Hahamakin Ko ang Lahat Chapter 2

Napangiti si Lorie. “Really, Dad? Ako na?”

“Oo,” sagot ni Franco, proud. “You deserve it.”

Sa gitna ng gabi, kumikislap ang mga ilaw ng siyudad sa malayo — parang mga bituin na malalapit lang. Walang kamalay-malay ang pamilya na may kasunod na sasakyang humahabol mula sa dilim.

Isang black SUV, tinted ang bintana.

Tatlong lalaking nakaitim, mga gun-for-hire, nakatutok ang tingin sa kotse ng mga Philip.

“Target confirmed,” sabi ng isa sa radyo.

“Proceed,” malamig na utos ng tinig sa kabilang linya. Si Amor Curry iyon.

Sa loob ng SUV, nakahawak si Lorie sa kamay ng kanyang ina.

“Mom, masaya ako na kanselado na ang kasal. I just… don’t feel right marrying Jason. I never loved him that way.”

“Anak,” sabi ni Jane, “hindi mo kailangang ipilit ang isang bagay na hindi mo nararamdaman. I’m just glad you’re safe.”

Biglang napangiwi si Franco. “May sumusunod sa atin…” bulong niya.

Tumingin si Jane sa rearview mirror. “Baka naman patrol car lang, hon?”

“Hindi. Masyadong malapit.”

Binilisan ni Franco ang takbo. Umangat ang kaba sa dibdib ni Lorie.

“Dad, what’s happening?”

“Hold on, sweetheart.”

Isang saglit lang  at sumirit ang putok ng baril!

“BANG! BANG! BANG!”

“AAAAHHHH!” sigaw ni Lorie.

Binasag ng bala ang salamin sa likod. Napayuko si Jane at niyakap ang anak. “Stay down, baby!”

“Shit!” sigaw ni Franco, umiwas sa kaliwa, halos bumangga sa gilid ng bangin.

Isa pang putok, at tumama sa gulong ang bala.

“FRANCO!” sigaw ni Jane.

“Hold tight!”

Walang preno. Walang ilaw.

Ang kotse ay sumadsad sa guardrail, bumulusok sa gilid ng kalsada, paikot na parang laruan.

Mga sigaw.

Mga basag na salamin.

At ang huling nakita ni Lorie  ang dugo sa kamay ng kanyang ama, at ang malamlam na mata ng kanyang ina bago tuluyang pumikit ang lahat.

Tahimik.

Amoy gasolina. Amoy usok.

Nang magkamalay si Lorie, basag ang salamin sa pisngi niya, at may mainit na likido sa noo.

“Mom…? Dad?” mahina niyang tawag. “Please… sagutin n’yo ako…”

Walang tugon.

Tanging huni ng apoy at tunog ng tumutulong gasolina ang naririnig.

“Dad!” sigaw niya, umiiyak. “Please, gumising ka!”

Hinawakan niya ang braso ng ama, malamig.

“Mom!” Nanginginig ang tinig niya habang pinipigilan ang pagluha. “Mommy, please, don’t leave me…”

Walang sagot.

Hanggang sa isang tunog ng pagputok muli ang umalingawngaw sa paligid.

BOOM!

Ang kotse ay biglang sumabog.

Tumilapon si Lorie, bumagsak sa damuhan. Ang liwanag ng apoy ay sumabog sa kanyang paningin at kasabay nito, ang biglang pagdilim ng lahat.

Tatlong linggo makalipas…

Ang ospital ay malamig at tahimik.

Ang puting ilaw sa kisame ay parang mga matang walang emosyon.

Nakaupo si Lorie sa kama, balot ng benda sa ulo, at tahimik na nakatingin sa kawalan.

“Miss Philip,” sabi ng doktor, mahinahon. “You’re very lucky to be alive. Pero… may kailangan kayong malaman.”

Tumingin si Lorie, nanginginig ang boses. “Ano po ‘yon, Doc?”

“Ang trauma sa inyong ulo… nagdulot ng pansamantalang pagkabulag.”

Parang tinusok ng malamig na kutsilyo ang puso niya.

“B-bulag?”

“Hindi permanente,” paliwanag ng doktor. “May posibilidad na bumalik ang paningin ninyo. Pero sa ngayon… kailangan n’yong magpahinga.”

