้วนะ จะไม่เชื่อแด๊ดจริงๆหรอ โทรไปถามไอ้ไวน์ก็ได้นะ"

"ผิงเชื่อค่ะ แต่ยังโกรธอยู่"

"ก็พี่สาวหนูผิงพูดซะขนาดนั้น หนูผิงก็ต้องโกรธเป็นธรรมดาแด๊ดเข้าใจครับ"

"ถึงแด๊ดจะเคยได้กับพี่แพนจริงๆ ผิงก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะคะขอแค่พูดกันตรงๆ อดีตก็คืออดีตผิงไม่เคยใส่ใจอยู่แล้ว"สาวน้อยยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาตัวเองก่อนที่จะยิ้มแป้นออกมาเพื่อแสดงให้เห็นว่าเธอนั้นหายโกรธเขาแล้ว

'โกรธไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ฉันเชื่อใจเขาเพราะเขาไม่ใช่คนขี้โกหก'

"เมียใครวะเนี่ย ใจเย็นแถมยังน่าเอาอีก"สาวน้อยโผล่เข้ากอดผู้เป็นสามีด้วยความปลื้มปิติในตัวเขาที่ยอมเล่าความจริงทั้งหมดให้เธอฟัง ไม่ประชดประชันเหมือนแต่ก่อน ถ้าขืนปล่อยให้เธอเข้าใจผิดไปตลอดก็จะเสียเวลารักกัน สู้ปรับความเข้าใจกันแล้วเดินหน้าต่อไปเสียยังดีกว่า

"เมียแด๊ดไงคะ วันนี้ผิงซื้อชุดมาใหม่เดี๋ยวผิงลองใส่ดีกว่า แด๊ดถ่ายรูปให้ผิงด้วยนะคะ ผิงจะเอาลงไอจีอวดหนุ่มๆ"

"ได้สิครับ"เธอคลายกอดเขาแล้วหยิบเอาถุงกระดาษที่มีของสุดเซอร์ไพรส์เตรียมไว้ใส่ให้เขาดูคนเดียว แค่พูดเอาคนในโซเชียลมาบังหน้าเท่านั้นเอง จากนั้นเธอก็ตรงดิ่งไปที่ห้องน้ำอย่างรวดเร็วและปล่อยให้คนเจ้าเล่ห์นั่งรออยู่ที่เตียงขนาดใหญ่

"หยามศักดิ์ศรีกันมากใช่ไหม เดี๋ยวแม่จะขย่มให้แตกรัวๆเลย"

_______________________________

กรี๊ด!! อะไร! อาร๊าย!!! บ้าบอ! ตอนหน้าห้ามพลาด! ม่ายนะ! ฉ้านบ้าไปแล้ว! จัดไปสิบสามหน้าจุกๆ!

โกรธง่ายหายไวจริงๆเลยแม่คุณเอ๊ย ไอเยิฟ~😍😍