Umiling si Lorie, luhaang nagtanong, “Saan po ang mga magulang ko?”

Tahimik ang doktor. Isang malalim na buntong-hininga lang ang narinig.

“Miss Philip… wala pong nakaligtas sa aksidente kundi kayo.”

Napasinghap si Lorie.

Parang biglang tumigil ang oras.

Ang bawat tibok ng puso niya ay parang martilyo sa dibdib.

“No… no, you’re lying…”

Pinilit niyang bumangon, pero agad siyang inawat ng nurse.

“Mam, please, kalma lang po.”

“Hindi!” umiiyak na sigaw ni Lorie. “Gusto kong makita ang mga magulang ko!”

Ngunit kahit anong sigaw niya, wala na siyang nakikita kundi dilim.

Ang doktor ay humugot ng malalim na buntong-hininga, kasabay ng pagbagsak ng katahimikan sa buong kwarto.

“Miss Philip…” Mahina. Mabigat. “…wala pong nakaligtas sa aksidente kundi kayo.”

Napasinghap si Lorie, parang biglang nawalan ng hangin.

Ang dibdib niya ay kumirot, parang sinaksak ng libong beses.

“No… no, you’re lying…”

Inabot niya ang harapan, pilit hinahanap ang kamay ng doktor.

“Hindi totoo ‘yan! Hindi sila puwedeng mawala!”

Sinubukan niyang bumangon, ngunit agad siyang pinigilan ng nurse.

“Ma’am, kalma lang po”

“Hindi!” sigaw niya, paos, luhaang halos hindi na makakita dahil nga wala na siyang makikita.

“Gusto kong makita ang mga magulang ko! Please!”

Ngunit ang tanging tumugon sa kanya ay ang katahimikan.

Walang liwanag. Walang anino.

Tanging dilim.

At sa gitna ng dilim, naririnig niya ang sariling hikbi.

“Mommy… Daddy… bakit niyo po ako iniwan?”

Nanginig ang kanyang mga kamay. Pilit niyang iniunat ang mga ito, hinahanap kahit anong gabay, kahit isang sinag ng pag-asa.

Pero wala.

Wala na ang lahat.

Ang mga larawang dati’y malinaw sa isip niya  ang ngiti ng kanyang ama, ang malambing na haplos ng ina ngayon ay unti-unting naglalaho sa likod ng kadiliman.

Wala siyang mahawakan, wala siyang matakasan.

At doon, tuluyang bumigay si Lorie.

Napasigaw siya ng ubod-lakas  hindi lang sa sakit ng katawan, kundi sa pagkapunit ng kaluluwa.

“Bakit ako pa ang nabuhay?!”

Ilang araw makalipas…

Tahimik ang pasilyo ng ospital, tanging tunog ng mga hakbang at halimuyak ng mga bulaklak ang pumupuno sa paligid.

Sa bawat sulok, may malamlam na liwanag na tila nakikiramay sa kalungkutan ng mga pader.

Tahimik na bumisita si Pia Curry, nakasuot ng kulay abo, may mga perlas na kumikislap sa kanyang leeg simple ngunit elegante.

Bitbit niya ang isang bouquet ng puting rosas, at isang ngiting hindi mo agad mababasa.

Ngiti ng isang ina.

Ngiti ng isang manlilinlang.

Pagbukas ng pinto, naroon si Lorie, nakaupo sa kama, nakaputing hospital gown, at nakabalot ng benda ang ulo.

Ang kanyang mga mata, bagaman nakapikit, ay tila laging naghahanap ng liwanag na hindi niya makita.

“Lorie, anak,” malambing na sabi ni Pia, na may halong awa sa boses. “I came as a friend of your mother. My deepest condolences.”

Napangiti si Lorie, mahina, pilit tinatago ang sakit.

“Tita Pia… salamat po. Hindi ko alam kung paano sisimulan ulit ang buhay ko. Parang ang bilis ng lahat…”

Umupo si Pia sa gilid ng kama, dahan-dahang nilapat ang kamay sa balikat ni Lorie.

“You’ll get through this, sweetheart. Strong ka katulad ng mommy mo. At nandito kami ni Jason para sa’yo.”